Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης //
Στην εκδήλωση που προσπάθησαν να οργανώσουν το κυβερνητικό ΕΛΙΒΙΠ και η Πρεσβεία του Ισραήλ, που δεν συμπεριλαμβάνονταν στους εκθέτες της ΔΕΒΘ, ο Ισραηλινός συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας και ερευνητής στο Ισραηλινό Ινστιτούτο Εβραϊκής Λογοτεχνίας Οντέντ Βολκστάιν θα μιλούσε για «το «Maktoob», την εβραϊκοαραβική συλλογικότητα μεταφραστών που προβάλλει την παλαιστινιακή λογοτεχνία στους εβραίους αναγνώστες και εργάζεται για να διαμορφώσει μια κοινή εβραϊκή-αραβική διάλεκτο». Αυτά αναφέρει, μεταξύ άλλων χρήσιμων, σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Τα Νέα». Παράλληλα σε δηλώσεις που παραχώρησε στην «Καθημερινή» αναφέρει ακόμα ότι «Η λογοτεχνία, αλίμονο, είναι το στίγμα που λερώνει τη σημαία όσων ταυτίζουν έναν ολόκληρο πολιτισμό με τις πράξεις ενός συγκεκριμένου καθεστώτος. Το Σάββατο, οι διαδηλωτές διεκδίκησαν μια νίκη: διέγραψαν αυτό το στίγμα και ύψωσαν ξανά το μονοχρωματικό λάβαρο της διαγραφής και της ακύρωσης».
Εάν αυτό δεν αποτελεί ένα απροκάλυπτο «ξέπλυμα» της πολιτικής του κράτους τρομοκράτη του Ισραήλ, δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο μπορεί να είναι. Αλήθεια, από την έναρξη της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού, κάποιοι μιλάνε και για εθνοκάθαρση, πόσοι ποιητές/ριες και λογοτέχνες/ιδες μαζί με τις οικογένειες τους έχουν δολοφονηθεί από τα ισραηλινά όπλα και τους βομβαρδισμούς; Αν δεν γνωρίζετε, ρωτήστε τον Παλαιστίνιο ποιητή Μοσάμπ Αμπού Τόχα να σας πει, ο οποίος ζει πλέον ως πρόσφυγας στις ΗΠΑ και είδε τα μέλη της οικογένειας του να μακελεύονται με συνοπτικές διαδικασίες. Και αλήθεια, πως θα διαμορφωθεί μια κοινή εβραϊκή-αραβική διάλεκτος στη λογοτεχνία και την κοινωνία όταν το κράτος απαρτχάιντ έχει ως κεντρική πολιτική, θεσμική και στρατιωτική άποψη την εξολόθρευση του λαού της Γάζας και της ευρύτερης Παλαιστίνης; Εκεί βασίζεται ολόκληρη η ύπαρξη του άλλωστε.
Η νίκη που αναφέρει ο συγγραφέας – είναι όντως μια νίκη, με τεράστιο συμβολισμό και αποτύπωμα, αλλά όχι με τον τρόπο που θέλει να την παρουσιάσει ο ίδιος και η φιλοσιωνιστική προπαγάνδα με αναφορές στις ακροδεξιές θεωρίες περί «ακύρωσης» – είναι αποτέλεσμα της μαζικής κινητοποίησης των φορέων και των σωματείων του βιβλίου, των εκδοτών, των συγγραφέων, του κοινού. Όμως αυτή είναι η φύση της προπαγάνδας: ο εκχυδαϊσμός της αλήθειας και της διαφορετικής άποψης στο όνομα μιας γενοκτονίας. Ο ίδιος ο συγγραφέας φαίνεται να ταυτίζεται με τη συγκεκριμένη θέση. Παράλληλα διαστρεβλώνει τους σκοπούς της κινητοποίησης που «ΔΕΝ στρεφόταν κατά του βιβλίου αλλά κατά του φορέα που διοργάνωνε την εκδήλωση, κατά της ισραηλινής πρεσβείας, εκπροσώπου στη χώρα μας του κράτους που χρησιμοποιεί κάθε μορφή βίας σε βάρος των Παλαιστινίων», όπως τονίζει χαρακτηριστικά σε ανακοίνωση της η ΠΟΕΒ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Εκδοτών Βιβλιοχαρτοπωλών).
Λίγες ώρες μετά την πυραυλική απάντηση του Ιράν δεκάδες εικόνες, βίντεο, γραφικά κατακλύζουν τα social media και ενημερωτικά μέσα. Θα σταθούμε σε δύο από αυτές.…
Με λίγα λόγια, ο Βολκστάιν κανονικοποιεί τη γενοκτονία και της δίνει «προοδευτική» κάλυψη συνεπώς καταρρίπτει από μόνος του το σιωνιστικό επιχείρημα ότι είναι ένας απλός συγγραφέας που ήθελε να συζητήσει για τα… μεταβαλλόμενα τοπία της εβραϊκής λογοτεχνίας. Από την άλλη κανένας και καμία δεν θα επιχειρούσε την ακύρωση της εκδήλωσης εάν δεν είχε τη στήριξη της πρεσβείας. Ο συγγραφέας θα μπορούσε να συμμετέχει στην Έκθεση μέσω ενός εκδοτικού οίκου ή πολιτιστικού φορέα της χώρας του και όχι μέσα από τον εκπρόσωπο της δολοφονικής πολιτικής του Ισραήλ. Έτσι κι αλλιώς, όπως έχει παρατηρήσει πλήθος κόσμου, στη φετινή αλλά και περσινή ΔΕΒΘ υπήρξε περίπτερο και έκθεση ισραηλινού βιβλίου ενώ πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις σχετικά με την εβραϊκή ιστορία και λογοτεχνία. Και πως αλλιώς; Στη Θεσσαλονίκη, στην πόλη που είχε μία από τις πολυπληθέστερες εβραϊκές κοινότητες στην Ελλάδα και εξολόθρευσε η χιτλερική μανία, η μνήμη του Ολοκαυτώματος παραμένει ζωντανή. Το ίδιο και οι συζητήσεις.
Από τη δική μας θέση δεν μπορούμε παρά να είμαστε υπερήφανοι για την ειρηνική κινητοποίηση που έσωσε την τιμή του βιβλίου και των ανθρώπων του αλλά κυρίως που έδωσε φωνή στα θύματα της γενοκτονίας που, ας το πούμε και αυτό, δεν ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2023. Εβδομήντα επτά χρόνια από τη Νάκμπα δηλαδή από τον συστηματικό διωγμό και τη σφαγή πάνω από 700 χιλιάδων Παλαιστινίων στα χρόνια 1947-1948 μέχρι τη νέα φάση της γενοκτονίας το καθήκον μας δεν είναι άλλο από τον αγώνα για μια ελεύθερη Παλαιστίνη. Και έτσι θα γίνει μέχρι την οριστική δικαίωση όσο και αν οι απολογητές του κράτους δολοφόνου θα προσπαθούν απεγνωσμένα για το αντίθετο.
