Το σημερινό περιστατικό της σύγκρουσης των δύο τραμ στο Στρασβούργο, από το οποίο μέχρι στιγμής καταγράφονται δεκάδες τραυματίες, ανασύρει μνήμες από το προδιαγεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών, αλλά και από δεκάδες άλλα περιστατικά που σημειώνονται κατά καιρούς σε όλη την Ευρώπη, καθώς η πολιτική της «απελευθέρωσης» των σιδηροδρόμων και της ιδιωτικοποίησης των μέσων μαζικής μεταφοράς επιφέρει όλο και περισσότερους κινδύνους για τους λαούς. Δίνει και απάντηση σε όσους στην προσπάθεια τους να βγάλουν λάδι την πολιτική που υλοποίησαν οι κυβερνήσεις ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ με τα σημερινά τραγικά αποτελέσματα και τα «νέα Τέμπη» να καραδοκούν παντού, κάνουν λόγο για δήθεν «απόκλιση» από το «ευρωενωσιακό κεκτημένο».
Βέβαια, όταν έρχεται η ώρα των πορισμάτων των τραγικών αυτών περιστατικών, στην πλειοψηφία τους τείνεται να καλύπτεται με το «πέπλο» του «ανθρώπινου λάθους»…
Επαναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:
–Στις 3 Ιουνίου 1998 σημειώνεται στο Eschede της Γερμανίας ένα από τα πιο πολύνεκρα σιδηροδρομικά δυστυχήματα των τελευταίων δεκαετιών, με 101 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες, μετά από εκτροχιασμό του InterCity Express. Πέρα από τις θεωρίες περί «ανθρώπινου λάθους» του μηχανοδηγού, καταγράφηκαν καταγγελίες για κακή συντήρηση σιδηροτροχιών, καθώς και για μια αμφιλεγόμενη τεχνική ασφαλείας των συρμών InterCity Express.
Tον αποτροπιασμό της για την παραχώρηση του χώρων του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου για τη διοργάνωση της γαμήλιας δεξίωσης της κόρης των Γλύξμπουργκ, εκφράζει με…
–Στις 5 Οκτωβρίου 1999, στο φόντο διαδοχικών ιδιωτικοποιήσεων και κατακερματισμού του σιδηροδρομικού δικτύου στη Βρετανία, προαστιακό τρένο παραβιάζει φωτεινό σηματοδότη και συγκρούεται με τοπικό εξπρές στην έξοδο του σταθμού Πάντινγκτον του Λονδίνου, με αποτέλεσμα 31 άνθρωποι να χάσουν την ζωή τους και 245 να τραυματισθούν.
–Στις 11 Νοεμβρίου 2000 στο Καπρούν της Αυστρίας, φωτιά σε βαγόνι τελεφερίκ προκάλεσε τον θάνατο 155 ανθρώπων. Μόλις 12 επιβάτες επέζησαν από τη φλεγόμενη κόλαση. Μεταξύ άλλων, εξετάστηκε ως αίτιο του δυστυχήματος η διαρροή εύφλεκτου υδραυλικού υγρού στο σύστημα φρένων.
–Τον Ιανουάριο του 2006, στο Μαυροβούνιο, μία βλάβη στο σύστημα φρένων ενός τρένου, το έκανε να εκτροχιαστεί και να βυθιστεί σε χαράδρα έξω από την πρωτεύουσα Ποντγκόριτσα. Από το δυστύχημα σκοτώθηκαν 45 άτομα και τραυματίστηκαν άλλα 184.
–Τον Ιούλη του 2006, στη Βαλένθια της Ισπανίας, συρμός του μετρό που ταξίδευε με υπερβολική ταχύτητα συνετρίβη σε υπόγεια σήραγγα, σκοτώνοντας 43 άτομα και τραυματίζοντας πολλούς άλλους ανθρώπους. Μετά από 13 ολόκληρα χρόνια, η απόφαση του δικαστηρίου επιβεβαίωσε πως δεν είχαν ληφθεί τα αναγκαία μέτρα ασφαλείας για την αποτροπή της τραγωδίας.
