Νέες αφίξεις με μπούρδες και κάποιες εκπλήξεις _τέτοια το Animation με πρωταγωνιστή μια «γάτα που δεν φοβάται το νερό» , από τη Λετονία μάλιστα, που φαίνεται να κατατροπώνει ακόμα και τον Μελ Γκίμπσον _αν και δεν έχει καμιά σχέση με Waffen-SS
Με κάποιες πληροφορίες από Flix
Διορθώσεις κλπ μερεμέτια __Ατέχνως__ \\ Αστέρης Αλαμπής Μίδας
Θα το λέγαμε οικολογικό παραμύθι για μικρούς και μεγάλους _Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Animation, υποψηφιότητα για Οσκαρ Διεθνούς Ταινίας και Καλύτερου Animation. Χωρίς υπερβολή, ο Λετονός Γκιντς Ζιλμπαλόντις διασχίζει με το «Flow» – παγκόσμια πρεμιέρα στο τμήμα «Eνα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών και ιλιγγιώδης πορεία που φτάνει σήμερα μέχρι τις δύο υποψηφιότητες για Οσκαρ στην κατηγορία του Animation και της Διεθνούς Ταινίας – σχεδόν την ίδια ριψοκίνδυνη διαδρομή ανάμεσα σε αναφορές και τεχνοτροπίες με τη διαδρομή επιβίωσης που επιχειρεί η ηρωίδα του, μια γάτα η οποία γίνεται ο μάρτυρας του τέλους του κόσμου. Ή της αρχής του… Με σχέδιο που θυμίζει τις πιο σκοτεινές στιγμές του studio Ghibli, αλλά και με μια ρεαλιστική εικαστική ματιά που φέρνει εικόνες από τη σκανδιναβική αλλά και την αμερικάνικη ζωγραφική παράδοση, το «Flow» αφηγείται – χωρίς λόγια – στην πραγματικότητα ξανά την ιστορία της Κιβωτού του Νώε, αν κάποιος αφαιρούσε από την εξίσωση το βιβλικό μέγεθος και τον… άνθρωπο.
Εδώ οι πρωταγωνιστές είναι μόνα τους τα ζώα – επιβάτες σε μια βάρκα που διασχίζει έναν κόσμο που έχει πλημμυρίσει, σύμβολα μιας διαιρεμένης κοινωνίας που πρέπει να κάνει στην άκρη τις διαφορές της (βλ. ακόμη και τα ένστικτά της) προκειμένου να μπορέσει όχι μόνο να κοιτάξει κατάματα τις ομοιότητές της, αλλά και να μπορέσει κάπως να συνεχίσει. Ο τρόπος που ο Ζιλμπαλόντις τα οδηγεί ανάμεσα σε τοπία καταστροφής που υπό συνθήκες θα μπορούσαν να είναι μικρά θαύματα, είναι και «αναγεννησιακός», γεμάτος ελπίδα για τη συνέχεια των πραγμάτων, αλλά θυμίζει και θρήνο για όλα όσα αφήνουμε ερήμην μας στο βυθό της λήθης.
Τα διαπεραστικά βλέμματα της πρωταγωνίστριας γάτας αλλά και των υπόλοιπων ζώων, ειδικά όταν η ταινία δεν έχει ίχνος διαλόγου, αρνούμενη να δώσει στα ζώα την ντισνεϊκή ανθρώπινη φωνή (με όλο το κόστος που αυτό φέρει σε επίπεδο ταύτισης ή συναισθηματικής ένωσης του θεατή με τα όσα συμβαίνουν στην οθόνη), η διαρκής προσπάθεια για αν(τ)οχή μέσα στο χάος, το βαθύ αίσθημα «ανθρωπιάς» που γίνεται το μεγάλο μήνυμα πίσω από το μεγαλύτερο που είναι η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας, όλα όσα αποτελούν τα σπάνια υλικά του «Flow» είναι ταυτόχρονα η προσφορά του σε έναν κόσμο που τελειώνει όσο γράφονται αυτές οι γραμμές: είτε από την κλιματική αλλαγή, είτε από την ανθρώπινη ασυδοσία.
