Γυναίκες Μαχήτριες, Γιάννης Θεοδωράκης και Πατρίς Λουμούμπα… Κινηματογραφική εβδομάδα με το 27^ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης να βρίσκεται στο επίκεντρο μέχρι και τις 16 Μάρτη, τόσο σε φυσικούς χώρους όσο και διαδικτυακά. Το Φεστιβάλ διεξάγεται στις αίθουσες «Ολύμπιον» και «Παύλος Ζάννας», στις αίθουσες του λιμανιού «Φρίντα Λιάππα», «Τώνια Μαρκετάκη», «Τζον Κασσαβέτης» και Σταύρος Τορνές», καθώς και στον κινηματογράφο «Μακεδονικόν». Παράλληλα, παρακολουθούμε ταινίες και διαδικτυακά, μέσω της ψηφιακής πλατφόρμας του Φεστιβάλ online.filmfestival.gr. Τα ντοκιμαντέρ που συμμετέχουν στο διευρυμένο τμήμα «Πλατφόρμα+» θα προβληθούν στην ψηφιακή πλατφόρμα του Φεστιβάλ και θα είναι διαθέσιμα μέχρι 21 Μάρτη.

Το αφιέρωμα της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, με τίτλο «Ο Ελληνικός Κινηματογράφος Ταξιδεύει – Ταξίδεψε Μαζί Του», συνεχίζεται μέχρι 20 Μάρτη στον κινηματογράφο «Έλλη», με διακεκριμένες ταινίες που έχουν βραβευτεί από την Ακαδημία τα τελευταία 15 χρόνια (2010 – 2024). Στο πλαίσιο των προβολών «Σινεμά με τον Φρόιντ», σε συνεργασία με τον κινηματογράφο «Τριανόν» θα προβληθεί η ταινία «Ο άνδρας που αγαπούσε τις γυναίκες» του Φρανσουά Τριφό (120′, 1977) την Κυριακή 16 Mάρτη, στις 17.00. Επίσης, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας πραγματοποιείται από σήμερα και μέχρι 19 Μάρτη ένα αφιέρωμα αποτελούμενο από 24 ταινίες που δημιουργήθηκαν λίγο πριν ή μετά την πτώση των δικτατορικών καθεστώτων σε Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία.

Από τις 20 Μαρτίου σε Α’ προβολή στους κινηματογράφους από τη New Star
βγαίνει η ταινία “Αλύγιστος Νίκος” του Αντρέϊ Νικίσιν
για τον Νίκο Ζαχαριάδη

Οψόμεθα προς το παρόν γιατί το θέμα κάνει τζιζ …θα σταθούμε αναλυτικά κάποια στιγμή

Επιλεγμένο

Ειδοποιός …διαφορά

«Ενας μη εκλεγμένος μεγιστάνας δίπλα στον Τραμπ», «Επικίνδυνος Iron Man» και άλλα παρόμοια συνοδεύουν τον διορισμό του μεγαλοκαπιταλιστή Ιλον Μασκ στη νέα αμερικανική κυβέρνηση. Βέβαια,…

“ΑΛΥΓΙΣΤΟΣ ΝΙΚΟΣ” _ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ σε Α’ προβολή από 20 Μαρτίου από τη New Star

Τούτη η βδομάδα έχει εξαιρετικά ντοκιμαντέρ και λιγότερο καλή μυθοπλασία.

• Έχουμε την ταινία Black Bag _Σκιές στο Σκοτάδι του Στίβεν Σόντερμπεργκ (δεύτερή του αυτήν τη χρονιά) όπου το κατασκοπικό θρίλερ σμίγει με τη ρομαντική κομεντί. Ένα από τα υποθετικά παιχνίδια που συχνά κάνουν τα ζευγάρια μεταξύ τους στρέφεται γύρω από το ερώτημα “θα με αγαπούσες ακόμα αν…;”, με την κατάληξη της απορίας να αλλάζει ανάλογα με τη διάθεση. Στην περίπτωση του μυστικού πράκτορα Τζορτζ (Μάικλ Φασμπέντερ), ο παραπάνω προβληματισμός παίρνει πραγματικές διαστάσεις, όταν διαπιστώνει πως η συνάδελφος και σύζυγός του (Κέιτ Μπλάνσετ) βρίσκεται σε λίστα υπόπτων για προδοσία. Έρχεται τότε αντιμέτωπος με ένα αμείλικτο δίλημμα: να μείνει πιστός στη σύντροφό του ή στο εθνικό καθήκον; Στη τρίτη συνεργασία του με το σεναριογράφο Ντέιβιντ Κεπ (“Kimi”, “Presence”), ο Σόντερμπεργκ ανακατεύει απολαυστικά τους κινηματογραφικούς κανόνες των κατασκοπικών θρίλερ και των ρομαντικών κομεντί, σμίγοντας τα δύο στιλ σε ισορροπία.

