Κινηματογραφική βδομάδα με το 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης να ανοίγει σήμερα τις πύλες του μέχρι και τις 16 Μαρτίου 2025, τόσο σε φυσικούς χώρους όσο και διαδικτυακά. Στο 27ο ΦΝΘ θα προβληθούν 261 ντοκιμαντέρ μικρού και μεγάλου μήκους, ανάμεσα στα οποία και 73 μεγάλου και μικρού μήκους ντοκιμαντέρ από την Ελλάδα στα τρία διαγνωστικά τμήματα, Διεθνές Διαγωνιστικό, Newcomers και Film Forward, στα τμήματα Ανοιχτοί Ορίζοντες και Πλατφόρμα+ αλλά και στις Ειδικές Προβολές. Το Φεστιβάλ θα διεξαχθεί στην ιστορική έδρα του, στις αίθουσες «Ολύμπιον» και «Παύλος Ζάννας», στις αίθουσες του Λιμανιού, «Φρίντα Λιάππα», «Τώνια Μαρκετάκη», «Τζον Κασσαβέτης», «Σταύρος Τορνές» καθώς και στον κινηματογράφο «Μακεδονικόν». Παράλληλα, παρακολουθούμε ταινίες και διαδικτυακά, μέσω της ψηφιακής πλατφόρμας του Φεστιβάλ online.filmfestival.gr. Τα ντοκιμαντέρ που συμμετέχουν στο διευρυμένο τμήμα Πλατφόρμα+ θα προβληθούν στην ψηφιακή πλατφόρμα του Φεστιβάλ και θα είναι διαθέσιμα από τις 7 έως τις 21 Μαρτίου, προκειμένου να έχουν μεγαλύτερο εύρος προβολής στο κοινό.
Ας δούμε επιγραμματικά κάποιες από τις ταινίες της βδομάδας. Η «Ενημέρωση Γονέων» του Χάφντελ Ούλμαν Τόντελ είναι μια ταινία στην οποία βλέπουμε ότι στο όνομα της πολιτικής ορθότητας συχνά χάνεται η αλήθεια… Τελικά, μας αφορά η αλήθεια; Πόσο δύσκολο γίνεται να την συναντήσουμε όταν στο κάδρο μπαίνουν εμπόδιο οι παγιωμένες προκαταλήψεις που έχουμε απέναντι στους άλλους; Είναι σωστό να κρίνουμε αυστηρά τα μικρά παιδιά, χωρίς να αφήνουμε περιθώριο αμφιβολίας; Ενα ράθυμο σενάριο που αλλάζει αρκετά την οπτική μας απέναντι στα πράγματα όσο φτάνει προς το τέλος… Προτείνεται για σινεφίλ. Η ταινία «Πέντε Σεπτεμβρίου» του Τιμ Φέλμπαουμ μας δίνει μια διαφορετική οπτική σχετικά με το αιματηρό επεισόδιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Μονάχου (5 Σεπτέμβρη του 1972), αφού μας ξεναγεί στο στούντιο του ABC που βρίσκεται λίγο έξω από το Ολυμπιακό Χωριό και μας δείχνει κάτω από ποιες συνθήκες μεταδόθηκε ζωντανά η τρομοκρατική επίθεση. Ομως ουσιαστικά δεν μαθαίνουμε τίποτα για εκείνη τη μέρα, εκτός από το εάν πρέπει μια τέτοια συνθήκη να μεταδίδεται ζωντανά και κάτω από ποιες προϋποθέσεις πρέπει να γίνεται η μετάδοση… Ουσιαστικά μας αναλύει το ηθικό αντίκτυπο που έχουν οι αποφάσεις των δημοσιογράφων στην κάλυψη ενός γεγονότος… Από τη σκοπιά αυτή έχει ενδιαφέρον, αλλά όταν μια ιστορία δεν λέγεται ολοκληρωμένα, δεν μπορείς να έχεις ολοκληρωμένη άποψη και για το κατά πόσο η μετάδοσή της έγινε με τα σωστά κριτήρια… Αλλη μια ταινία για το πολύ προβεβλημένο θέμα που θέλει να φαίνεται ουδέτερη, αλλά δεν είναι… Ο «Σιρόκο και το Βασίλειο των Ανέμων» του Μπενουά Σιέ είναι μια υπέροχη ταινία animation για πιτσιρίκια άνω των 5 ετών, που μας μιλάει για την ομορφιά που κρύβουν οι σελίδες ενός βιβλίου και πόσο εύκολα κανείς χάνεται στις σελίδες του… Τόσο πολύ που είναι σαν να μεταφέρεται σε έναν άλλο πλουμιστό κόσμο, τον κόσμο της φαντασίας που δύσκολα σε αφήνει να γυρίσεις στην πραγματικότητα.