Ας αφήσουμε τα ζώα (και τα όμορφα animation) να μας δείξουν το δρόμο…
Λετονία, Βέλγιο, Γαλλία, 2024
- Παραγωγή: Ματίς Κάζα, Γκιντς Ζιλμπαλόντις, Ρον Ντιέν, Γκρεγκορί Ζάλκμαν
- Σκηνοθεσία: Γκιντς Ζιλμπαλόντις
- Σενάριο: Γκιντς Ζιλμπαλόντις, Ματίς Κάζα
- Φωτογραφία: Γκιντς Ζιλμπαλόντις
- Μοντάζ: Γκιντς Ζιλμπαλόντις
- Μουσική: Γκιντς Ζιλμπαλόντις, Ρίχαρντς Ζαλιούπε
- Διάρκεια: 84 λεπτά
- Διανομή: Cinobo
Η διάρκεια αυτού του μικρού αριστουργήματος μόλις 80λ. Όταν μια μεγάλη πλημμύρα καταστρέφει το σπίτι της, εκείνη βρίσκει καταφύγιο σε ένα έρημο (από ανθρώπινα όντα) σκάφος. Το οποίο επιπλέει και σουλατσάρει, παρασυρμένο από τα κύματα. Και στο οποίο βρίσκουν προσωρινό καταφύγιο διάφορα ζώα. Υπό κανονικές συνθήκες αυτά τα τρομαγμένα, λόγω συνθηκών, ζώα θα έπρεπε να ορμήσουν και να ξεσκίσουν την γάτα. Όμως ο βιβλικός κατακλυσμός τα αναγκάζει να αλλάξουν πλώρη και να συνεργαστούν μεταξύ τους. Ούτε άσπρη ούτε μαύρη γάτα. Σημασία έχει η επιβίωση και η σωτηρία οπωσδήποτε, έτσι κι αλλιώς πιάνουν ποντίκια ανεξαρτήτως χρώματος
«Επικίνδυνη πτήση» (Flight risk) __Σκ Μελ Γκίμπσον, με Μαρκ Γουόλμπεργκ, Μισέλ Ντόκερι, Τόφερ Γκρέισι: έχουμε δει απείρως καλύτερες όπως «Ο επιβάτης» με Λίαμ Νίσον. Και όπως «σχέδιο πτήσης» με Τζόντι Φόστερ. Εδώ λοιπόν, πιλότος μεταφέρει μία Στρατάρχη Αεροπορίας που συνοδεύει δραπέτη-μάρτυρα, ο οποίος πρέπει να παραβρεθεί σε μία δίκη. Καθώς διασχίζουν την Αλάσκα, ο πιλότος αποδεικνύεται δολοφόνος της μαφίας. Τόμπολα!—καλό για TV τα τρωτά σημεία του οποίου αποτελούν συγχρόνως και τις μεγαλύτερες αρετές του. Κάποιοι το ονόμασαν «συνήθη αμερικανιά __ σσ.Ο όρος «flight risk», στην κυριολεκτική του έννοια, χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα άτομο το οποίο κατηγορείται για ένα έγκλημα και συγχρόνως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να προσπαθήσει να διαφύγει από την εκάστοτε χώρα παραμονής του, προκειμένου να γλυτώσει την εκδίκαση των πράξεων του.
Παίζοντας με τη σημασία των λέξεων, ο Μελ Γκίμπσον στην έκτη του σκηνοθετική απόπειρα, στήνει ένα υβριδικό θρίλερ δράσης (δωματίου), όπου η πλοκή εκτυλίσσεται εξολοκλήρου σχεδόν, πλην τριών σύντομων μεταβατικών σκηνών, στο εσωτερικό ενός μικρού, ταλαιπωρημένου αεροσκάφους, όπου ο Μαρκ Γουόλμπεργκ ηγείται μίας, από κάθε άποψη, επικίνδυνης πτήσης που εκτροχιάζεται ολοένα και περισσότερο, ως συνέπεια των συνεχών twists.
