Μετά τον απροσδόκητο θάνατο του Πάπα, ο καρδινάλιος Λόρενς αναλαμβάνει να επιβλέψει αυτή τη μυστική διαδικασία. Ενώ οι ισχυρότεροι ηγέτες της Καθολικής Εκκλησίας από όλο τον κόσμο συγκεντρώνονται υπό καθεστώς άκρας μυστικότητας και με τις πόρτες ερμητικά κλειστές, ο Λόρενς θα βρεθεί στο επίκεντρο μιας συνωμοσίας και θα ανακαλύψει ένα μυστικό που μπορεί να κλονίσει τα θεμέλια της Εκκλησίας.

Η ταινία είναι στηριγμένη στο βιβλίο του Ρόμπερτ Χάρις και μας ξεναγεί στα παρασκήνια της συνεδρίασης για την εκλογή του νέου Πάπα. Η ταινία δείχνει την αντιπαλότητα μεταξύ των διαφόρων τάσεων στην Καθολική Εκκλησία, αλλά ουσιαστικά επικεντρώνει σε ζητήματα ταυτότητας φύλου. Το δίπολο πρόοδος – συντήρηση που διατρέχει την ταινία, αφορά κυρίως σε αυτά τα ζητήματα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Ρόμπερτ Χάρις έχει εμπνευστεί από τον δικό μας Εμμανουήλ Ροΐδη… Η ταινία έχει μια αθωότητα, η οποία δεν επιτρέπεται να υπάρχει στους καιρούς μας. Η εκλογή του Πάπα είναι μια ουσιαστικά πολιτική απόφαση, που εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, νομίζουμε ότι δεν ανακαλύπτει κανείς την Αμερική με αυτή την παραδοχή. Η Καθολική Εκκλησία έχει διαπράξει φρικτά εγκλήματα και έχει εκλέξει ποντίφικες που έχουν συγκαλύψει άλλα τόσα. Η πρόσφατη ταινία «Οι Δύο Πάπες» (2019) για παράδειγμα προσπαθούσε να «ξεπλύνει» τον Πάπα Φραγκίσκο ως συνεργάτη του δικτάτορα Βιντέλα της Αργεντινής ή το «Αμήν» του Κώστα Γαβρά δείχνει πως το Βατικανό (Πάπας Πίος ΙΒ’) συνεργάστηκε με τους ναζί, αποσιωπώντας ταυτόχρονα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Θεωρούμε ότι αυτές οι ταινίες δείχνουν καλύτερα τον αληθινό χαρακτήρα της Εκκλησίας από ένα ανώδυνο θρίλερ που παρακολουθούμε στην προκειμένη περίπτωση.

Δυο μικρά σχόλια για άλλες δυο ταινίες της βδομάδας.

• Η «Παρθενόπη» («Parthenope» / 2024) του Πάολο Σορεντίνο, μια συμβολική ταινία για τη Νάπολη, είναι άλλο ένα γράμμα λατρείας του σκηνοθέτη στη γενέτειρά του, μόνο που δεν έχει καμία σχέση με την προηγούμενή του, δηλαδή «Το Χέρι του Θεού» (2021), μοιάζει χαώδης σαν ένα μεγάλο διαφημιστικό, υπέροχα γυρισμένο, εκπληκτικά φωτισμένο και στολισμένο μεν, χωρίς σαφή ουσία δε… Οσο για την ιδιαίτερα βραδύκαυστη…
• «Εν Αρχή», πρώτη ταινία της Ντέα Κουλουμπεγκασβίλι, που μας αφηγείται τη ζωή μιας γυναίκας στους κόλπους των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γεωργία, έχουμε να παρατηρήσουμε ότι όλο και περισσότερο σε ταινίες που προέρχονται από αυτές τις χώρες φαίνεται το ίδιο το πισωγύρισμα στη θέση της γυναίκας στην κοινωνία σε σχέση με την περίοδο που οικοδομούνταν ο σοσιαλισμός, αφού τώρα παρουσιάζεται η γυναίκα μέσα στο πλαίσιο της θρησκευτικής επικράτησης, με ό,τι αναχρονιστικό φέρνει αυτό…

