Η προοδευτικότητα του κάθε Πάπα, Πατριάρχη κλπ, φτάνει μέχρι του σημείου που δε θίγεται το σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και ενίοτε μια κάποια προοδευτικότητα είναι χρήσιμη για την απορρόφηση κραδασμών και τριγμών.
Το παλιό μοντέλο ιεραρχών που ενσαρκώνουν ό,τι πιο συντηρητικό και σκοταδιστικό, σε έναν κόσμο (καπιταλιστικό) τόσο σύνθετο και άγριο δεν είναι χρήσιμο.
Στο συγκεκριμένο ποντίφικα που πέθανε, ήταν τέτοιας έκτασης και βάθους η προοδευτικότητά του όσο η θέση ενός κομματιού της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας περί ανθρώπινου καπιταλισμού. Στην περίπτωση του Πάπα πασπαλισμένη με μπόλικη δόση «θεϊκής ελεημοσύνης».
Όσον αφορά την κατά καιρούς θέση για την ομοφυλοφιλία, τους μετανάστες, το παλαιστινιακό, αντίστοιχες θέσεις υπάρχουν σε μια σειρά Ηρακλειδείς του συστήματος αλλά και στο πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης.
Μεγάλη πρεμούρα έχει πιάσει τελευταία διάφορες αστικές «γραφίδες» για τα μνημεία που στήνει το ΚΚΕ σε μια σειρά από περιοχές, αναδεικνύοντας και τιμώντας την ιστορία…
(Για παράδειγμα ο Μακρόν τάσσεται υπέρ του Παλαιστινιακού κράτους, τη στιγμή που στηρίζει τη σφαγή στη Γάζα, μια σειρά πολιτικά στελέχη σε καπιταλιστικές χώρες και δη καθολικές δηλώνουν χωρίς δισταγμό τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, το μεταναστευτικό συγκίνησε στην κορύφωσή του και συγκινεί ευρύτερα στρώματα, ενεργοποιεί ανθρωπιστικά αντανακλαστικά κλπ).
Η εκλογή του Πάπα με αυτά τα χαρακτηριστικά δεν ήταν μια «ευτυχής συγκυρία», αλλά μια ανάγκη του συστήματος για να απορροφήσει κραδασμούς σε μια εποχή άγριας καπιταλιστική επέλασης. Όπως κάθε εκλογή Πάπα, Πατριάρχη, Αρχιεπισκόπου «υπακούει» σε μια αναγκαιότητα (π.χ. εκλογή Ιερώνυμου μετά το θάνατο του -μεταξύ άλλων- εθνικιστή Χριστόδουλου).
Φύσει και θέσει εχθρός του ανθρώπου, αυτού του Γίγα…
