Το ημερολόγιο έγραφε 28-Ιαν, 1878, όταν ο επιχειρηματίας George W. Coy, έθεσε σε λειτουργία στα κεντρικά γραφεία της εταιρείας του, το πρώτο εμπορικό τηλεφωνικό κέντρο, το οποίο επέτρεπε στους χρήστες να έχουν επαφή με πολλούς συνομιλητές μέσω ενός κεντρικού πίνακα διανομής. Μέχρι τότε, αν δύο άτομα επιθυμούσαν να συνομιλήσουν, έπρεπε τα τηλέφωνά τους να είναι απευθείας συνδεδεμένα μεταξύ τους. Δεδομένου, όμως, ότι η απευθείας σύνδεση κάποιου τηλεφώνου με πολλά νοικοκυριά και επιχειρήσεις αποτελούσε μια δαπανηρή, περίπλοκη και μη εύχρηστη λειτουργία, δεν αποτελούσε πρακτική λύση για τους περισσότερους . Ως εκ τούτου, η πρώιμη χρήση των τηλεφωνικών συσκευών περιοριζόταν στις ευημερούσες επιχειρήσεις και στις ιδιωτικές κατοικίες των πλουσίων.
Ο πίνακας διανομής του Κόι άλλαξε ριζικά αυτή την κατάσταση, αφού πλέον χρειαζόταν μόνο μία εγκατεστημένη γραμμή μεταξύ του τηλεφώνου του χρήστη και του κεντρικού γραφείου της εταιρείας: εκεί, ένας χειριστής ήταν σε θέση να προωθήσει κάθε κλήση στον παραλήπτη της. Η New Haven District Telephone Company, όπως ονομαζόταν η εταιρεία του , διέθετε την υπηρεσία αυτή με συνδρομή. Οι συνδρομητές πλήρωναν 1,50$ τον μήνα και είχαν εύκολη και άμεση πρόσβαση στις τηλεφωνικές γραμμές κάθε άλλου συνδρομητή της.
Οι καινοτομίες του Κόι δεν σταμάτησαν εκεί. Στις 21 Φεβρουαρίου 1878, έναν περίπου μήνα μετά την έναρξη λειτουργίας του πρωτοποριακού αυτού τηλεφωνικού κέντρου, η εταιρεία εξέδωσε τον πρώτο τηλεφωνικό κατάλογο στον κόσμο. Αποτελούνταν από μία σελίδα και περιλάμβανε τα τηλεφωνικά νούμερα των 50 συνδρομητών. Στη λίστα περιλαμβάνονταν εννέα ιδιοκτήτες οικιακών τηλεφώνων –οι πρώτοι από την πλούσια ελίτ της πόλης που απέκτησαν οικιακή τηλεφωνική γραμμή–, τρεις γιατροί και δύο οδοντίατροι, οι οποίοι ήλπιζαν να προσελκύσουν νέους (και πλούσιους) πελάτες, η αστυνομία, τα ταχυδρομεία καθώς και τέσσερις αγορές κρέατος και ψαριών. Στη λίστα περιλαμβάνονταν εννέα ιδιοκτήτες οικιακών τηλεφώνων, τρεις γιατροί και δύο οδοντίατροι, η αστυνομία, τα ταχυδρομεία καθώς και τέσσερις αγορές κρέατος και ψαριών
Χάρη στον εφευρέτη, το Νιου Χέιβεν του Κονέκτικατ είναι μια πόλη η οποία μπορεί να διεκδικήσει μια σειρά «πρωτιές» που σχετίζονται με την πρώιμη ανάπτυξη του τηλεφώνου. Μέσα σε δύο χρόνια αφότου ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ κατοχύρωσε για πρώτη φορά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το τηλέφωνο, τον επαναστατικό, για τα δεδομένα της εποχής, τρόπο επικοινωνίας, ο Κόι και η εταιρεία του εφάρμοσαν μια σειρά από καινοτομίες, οι οποίες έμελλε να καθορίσουν τον τρόπο με τον οποίο θα χρησιμοποιούνταν το τηλέφωνο σε όλο τον κόσμο.
Ούτε ένας ούτε δύο… Στους 14 έχουν φτάσει ήδη οι βουλευτές που δεν έφτασαν καν στα μισά της τετραετίας με τα κόμματα που εκλέχτηκαν. Μάλιστα,…
Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του πρώτου αυτού τηλεφωνικού καταλόγου αποτελεί η έλλειψη οποιουδήποτε αριθμού τηλεφώνου. Αναφέρονταν μόνο τα ονόματα των κατόχων και οι υπηρεσίες. Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι κάθε κλήση συνδεόταν χειροκίνητα από έναν κεντρικό χειριστή, ενώ παράλληλα η λίστα συνδρομητών ήταν πολύ μικρή – επομένως, η δημοσιοποίηση των αριθμών δεν ήταν απαραίτητη.
Σύντομα όμως τα μεγέθη αυτά άλλαξαν. Μέσα σε εννέα μήνες, ο αριθμός των συνδρομητών σχεδόν οκταπλασιάστηκε, με αποτέλεσμα να δημοσιευτεί ένας νέος τηλεφωνικός κατάλογος (αυτή τη φορά 40 σελίδων), ο οποίος περιελάμβανε τα ονόματα των 391 πλέον συνδρομητών της εταιρείας. Ο νέος αυτός τηλεφωνικός κατάλογος αποτελούσε κι ένα είδος «οδηγού χρήσης» για το πώς λειτουργεί σωστά ένας τηλεφωνικός δέκτης, εφόσον η τεχνολογία ήταν ακόμα νέα και άγνωστη για τους περισσότερους χρήστες.