Η Μάντελιν Χάρις (Μισέλ Ντόκερι), μία στρατάρχης της αμερικανικής αεροπορίας, καταφέρνει στην εναρκτήρια σκηνή της ταινίας να συλλάβει, έπειτα από ένα κυνηγητό μηνών, τον μοναδικό μάρτυρα μίας εξαιρετικά σημαντικής υπόθεσης (Τόφερ Γκρέις), στην οποία εμπλέκονται παρακρατικά – και όχι μόνο – κυκλώματα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη να τον μεταφέρει από την Αλάσκα σε ένα προσωρινό κρατητήριο, όπου θα διαμείνει προστατευόμενος από την κυβέρνηση έως τη διεξαγωγή της δίκης στην οποία πρέπει, πάση θυσία, να καταθέσει.
Κατά τη διάρκεια της πτήσης τα δεδομένα ανατρέπονται διαρκώς. Αυτό που ξεκίνησε σαν μία τυπική μεταφορά ενός μάρτυρα, καταλήγει σε μία γεμάτη ένταση μάχη για επιβίωση, μέχρι την προσγείωση του αεροπλάνου, η επίτευξη της οποίας μοιάζει όλο και πιο αβέβαιη. Οσο η δράση κλιμακώνεται, άλλο τόσο πληθαίνουν και τα σχετικά κλισέ, τόσο σε επίπεδο πλοκής, όσο και σκηνοθετικών επιλογών. Ωστόσο, όλα τα επιμέρους στοιχεία που καθιστούν την ταινία υπερβολική και, εν δυνάμει, εξαντλητική για τον θεατή, συγχρόνως είναι κι αυτά που συνθέτουν ένα γνήσια απολαυστικό αμερικανικό σινεμά, που ναι μεν δεν καινοτομεί (μάλλον πολύ περισσότερο καταλήγει να αναπαράγει αναμενόμενα στερεότυπα που η κυρίαρχη αισθητική – συνώνυμο της χολιγουντιανής βιομηχανίας – ορίζει και, οριακά, επιτάσσει ως θεμελιώδες μέρος της φόρμας), αλλά ταυτόχρονα υπηρετεί με πιστότητα όλα όσα περιμένουμε από αυτό, σεβόμενο κατ’ αυτόν τον τρόπο τον εαυτό του.
Κοινώς, η «αμερικανικότητα» που διέπει τη ματιά με την οποία χειρίζεται την ταινία ο Γκίμπσον, μπορεί ενίοτε να την κάνει να ξεφεύγει από τις θεμιτές ισορροπίες, παρόλ’ αυτά λειτουργεί, παραδίδοντας ένα φιλμ που τελειώνοντάς το νιώθεις ότι έχει κάτι το γνώριμο, το οποίο βλέπεις για χιλιοστή φορά να εκτυλίσσεται μπροστά σου, αλλά συγχρόνως φέρει, σε παραπάνω από ικανοποιητικό βαθμό, το comforting στοιχείο της εύπεπτης, λυτρωτικής κάθαρσης έπειτα από έναν κυκεώνα εξωφρενικών σεκάνς.
«Grand Tour» _Σκηνοθεσία Μιγκέλ Γκόμεζ, Cast Γκονσάλο Γουάντινγκτον Κλαούντιο ντα Σίλβα, Κρίστα Αλφαιάτε
Η επιτροπή των Καννών απένειμε σ αυτό το χάος το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας. Πράγματι: πανέμορφες εικόνες, βασανιστικό περιεχόμενο. Όπου την δεκαετία του 1920 κάποιος Εντουαρντ που είναι Άγγλος αλλά μιλάει Πορτογαλικά, κυκλοφορεί σε όλες σχεδόν τις ασιατικές χώρες με στόχο να αποφύγει γάμο με την Μόλλυ, μια γυναίκα που έχει αρραβωνιαστεί πριν από χρόνια—όμορφες εικόνες όμορφα καίγονται
H πιο γνωστή ταινία του Μιγκέλ Γκόμες και αυτή που τον έβαλε στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη ήταν το «Tabu» του 2013, ιδανικά μεταφρασμένο στα ελληνικά ως «Χαμένος Παράδεισος», μια έγχρωμη και ασπρόμαυρη αφιέρωση στον Φρίντριχ Βίλχελμ Μούρναου από έναν σκηνοθέτη που όχι μόνο δεν ντρέπεται για τη σινεφιλία του αλλά τη θεωρεί και κομβικό κομμάτι των αφηγήσεών του, μια πυξίδα για ταξίδια που ξεκινούν από το Α και φτάνουν στο Ω έχοντας ενδιάμεσα ανακαλύψει πολλές φορές τον κόσμο – και ίσως και το σινεμά.