Mickey 17 / Μπονγκ Τζουν Χο / 2025 / 137λ
2054: Μεταφερόμαστε στο Διάστημα, όπου ένας επιχειρηματίας θέλει να εποικίσει έναν νέο πλανήτη και χρειάζεται κάποιον αναλώσιμο ώστε να δοκιμάζει πάνω του από την ατμόσφαιρα του πλανήτη μέχρι ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί… Κάπως σαν τα πειράματα των ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με τη διαφορά ότι ο αναλώσιμος «ανατυπώνεται» έχοντας αποθηκευμένες όλες τις αναμνήσεις του στο κάθε φορά νέο αναλώσιμο σώμα. Αν και η ταινία στηρίζεται στο μυθιστόρημα του Εντουαρντ Αστον «Mickey7», εντούτοις περιέχει κομμάτια από όλες τις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη και από πολλά διαφορετικά είδη σινεμά επίσης, με τη γνωστή υπερβολή στο μαύρο χιούμορ και τη βία. Ο Τζουν Χο κάνει μια σάτιρα της εποχής μας, στηριζόμενος στις μορφές των Μασκ και Τραμπ, που όσο κι αν φαίνεται καινούργια, είναι πραγματικά τετριμμένη. Το μήνυμά του ότι ο εργαζόμενος είναι αναλώσιμος και ευθύνεται το αφεντικό – «καρικατούρα» δεν βοηθάει καθόλου στην περίπτωσή μας, γιατί ο εργαζόμενος είναι αναλώσιμος με όποιο αφεντικό σε αυτό το σύστημα. Δεν είναι ακραία σάτιρα ότι ο εργαζόμενος είναι αναλώσιμος όταν πεθαίνει ένας εργάτης κάθε 3 μέρες στη χώρα μας, χωρίς να έχουμε τον Τραμπ ή τον Μασκ στη διακυβέρνηση. Ούτε χρειάζονται ακραίες συνθήκες για να αντιληφθούμε ότι το κέρδος μπαίνει πάνω από τις ζωές μας. Το ζούμε καθημερινά. Το γεγονός ότι δεν φαίνεται πουθενά ότι το αφεντικό πλουτίζει από τον ιδρώτα του εργαζόμενου, αλλά όλο αυτό γίνεται από ένα βίτσιο, επίσης συσκοτίζει κάπως τα πράγματα… Πάντως εμείς λατρέψαμε τους εξωγήινους και δεν είναι τυχαίο ότι οι «αναλώσιμοι» και οι εξωγήινοι τα πάνε πολύ καλά μεταξύ τους, μάλλον οι εξωγήινοι έχουν ταξική συνείδηση… Αυτήν τη φορά δεν θα δούμε ούτε «Snowpiercer», ούτε «Parasite»… Μάλλον μια αναλώσιμη σάτιρα με τα λεφτά των στούντιο…
Μετά από έξι χρόνια και το εντυπωσιακό «Παράσιτα», που του χάρισε τρία Όσκαρ, ο Μπονγκ Τζουν-χο επιστρέφει με το «Mickey 17». Μια φουτουριστική και δυστοπική ιστορία, πιο χολιγουντιανή από όσο θα ήθελαν αρκετοί αλλά που σίγουρα ξεχωρίζει στις νέες ταινίες της εβδομάδας. Επιστημονικής φαντασίας περιπέτεια, αμερικάνικης και νοτιοκορεάτικης παραγωγής του 2024, με τους Ρόμπερτ Πάτινσον, Ναόμι Aκι, Στίβεν Γιουν, Μάρκ Ράφαλο, Αναμαρία Βαρτολομέι, Στίβεν Γεν, Τόνι Κολέτ κα.
«Στη Θεσσαλονίκη τη συντήρηση την έχει αναλάβει ιδιωτική εταιρεία (…) που λειτουργεί το Μετρό στο Μιλάνο και στην Κοπεγχάγη. Ολα τα συστήματα θα ελεγχθούν από…
Με μια πικρή παρωδία επιστημονικής φαντασίας _υποτίθεται για τον καπιταλισμό, την κάτω βόλτα που έχει πάρει η ανθρωπότητα και τη γνώριμη διάθεσή του να αναμειγνύει διαφορετικά κινηματογραφικά είδη, ο νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης επιστρέφει δριμύτερος αλλά όχι και το ίδιο αποτελεσματικός, με τα οσκαρικά του «Παράσιτα». Βασισμένος στο βιβλίο του Έντουαρντ Άστον «Mickey 7» ο Μπονγκ Τζουν-χο προσθέτει καμιά δεκαριά ακόμη Μίκι στη φιλόδοξη ταινία του, για να αναπτύξει τις αντικαπιταλιστικές και αντιαποικιοκρατικές ιδέες του, συνδυάζοντας για μια ακόμη φορά διαφορετικές κινηματογραφικές φόρμες, χάνοντας, ωστόσο, συχνά την ισορροπία του και αφήνοντας το έργο του ημιτελές, αιωρούμενο αλλά σίγουρα όχι αδιάφορο.