Paolo Sorrentino: “Δεν είναι η ομορφιά που με ενδιαφέρει πραγματικά. Είναι ο χρόνος”

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Από την Παρθενόπη του Σορεντίνο στο Κονκλάβιο με τον Φάινς

#tiff65 | Ζιλιέτ Μπινός & Ρέιφ Φάινς: “Μπορεί να είναι και η τελευταία μας ταινία μαζί, οπότε ανεκτίμητη”
Όσα ειπώθηκαν από σκηνοθέτη, Έλληνες συμπαραγωγούς και το λαμπερό πρωταγωνιστικό δίδυμο στη συνέντευξη Τύπου της “Επιστροφής”.
Ζιλιέτ Μπινός + Ρέιφ Φάινς _βλ και φωτο κεφαλίδας βρέθηκαν στο 65^ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κλέβοντας όλους τους προβολείς, όπου _την 1^η Νοέμβρη, βραβεύθηκαν μόνο από κοινού με τον Χρυσό Αλέξανδρο σε μία τελετή στο Ολύμπιον που προηγήθηκε της προβολής του “Άγγλου Ασθενή”.

Ο Ουμπέρτο Παζολίνι ήθελε πολλά χρόνια να γυρίσει αυτή την ταινία Την σκεφτόμουν για 30 χρόνια -10 περισσότερα από όσα πήρε στον Οδυσσέα να φύγει για την Τροία _λέει, να κάνει το μακρύ ταξίδι της επιστροφής, να σκοτώσει 106 μνηστήρες και να ξαναπέσει στην αγκαλιά της Πηνελόπης (γέλια). Το σενάριο άλλαζε με τα χρόνια, αλλά πάντα το επίκεντρο ήταν η προσωπική ιστορία μίας οικογένειας που διαλύθηκε και έπρεπε να αποκατασταθεί. Άλλωστε η Οδύσσεια, η πραγματική, είναι στο μυαλό – δεν συμβαίνει γεωγραφικά. Τα τελευταία χρόνια όταν είχα πια στο μυαλό μου τον Ρέιφ και την Ζιλιέτ έγινε ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι θέλω ο άξονας να είναι η εσωτερική πάλη των ηρώων. Η Ιθάκη να είναι το σύμβολο και οι άνθρωποι να πρωταγωνιστούν – ούτε οι μύθοι, ούτε οι θεοί.

Νωρίτερα, ο Ρέιφ Φάινς, αφού χαιρέτησε το κοινό στα ελληνικά, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη που νιώθει, τόσο για την τιμή που του κάνει το Φεστιβάλ, όσο και για το γεγονός ότι βρίσκεται εδώ «μ’ αυτήν τη σπουδαία γυναίκα». «Δουλεύοντας μαζί της είναι κάτι σαν όνειρο. Είναι εξαιρετική καλλιτέχνιδα, μοναδική, ασυνήθιστη στην ενέργειά της, σου δίνει έμπνευση για να δουλέψεις, δεν το έχω βιώσει με κανέναν άλλο συμπρωταγωνιστή», είπε χαρακτηριστικά, τονίζοντας πόσο πολύ την αγαπά, ενώ δεν κατάφερε να κρύψει τη συγκίνησή του.

Τα καλά λόγια του συμπρωταγωνιστή της ανταπέδωσε η Μπινός, εκφράζοντας τη χαρά της που μοιράζεται τη βράβευση μαζί του. «Ζούμε σε έναν κοινό πλανήτη, στον πλανήτη των ηθοποιών», σημείωσε και είπε ότι από τη μία αισθάνεται πως τον γνωρίζει τόσο καλά, παράλληλα θέλει να τον γνωρίσει καλύτερα και τελικά νιώθει ότι δεν τον ξέρει! «Όταν παίζουμε ένα ρόλο δεν μπορούμε να κρυφτούμε. Το να εκτεθούμε είναι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε», κατέληξε.

