Ήδη μιλήσαμε για τις ταινίες _παλιές και νέες της βδομάδας, με αρκετές πολύ αξιόλογες επανεκδόσεις, προβολές και ένα εξαιρετικό αφιέρωμα να την συνθέτουν. Ξεκινώντας να αναφερθούμε στο αριστούργημα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, “Ντροπή“.
Γράφει ο \\ Αστέρης Αλαμπής _Μίδας||
Μια ταινία από τις λιγότερο γνωστές του σκηνοθέτη, που μιλάει για τον πόλεμο, εμβαθύνοντας στους ανθρώπους που προσπαθούν να κλειστούν στον εαυτούλη τους και να κρυφτούν από τα πάντα για να γλιτώσουν… Μέχρι που ο πόλεμος τους βρίσκει, όμως και πάλι κρατούν ουδέτερη στάση, δηλαδή συναινούν με τη λάθος πλευρά της Ιστορίας. Μοναδική σπουδή στον ανθρώπινο ψυχισμό, όπως μας συνηθίζει ο μαιτρ. Η ανθρωποκεντρική ματιά του Μπέργκμαν αποκτά πολιτικές αποχρώσεις, παραμένοντας διεισδυτική και επώδυνη, επικεντρωμένη στη βασανιστική αδυναμία επικοινωνίας του σύγχρονου ζευγαριού.
Της Κωνσταντίνας Τσότρα* // Το ζήτημα της νεανικής παραβατικότητας και βίας βρίσκεται σταθερά στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης. Ανάμεσα στις διάφορες «βαθυστόχαστες» τηλε-αναλύσεις συχνά κατηγορείται…
Ομορφιά και φρίκη βαδίζουν χέρι χέρι στο έργο του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Ο Σουηδός auteur επανέρχεται διαρκώς στην προσπάθεια των ηρώων του, πολύ συχνά καλλιτεχνών, να ξεφύγουν από τη βία, την ασχήμια και την καταπίεση που τους περιβάλλει, αναζητώντας καταφύγιο στην παρηγοριά ενός “ουράνιου” αισθητικού μεγαλείου. Οι τσιρκολάνοι, οι ηθοποιοί των μπουλουκιών και οι λαϊκοί διασκεδαστές σχεδόν πάντα το καταφέρνουν. Οι αυτάρεσκοι διανοούμενοί του, από την άλλη, εγκλωβίζονται στην αυταρέσκεια και τις νευρωτικές ανασφάλειές τους, ανίκανοι να βαδίσουν και με τα δυο τους πόδια στο μονοπάτι που οδηγεί στις απολαύσεις της αληθινής ζωής.Δυο παρόμοιοι χαρακτήρες είναι η Εύα και ο Γιαν Ρόζενμπεργκ, ζευγάρι μουσικών το οποίο, εν μέσω εμφυλίου πολέμου, ζει απομονωμένο σε ένα νησί. Μικρά ανησυχητικά σημάδια (ο παράξενος ήχος μιας καμπάνας, το ραδιόφωνο και το τηλέφωνο που δεν δουλεύουν…) φέρνουν όλο και εγγύτερα την αποτρόπαια πραγματικότητα που τους περιβάλλει, με τους δυο τους να διαφωνούν για το αν πρέπει να πάρουν θέση, και ποια. Μέχρι που συλλαμβάνονται και ανακρίνονται, αλλά ελευθερώνονται από τον συνταγματάρχη Τζάκομπι, ο οποίος αρχίζει να τους χειραγωγεί και να τους εκβιάζει.
Δείτε εδώ την κριτική του flix.gr
Δεύτερο κεφάλαιο της άτυπης “τριλογίας του Φάρο” (ανάμεσα στην “Ώρα του Λύκου” και το “Ένα Πάθος”), η “Ντροπή” σχολιάζει τη φυσική και ψυχολογική βία, αναλύει την αντιφατική, ανασφαλή φύση του καλλιτέχνη, αντιπαραθέτει τον εξωτερικό θόρυβο στην εσωτερική σιωπή και διερευνά την έννοια της –κοινωνικής και υπαρξιακής– απομόνωσης. Η ανθρωποκεντρική ματιά του Μπέργκμαν, ο οποίος δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα την ταινία, αποκτά εδώ αόριστα πολιτικές αποχρώσεις, παραμένει όμως διεισδυτική και επώδυνη, επικεντρωμένη στη βασανιστική αδυναμία επικοινωνίας του σύγχρονου ζευγαριού.
Σουηδία. 1968. Α/Μ. Διάρκεια: 103΄.
Γουές Άντερσον, Μασσαλάς, Λικ Μπεσόν Le Samurai, Mulholland Dr. στις μαρκίζες 🎥 από Πέμπτη 29/5
«Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» του Ζαν Πιερ Μελβίλ θα παίζεται στη «Ριβιέρα» για λίγες προβολές. Ενα εκπληκτικό νεο-νουάρ ενός από τους σπουδαιότερους Γάλλους σκηνοθέτες, με τον Αλέν Ντελόν στον πρωταγωνιστικό ρόλο του επαγγελματία εκτελεστή, σε μια ταινία κομμένη και ραμμένη πάνω του, από αυτές που τον καθιέρωσαν στο παγκόσμιο στερέωμα. «Οδός Μαλχόλαντ» του Ντέιβιντ Λιντς, μια από τις σημαντικότερες ταινίες του, ένας άλυτος γρίφος, ένα παζλ τρόμου και μυστηρίου που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο, όσες φορές κι αν τη δει. Ενδεχομένως η πιο χαρακτηριστική του ταινία για κάποιον που δεν γνωρίζει τον κόσμο του. «Αργός Θάνατος» του Τακάσι Μίικε, μια ταινία ιδιαίτερα σκληρή από την Ιαπωνία, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Ruy Murakami, που έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα έντονο ψυχολογικό θρίλερ με στοιχεία σωματικού τρόμου. Η μετάβαση από το ρομαντικό στο τρομακτικό είναι άξαφνη και προσφέρεται για τους λάτρεις του είδους. Η Κινηματογραφική Λέσχη Καισαριανής «Σκοπευτήριο» σε συνεργασία με την Ένωση Σκηνοθετών Δημιουργών διοργανώνουν για δεύτερη φορά Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου στον δημοτικό θερινό κινηματογράφο «Αιολία» από τη Δευτέρα 2/6 μέχρι και την Κυριακή 8/6 με υπέροχες ελληνικές ταινίες, νέες και παλιότερες. Το αφιέρωμα θα συνεχιστεί και αργότερα, από Σεπτέμβρη με ακόμα περισσότερες ταινίες.