Βρισκόμαστε λοιπόν στα 2054, σε έναν κόσμο σκοτεινό, δυστοπικό, που έχει γονατίσει από την οικονομική κρίση και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Ο Μίκι Μπαρνς, ένας αποτυχημένος μεροκαματιάρης πείθεται από τον τυχάρπαστο φίλο του Τίμο να δανειστούν από τον τοπικό τοκογλύφο, για να ανοίξουν ένα ζαχαροπλαστείο, το οποίο δεν βγάζει ούτε τα έξοδά του και τα χρέη προς τον τοκογλύφο. Η συμμορία του τοκογλύφου τους κυνηγά και τους απειλεί ότι θα τους βρει όπου κι αν κρυφτούν. Μοναδική τους επιλογή, να το σκάσουν από τη Γη. Έτσι, χωρίς να το πολυσκεφτούν, θα δεχτούν να γίνουν μέλη ενός διαστημοπλοίου που κατευθύνεται προς τον πλανήτη «Niflheim», στον οποίο κατοικούν εκατοντάδες εθελοντές, που έχουν χάψει το παραμύθι για ένα καλύτερο μέλλον. Ενός σχεδίου που εφαρμόζει ο μεγαλομανής δισεκατομμυριούχος πολιτικός Κένεθ Μάρσαλ, που επενδύει στο επόμενο βήμα του καπιταλισμού, τη διαπλανητική αποικιοκρατία.
Η ταινία παρότι φουτουριστική και με όλες τις προδιαγραφές για ένα φιλμ επιστημονικής φαντασίας, καταφέρνει να πείσει ότι μιλά για το παρόν, ενώ ο σκηνοθέτης συνθέτει μία ζοφερή ατμόσφαιρα, που ταιριάζει με ένα μηδενιστικό νεο-νουάρ, δίχως ήρωες. Εκεί οι δυο φίλοι, θα βρουν τους υπερήφανους εθελοντές, γρανάζια μίας μηχανής, που χειρίζονται επιστήμονες και που έχουν ξεπουλήσει τις γνώσεις τους στις επιθυμίες του Μάρσαλ. Μόνο που ο Μίκι δεν γνωρίζει τη σύμβαση του «αναλώσιμου» που έχει υπογράψει και πως με αυτή μετατρέπεται σε πειραματόζωο, που πεθαίνει και ένα νέο σώμα αναγεννιέται και παίρνει τη θέση του. Μέχρι τη στιγμή που θα βρεθεί στην έδρα των εξωγήινων σαρκοβόρων τεράτων και όλοι νομίζουν ότι πεθαίνει για μια ακόμη φορά. Αντιθέτως, όμως, τα εξωγήινα τερατάκια θα τον βοηθήσουν να επιστρέψει και να ξαναμπεί στο διαστημόπλοιο και εκεί θα συναντήσει τον Μίκι 18, τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίσει, γιατί απαγορεύονται τα δυο αντίτυπα. Η καυστική κριτική του για τον άγριο καπιταλισμό, που αφήνει πλέον τα προσχήματα για να προωθήσει τα συμφέροντά του, τις συνθήκες που γεννούν επικίνδυνους άπληστους φασίστες και τον ρόλο των επιστημόνων αφοπλιστική.
Η ταινία παρότι φουτουριστική και με όλες τις προδιαγραφές για ένα φιλμ επιστημονικής φαντασίας, καταφέρνει να πείσει ότι μιλά για το παρόν, ενώ ταυτόχρονα ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης συνθέτει μία ζοφερή ατμόσφαιρα, που ταιριάζει με ένα μηδενιστικό νεο-νουάρ, δίχως ήρωες. Ωστόσο, το χιούμορ και οι πινελιές φαρσοκωμωδίας ανατρέπουν το δράμα, την ένταση και την αγωνία, για να φέρει σε πρώτο πλάνο τη βίαιη δράση, την πλάκα που προσφέρει ένα blockbuster. Αφήνει την θλιβερή γκριζάδα της εικόνας, την οποία εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο ο διευθυντής φωτογραφίας Ντάριους Κόντζι, για να επιβάλει την κεντρική του ιδέα, που υποστηρίζει ότι προσπαθώντας να επιβιώσουμε, δεν ζούμε, είμαστε αναλώσιμοι στις επιθυμίες κάθε τρελαμένου που βρίσκεται στην εξουσία. Ωστόσο, το πλήθος των ιδεών του θολώνουν τη βασική ιδέα του σεναρίου και η ανάμιξη διαφορετικών ειδών, σκορπά στον αρρωστημένο άνεμο τους χαρακτήρες, που μένουν ανολοκλήρωτοι και κάνει τη δράση παράφωνη έναντι του μεγέθους της ιστορίας και του διακυβεύματος. Ο Ρόμπερτ Πάτινσον, ακροβατεί ανάμεσα στην αφέλεια και τον αυτοσαρκασμό με πειστική φυσικότητα, ενώ ο Μαρκ Ράφαλο βουτά, με άγνοια κινδύνου, στην καρικατούρα του χαρακτήρα του, όπως και η Τόνι Κολέτ, στον ρόλο της αδίστακτης νεόπλουτης συζύγου, καταφέρνοντας να προσφέρουν γέλια, αλλά και μια ανατριχίλα, με δεδομένο ότι μπορεί αυτό το ζευγάρι πράγματι να κουμαντάρει τον μισό πλανήτη.