Από τη μία, ο δυσπρόσιτος όσο και αποστειρωμένος κόσμος των μυστικών υπηρεσιών εξανθρωπίζεται σπαρταριστά, καθώς έρχονται στην επιφάνεια τα ερωτικά μπερδέματα και τα σεξουαλικά απωθημένα των πρακτόρων. Από την άλλη, η ταινία προσεγγίζει κάποια πολιτικά διακυβεύματα των άκρως απόρρητων αποστολών που απεικονίζει, πλαισιώνοντάς τα με αγωνία.
Ωστόσο, αυτό που κάνει τις “Σκιές στο Σκοτάδι” μία σφιχτογραμμένη και ψυχαγωγική περιπέτεια, είναι ο τρόπος με τον οποίο ψηλαφεί τους δαιδάλους γύρω από την προστασία της εμπιστοσύνης σε μια σχέση αφοσίωσης. Οι κατάσκοποι, άνθρωποι δηλαδή που έχουν τη μηχανορραφία και την αμφισβήτηση στο αίμα τους, αποδεικνύονται ιδανικό παράδειγμα ώστε να εξεταστούν τα όρια στα οποία μπορεί να φτάσει κανείς για να αποδείξει την αγάπη του. Κι αυτό, χάρη στο ταλέντο του Σόντερμπεργκ, δίχως ίχνος σοβαροφάνειας και με εύστοχες δόσεις τσαχπίνικου χιούμορ.

• Οι «Πικρές Αλήθειες» του Μάικ Λι μας δίνουν μια εκπληκτική ερμηνεία της Μαριάν Ζαν – Μπατίστ, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Ο Λι αρκείται στην ανάλυση ενός δύσκολου χαρακτήρα, χωρίς να μας δίνει και το υπόλοιπο πλαίσιο στο οποίο αυτός ο άνθρωπος κινείται, και δυστυχώς δεν φτάνει βαθιά στις αιτίες που τον διαμόρφωσαν…
• Οι «Άγριες Πληγές» Feng liu yi dai του Ζία Ζανγκ – Κε, του Κινέζου ποιητή των θραυσμάτων της πραγματικότητας, είναι στην ουσία ένα οδοιπορικό στην τελευταία εικοσαετία μέσα από εικόνες και ήχους που παρατήρησε με την κάμερά του, με μια μικρή ερωτική ιστορία να υπάρχει στο περιθώριο, από την οποία όμως λείπουν τα κοινωνικά χαρακτηριστικά μιας χώρας που εξελίσσεται σε υπερδύναμη, χωρίς συγκεκριμένη ιστορία για να βοηθήσει τους θεατές να καταλάβουν τι θέλει πραγματικά να πει.
• Τα «Γράμματα από τη Σικελία» Iddu των Φάμπιο Γκρασαδόνια και Αντόνιο Πιάτσα είναι άλλο ένα κομμάτι στο τεράστιο ψηφιδωτό των ταινιών που ασχολούνται με την ιταλική μαφία, και εστιάζει στην αλληλογραφία δύο μαφιόζων που παρακολουθούνται από τις αρχές. Θα οδηγήσει πουθενά αυτή η καταδίωξη ή ο μηχανισμός του κράτους τελικά θα κάνει τα στραβά μάτια, μιας και είναι «νύχι – κρέας» με αυτόν τον κόσμο που διαπερνά όλα τα κοινωνικά στρώματα; Αξιόλογη μεν, αλλά όχι κάτι που δεν ξέραμε.

Γυναίκες Μαχήτριες __2^ο 1944 – 1960
Λεωνίδας Βαρδαρός / 2025 / 80λ