Με αφορμή την δίκαια απαίτηση εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών στην πανεργατική απεργία στις 28/2, αλλά και όλο το προηγούμενο διάστημα, για να αποδοθεί δικαιοσύνη και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι για το έγκλημα στα Τέμπη, στη συζήτηση έχουν μπει ευρύτερα ζητήματα π.χ περί «κράτους Δικαίου», «εμπιστοσύνη στην ανεξάρτητη Δικαιοσύνη» κ.α
Προφανώς και το λαϊκό κίνημα θα πρέπει να συνεχίσει οργανωμένα, μαζικά και αποφασιστικά τον αγώνα για να αξιοποιηθεί κάθε “χαραμάδα”, ώστε να ριχτεί παραπάνω φως στην υπόθεση. Για να αποδοθούν σε όλους τους ενόχους όλες οι ευθύνες, ποινικές και βέβαια πολιτικές. Γιατί αυτές δεν “παραγράφονται” στη συνείδηση του λαού και της νέας γενιάς!
Χρειάζεται όμως να βαθαίνει και η λαϊκή συνείδηση πάνω σε ζητήματα που διάφορες αστικές δυνάμεις «παίζουν τα ρέστα τους» θέλοντας να βγάλουν «καθαρό και άσπιλο» το καπιταλιστικό μας σύστημα και τους θεσμούς του, εμφανίζοντας τα όσα συμβαίνουν π.χ ως «εξαίρεση» ή απλά ως «παραβίαση» του δήθεν σωστού πλαισίου που υπάρχει.
Ας ξεκινήσουμε από το εξής:
Στην ηγεσία της Χαμάς αναδείχθηκε χτες βράδυ ο Γιαχία Σινουάρ, ο οποίος ήταν ως τώρα διοικητής της οργάνωσης στη Λωρίδα της Γάζας. Ο Σινουάρ εξελέγη…
1.Το σύστημα των νομικών κανόνων που υπάρχουν σε μια δοσμένη ταξική κοινωνία και οι αντίστοιχοι σε αυτούς νομικοί θεσμοί αποτελούν το νόμο σε μια δοσμένη κοινωνία είναι η πάντα θέληση της κυρίαρχης τάξης. Το δίκαιο σε όλες τις ταξικές κοινωνίες εκφράζει και κατοχυρώνει τις σχέσεις κυριαρχίας και υποταγής, κατοχυρώνει και εκφράζει τη δικτατορία ορισμένης τάξης, τον καθοδηγητικό της ρόλο στην κοινωνία. Τους κανόνες του δικαίου τους υπερασπίζει, τους φρουρεί η πραγματική δύναμη του κράτους με ολόκληρο τον καταναγκαστικό μηχανισμό της, με το μηχανισμό που έχει υλικές ιδιότητες.
2. Όπως ολόκληρο το αστικό κράτος στον καπιταλισμό είναι ταξικό έτσι και η δικαστική λειτουργία σαν μέρος αυτού του κράτους είναι ταξική, με την έννοια ότι κατά κύριο και βασικό λόγο εξυπηρετεί αυτή την οικονομική τάξη που σήμερα μέσα στο δοσμένο αστικό κοινωνικό σύστημα ασκεί την οικονομική και κατά προέκταση την πολιτική εξουσία. Το δικαστήριο των αστών πάντοτε ήταν και παραμένει «τυφλό, εκλεπτυσμένο εργαλείο ανελέητης καταπίεσης των τάξεων που εκμεταλλεύονται, που περιφρουρεί τα συμφέροντα των παραλήδων» (Β. Ι. ΛΕΝΙΝ).
3. Μας λένε ότι το περίφημο «κράτος Δικαίου (που θα πρέπει ο λαός να έχει εμπιστοσύνη) έχει ως χαρακτηριστικά του στοιχεία τον διαχωρισμό των εξουσιών σε νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική και την υποταγή της διοίκησης στο νόμο. Η πραγματικότητα όμως ουσιαστικά τους διαψεύδει. Και στη χώρα μας διάκριση των εξουσιών δεν υπάρχει κάτι που συμβαίνει παντού. Υπάρχει αυτό το οποίο ομολογούν και οι ίδιοι οι αστοί επιστήμονες και ονομάζεται στην επιστημονική νομική ορολογία διασταύρωση ή σύγχυση των εξουσιών. Για παράδειγμα η Εκτελεστική εξουσία με βάση τις σχετικές διατάξεις του ισχύοντος συντάγματος και των εκτελεστικών του νόμων, κατά τη διάρκεια της βουλευτικής περιόδου και κατά το χρόνο απουσίας της Βουλής δικαιούται να εκδίδει κανονιστικά διατάγματα, καθώς και κανονιστικά διατάγματα κατά νομοθετική εξουσιοδότηση. Κανονιστικές πράξεις μπορούν να εκδίδουν και άλλα εκτελεστικά όργανα, όπως υπουργοί, νομάρχες, αστυνομικές και δασικές αρχές κλπ. Ολες αυτές οι πράξεις είναι νομοθετικού περιεχομένου και αποτελούν πηγές του διοικητικού δικαίου. Με αυτά τα δεδομένα προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η κυρίαρχη εκμεταλλεύτρια τάξη της χώρας μας χρειάζεται ισχυρή εκτελεστική εξουσία για την υλοποίηση των στόχων της, αλλά και δικαστικό σύστημα που θα εξασφαλίζει την εξουσία της. Κατά συνέπεια τα όσα ευαγγελίζονται περί κράτους δικαίου οι πολιτικοί εκπρόσωποι της κυρίαρχης εκμεταλλεύτριας τάξης είναι φενάκη.