Η νέα του ταινία, βραβευμένη στις Κάννες για τη σκηνοθεσία της, αφιερώνει σε έναν άλλον σκηνοθέτη που άλλαξε το σινεμά, αφού το «Γκραν Τουρ» αναπνέει όλη την εθνογραφία, τον πειραματισμό, την ανθρωποκεντρική ματιά και την πολιτική αγωνία του Κρις Μαρκέρ.
Το «Sans Soleil», ντοκιμαντέρ στη βάση του, του 1983, είναι σαν να ευλογεί αυτό το παράδοξο – έγχρωμο και ασπρόαμαυρο, μελοδραματικό και «ιστορικό» – ταξίδι μιας Βρετανίδας που ακολουθεί τον αρραβωνιαστικό της που μόλις το έχει σκάσει στη Σιγκαπούρη και από εκεί στην Μπανγκόκ, τη Σαϊγκόν, τη Μανίλα και την Οσάκα μέχρι τη Σανγκάη και το Θιβέτ. Για πολλή ώρα ο ήρωας είναι ο άντρας, ο Εντουαρντ, ένας Βρετανός αξιωματούχος στη βρετανιική Μπούρμα του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου που μοιάζει να χάνεται μέσα στην ίδια την απόδρασή του από τον κόσμο, αλλά ο Γκόμες θα κάνει ξεκάθαρο πως αυτή η ιστορία ανήκει στη Μόλι, που θα κινήσει γη και ουρανό για να φτάσει στον άντρα που αγαπάει σαν να είναι αυτό περισσότερο μια χώρα που πρέπει να αναγνωριστεί ως πατρίδα.
Σε μια απρόσμενα ενορχηστρωμένη – όλη πάνω στη μουσική, από παραδοσιακή μέχρι τζαζ, όπερα και Μπόμπι Ντάριν – μείξη voice over σε διάφορες γλώσσες, υλικού τεκμηρίωσης που αποτυπώνει το σήμερα των περιοχών που διασχίζουν οι δύο ταξιδιώτες, το φάντασμα του Σόμερσετ Μομ και την παραδοξότητα μιας ταινίας στα πορτογαλικά για Βρετανούς ήρωες, ο Μιγκέλ Γκόμες ξαναγράφει την εθνογραφία όπως (δεν) τη γνωρίσαμε για να παραδώσει ένα όχι και τόσο πειραματικό, τελικά, travelogue, όσο διανοητικά αδιαπέραστο και αφοπλιστικά χαριτωμένο, μια μικρή κραυγή ελευθερίας πάνω σε μια αυστηρή φόρμα που μοιάζει να αυτοακυρώνεται κάθε φορά που η Μόλι γελάει δυνατά ή ένα σαρωτικό κύμα μελοδραματισμού νιώθεις πως θα ραγίσει την οθόνη και θα μετατρέψει αυτό το κάπως τεχνικό ταξίδι σε ένα love story για τους αιώνες.
Αυτό δεν γίνεται ποτέ. Ο θεατής μένει τελικά με την Μόλι – πρωταγωνίστρια στο δεύτερο και πιο σαρωτικό μέρος του φιλμ – καθώς αυτή αποφασισμένη θα νικήσει προκαταλήψεις, καιρικά φαινόμενα, μέχρι και τον ίδιο τον θάνατο (!), για να γίνει ο φορέας μιας απελευθερωτικής φιλοσοφίας πάνω στο ίδιο το σινεμά και την αφήγηση.