Κρέας / Δημήτρης Νάκος / 2024 / 104λ
Δραματικό θρίλερ, ελληνικής παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Νάκου, με τους Ακύλλα Καραζήση, Κώστα Νικούλι, Παύλο Ιορδανόπουλο, Μαρία Καλλιμάνη, Γιώργο Συμεωνίδη κα.
Έπειτα από μία διαδρομή με μικρού μήκους ταινίες, ο Δημήτρης Νάκος κάνει το ελπιδοφόρο του ντεμπούτο, κερδίζοντας τρία βραβεία στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ανοίγοντας τα φτερά του πέρα από την Ελλάδα, συμμετέχοντας στο φεστιβάλ του Τορόντο. Παρότι το στόρι της ταινίας βάζει για μια ακόμη φορά στον μεγεθυντικό φακό την ελληνική επαρχία και τις παθογένειές της, τα κρυμμένα μυστικά και τα αδιέξοδά της, ο Νάκος θα καταφέρει ως ένα βαθμό να φρεσκάρει το θέμα και το ύφος, βασισμένος στον ανθρωποκεντρισμό του και το φυσικό σκηνικό της υπαίθρου. Σενάριο που απορροφά τον κοινωνικό ρεαλισμό, πειστικοί διάλογοι και προσεγμένες ερμηνείες δένουν με το δράμα μιας οικείας ιστορίας
Ο Δημήτρης Νάκος είναι από τους σκηνοθέτες που συναντάει κανείς πολύ συχνά στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας. Η παρουσία του είναι αδιάλειπτη από το 2008 και σταθερά προσανατολισμένη στο κοινωνικό σινεμά. Το «Κρέας» ήταν η φυσική συνέχεια αυτής της παρουσίας. Δεν θα περίμενε κανείς τίποτα λιγότερο από ατόφιο κοινωνικό σινεμά, σινεμά που προβληματίζει, σινεμά που αναγνωρίζει κανείς τον εαυτό του και τις συνθήκες στα καρέ του. Το σενάριο, η σκηνοθεσία, η δουλειά του με τους ηθοποιούς είναι υποδειγματικά. Πολλές ταινίες έχουν μιλήσει για τη μετανάστευση, όμως αυτή η ταινία μιλάει για το εάν κατάφεραν ποτέ οι άνθρωποι που γεννήθηκαν εδώ από μετανάστες γονείς να αντιμετωπίζονται ως ίσοι προς ίσους με τους Ελληνες, έχουν την ίδια αξία και πόσο επιδρά το ταξικό στοιχείο σε αυτή την ισονομία. Μήπως το ταξικό στοιχείο είναι εκείνο που πρωτίστως δημιουργεί την ανισότητα; Άραγε πρέπει να ξεπληρώνουν για πάντα τη «βοήθεια» που τους έδωσαν οι αυτόχθονες ξεπατώνοντάς τους στη δουλειά από την πρώτη στιγμή; Ο Δ. Νάκος αφήνει το τέλος ανοιχτό, μα δεν μας λείπει καμία απάντηση. Οι ερωτήσεις έχουν τεθεί, η ταινία ολοκλήρωσε τη δουλειά της. Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, μια από τις πιο ολοκληρωμένες δουλειές των τελευταίων ετών.
Σε ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας, ο Τάκης ετοιμάζει τα εγκαίνια του νέου του κρεοπωλείου. Μια μέρα πριν από τα εγκαίνια, ο γιος του, Παύλος, σκοτώνει τη νύχτα τον άνδρα με τον οποίο ο πατέρας του είχε κτηματικές διαφορές. Μοναδικός μάρτυρας ο αλβανικής καταγωγής Χρήστος, βοηθός του Τάκη στο κρεοπωλείο. Ο Χρήστος θέλει να φωνάξουν την αστυνομία, αλλά πείθεται απ’ τον Παύλο να κρύψουν αλλού το πτώμα και ν’ αποσιωπήσουν το γεγονός. Σύντομα, όμως, η αστυνομία βρίσκει το πτώμα και τα στοιχεία αρχίζουν να δείχνουν τον ένοχο. Μαθαίνοντας τι έγινε, ο Τάκης αναζητά λύση για να μην συλληφθεί ο γιος του. Ο Χρήστος είναι σαν μέλος της οικογένειας από παιδί και δεν πρόκειται να μαρτυρήσει τον Παύλο, όμως αυτό θα τον βάλει σε μεγαλύτερες περιπέτειες.
Σενάριο που απορροφά τον κοινωνικό ρεαλισμό, πειστικοί διάλογοι και προσεγμένες ερμηνείες δένουν με το δράμα μιας οικείας ιστορίας, που ένα αδιόρατο πέπλο νομοτέλειας καλύπτει τους χαρακτήρες, παραπέμποντας σε αρχαία ελληνική τραγωδία και τη Θεία Δίκη που θα φέρει την κάθαρση. Όλοι οι χαρακτήρες αντιμετωπίζουν διλήμματα δικαιοσύνης και ηθικής, αλλά η αδικία για αυτούς είναι νομιμοποιημένη σε ένα τοξικό περιβάλλον όπου κυριαρχούν οι νόμοι της ζούγκλας, ενώ ο ξένος είναι ο αναλώσιμος, ένα απλώς κομμάτι κρέας, που θα φαγωθεί, δίχως ενοχές. Ο Νάκος κινηματογραφεί νατουραλιστικά, έχει ιδέες, που τις περισσότερες φορές αναπτύσσει με δεξιοτεχνία, η κάμερά του έχει το απαιτούμενο νεύρο, εύκολα διακρίνεις στη σκηνοθετική του ματιά και πείθει ότι έχουμε να κάνουμε με έναν δημιουργό πολλά υποσχόμενο, αλλά και με αρκετά περιθώρια βελτίωσης.
