Σαν σήμερα 1η Απρίλη 1981 ήρθε και στην Ελλάδα (πρώτη κυκλοφορία στην Αμερική – New York City Νοε-1980) μια μεγάλη ταινία παραφράζοντας ως συνήθως τον πρωτότυπο τίτλο σε «Οργισμένο Είδωλο» -αντί «ταύρος» (εν υαλοπωλείω;), βασισμένη στην ιστορία του μποξέρ μεσαίων βαρών Giacobbe “Jake” LaMotta (1922-2017), με το παρατσούκλι «Bronx Bull» ή «Raging Bull».
Ο LaMotta δεν έγινε γνωστός ως ιδιαίτερα μεγάλος puncher, αλλά κυρίως γιατί ήταν ανθεκτικός στο ξύλο και παρά τις υποδείξεις των φίλων του, των διαιτητών και –κατά τα λεγόμενα, των τότε παροικούντων την Ιερουσαλήμ, κυνηγούσε χωρίς έλεος τους αντιπάλους με ιαχές μέσα στο ρινγκ, ρίχνοντας και μπουνιές στον αέρα, αφήνοντας εποχή ως «swarmer» (συνεχές πρεσάρισμα, ακόμη κι όταν δε χρειάζεται) και «slugger» (χωρίς φινέτσα).
Για όσους δεν έχουν σχέση με το άθλημα περισσότερα εδώ.
Πάντως σε λιγότερο από 13 χρόνια (1941-1954) έδωσε 106 αγώνες (κέρδισε τους 83 –απ αυτούς 30 με νοκ άουτ, έχασε 19)
Η ταινία (διάρκειας 129λ) εξαίσια γυρισμένη –πέρα από το στόρι αναδεικνύει το χαρακτήρα του πρωταγωνιστή με την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, την υπέρμετρη οργή, και τη σεξουαλική ζήλεια που κατέστρεψε τη σχέση του με τη γυναίκα του και αποξενώθηκε από την οικογένεια, τη σχέση του με τη μαφία (που «από πάντα» έλεγχε το άθλημα).
Εκείνο που «ο κόσμος έχει τούμπανο» και οι εδώ Ευρωατλαντικοί «κρυφό καμάρι», επιβεβαίωσε ο Αμερικανός πρέσβης στην Τουρκία Τζεφ Φλέικ, υπογραμμίζοντας πως οι εξοπλισμοί των…
- Σκηνοθεσία Martin Scorsese
- Παραγωγή Irwin Winkler + Robert Chartoff
- Σενάριο Paul Schrader+Mardik Martin
- Πρωταγωνιστές Robert De Niro (LaMotta – Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου), Cathy Moriarty (η γυναίκα του Βίκυ), Joe Pesci (αδελφός του) κά
Οι κριτικές δεν ήταν αρχικά τόσο καλές: μεταξύ άλλων κατακρίθηκε το συγκεκριμένο βίαιο ύφος -που ήταν στον αντίποδα του επιθεωρητή Κάλαχαν.
Αργότερα –μετά τις βραβεύσεις και τη μεγάλη εισπρακτική επιτυχία χαρακτηρίστηκε αρχικά «ως την καλύτερη της δεκαετίας του ’80», μετά «το μεγαλύτερο αριστούργημα του Σκορσέζε», το 1990 η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου την ανέδειξε ως «πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική» κλπ.
Η ταινία προτάθηκε για 8 όσκαρ (ο Ντε Νίρο βραβεύτηκε με το Α’ ανδρικού ρόλου –παρουσία του 60χρονου LaMotta), μεταξύ αυτών καλύτερης ταινίας (το έχασε από το «συνηθισμένοι άνθρωποι –Ordinary People του Ρέντφορντ, που πήρε εκείνη τη χρονιά 4) ενώ η απονομή του όσκαρ καλύτερου μοντάζ ξεκίνησε η μόνιμη συνεργασία του Σκορσέζε με τη σπουδαία Θέλμα Σκουνμάκερ (Thelma | Colbert |Schoonmaker συνεργάτιδα –μεταξύ άλλων των François Truffaut, Jean-Luc Godard Federico Fellini κλπ που είχε ξεκινήσει με το «I Call First» -1967)
