Με ένα ιστορικό ντοκουμέντο, σε βίντεο, με το «Πότε θα κάνει ξαστεριά«» από το 2ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ το 1976, που απαθανατίζονται όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες της εποχής, ξεκίνησε το μεγάλο αφιέρωμα στα 50 χρόνια του Φεστιβάλ ΚΝΕ – «Οδηγητή» στην Κεντρική Σκηνή του Φεστιβάλ, μετά την ανεπανάληπτη πολιτική συγκέντρωση.
«50 χρόνια – όπως ειπώθηκε αμέσως μετά – που το Φεστιβάλ στέγασε και συμπορεύτηκε με το σημαντικότερο ίσως κομμάτι του νεοελληνικού πολιτισμού: τα τραγούδια μας, από το 1975 στο γήπεδο Ζωγράφου έως και σήμερα στο πάρκο Τρίτση. Σπουδαίοι καλλιτέχνες έχουν τιμήσει με την παρουσία τους το Φεστιβάλ, καλλιτέχνες που έφτιαξαν, και συνεχίζουν να φτιάχνουν αυτή τη στιγμή που βρισκόμαστε εδώ, κομμάτι της ιστορίας μας»… για να δοθεί αμέσως μετά το μικρόφωνο στον Γιώργο Νταλάρα να αρχίσει με… «Παραπονεμένα λόγια»…
Ενας Βρετανός δημοσιογράφος, που καταγγέλλει την ισραηλινή κατοχική βία και τη συμμετοχή της χώρας του στα θηριώδη εγκλήματα στη Γάζα, συνελήφθη από την αστυνομία και…
«Από το 4ο Φεστιβάλ… και στο 50ό είμαι εδώ», δήλωσε από σκηνής ο Γιώργος Νταλάρας, γιατί «ίσως είναι το τραγούδι… ίσως εσείς… ίσως το όνειρο και το όραμα γιατί όπως γράφει πίσω, το μέλλον μας είναι…», «Ο σοσιαλισμός» φωνάζει ο κόσμος από κάτω και ο Γιώργος Νταλάρας υπερθεματίζει «άντε να το δούμε, χρειάζεται αγώνας» κι αμέσως μετά αρχίζει «Το δέντρο»!
Πριν μας καλέσει να φτιάξουμε το δικό μας παραμύθι, ο Διονύσης Τσακνής θυμήθηκε ότι «50 χρόνια πριν, δυο χρόνια ΚΝίτης, ήμουν στο στήσιμο του 1ου Φεστιβάλ… Και στα 100 χρόνια εδώ θα είμαι», υποσχέθηκε πριν τραγουδήσει «κι αυτοί που μας προδώσανε ανέραστοι να μείνουν, κουφάλες δεν ξοφλήσαμε αυτό έχω μόνο να σας πω, τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν»…
«Το Φεστιβάλ ΚΝΕ – “Οδηγητή”, 50 χρόνια φιλόξενο σε όλες τις μορφές Τέχνης, παλεύει επίμονα για μια καλύτερη ζωή, για έναν δικαιότερο κόσμο, παλεύει να μιλήσει για την αγάπη με έναν τρόπο που να μας χωράει όλους, παλεύει με πείσμα για το όνειρο…» ακούγεται από σκηνής και προσθέτει: «Στον χώρο αυτό συναντήθηκαν και τον τίμησαν με την παρουσία τους μεγάλες μορφές από διάφορες Τέχνες. Αυτοί οι σπουδαίοι ποιητές, οι καταξιωμένοι ηθοποιοί, οι αγαπημένοι τραγουδιστές και συνθέτες συμμερίστηκαν και υποστήριξαν τον αγώνα του όλα αυτά τα χρόνια»… Στο βίντεο βλέπουμε κι ακούμε τις θρυλικές μορφές του Ρίτσου και του Ξυλούρη… το καλύτερο συνδετικό για τη συνέχεια…
«Ευχαριστούμε για όσα μοιραζόμαστε», είπε η Ρίτα Αντωνοπούλου που ξεσήκωσε ερμηνεύοντας τον «Φασισμό» για να πιάσει το νήμα το κοινό και να βροντοφωνάξει «Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί», ενώ η ίδια για ακόμα μια φορά τραγούδησε συγκλονιστικά τον «Μικρόκοσμο».
«Εγώ στο 1ο Φεστιβάλ δεν είχα γεννηθεί… Τα χρόνια περνάμε… Όλοι μεγαλώνουμε… Αλλά το Φεστιβάλ μένει πάντα νέο», με αυτά τα λόγια καλωσόρισε τους χιλιάδες ο Απόστολος Ρίζος πριν ερμηνεύσει το δικό του «Τι να θυμηθώ» και στη συνέχεια το «Σαν τον μετανάστη» και «Μικρή πατρίδα».