Πανελλήνιον / Σπύρος Μαντζαβίνος
& Κώστας Αντάραχας / 2023 / 81λ
Μια ιστορία φαντασμάτων για την εμμονή, τη μοναξιά και την τρέλα, σε ένα σκακιστικό καφενείο εκτός τόπου και χρόνου, στο κέντρο της Αθήνας. Μια ιστορία για το Πανελλήνιον, ένα καταφύγιο για ανθρώπους που ασφυκτιούν στην καθημερινότητά τους, που απεχθάνονται τις συνθήκες της σύγχρονης πραγματικότητας και αποτυγχάνουν να προσαρμοστούν σε αυτές.
Το «Πανελλήνιον» δεν είναι ένα συνηθισμένο ντοκιμαντέρ, είναι ταξίδι και εμπειρία. Εξηγούμαστε. Αυτός ο πολύ ιδιαίτερος χώρος περιγράφεται όχι μέσα από την ιστορία του, αλλά μέσα από τους θαμώνες του. Οι ιστορίες τους είναι εκείνες που συνθέτουν το προφίλ αυτού του χώρου, την ατμόσφαιρά του. Οι ιστορίες τους είναι αυτός ο χώρος. Μοιάζει λες και το σκάκι είναι μια πατρίδα κι ένα καταφύγιο για τους ανθρώπους που συχνάζουν εκεί. Εκείνοι που έξω από το «Πανελλήνιον» είναι αόρατοι, εκεί είναι μέρος ενός συνόλου, ενός συνόλου που δεν «ολοκληρώνεται» όταν λείπει κάποιος από τους ήρωές μας. Τούτο το ντοκιμαντέρ είναι ένα ψυχογράφημα, η περιγραφή μιας κιβωτού.
Armand Ενημέρωση Γονέων: Δραματική ταινία, νορβηγικής παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Χάλνφαντ Ούλμαν Τόντελ, με τους Ρενάτε Ράινσβε, Έλεν Ντόριτ Πίτερσεν, Τέα Λάμπρεχτς Βάουλεν, Βέρα Βέλιοβιτς κα. Θα πρέπει να καμαρώνει για τον εγγονό της Χάλνφαντ Ούλμαν Τόντελ η Λιβ Ούλμαν, μούσα και σύντροφος του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, βλέποντας τον νεαρό σκηνοθέτη να κερδίζει τη Χρυσή Κάμερα στις Κάννες, αλλά και από το αποτέλεσμα της πρώτης του ταινίας. Μιας ταινίας που κινείται με δεξιοτεχνία ανάμεσα στο οικογενειακό δράμα και το ψυχολογικό θρίλερ και φέρνει στο νου την ικανοποίηση που νιώσαμε όταν είδαμε πριν δυο χρόνια στο παραπλήσιου θέματος και έξοχο φιλμ του Ίλκερ Τσατάκ «Στο Γραφείο Καθηγητών». Οι δυο ταινίες έχουν, όμως, ακόμη ένα κοινό σημείο, την πρωταγωνιστική γυναικεία ερμηνεία – εδώ με την συγκλονιστική Ρενάτε Ρέινσβε, που είχε δώσει μεγάλες υποσχέσεις στον «Χειρότερο Άνθρωπο του Κόσμου» και αναμφίβολα τις κράτησε κι εδώ.
Όταν ο εξάχρονος Αρμάντ κατηγορείται για επιθετική κι ανάρμοστη συμπεριφορά απέναντι σε έναν συμμαθητή του, οι γονείς των παιδιών και το προσωπικό του σχολείου συναντιούνται προκειμένου να βρουν συμβιβαστική λύση. Κι ενώ ο καθωσπρεπισμός παραχωρεί σταδιακά τη θέση του σε δηλητηριώδεις αντιπαραθέσεις, οι ενήλικοι αποδεικνύονται ανίκανοι να ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις τους, ενώ η μητέρα του θύτη, που έχει τα δικά της μυστήρια μυστικά θα αποκαλυφθεί. Η δραματική πλοκή είναι γεμάτη από σιωπές, συγκρούσεις, υπονοούμενα και εσωτερικές εντάσεις ενώ το σασπένς αυξάνεται συνεχώς απ’ όσα αποκαλύπτονται
Με κεντρικούς χαρακτήρες έξι προσώπων, τους γονείς των δυο παιδιών και τους εκπαιδευτικούς, η αφήγηση επικεντρώνεται σε ένα περιστατικό σεξουαλικής κακοποίησης μεταξύ δύο μαθητών. Τα γεγονότα, που συγκροτούν το αφηγηματικό πλαίσιο, θα έρθουν στην επιφάνεια κατά τις συναντήσεις των γονέων – πατέρας και μητέρα από την πλευρά του «θύματος» και η μητέρα του «θύτη»-, με τη συμμετοχή και τις παρεμβάσεις των εκπαιδευτικών, που θέλουν να επιλύσουν το παράξενο περιστατικό. Η δραματική πλοκή είναι γεμάτη από σιωπές, συγκρούσεις, υπονοούμενα και εσωτερικές εντάσεις ενώ το σασπένς αυξάνεται συνεχώς απ’ όσα αποκαλύπτονται, αλλά και από τον χώρο του σχολείου, όπου διαδραματίζεται όλη η ταινία και αποτελεί το πνιγηρό σκηνικό του δράματος. Ωστόσο, όσο προχωρά η ταινία, όλο και πιο πολύ υποχωρεί το ζήτημα της διερεύνησης της αλήθειας και επικεντρώνεται στην ψυχολογία των ενήλικων, για τις βαριές σκιές του παρελθόντος.
