Έφυγε από τη ζωή ο πεζογράφος Θανάσης Βαλτινός, που γεννήθηκε το 1932 στο Καστρί Κυνουρίας. Επί Κατοχής και Εμφυλίου, ο Βαλτινός φοίτησε στα γυμνάσια Σπάρτης, Γυθείου και Τρίπολης λόγω κατοχικών και μετακατοχικών μετακινήσεων της οικογένειάς του. Παρακολούθησε μαθήματα στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Παντείου, στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου των Αθηνών και σε σχολή του κινηματογράφου. Μετά τη μεταπολίτευση και πιο συγκεκριμένα μετά το 1974 ταξίδεψε στην Αγγλία, το Δυτικό Βερολίνο και τις ΗΠΑ.
Ενα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα όπου η ιδεολογία του δημιουργού καθαρίζει και την αποτύπωση της ιστορικής και σύγχρονής του πραγματικότητας. «Πατέρας» των παραχαρακτών της ιστορίας της Αντίστασης και του Εμφυλίου.
Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1958 με τη βράβευση του διηγήματός του «Κατακαλόκαιρο», σε διαγωνισμό του περιοδικού «Ταχυδρόμος». Το 1963 δημοσίευσε στο περιοδικό «Εποχές» το αφήγημα «Η κάθοδος των εννιά», που κυκλοφόρησε και σε γερμανική μετάφραση το 1976.
Ασχολήθηκε επίσης με τη θεατρική γραφή και μετάφραση, καθώς και με το κινηματογραφικό σενάριο. Οι μεταφράσεις της τραγωδίας του Ευριπίδη «Τρωαδίτισσες» αλλά και της «Ορέστειας» του Αισχύλου παρουσιάστηκαν από το Θέατρο Τέχνης στα Επιδαύρια (1979-1980), σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Έγραψε τα σενάρια των ταινιών «Ενώ σφύριζε το τραίνο», «Δούρειος ίππος» και σε συνεργασία και με άλλους έγραψε και τα σενάρια των ταινιών «Μέρες του ‘36», «Το μετέωρο βήμα του πελαργού» και «Ταξίδι στα Κύθηρα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Tον αποτροπιασμό της για την παραχώρηση του χώρων του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου για τη διοργάνωση της γαμήλιας δεξίωσης της κόρης των Γλύξμπουργκ, εκφράζει με…
Διετέλεσε γενικός διευθυντής της ΕΡΤ (1989-1990) και πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (2005-2006). Υπήρξε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών, του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων και της Εταιρείας Συγγραφέων, της οποίας χρημάτισε πρόεδρος επί πέντε θητείες. Επίσης διετέλεσε πρόεδρος της Ακαδημίας των Αθηνών.
Μεταξύ των έργων του: «Η κάθοδος των εννιά» (1978), «Το συναξάρι του Αντρέα Κορδοπάτη» (1972), «Τρία ελληνικά μονόπρακτα (Πρακτικά μιας δίκης / Γράμματα στη φυλακή / Ναι, αλλά Kenwood» (1978), «Εθισμός στη νικοτίνη» (1984), «Μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο» (1985), «Στοιχεία για τη δεκαετία του ΄60» (Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, 1989), «Φτερά μπεκάτσας» (1992), «Θα βρείτε τα οστά μου υπό βροχήν» (1992),« Ορθοκωστά» (1994), «Πελοπόννησος. Εικόνες μύθου και ιστορίας» (1995), «Συναξάρι Αντρέα Κορδοπάτη: Βαλκανικοί – ’22» (2000), «Ημερολόγιο 1836 – 2001» (2001), «Σχισμή φωτός» (2001), «Άνθη της αβύσσου» (2008), «Κρασί και νύμφες» (2009), «Ο τελευταίος Βαρλάμης» (2010), «Ανάπλους» (2012), «Επείγουσα ανάγκη ελέου» (2015), «Ημερολόγιο της Αλοννήσου» (2017) και «Νέα Σελήνη» (2021).
Επαινέθηκε για τα «Η κάθοδος των Εννέα» και «Ορθοκωστά», και τον υποτιθέμενο επαναπροσδιορισμό εννοιών, όπως εμφύλιος, Εθνική Αντίσταση, αντάρτες, ταγματασφαλίτες, λευκή τρομοκρατία, Αριστερά, αριστερός. Επαναπροσδιορισμός που στην ουσία του ήταν παραχάραξή τους που λίγο απέχει από όσα ισχυρίζονταν οι Ταγματασφαλίτες και οι απόγονοί τους.
Διαβάζουμε: «Τα Τάγματα έγιναν αργότερα. Ως αντίδρασις των όσων συνέβησαν. Των συλλήψεων και εκτελέσεων» (Θανάσης Βαλτινός: «Ορθοκωστά », εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ, σελ. 127). «Οι αντάρτες χρησιμοποιούσαν πάντα μοναστήρια ως στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Ηταν μεγαλύτερο στρατόπεδο και είχε πληθυσμό ανακατεμένο …γέρους και νήπια» (ο.π., σελ. 137). Μέχρι και τα νήπια έπαιρναν οι αντάρτες ως ομήρους!… Ενώ είχαν και στρατόπεδα συγκέντρωσης!!! Αμάχων… Και σε άλλο σημείο: «Τότε δημιουργήθηκαν τα Τάγματα της Πελοποννήσου. Την άνοιξη του ’44. Οταν ήταν σαφές ότι οι Γερμανοί χάνουν τον πόλεμο. Οταν έγινε επίσης σαφές πόσο θα κινδύνευαν όλοι όσοι θα ήσαν στο έλεος του ΕΛΑΣ, μετά την κατάρρευση των Γερμανών» (σελ. 22- 23)!
Η κηδεία του Θ. Βαλτινού θα γίνει το Σάββατο στο Α΄ Νεκροταφείο.