Τους δύο μύθους του παγκόσμιου σινεμά υποδέχτηκαν στη σκηνή του Ολύμπιον ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ορέστης Ανδρεαδάκης και η διευθύντρια Ελίζ Ζαλαντό. Οι δυο τους δήλωσαν πως οι τιμώμενοι «δεν είναι απλώς δύο σπουδαίοι ηθοποιοί, είναι θαρραλέοι εξερευνητές ανθρωπίνων αισθημάτων, πρωτοπόροι της τέχνης τους, αληθινοί αφηγητές μοναδικών ιστοριών».

Στη συνέχεια αναφέρθηκαν στην πορεία τους, στις διακρίσεις τους και στις τρεις κοινές τους συνεργασίες, στα «Ανεμοδαρμένα ύψη», τον «’Αγγλο ασθενή», ταινία που ακολούθησε της βράβευσης και πρόσφατα στην «Επιστροφή», ταινία που ήρθαν να παρουσιάσουν στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Η «Επιστροφή»

Η ταινία «Επιστροφή» αντλεί έμπνευση από την επική ιστορία του γυρισμού του Οδυσσέα στην Ιθάκη. Είκοσι χρόνια μετά την έναρξη του Τρωικού Πολέμου, ο Οδυσσέας (Ρέιφ Φάινς) ξεβράζεται στις ακτές της πατρίδας του, παντελώς αγνώριστος και ταλαιπωρημένος. Στο μεταξύ, πολλά έχουν αλλάξει στο νησί του από τότε που έφυγε. Η αγαπημένη του Πηνελόπη (Ζιλιέτ Μπινός), είναι φυλακισμένη στο ίδιο της το σπίτι, κυνηγημένη από τους φιλόδοξους μνηστήρες που την πιέζουν να επιλέξει νέο σύζυγο. Ο γιος τους, ο Τηλέμαχος, που δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του, κινδυνεύει από τους μνηστήρες, οι οποίοι τον βλέπουν ως εμπόδιο στην ανελέητη καταδίωξη της Πηνελόπης και του θρόνου. Ο Οδυσσέας καλείται να αντιμετωπίσει το παρελθόν και τις πληγές του για να βρει τη δύναμη να σώσει την οικογένεια και το βασίλειό του.

Ζιλιέτ Μπινός

Η απαστράπτουσα Ζιλιέτ Μπινός υπήρξε η πρώτη ηθοποιός στην ιστορία του κινηματογράφου με το επονομαζόμενο Triple Crown of Acting στο ενεργητικό της, έχοντας κερδίσει το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στα τρία σπουδαιότερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του πλανήτη. Πιο συγκεκριμένα, έχει βραβευτεί στη Βενετία για την ερμηνεία της στο θρυλικό «Τρία Χρώματα: Η Μπλε ταινία» (1993) του Κριστόφ Κισλόφσκι, στο Βερολίνο για την ερμηνεία της στον «’Αγγλο ασθενή», αλλά και στις Κάννες για την ερμηνεία της στην ταινία «Πιστό αντίγραφο» (2000) του Αμπάς Κιαροστάμι. Επιπλέον, η Ζιλιέτ Μπινός έγινε η δεύτερη γαλλίδα ηθοποιός στην ιστορία του σινεμά που απέσπασε βραβείο Όσκαρ, τριάντα έξι χρόνια μετά τη Σιμόν Σινιορέ.

