Φιλοξενούμενος ο Δημήτρης Παπαθανασίου //
Αυτός ο τόπος, η ελληνική γη,
κατέστη από το 1830 έως και τον ερχομό του Πολέμου,
84 χρόνια πριν,
εχέγγυο στα χέρια ξένων Δυναστών
με σκοπό τη διατήρησή του ως προκεχωρημένου φυλακίου των συμφερόντων τους, στην Ανατολική Λεκάνη της Μεσογείου.
Τα κεκτημένα του πρώτου εθνικού, απελευθερωτικού
και ταξικού αγώνα του λαού απέναντι σε προεστούς, προκρίτους, τσιφλικάδες
κι εκλεκτούς της παρακμάζουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,
πέρασαν στα χέρια της τότε ντόπιας αστικής τάξης,
γεννημένης από τα απομεινάρια της φεουδαρχίας
και ποδοπατήθηκαν τόσο από την ίδια όσο κι από τους επικυρίαρχους των Μεγάλων Δυνάμεων και τα μοναρχικά καθεστώτα των εκπροσώπων τους,
Όθωνα και Γεωργίου Α’.
Η χορογραφία των αυθαιρεσιών, που έλαβαν χώρα σε βάρος του λαού
μέσα σε διάστημα (περίπου) εκατονταετίας (1830-1945), δεν είχε προηγούμενο.
Υπόγεια παιχνίδια μεταξύ κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων
και Στέμματος, στρατιωτικά (κι ενίοτε εκλογικά) πραξικοπήματα,
έξαρση του εθνικισμού, δικτατορίες, σύγκρουση των ντόπιων και ξένων κεφαλαιοκρατών με προμετωπίδα έναν πρωθυπουργό κι έναν βασιλιά, χαρακτήρισαν την πολιτική σκηνή ενός τόπου,
με κοινό παρονομαστή την καταπίεση, την υποδούλωση,
την εκμετάλλευση και στα ενδιάμεσα το αιματοκύλισμα
χιλιάδων ανθρώπων (Μικρασιατική Καταστροφή).
Από τα ξημερώματα της 28ης Οκτώβρη κι έπειτα,
ανέτειλαν μέρες, στις οποίες ο ελληνικός λαός με την μάχη του ενάντια
στη ντόπια και ξένη καταδυνάστευση,
έθεσε για πρώτη φορά μετά τον λαικό Σηκωμό του 1821,
τις πραγματικές βάσεις για την αυτοδιάθεσή του,
για την κατοχύρωση της λαικής κυριαρχίας στον τόπο του, στη γη του
ως ο κύριος και μόνος αφέντης δίχως τυράννους κι εκμεταλλευτές.
Αυτές οι βάσεις, χτίστηκαν πάνω στο αίμα του,
τόσο στα ελληνοαλβανικά χώματα,
μέσα από τις γραμμές του Εθνικού Στρατού, στις μέρες του Μετώπου,
όσο και στις πόλεις, στα χωριά, στο Βουνό,
μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, της ΕΠΟΝ και του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ,
στο ξέσπασμα και τη συνέχεια της Αντίστασης.
Όταν ο φασίστας Ιωάννης Μεταξάς
βασάνιζε, δολοφονούσε,
εξεδίωκε τους κομμουνιστές,
που πάλευαν για ελευθερία, δημοκρατία κι αξιοπρέπεια,
ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο ΓΓ του ΚΚΕ, φτύνοντας κατάμουτρα τους χαφιέδες
του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου,
ζητούσε μέσα από τη φυλακή να απελευθερωθούν
οι κομμουνιστές από την κρατική αιχμαλωσία
και να σταλούν να πολεμήσουν τον φασισμό
στην πρώτη γραμμή του ελληνοαλβανικού Μετώπου.
Όταν ο Γεώργιος Β’,
ο εκλεκτός διάδοχος της ξένης κυριαρχίας
των Μεγάλων Δυνάμεων επί της Ελλάδος,
όσο και το κυβερνητικό επιγονικό τεταρτοαυγουστιανό
συνονθύλευμα του Τσουδερού,
αναζητούσε διαδρόμους φυγής από την ελληνική επικράτεια,
αυτοί που έμεναν πίσω κι οργανώνονταν
ορθώνοντας ανάστημα
τόσο μπροστά στις σιδηρόφραχτες ορδές της Βέρμαχτ,
της Γκεσταπό, των Ες Ες και όσο και στο συρφετό
των Ταγμάτων Ασφαλείας, των Χιτών
και κάθε άλλου ρουφιάνου και συνεργάτη των ναζί
ήταν οι κομμουνιστές,
τα μέλη του ΚΚΕ, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες της ΕΠΟΝ,
τα μέλη του ΕΑΜ, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΕΛΑΝ.