Ο Γκόμες διασκεδάζει με την εξερεύνηση της Ανατολής, δεν υποτιτλίζει διαλέκτους, μετατρέπει ένα ταξίδι ατελέσφορο σε σχεδόν τη γέννηση του κόσμου από την αρχή και παραμένει ελαφρύς παρά τη βαριά σινεφιλία του. Ο,τι χάνει σε συναίσθημα το κερδίζει σε πλάνα που κλείνουν μέσα τους τη ζούγκλα της ανθρώπινης αναζήτησης και ό,τι δεν κερδίζει σε αφηγηματική συνοχή το κερδίζει σε μια εξιστόρηση μιας χαμένης από χέρι ερωτικής ιστορίας που τελικά αποδεικνύεται ζωογόνα, ένα ταξίδι για το ταξίδι, μια νίκη της αναζήτησης πάνω στον τελικό στόχο, τελικά ένας θρίαμβος της αγάπης εκεί απ’ όπου αυτή μοιάζει να απουσιάζει παντελώς.
Η ματιά του Γκόμες πάνω σε ένα σύγχρονο κόσμο που αναζητά χαμένους παράδεισους και χαμένους χρόνους, μπορεί να μοιάζει επαναληπτική σε σχέση με το μέχρι σήμερα σινεμά του, απαιτητική για τον αμύητο θεατή, αλλά ταυτόχρονα, ακόμη και μέσα στην υπερβολικά αποστασιοποιημένη του φόρμα που αποξενώνει και επιβάλλει περισσότερο θεωρητικές παρά συναρπαστικές αναζητήσεις, στέλνει ένα σήμα πως το ταξίδι οφείλει να συνεχιστεί, πως η αγάπη δεν χρειάζεται να περιλαμβάνει απαραίτητα δύο και πως σε έναν κόσμο που έχει ξεχάσει να ακούει ιστορίες, μια ιστορία σαν το «Γκραν Τουρ» μπορεί να είναι μέχρι και η απαρχή μιας νέας αφήγησης.
- «Companion»
Σκηνοθεσία Ντρου Χάνκοκ, Cast Σόφι Θάτσερ, Τζακ Κουέιντ, Λούκας Γκέιτζ __Η Ιρις και ο Τζος σε πολυτελή κατοικία κοντά στη λίμνη. Η σχέση τρικυμιώδης αφού αμφότεροι, καθώς και η παρέα τους εμπλέκονται και παγιδεύονται σε περίεργα επεισόδια. Όμως ποιος είναι ρομπότ; –Μέτριο μείγμα ρομαντισμού και θρίλερ
- «Απρίλης» (April)
Σκηνοθεσία Ντέα Κουλουμπεγκασβίλι, Cast Ία Σουκχιτασβίλι, Κάκα Κιντσουρασβίλι, Μέραμπ Νίνιντσε _Εξειδικευμένη γυναικολόγος σε κλινική της ανατολικής Γεωργίας παρέχει αντισυλληπτικά χάπια στα κρυφά και πραγματοποιεί παράνομες εκτρώσεις. Εξαιρετική αισθητική. Ανώτερος φορμαλισμός. Αλλά το περιεχόμενο παγιδευμένο στο περιτύλιγμα-φορμαλισμός __H δεύτερη μεγάλου μήκους της Γεωργιανής σκηνοθέτη μετρά στις αισθητικές αναφορές της φιλμ όπως το «Under the Skin», η «Δασκάλα του Πιάνου» ή το «Post Tenebras Lux», αλλά κάνει αυτές τις ταινίες να μοιάζουν με ευχάριστες ρομαντικές κομεντί. Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στη Βενετία.
Μετά το πολυβραβευμένο «Beginning», η Κουλουμπεγκασβίλι επιστρέφει με μια ταινία με ακόμη πιο ερμητικά κλειστή και απροσπέλαστη κινηματογραφική γλώσσα, συνυφαίνοντας έναν επώδυνο ρεαλισμό με φανταστικά στοιχεία και δημιουργώντας έναν κόσμο γεμάτο σκληρά τραύματα και αποπροσανατολιστικές αβεβαιότητες.