Οι αμφιβολίες, τα θολά σημεία των διαπροσωπικών σχέσεων, το παρελθόν που πέφτει σαν βράχος πάνω στο παρόν, υπερτονίζονται από τη μουντάδα των χρωμάτων και των οπερατικών πλάνων, ενώ η δραματική κορύφωση επιτυγχάνεται όταν τελειώνουν τα λόγια και έρχεται η ανταλλαγή των βλεμμάτων. Η Ρενάτε Ράινσβε, στον ρόλο της μητέρας του «θύτη», αποδεικνύει την ευρεία γκάμα των ερμηνευτικών της δυνατοτήτων, με την εσωτερικότητά της και την αξιοθαύμαστη ισορροπία ανάμεσα στην υπερβολή και τη λιτότητα.
Πέντε Σεπτεμβρίου _ September 5: Ιστορικό δράμα, αμερικάνικης και γερμανικής παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Τιμ Φέλμπαουμ, με τους Πίτερ Σάρσγκαρντ, Λέονι Μπένες, Τζο Μάγκαρο, Μπεν Τσάπλιν, Μπέντζαμιν Γουόκερ κα.
Όχι, δεν είναι ακόμη μία ταινία για τα ιστορικά γεγονότα της 5ης Σεπτεμβρίου του 1972 και την τρομοκρατική ενέργεια της οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης» στο Ολυμπιακό Χωριό του Μονάχου, την απαγωγή Ισραηλινών αθλητών, την επέμβαση της αστυνομίας και την τραγική κατάληξη με 17 νεκρούς. Η ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου, στη χώρα μας, Ελβετού σκηνοθέτη Τιμ Φέλμπαουμ, καταπιάνεται με την αγωνιώδη προσπάθεια της δημοσιογραφικής κάλυψης των θλιβερών γεγονότων από τους ιθύνοντες του αθλητικού τμήματος, του αμερικάνικου τηλεοπτικού δικτύου ABC, που βρίσκονταν στο Μόναχο, ως το μοναδικό κανάλι τότε το οποίο μετέδιδε ζωντανά την αθλητική δραστηριότητα.
Το φιλμ, που έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός χολιγουντιανού δημοσιογραφικού δράματος και ίσως γι’ αυτό βρέθηκε υποψήφιο για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου, είναι όμως και ακόμη μία προσπάθεια αναβίωσης μίας «αθώας» εποχής, που η δημοσιογραφία δεν ήταν ακόμη τόσο διαπλεκόμενη με την εξουσία – αν και πάντα υπάρχουν οι υποψίες ότι πολύ λίγα έχουν αλλάξει στο πέρασμα των δεκαετιών σε αυτή τη ολέθρια σχέση – και όπου η τεχνολογία των ΜΜΕ ήθελε, για να βγει η δουλειά, το κατσαβίδι της και μπράτσα ή τη δημιουργική φαντασία των τεχνικών και των δημοσιογράφων. Ο Τιμ Φελμπάουμ, δίνει καταιγιστικό ρυθμό στην ταινία του – sυγκρούσεις, νεύρα, ένταση, αλλά και ηθικά διλήμματα. Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Μονάχου το 1972, η αμερικανική ομάδα αθλητικών μεταδόσεων του ABC αναγκάστηκε να αφήσει το αθλητικό ρεπορτάζ για την τρομοκρατική ενέργεια, με την ομηρεία της Ολυμπιακής ισραηλινής ομάδας και την τραγική κατάληξή της. Στο επίκεντρο θα βρεθεί ο Τζεφ, ένας νεαρός και φιλόδοξος παραγωγός, που προσπαθεί να δείξει την αξία στο αφεντικό του, το θρυλικό στέλεχος της αμερικάνικης τηλεόρασης Ρούνι Όλντριτζ. Μαζί με τη Γερμανίδα διερμηνέα Μαριάν και τον μέντορά του, Μάρβιν Μπάντερ, ο Τζεφ αναλαμβάνει απροσδόκητα το τιμόνι της ζωντανής κάλυψης. Καθώς οι περιγραφές αλλάζουν, ο χρόνος περνάει και οι αντικρουόμενες φήμες εξαπλώνονται, με τις ζωές των ομήρων να κρέμονται από μια κλωστή, ο Τζεφ παλεύει με δύσκολες αποφάσεις, ενώ έρχεται αντιμέτωπος με τις δικές του ηθικές αξίες. Ο Τιμ Φελμπάουμ, δίνει καταιγιστικό ρυθμό στην ταινία του, μέσα σε ένα πνιγηρό σκηνικό, αυτό μίας καμπίνας, που συνωθούνται δημοσιογράφοι, παραγωγοί, τεχνικοί, καμεραμέν, αλλά και ενός ασφυκτικού χρονικού πλαισίου, καθώς κάθε λεπτό είναι κρίσιμο και καθοριστικό για την άρτια κάλυψη ενός παγκόσμιας εμβέλειας γεγονότος. Συγκρούσεις, νεύρα, ένταση, αλλά και ηθικά διλήμματα, καθώς η πληροφόρηση είναι ελάχιστη έως και παραπλανητική από τους Γερμανούς, ενώ το αμερικάνικο κανάλι είναι το μοναδικό που έχει άμεση πρόσβαση στο γεγονός.
