Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης //
Η βραβευμένη με το βραβείο Λένιν το 1977 Κουβανή επαναστάτρια Vilma Espín γεννήθηκε στις 7 Απριλίου 1930 από εύπορη οικογένεια στο Σαντιάγο. Ο πατέρας της ήταν δικηγόρος.
Σπούδασε χημικός μηχανικός στην Κούβα μια από τις πρώτες γυναίκες της εποχής και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο ΜΙΤ στο Καίμπριτζ. Εκεί ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με τις σοσιαλιστικές ιδέες και το κίνημα της 26 Ιουλίου του Φιντέλ Κάστρο. Επέστρεψε στην Κούβα μέσω Μεξικού όπου συναντήθηκε με τον Φιντέλ και τον Ραούλ.
Μετά τον ερχομό τους στην Κούβα ενώθηκε με τους αντάρτες στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα. Λίγες εβδομάδες μετά την νίκη της Επανάστασης παντρεύτηκε με τον Ραούλ Κάστρο και έκαναν 4 παιδιά. Η δράση της ήταν γύρω από την ισότητα.
Κανείς και καμιά δεν υποτιμά και δεν σκέφτεται πως το βασικότερο την ώρα μίας τεράστιας πυρκαγιάς είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής. Σε αυτή τη…
Ήταν από τις ιδρύτριες της Ομοσπονδίας Γυναικών Κούβας και πρόεδρος από την ιδρυση της το 1960 μέχρι τον θάνατό της το 2007.
Επέμεινε στην μόρφωση των γυναικών ώστε να αποκτήσουν ισότιμες δουλειές, να ασχοληθούν ενεργά με την πολιτική και να στηρίξουν την Επαναστατική κυβέρνηση.
Το 1960 πήρε πρωτοβουλίες για την ίδρυση από τις γυναίκες Ομάδων Επείγουσας Ιατροφαρμακευτικής Βοήθειας προς τον λαό όταν η Αντεπανάσταση προκαλούσε σαμποτάζ στις καλλιέργειες ζαχαροκάλαμου και στις αποθήκες ζάχαρης.
Το 1975 εισηγήθηκε νόμο που υποχρέωσε τους άντρες να συμμετέχουν στις οικιακές ασχολίες και στο μεγάλωμα των παιδιών για να στηριχθούν οι εργαζόμενες μητέρες.
Ανέλαβε αρκετές διευθυντικές θέσεις πάντα γύρω από τομείς για τις εργαζόμενες και την φροντίδα των παιδιών.
Αντιπροσώπευσε αρκετές φορές την Κούβα στον ΟΗΕ. Το 1977 της απονεμήθηκε το βραβείο Λένιν για την πολύπλευρη προσφορά της.
Πέθανε στην Αβάνα στις 18 Ιουνίου 2007 και η στάχτη της θάφτηκε στο Frank País Mausoleum στο Σαντιάγο.
Στην εκδήλωση μια μέρα μετά τον θάνατό της στο θέατρο Καρλ Μαρξ στην Αβάνα η κυβέρνηση της Κούβας τόνιζε σε ανακοίνωσή της ” Η επαναστάτρια Vilma Espin ήταν μια από τις πιο συνεπείς μαχήτριες για τη χειραφέτηση των γυναικών στη χώρα μας και στον κόσμο. Εργάστηκε σαν γεωλόγος, περιβαλλοντολόγος και χωροτάκτης στην Ελλάδα και στην Σουηδία. Δημοτικός σύμβουλος Πυλαίας Θεσσαλονίκης 87/90 και 99/2002. Αντιδήμαρχος Πυλαίας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000.