Ξεκινώντας με ένα μυστηριώδες πλάσμα, ένα σχεδόν άμορφο, σχεδόν ανθρώπινο σώμα που κινείται σε ένα σκοτεινό τοπίο όσο στην ηχητική μπάντα ακούγονται ομιλίες παιδιών, για να συνεχίσει με το στατικό πλάνο μιας δυνατής βροχής που πέφτει στην επιφάνεια μιας λίμνης για αρκετά λεπτά, ο «Απρίλης» κάνει από την αρχή σαφές ότι δεν ενδιαφέρεται να κάνει τίποτα εύκολο για τον υποψήφιο θεατή του. Και η συνέχεια αποδεικνύεται ακόμη πιο δύσκολη, αφού στη συνέχεια μια γέννα σε ένα επαρχιακό νοσοκομείο θα κινηματογραφηθεί σε όλη της την επώδυνη αλήθεια. Το μωρό θα γεννηθεί νεκρό και ο πατέρας του θα ρίξει στη γυναικολόγο της βάρδιας την υπαιτιότητα, κατηγορώντας την ότι εκτός των άλλων κάνει εκτρώσεις σε γυναίκες στα γειτονικά χωριά.
Μπορεί το φιλμ να διαδραματίζεται χρονικά στην περίοδο που η γίνεται έρευνα του νοσοκομείου στην υπόθεση, αλλά ο «Απρίλης» δεν έχει τίποτα κοινό με ένα τυπικό δράμα. Στο κέντρο αυτού του ερμητικά κλειστού κινηματογραφικού σύμπαντος στέκεται η Νίνα, η γυναικολόγος που διασχίζει με ψυχρότητα και αυστηρότητα το τοπίο της επαγγελματικής και προσωπικής της ζωής. Σαν μια φιγούρα που περιπλανιέται σε έναν εφιάλτη που θα μπορούσες να ονομάσεις και πραγματικότητα, η Νίνα μοιάζει να κουβαλάει στους ώμους της το βάρος αιώνων καταπίεσης και αμφισβήτησης, καθώς προσφέρει μυστικά αμβλώσεων και χάπια αντισύλληψης σε γυναίκες που βρίσκονται στο περιθώριο, εγκλωβισμένες σε έναν κόσμο όπου το σώμα τους θεωρείται εργαλείο αναπαραγωγής και υποταγής.
Σε μια αφήγηση γεμάτη από σιωπές και πλάνα που αψηφούν τους χρονικούς περιορισμούς, είναι η αίσθηση της αβεβαιότητας και του αποπροσανατολισμού που δεσπόζει. Η Νίνα δεν είναι ούτε θύμα ούτε ήρωας· είναι μια γυναίκα που ακροβατεί σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην επιβίωση και την αυτοκαταστροφή. Οι πράξεις της δείχνουν να πηγάζουν από μια προσωπική ηθική, αλλά και να καθοδηγούνται από μια βαθιά εσωτερική απόγνωση. Η μορφή του απόκοσμου πλάσματος που επιστρέφει ξανά και ξανά στην αφήγηση – δίνοντας πιθανότατα σχήμα στην εσωτερική της πραγματικότητα, στους ηθικούς της κλυδωνισμούς, στην δική της εικόνα για την ίδια; – εναλλάσσεται με πλάνα της φύσης γεμάτα από την ομορφιά της άνοιξης, αλλά και σκηνές ρεαλιστικής σκληρότητας όπως αυτή μιας σπιτικής έκτρωσης που διαδραματίζεται σχεδόν σε αληθινό χρόνο.
Οπως και η εικόνα, έτσι και η ηχητική μπάντα της ταινίας που είναι έντονη, παράξενα αλλοιωμένη και λειτουργεί ως μουσική υπόκρουση στην πτώση της Νίνα, συνθέτουν έναν ηχητικό καμβά που εντείνει την αίσθηση του ανοίκειου. Η μουσική του Μάθιου Χέρμπερτ, πρωτόγονη και μυστικιστική σαν ατονική και παράδοξη, δίνει έναν επιπλέον τόνο υπαρξιακής αγωνίας, σαν να αντηχεί από τα βάθη ενός αρχέγονου σκοταδιού.