Ταυτόχρονα, τα στελέχη του αθλητικού τμήματος, που βρίσκονται στο Μόναχο, δίνουν τον δικό τους αγώνα για να μην χάσουν το καυτό θέμα, για να το «χειριστούν» από την Αμερική οι μεγαλοδημοσιογράφοι του καναλιού. Και βεβαίως να ανταπεξέλθουν σε ένα άτυπο στοίχημα μαζί τους, για την κάλυψη των όσων διαδραματίζονται στο Ολυμπιακό Χωριό. Το φιλμ, που διακριτικά παίρνει θέση για τα ιστορικά γεγονότα, χωρίς, ωστόσο, να εμβαθύνει σε αυτά, αλλά και αποφεύγει τουλάχιστον την κραυγαλέα μονοδιάστατη αντιμετώπισή τους, καταφέρνει να μεταδώσει τις πυρετώδεις διεργασίες για την κάλυψη των συμβάντων, αλλά ταυτόχρονα δίνει και την αίσθηση ότι πρόκειται για μια ακόμη προσπάθεια ηρωποίησης της αμερικάνικης δημοσιογραφίας, όπως έχουμε δει σε ανάλογες παραγωγές ( «The Post: Απαγορευμένα Μυστικά», Good Night, and Good Luck «Καληνύχτα, και καλή τύχη»). Η ταινία, που βλέπεται με ενδιαφέρον και ορισμένες φορές με κομμένη την ανάσα, μένει αρκετές φορές στην επιφάνεια και δείχνει άτολμη να μπει πιο βαθιά στην ιστορία, ενώ διαθέτει και ένα επαρκές καστ, στο οποίο ηγείται ο έμπειρος Πίτερ Σάρσγκαρντ, αν και η Λέονι Μπένες, στον ρόλο της Γερμανίδας μεταφράστριας, είναι ο πιο πειστικός χαρακτήρας, που μεταφέρει και το αβέβαιο κλίμα των γεγονότων.
In the Lost Lands: Περιπέτεια φαντασίας, αμερικανικής, πολωνικής και γερμανικής παραγωγής του 2025, σε σκηνοθεσία Πολ Γ. Σ. Άντερσον, με τους Μίλα Γιόβοβιτς, Ντέιβιντ Μπαουτιστούτα, Άρλι Τζόβερ κα.
Επική βίαιη περιπέτεια φαντασίας, βασισμένη στην ομώνυμη ανολοκλήρωτη ανθολογία του Ρ.Ρ. Μάρτιν, του συγγραφέα και σεναριογράφου, που έγινε γνωστός από τη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά «Game of Thrones» και σκηνοθετημένη από τον ανυπόληπτο μέχρι στιγμής Πολ Γ. Σ. Άντερσον, της μετριότατης σειράς ταινιών «Resident Evil». Εδώ, έχοντας και πάλι ως πρωταγωνίστρια τη σύζυγό του Μίλα Γιόβοβιτς, αλλά και τη συνδρομή του συμπαθητικού ογκόλιθου Ντέιβιντ Μπαουτιστούτα, ο Άντερσον φαίνεται να το παλεύει λίγο παραπάνω, αλλά το αποτέλεσμα ίσως να ικανοποιήσει μόνο «τα παιδιά της γαλαρίας». Ο Άντερσον προσπαθώντας να αποδώσει μία επική καταιγιστική βίαιη περιπέτεια φαντασίας, θα μαζέψει όλα τα κλισέ του είδους, για να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή. Μια βασίλισσα, αποφασισμένη να εκπληρώσει τον έρωτά της, ξεκινά ένα απελπισμένο παιχνίδι: προσλαμβάνει τη μάγισσα Γκρέι Άλις, μια γυναίκα τόσο φοβισμένη όσο και ισχυρή. Απεσταλμένοι στην απόκοσμη έρημο των Χαμένων Χωρών, η Αλις και ο οδηγός της αγωνίζονται να ολοκληρώσουν την αποστολή. Σταδιακά διαπιστώνουν ότι οι σύμμαχοι και οι εχθροί μπορούν να είναι ένα και το αυτό και ότι τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται…
Μοιάζοντας σαν σύνοψη τηλεοπτικής σειράς και μην μπορώντας να βάλει σε τάξη το χαοτικό σενάριο, ο Άντερσον προσπαθώντας να αποδώσει μία επική καταιγιστική βίαιη περιπέτεια φαντασίας, θα μαζέψει όλα τα κλισέ του είδους, για να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή. Προσχηματικό σενάριο για την εξέλιξη της δράσης και τις γνώριμες χορογραφημένες μονομαχίες, μονοδιάστατοι χαρακτήρες και πολλά θολά σημεία στην πλοκή, θα αφήσουν την 50άρα πλέον Γιόβοβιτς μόνη να παλεύει με θεούς και δαίμονες, αλλά και την ανεπάρκεια του συζύγου της, ενώ ο Μπαουτιστούτα μοιάζει με όαση και οι λιγοστές πλάκες ως ανάσα στη ζοφερή ατμόσφαιρα της ταινίας.
Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες:
- Sirocco et le royaume des courants d’air Ο Σιρόκο και το Βασίλειο των Ανέμων
- Ένα μικρό κόσμημα (γαλλικής παραγωγής του 2024) στον χώρο των ταινιών κινούμενων σχεδίων, που βραβεύτηκε στο φεστιβάλ animation του Ανεσί, με το βραβείο του κοινού, καθώς μυεί τους μικρούς μας φίλους στη φαντασία, με πρωτόγνωρη θετική ενέργεια, την οποία μεγεθύνουν τα εξαίρετα γραφικά και η μουσική. Ένα αισθαντικό παραμύθι, σκηνοθετημένο από τον Μπενουά Σιέ, που αποτελεί φόρο τιμής προς τον μεγάλο μάστορα Χαγιάο Μιγιαζάκι και που καταφέρνει, με την αφηγηματική του ευρηματικότητα, να μιλήσει για ένα μελαγχολικό θέμα, όπως αυτό της απώλειας, επουλώνοντας απαλά τις πληγές. Η Ζουλιέτ και η αδελφή της, Κάρμεν, μεταφέρονται στο Βασίλειο των Ανέμων, όταν ανακαλύπτουν ένα μαγικό βιβλίο. Τα δύο κορίτσια έχουν πλέον μεταμορφωθεί σε γάτες, με τη Ζουλιέτ να προκαλεί ένα ατύχημα που θα αναστατώσει τους κάτοικους του βασιλείου. Αυτό θα οδηγήσει τον ηγεμόνα του βασιλείου στο να δώσει τη Ζουλιέτ στην αοιδό Σέλμα, αλλά και στο να καταδικάσει την Κάρμεν να παντρευτεί τον γιο του.
- Το Ποτάμι
- Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο ο Χάρης Ραφτογιάννης, παραδίδει μία ευχάριστη ανατρεπτική κομεντί, αλλά με αδυναμίες και ορισμένες ανώριμες επιλογές, που προφανώς θα διορθώσει στα επόμενα κινηματογραφικά του βήματα. Μια κωμικοτραγική ιστορία για δυο ανθρώπους, που ψάχνουν τους εαυτούς τους και τη θέση τους σε αυτό τον όλο και πιο περίεργο κόσμο. Ένα τροχαίο ατύχημα θα φέρει κοντά τον Μάκη και τη Μαρία, αλλά υπάρχουν ακόμη πολλά για να βρουν τον κοινό βηματισμό τους, καθώς ότι αυτός θεωρεί «πρόοδο» για εκείνη είναι απειλή. Με τους Μάκη Παπαδημητρίου και Στεφανία Σωτηροπούλου.
- Rebellious _Πριγκίπισσα Επαναστάτρια
- Και δεύτερο animation αυτή την εβδομάδα, αλλά όχι τόσο δημιουργικό, ούτε ιδιαίτερων απαιτήσεων όσο το «Ο Σιρόκο και το Βασίλειο των Ανέμων», αλλά πάντως ευχάριστο για το νηπιακό κοινό. Βρετανικής παραγωγής 2024 και σε σκηνοθεσία Άλεξ Τσίτσιλιν, μια επική περιπέτεια, με μάγισσες, πρίγκιπες, δεσποσύνες, δρυΐδες και ζώα που μιλάνε, αλλά και για την αγάπη και την ανδρεία. Ο μοχθηρός μάγος Κέζαμπορ απαγάγει την πιο πεισματάρα πριγκίπισσα του βασιλείου, τη Μίνα. Ενώ κάνει τη ζωή των απαγωγέων της δύσκολη σχεδιάζοντας μια τολμηρή απόδραση, ο αρραβωνιαστικός της πρέπει να χρησιμοποιήσει την εξυπνάδα και τις γνώσεις του για να τη σώσει. Η ταινία προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά.