4. Γίνεται λόγος για την περίφημη «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη». Όμως ας θυμηθούμε ότι Ειδικότερα το ισχύον Σύνταγμα (Αρθρο 90, παρ. 5)επί του θέματος ορίζει: «5. Oι προαγωγές στις θέσεις του προέδρου και του αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Αρείου Πάγου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου ενεργούνται με προεδρικό διάταγμα που εκδίδεται ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, με επιλογή μεταξύ των μελών του αντίστοιχου ανώτατου δικαστηρίου, όπως νόμος ορίζει. Η προαγωγή στη θέση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ενεργείται με όμοιο διάταγμα, με επιλογή μεταξύ των μελών του Αρείου Πάγου και των αντεισαγγελέων του, όπως νόμος ορίζει. Η προαγωγή στη θέση του γενικού επιτρόπου του Ελεγκτικού Συνεδρίου ενεργείται με όμοιο διάταγμα με επιλογή μεταξύ των μελών του Ελεγκτικού Συνεδρίου και της αντίστοιχης Γενικής Επιτροπείας, όπως νόμος ορίζει. Η προαγωγή στις θέσεις του γενικού επιτρόπου των διοικητικών δικαστηρίων ενεργείται με όμοιο επίσης διάταγμα με επιλογή μεταξύ των μελών της αντίστοιχης Γενικής Επιτροπείας και των προέδρων εφετών των διοικητικών δικαστηρίων, όπως νόμος ορίζει.» Αυτά τα σώματα καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό όλη τη σύνθεση και τη διάταξη της κλίμακας του δικαστικού σώματος. Επίσης τα ανώτατα δικαστήρια είναι αυτά που κυρίως διαμορφώνουν τη νομολογία όλης της «έννομης τάξης». Σε αυτό το πλαίσιο η η αστική ιδεολογία καλλιεργεί και προβάλλει την εικόνα ενός δικαστή υπερταξικού, αμερόληπτου, «ανεξάρτητου» λειτουργού, ο οποίος δήθεν υψώνεται πάνω από τα αντικρουόμενα ταξικά συμφέροντα και συμφιλιώνει όλη την κοινωνία κάτω από το ιερό πέπλο της «τυφλής δικαιοσύνης.
Στην πραγματικότητα όμως το δικαστήριο καλείται να εφαρμόσει το ισχύον ταξικό δίκαιο, κάνοντας δηλαδή μία ερμηνεία στα πλαίσια της κυρίαρχης αντίληψης για το δίκαιο. Στα πλαίσια αυτά ανήκει στη διακριτική του ευχέρεια η ερμηνεία των αόριστων νομικών ερμηνειών, που δίνει τη δυνατότητα να χτυπιούνται τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Η λεγόμενη επομένως «ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας» είναι καθαρά ψευδεπίγραφη και παραπλανητική. Αντανακλά μόνο τη σχετική αυτοτέλεια κάθε στοιχείου του εποικοδομήματος, η οποία σκόπιμα προβάλλεται ως «ανεξαρτησία» προκειμένου οι δικαστικές αποφάσεις να καλλιεργούν τη συμμόρφωση και υποταγή των λαϊκών στρωμάτων στο αστικό σύστημα εξουσίας.
Χωρίς λοιπόν αυταπάτες για το ρόλο και τα όρια της Δικαιοσύνης στο σύστημα που ζούμε ας έχουμε καθαρό ότι μόνο ο λαϊκός παράγοντας με τον αγώνα του μπορεί να πιέσει πραγματικά, να στριμώξει όσους θέλουν τη συγκάλυψη. Και τελικά, να φέρει στο φως όλη την αλήθεια και για το έγκλημα των Τεμπών και για όλα τα εγκλήματα σε βάρος του λαού μας!