Και επειδή είναι και μια συναυλία απολογισμών… Η συνέχεια δόθηκε στην οθόνη με την αξέχαστη Μαρία Δημητριάδη να δονεί την ατμόσφαιρα τραγουδώντας τους «Ήρωες» σε κάποιο Φεστιβάλ.
Με τραγούδια του Θάνου και του Μίκη μοιράστηκε την Κεντρική Σκηνή η Νεφέλη Φασούλη, πουν δήλωσε “Είναι μεγάλη μου η τιμή που συμμετέχω σε αυτό το αφιέρωμα. Το 50ό Φεστιβάλ είναι το πρώτο Φεστιβάλ που συμμετέχω με το όνομα μου… Έχω πολλά ακόμα! Και στο 100ο θα είμαι εδώ!”…
Για να δώσει τη σκυτάλη στη μεγάλη οθόνη και στον Θάνο Μικρούτσικο και τις ορμήνειες του από την τελευταία συναυλία του που τις φυλάμε σαν “κόρη οφθαλμού”…
“23 στα 24 χρόνια, νεαρός τραγουδιστής εγώ… Κουβαλούσαμε ξύλα και ότι άλλο χρειαζόταν για να φτιαχτεί το Φεστιβάλ” είπε μετά με τη σειρά του ο Γιώργος Μεράντζας, συνεχίζοντας: “Και τώρα στο 50ο είμαι εδώ. Ο καθένας από το δικό του μετερίζι. Στο κορυφαίο γεγονός, γιατί είναι δικό μας και έχει ψυχή. Και είναι αυτό γιατί δεν αλώθηκε από τα συστημικά ΜΜΕ”.
Η απίστευτη δύναμη της φωνής της Γιώτας Νέγκα ξεσήκωσε αμέσως μετά τον κόσμο με “Το δίκιο μου”, την “Ελένη” κ.ά. ενώ σε ανεβασμένους ρυθμούς συνέχισε και ο Παντελής Θαλασσινός με τα “Σμυρναίικα τραγούδια” του και όχι μόνο.
Ένα βίντεο με τον αξέχαστο Δημήτρη Μητροπάνο έδωσε την πάσα για να ανέβει στη σκηνή ο Μίλτος Πασχαλίδης και το κοινό να άρει φωτιά.”Τραγουδάω 33 Φεστιβάλ μαζεμένα στη σειρά… όσο έχω φωνή θα τραγουδάω άλλα τόσα. Αυτό το τραγούδι το χρωστάω στην ΚΝΕ” είπε ο Μίλτος πριν αρχίσει το “Αγύριστο κεφάλι”, ενώ μετά φώναξε στη σκηνή τον Γιάννη Κότσιρα και μαζί ερμήνευσαν μοναδικά το “Σαν πλανόδιο τσίρκο” και το “Πάντα γελαστοί”…
Ενώ όλο το γήπεδο ήταν σε έναν διαρκή παλμό όταν ο Γιάννης Κότσιρας τραγούδησε ¨Κάθε φορά” , αλλά έριξε και “κόκκινο στη νύχτα” μνημονεύοντας τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα που “αν ήταν στη ζωή θα ήταν σίγουρα μαζί μας τώρα”…
Με το “Της δικαιοσύνης” έδωσε πάσα να παίξει άλλο ένα βίντεο – ντοκουμέντο με τον Μίκη να ερμηνεύει το ¨Ήταν 18 Νοέμβρη” προς τιμή του Μάνου Λοίζου, που η ανακοίνωση του θανάτου του έγινε στο 8ο Φεστιβάλ.
Και η συνέχεια δόθηκε δικαιωματικά στον Βασίλη… Με τον Γ Παγκόσμιο του Μάνου να συμπαρασύρει όλη την Κεντρική Σκηνή.”Ηταν το 1975 στο 1ο Φεστιβάλ του Ζωγράφου που έπαιξα με τον Μάνο Λοΐζο στο 1ο Φεστιβάλ. Είμαι ευγνώμων και στην ΚΝΕ και στον Μάνο” και ερμήνευσε άλλο ένα τραγούδι – σύμβολο, τον Τσε. Και μετά οι Μικρές Νοθείες, ο Στρατιώτης. Μας αποχαιρέτησε με τα Έφηβα γεράκια δηλώνοντας και του χρόνου εδώ!