–Το 2009, μια εμπορευματική αμαξοστοιχία που μετέφερε αέριο εκτροχιάστηκε στο σταθμό Viareggio, στην Τοσκάνη της Ιταλίας, και εξερράγη, σκοτώνοντας 32 άτομα. Καταγγελίες ανέδειξαν ως αιτία την ελλιπή συντήρηση στους άξονες του τρένου.
–Στις 15 Φεβρουαρίου 2010, δύο προαστιακά τρένα χτύπησαν το ένα το άλλο λίγο έξω από τις Βρυξέλλες στο Βέλγιο. Συνολικά 19 άνθρωποι σκοτώθηκαν και 171 τραυματίστηκαν. Η τραγωδία συνέβη όταν το ένα από τα δύο τρένα παραβίασε κόκκινο φανάρι. Παρόμοιο ατύχημα είχε συμβεί και πριν χρόνια στη χώρα, ωστόσο οι υποσχέσεις για προσθήκη μέτρων ασφαλείας δεν εφαρμόστηκαν πλήρως…
–Στις 24 Ιουλίου 2013 στο Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα, ξανά στην Ισπανία, σκοτώθηκαν 80 επιβάτες όταν τρένο υψηλής ταχύτητας εκτροχιάστηκε σε στροφή που είχε όριο ταχύτητας τα 80 χλμ., ενώ έτρεχε με πάνω από 170 χλμ. την ώρα.
–Τον Ιούλιο του 2016, δύο προαστιακά τρένα στην Ιταλία συγκρούστηκαν μετωπικά στη νότια περιοχή της Απουλίας, σκοτώνοντας 31 άτομα και τραυματίζοντας πολλούς άλλους. Η έρευνα απέδωσε τη σύγκρουση σε σφάλμα επικοινωνίας μεταξύ των σταθμών αναχώρησης των δύο τρένων, ωστόσο και εδώ είναι προφανής η έλλειψη πρόσθετων δικλείδων ασφαλείας.
Η πολιτική της «απελευθέρωσης» της ΕΕ βάζει στο ζύγι του κέρδους, ως κόστος την ασφάλεια και τη ζωή των λαών
Αυτό είναι το «τέρμα της διαδρομής» της πολιτικής της απελευθέρωσης που προωθείται με ευρωενωσιακές «Οδηγίες» σε όλη την Ευρώπη, αφού κριτήριο για την ανάπτυξη των μεταφορών αποτελεί το κέρδος και όχι η ασφάλεια των επιβατών και των εργαζομένων. Ενδεικτικά:
— Προωθήθηκε αρχικά η Οδηγία 440/1991, για τον λογιστικό διαχωρισμό υποδομής και εκμετάλλευσης, στον οποίο «πάτησε» η μετέπειτα πορεία της «απελευθέρωσης» και των ιδιωτικοποιήσεων.
— Επόμενο ουσιαστικό βήμα ήταν οι Οδηγίες – γνωστές ως «1ο σιδηροδρομικό πακέτο» της ΕΕ – που «απελευθέρωσαν» τις διασυνοριακές μεταφορές φορτίων σε ένα τμήμα του δικτύου μεταφοράς, το λεγόμενο «διευρωπαϊκό δίκτυο μεταφοράς φορτίων», το οποίο ενσωματώνει το 50% των σιδηροδρομικών δικτύων της ΕΕ και το 80% της συνολικής κίνησης.
— Ακολούθησε το «2ο σιδηροδρομικό πακέτο», που εισήγαγε την πλήρη «απελευθέρωση» όλων των εμπορευματικών σιδηροδρομικών μεταφορών στην ΕΕ από τις αρχές του 2007.
— Με το «3ο πακέτο» εισάγεται η «απελευθέρωση» των διεθνών επιβατικών μεταφορών, από το 2010, και σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στην υλοποίηση του «4ου πακέτου», για τη δημιουργία «ενιαίου ευρωπαϊκού σιδηροδρομικού χώρου».
Πάνω σε αυτές τις «ράγες» της «απελευθέρωσης», είναι που οι ανάγκες των λαών για ασφαλείς και φτηνές μετακινήσεις θυσιάζονται στον βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας, επιβεβαιώνοντας το σύνθημα «ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».
Πηγή: 902.gr
