Πέθανε τη Δευτέρα 10 Μαρτίου σε ηλικία 61 ετών, μετά από μάχη με τον καρκίνο, η ηθοποιός Καίτη Κωνσταντίνου, που αγαπήθηκε ιδιαίτερα μέσα από τον ρόλο της Σωσώς στην τηλεοπτική σειρά «Εγκλήματα».
Η Καίτη Κωνσταντίνου γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου του 1963 στη Ροδοδάφνη Αχαΐας. Τελείωσε ταυτόχρονα τη Φιλοσοφική και τη Δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης, απ’ όπου αποφοίτησε το 1986, μαζί με τις φίλες της Μαρία Καβογιάννη και Υρώ Μανέ.
Είχε δουλέψει και ως φιλόλογος. Ο πρώτος της ρόλος ήταν στη θεατρική παράσταση «Εσωτερικές Φωνές» στο Θέατρο Τέχνης. Είχε συμμετάσχει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, ταινίες και τηλεοπτικές σειρές.
Άλλη μια εκδήλωση πραγματοποιεί η ΕΕ σήμερα στη γνωστή προσπάθεια που κάνει εδώ και χρόνια να καθιερώσει την 23η Αυγούστου, ημερομηνία που υπεγράφη το Σύμφωνο…
Η Σωσώ αποτέλεσε έναν από τους πιο μοχθηρούς ρόλους στην ελληνική τηλεόραση, που όμως κατάφερνε να προσφέρει στους τηλεθεατές ξεκαρδιστικές σκηνές, κυρίως μέσα από τις ατάκες της.
Η τελευταία τηλεοπτική εμφάνιση της Καίτης Κωνσταντίνου ήταν στην σειρά του ALPHA, «Η Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα», όπου υποδύθηκε την Αλέξις Βροντάκη.
Στιβαρή στις δημόσιες εμφανίσεις της, σοβαρή αλλά και αυθόρμητα αστεία όταν επέλεγε, η Καίτη Κωνσταντίνου με καταγωγή από το Αίγιο άφησε το δικό της αποτύπωμα στην πρόσφατη πολιτιστική παραγωγή σπάζοντας ταβάνια. Ένα προς ένα, οπλίζοντας το πηγαίο ταλέντο της που έκοβε ως νυστέρι τα κλισέ.
Πριν από περίπου ένα χρόνο βρέθηκε καλεσμένη στο «Στούντιο 4» της ΕΡΤ όπου μίλησε για τον ομώνυμο ρόλο. «Μου άρεσε πολύ» είπε για τη Σωσώ, επισημαίνοντας ότι δεν είχε φανταστεί την επιτυχία που θα σημείωνε. «Μου αρέσουν οι κακοί χαρακτήρες, την είχα αγαπήσει πολύ» είχε πει.
Η Καίτη Κωνσταντίνου δεν ήταν δεσμώτης της δικτατορίας της ομορφιάς. Δεν ήταν μια διάσημη που ενδιαφερόταν να είναι συμπαθής, όμορφη, γλυκιά και δεν την ενδιέφερε να είναι πάντα όμορφη. Την ενδιέφερε να ζει και να επαναστατεί με τις δημιουργικές επιλογές της.
«Πάντα αισθάνομαι υποδεέστερη από τον ρόλο, πιο χαζή» είχε πει. «Δεν είμαι άνθρωπος του στερεότυπου και δεν είμαι και άνθρωπος που θέλω να προκαλώ. Τώρα αν σπάνε κάποια στερεότυπα; Λειτουργώ με το ένστικτό μου, με το μυαλό μου και την ψυχή. Αν όντως συμβαίνει αυτό, καλό είναι. Τα στερεότυπα υπάρχουν για να τα σπάμε. Χαίρομαι. Ο στόχος του καλλιτέχνη είναι κι αυτός!» είχε καταλήξει.
Με δικά της λόγια
«Με έναν τρόπο όλους τους ήρωες που έχω υποδυθεί τους έχω αγαπήσει. Δεν μπορώ να λειτουργήσω διαφορετικά. Ό,τι κουσούρι και να κουβαλούν. Μάλιστα όσο πιο στραβά χαρακτηριστικά έχουν, τόσο πιο πολύ επιθυμώ να τους συναντήσω
«Το δράμα της ζωής μας είναι ότι πολλές φορές δεν έχουμε συναίσθηση της κατάστασής μας. Ζούμε με τα ζωτικά μας ψεύδη που και αυτά καλώς ή κακώς χρειάζονται. Δεν μπορούμε όμως να τα διαιωνίζουμε συνεχώς. Κάποια στιγμή πρέπει να είμαστε στις επάλξεις του βίου μας».
«Την τηλεόραση την αγαπάω όσο και το θέατρο. Δεν τη θεωρώ ένα δευτερεύον μέσο. Δεν την υποβιβάζω. Ισα-ισα, δεν είναι εύκολο να παίζεις σε μία σειρά. Δεν έχεις καν την πολυτέλεια των προβών. Πρέπει να είσαι σε εγρήγορση κάθε στιγμή. Επιλέγω απλά, όσο μπορώ, να κάνω πράγματα που μου αρέσουν, γιατί διαφορετικά μαυρίζει η ψυχή μου. Δεν το αντέχω».
«Η αγένεια είναι το μόνο που με ενοχλεί. Δεν είμαι άνθρωπος που κυνήγησα πάντως την αναγνωρισιμότητα. Δεν φανταζόμουν ποτέ διασημότητες. Για αλλού άλλωστε ξεκίνησα».
«Ήθελα να σπουδάσω Ιατρική, τελικά σπούδασα στη Φιλοσοφική, δίδαξα μάλιστα και σε σχολείο. Μια αόρατη κλωστή με τράβηξε σε αυτό το επάγγελμα. Δεν είναι μία εύκολη δουλειά. Θέλει στομάχι. Αλλά για να είμαι ειλικρινής υπήρξα τυχερή. Δεν δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Εάν δεν μου άρεσε κάτι, δεν το έκανα. Έλεγα ‘εντάξει δεν χάλασε και ο κόσμος’. Ήμουν και φρικτά ντροπαλή στις οντισιόν. Δεν το είχα αυτό το κομμάτι».
«Δεν θέλω ταρατατζούμ. Αγαπώ την ησυχία μου» έλεγε. Το χαμό προτιμούσε να τον κάνει με τις δημιουργικές επιλογές της.