Επώδυνα αργό, ανελέητα παράδοξο, ακροβατώντας στα όρια ενός σινεμά που είναι σχεδόν τιμωρητικό απέναντι στον θεατή του, το «April» θέλει να είναι βαθιά υπαρξιακό και φιλοσοφικό μιλώντας για τη θέση της γυναίκας σε ένα σύστημα που καταπνίγει κάθε μορφή αυτονομίας. Φτιαγμένο για να θεωρηθεί ως αριστούργημα από κάποιους κι από άλλους ως μια πομπώδης, επιτηδευμένη άσκηση ύφους, πιθανότατα εμπεριέχει στοιχεία κι από τους δύο χαρακτηρισμούς. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για μια ακραία φορμαλιστική, εξαιρετικά μελετημένη ταινία, αλλά την ίδια στιγμή είναι ένα φιλμ που απαιτεί από τον θεατή του περισσότερα απ’ όσα τελικά του προσφέρει.
«Μια νύχτα με τα ζωόμπι» (Night of the Zoopocalypse) __Σκηνοθεσία Ρικάρντο Κέρτις, Ροντρίγκο Περέζ-Κάστρο, Cast (φωνές) Ειρήνη Κουτρουμάνου, Κώστας Τερζάκης, Μαριλένα Λιακοπούλου, Δημήτρης Κανέλλος
Μεταγλωττισμένο Animation για παιδιά. Οπου κομήτης πέφτει σε ζωολογικό κήπο, σκορπίζοντας έναν ιό που μετατρέπει τα ζώα σε ζόμπι! Μοναδική ελπίδα, ένας λύκος, ένα πούμα και η ατρόμητη παρέα τους που αναλαμβάνουν να σώσουν τα υπόλοιπα ζώα και να αποτρέψουν τον παλαβό αρχηγό των ζόμπι να διαδώσει τον ιό—διασκεδαστικούλικο!
«Τραγούδια της γης» (Songs of the Earth) ____Σκηνοθεσία Μαργκρέθ Ολίν
Ντοκιμαντέρ: Βαθιά στην καρδιά της νορβηγικής εξοχής, στη γραφική κοιλάδα του Ολντεντάλεν οι κύκλοι χρόνου, ζωής και φύσης μπλέκονται αξεδιάλυτα. Κατά τη διάρκεια ενός ολόκληρου έτους, ο 85χρονος πατέρα της σκηνοθέτριας διασχίζει, ίσως για τελευταία φορά, τα μονοπάτια που χαράχτηκαν από γενιές και γενιές των προγόνων του. Ένα ταξίδι οικογενειακής μνήμης-καλογυρισμένο αλλά μόνο για τηλεοπτική χρήση
«Πίτερ Παν εφιάλτης στη χώρα του ποτέ» (Peter Pan’s Neverland Nightmare)__Σκηνοθεσία Σκοτ Τσέιμπερς, cast Μάρτιν Πόρτλοκ, Μέγκαν Πλάσιντο
Ο Πίτερ Παν σε ταινία τρόμου. Οπου η Γουέντι επιδιώκει να σώσει τον αδερφό της από το γράπωμα του μοχθηρού Πίτερ Παν, ο οποίος, απαγάγει παιδιά για τη Χώρα του Ποτέ—χμ!