Ήταν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ
που έθεταν εαυτούς στην υπηρεσία του λαού,
όταν τα Τάγματα Ασφαλείας και οι υπόλοιποι συνεργάτες του κατακτητή ορκίζονταν πίστη
στον Αδόλφο Χίτλερ.
Ο αγρότης, ο κτηνοτρόφος, ο σταβλίτης, ο σιδεράς,
ο ψαράς, ο λιμενεργάτης, ο λούστρος, ο καπνεργάτης,
ο ταβερνιάρης,
ο παπάς, ο αθλητής,
ο δάσκαλος, ο μουσικός, ο ηθοποιός,
κάθε ελεύθερος άνθρωπος,
που διεκδικούσε μία ζωή χωρίς δεσμά κι αλυσίδες,
μάτωσαν κάθε πόλη, κάθε χωριό, κάθε βουνό της Ελλάδας,
ενάντια σε κάθε Τύραννο, σε κάθε ληστρική πολιτική
για να καταστεί ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του.
Η πρωτοπορία των κομμουνιστών
και κάθε άλλος αντιφασίστας μάτωσαν
για μία γη, στην οποία
θα ορίζει τη μοίρα και την προκοπή του ο λαός.
Κανένας άλλος, ξένος ή ντόπιος δεσμώτης.
Αυτή είναι η ποιοτική διαφορά ανάμεσα στον πατριώτη και τον πατριδέμπορο.
Αυτή είναι η ποιοτική διαφορά της Ιστορίας, που γράφεται από τους καλοθελητές εκφραστές της ”εθνικής ομοψυχίας”, του μεγαλύτερου ψέματος που ξεστομίστηκε ποτέ και στην πραγματικότητα που σκόπιμα αποκρύπτεται.
Η αλήθεια δεν νικιέται. Ούτε μένει κρυμμένη εσαεί.
Η ιστορική αλήθεια της πάλης και των αγώνων του λαού
δεν αποτελεί τμήμα της διδακτέας ύλης του σχολείου.
Ούτε οι γυαλισμένες αρβύλες τιμούν τη μνήμη της,
ούτε τα στρατιωτικά παραγγέλματα,
ούτε τα φρεσκοβαμμένα άρματα,
πολλώ δε μάλλον οι επίσημοι
μίας κακοφορμισμένης αστικής δημοκρατίας.
Η ιστορική συλλογική μνήμη, η αλήθεια,χαράσσεται
στην καρδιά κάθε ανθρώπου,
που δεν σταματά να μάχεται για ελευθερία και δικαιοσύνη.
Τα ονόματα του Θανάση Κλάρα, της Ηρούς Κωνσταντοπούλου, του Στέφανου Σαράφη, της Ηλέκτρας Αποστόλου, του Ανδρέα Τζήμα, της Παναγιώτας Σταθοπούλου,του Κωνσταντίνου Καραγιώργη, της Λέλας Καραγιάννη,
του Δημήτρη Γληνού, του Γιάννη Αγγελέτου και πολλών άλλων αγωνιστών,
τα ονόματα των μαρτύρων του Διστόμου, των Καλαβρύτων, του Χορτιάτη, του Κωσταραζίου,των 200 εκτελεσμένων κομμουνιστών της Καισαριανής,
των μαχητών της Κρήτης,
δεν αναγράφονται στα σχολικά βιβλία, δεν γίνονται λέξεις σε ‘’περήφανους λόγους’’ τοπικών ή κοινοβουλευτικών αρχόντων από κάποια εξέδρα
αλλά συνθήματα στους αγώνες του λαού
υπενθυμίζουν στην καρδιά κάθε ελεύθερου ανθρώπου,
πως ο φασισμός, η τυραννία, η εκμετάλλευση,
η φτώχεια πρέπει να συντρίβονται.
Κι αυτή είναι η διαφορά της Ιστορίας από τα «εθνικά αφηγήματα».