Μέσα από τολμηρούς, ριψοκίνδυνους και απαιτητικούς ρόλους τόσο στη γαλλική όσο και στην αγγλική γλώσσα, η Ζιλιέτ Μπινός έχει ενσαρκώσει ορισμένα από τα πιο αξέχαστα γυναικεία πορτρέτα που έχουμε δει ποτέ στη μεγάλη οθόνη. Από διάσημες λογοτεχνικές ηρωίδες μέχρι αληθινές περσόνες που έμειναν στην ιστορία, η Μπινός κινείται εδώ και τέσσερις δεκαετίες με άνεση ανάμεσα στα διάφορα κινηματογραφικά είδη και στιλ. Στην εκθαμβωτική σταδιοδρομία της έχει συνεργαστεί με πολλούς ακόμη εμβληματικούς σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου, ανάμεσα στους οποίους ξεχωρίζουν τα ονόματα των Σαντάλ Ακερμάν, Ζαν-Λικ Γκοντάρ, Λέος Καράξ, Χιροκάζου Κόρε-έντα, Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, Πατρίς Λεκόντ, Λουί Μαλ, Κλερ Ντενί, Αντρέ Τεσινέ, Μίκαελ Χάνεκε, Χου Χσιάο-χσιεν. Ένα από πιο αναγνωρίσιμα και επιδραστικά ονόματα του ευρωπαϊκού σινεμά, με τεράστια συμβολή και παρακαταθήκη στην ιστορία του κινηματογράφου, η Ζιλιέτ Μπινός διαδέχθηκε πρόσφατα την πολωνή σκηνοθέτιδα Ανιέσκα Χόλαντ στη θέση της προέδρου της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Ρέιφ Φάινς

Ο Ρέιφ Φάινς, έχοντας προλάβει να διαπρέψει στη βρετανική θεατρική σκηνή και να εδραιωθεί ως ένας από τους πιο επιβλητικούς σαιξπηρικούς ηθοποιούς όλων των εποχών, πραγματοποίησε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στην κινηματογραφική μεταφορά του θρυλικού μυθιστορήματος της Έμιλι Μπροντέ «Ανεμοδαρμένα ύψη» (1992), συμπρωταγωνιστώντας με τη Ζιλιέτ Μπινός.

Σε μια καριέρα με συναρπαστικές επιλογές, ισορροπώντας υποδειγματικά ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό, στο χαμηλότονο και το οπερετικό, ο Φάινς έχει ερμηνεύσει έναν εντυπωσιακό πλούτο από χαρακτήρες. Ήδη από τα πρώτα του βήματα απέκτησε στάτους απόλυτου σταρ, καθώς η συγκλονιστική του ερμηνεία στην ταινία «Η Λίστα του Σίντλερ» (1993) του Στίβεν Σπίλμπεργκ τού απέφερε υποψηφιότητα για το Όσκαρ Β΄ Ανδρικού Ρόλου, βραβείο BAFTA και υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα. Λίγα χρόνια αργότερα, η ερμηνεία του στην ταινία Ο «’Αγγλος ασθενής» (1996) τον έφερε ξανά υποψήφιο για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα, ενώ το 1999 βραβεύτηκε από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου για την ερμηνεία του στην ταινία «Sunshine» του Ίστβαν Ζάμπο.

Ο Ρέιφ Φάινς μάς έχει χαρίσει αλησμόνητες στιγμές σε πολλές ακόμη ταινίες καταξιωμένων δημιουργών όπως οι Τζέιμς ‘Αιβορι, Γουές ‘Αντερσον, Λούκα Γκουαντανίνο, Πίτερ Γκρίναγουεϊ, Τζόελ και Ίθαν Κόεν, Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, Σαμ Μέντες, Κάθριν Μπίγκελοου, Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Νιλ Τζόρνταν. Παράλληλα, έχει συνδέσει το όνομά του με δύο από τα πιο επιτυχημένα franchises στην ιστορία του κινηματογράφου, ως πράκτορας Μ στη σειρά ταινιών του Τζέιμς Μποντ και ως Λόρδος Βόλντεμορτ στις ταινίες του Χάρι Πότερ, ενώ έχει περάσει και τρεις φορές πίσω από την κάμερα, σκηνοθετώντας τις ταινίες «Κοριολανός» (2011), «Η αόρατη γυναίκα» (2013) και «Νουρέγιεφ: Το λευκό κοράκι» (2019).