Καισαριανή: “Γυναίκες Μαχήτριες” — του Λεωνίδα Βαρδαρού στην “Αιολία”
Το Φοινικικό Σχέδιο/
The Phoenician Scheme/ Γουές Αντερσον/ 2025/ 105λ
1950. Ο Ζα-ζα Κόρντα, αινιγματικός βιομήχανος και ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στην Ευρώπη, επιβιώνει από άλλη μία απόπειρα δολοφονίας. Οι επιχειρηματικές του πρακτικές τον έχουν μετατρέψει σε εχθρό όχι μόνο στα μάτια των ανταγωνιστών του, αλλά και ξένων κυβερνήσεων. Βρίσκεται στο τελικό στάδιο ενός δεκαετούς σχεδίου, το Φοινικικό Σχέδιο Υποδομής Κόρντα, με σκοπό την εκμετάλλευση μιας πλούσιας, «παραμελημένης» περιοχής. Το προσωπικό οικονομικό ρίσκο είναι ανυπολόγιστο. Οι απειλές κατά της ζωής του συνεχείς. Επιλέγει αυτή τη χρονική στιγμή για να ορίσει και να προετοιμάσει την διάδοχό του: Την αποξενωμένη, 20χρονη κόρη του Λίζελ (η οποία είναι πλέον καλόγρια).
Ο Γουές Αντερσον ξαναγύρισε! «Το Φοινικικό Σχέδιο» είναι μια από τις πιο συμβολικές, αλληγορικές και βαθιά πολιτικές του ταινίες. Ο σαρκασμός είναι κοφτερός σαν ξυράφι, εκεί που γελάς αμέσως μετά συνειδητοποιείς την πικρή αλήθεια του και το γέλιο παγώνει. Η επικαιρότητά της είναι εντυπωσιακή, αφού αναφέρεται στη Μέση Ανατολή με τρομακτική ακρίβεια στην αφήγησή του για τη σημερινή κατάσταση. Ο Αντερσον καταφέρνει να ενσωματώσει τις επιδιώξεις του ιμπεριαλισμού στην ολότητά τους. Η φράση «Ποιος κέρδισε τι ή ποιον» συνοψίζει, θα λέγαμε, αυτή την εξονυχιστική ακτινογραφία. Το Κεφάλαιο δεν έχει και δεν χρειάζεται πατρίδα. Τα πάντα καθορίζει το κέρδος. Τα ποσοστά κέρδους. Η «αγία» ατομική ιδιοκτησία που πρέπει να περάσει στον πιο συνειδητοποιημένο και «σκληρό» διάδοχο. Λυκοσυμμαχίες, λυκοφιλίες αλλά και ευθύς πόλεμος κυριαρχούν στην ευρύτερη «οικογένεια», χωρίς κανέναν συναισθηματισμό, χωρίς αιδώ. Η εκκλησία τα παίρνει κάτω απ’ το τραπέζι και ευλογεί τις μπίζνες. Η πολιτιστική διπλωματία ξεδιπλώνεται σε μια πρόταση. Ο πόλεμος και το εμπόριο οπλών είναι μια εξίσου επικερδής επιχείρηση με τις άλλες, ίσως και πιο συμφέρουσα. Ο Λαός εδώ είναι ένα σκαθάρι που κυλάει μια μπίλια άμμου. Σύμφωνα με το σχέδιο, οι Σκλάβοι θα πληρωθούν και ο Λιμός θα εξαφανιστεί. Όμως το πλέον συγκλονιστικό είναι οι δρόμοι Ενέργειας και μεταφοράς εμπορευμάτων. Αυτό είναι ουσιαστικά το φοινικικό σχέδιο. Λέτε ο Γουές να διαβάζει «Ριζοσπάστη»; Ο Αντερσον δεν χαρίζεται ούτε στην «αντίσταση» της δήθεν «κουλτούρας»… Η γνωστή του φόρμα άλλαξε λίγο, έγινε λίγο πιο κοφτή και πιο γρήγορη, και η διάρκεια της ταινίας είναι πιο μαζεμένη από τις τελευταίες του. Όμως ήδη από το πρώτο καρέ ξεχωρίζεις τη μοναδική του ιδιοφυή αντίληψη για τη σκηνοθεσία, τη σκηνογραφία και φυσικά το σενάριο, που είναι να το πιεις στο ποτήρι. Τούτη η ταινία είναι μια ταινία αναφοράς, από εκείνες που θα επανερχόμαστε με τα χρόνια. Ναι, τόσο πολύ ξεχωρίζει! Μην τη χάσετε.