Συνεχίζονται δείτε οπωσδήποτε αν τα χάσατε
«Arcadia» __Σκηνοθεσία Γιώργος Ζώης–Cast Αγγελική Παπούλια, Βαγγέλης Μουρίκης, Ελενα Τοπαλίδου, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη
Να πούμε ότι το «Arcadia» είναι ανώτερο από την «χαμένη λεωφόρο» του μακαρίτη Ντέιβιντ Λιντς. Η μία σκηνή αισθήσεων ζευγαρώνεται με μια άλλη στιγμή παραισθήσεων. Και ο θεατής αδυνατεί να διαχωρίσει το πραγματικό από το φανταστικό και τους ζωντανούς από τους νεκρούς—με καθηλωτικές στιγμές
«Όλα όσα φανταζόμαστε ως φως» __All we imagine as Light__
–Σκ Παγιάλ Καπάντια, Cast Κάνι Κουσρούτι, Ντίβια Πράμπα, Τσάγια Κάνταμ, Ρίντου Χαρούν, Αζίς Νεντουμάνγκαντ
Από την Ινδία της πρωτοεμφανιζόμενης Παγιάλ Καπάντια. Το στόρι στη σημερινή Βομβάη όπου δύο γυναίκες με τις ελπίδες, τα όνειρα και την κρυμμένη γοητεία τους, απογειώνουν το βλέμμα του θεατή κοντά στ αστέρια. Κάθε σκηνή είναι ταυτισμένη με την ερωτική σχέση ανάμεσα στην ρουτίνα και τον έναστρο ουρανό-πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι
- «Αληθινός πόνος» (A real Pain) __Σκηνοθεσία Τζέσι Αιζενμπεργκ, Cast Τζέσι Αιζενμπεργκ, Κίραν Κάλκιν, Τζένιφερ Γκέι
Σε στυλ Αλεξάντερ Πέιν, Νόα Μπάουμπαχ και Γούντι Αλλεν. Τουτέστιν ιστορία δρόμου (road movie ) όπου αναπτύσσονται σχέσεις και αποκαλύπτονται χαρακτήρες. Δύο πρωτοξάδελφοι, εντελώς αλλιώτικοι μεταξύ τους, αποφασίζουν να ταξιδέψουν μέχρι την Πολωνία για να τιμήσουν την αγαπημένη γιαγιά τους η οποία εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο–Καθημερινός ουμανισμός! - «Tatami» __Σκηνοθεσία Γκι Νατίβ, Ζαρ Αμίρ, Cast Αριέν Μαντί, Ζαρ Αμίρ Μία ταινία είδους, που ξεπερνά τα όρια του είδους της. Ενα αθλητικό action film, που μετατρέπεται σε πολιτικό film noir. Ακόμα κι αν χάνει σε κάποιες λεπτομέρειες, δικαιωματικά ανεβαίνει στο βάθρο για μετάλλιο: ποτέ η γυναικεία οργή για ελευθερία δεν έχει μεταφερθεί τόσο ωμά, δυνατά και σπαρακτικά _αμφιλεγόμενη
Τιφλίδα, Γεωργίας. Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Τζούντο Γυναικών. Η Ιρανική ομάδα καταφτάνει στο γήπεδο αποφασισμένη. Η Λέιλα Χοσεϊνί είναι η εθνική πρωταθλήτρια, αλλά ποτέ δεν έχει πάρει το χρυσό σε διεθνή διοργάνωση. Απόλυτα συγκεντρωμένη, δυνατή και πεισμωμένη, κατεβαίνει αποφασισμένη: σήμερα θα είναι η μέρα της. Αλλωστε έχει και την πλήρη στήριξη της οικογένειάς της – ο υπέροχος άντρας της και το μικρό τους αγοράκι, γονείς, θείοι και ξαδέλφια έχουν φτιάξει κερκίδα στον καναπέ του καθιστικού της στην Τεχεράνη και παρακολουθούν τους αγώνες από την τηλεόραση. Οπως έχει και την στιβαρή καθοδήγηση της προπονήτριάς της – στο πλευρό της η αυστηρή, ολιγόλογη μέντοράς της Μαριάμ Γκανμπαρί, μία πρώην πρωταθλήτρια και η ίδια, που, πριν από χρόνια, έχασε την ευκαιρία της στο παγκόσμιο λόγω τραυματισμού. Λογικά, έχει και την ενίσχυση του Ιρανικού Καθεστώτος – μέσω της ελεγχόμενης ομοσπονδίας έχει βρεθεί εκεί να εκπροσωπεί το έθνος της.
Και την έχει. Μέχρι που αρχίζει να κερδίζει. Live παρακολουθεί το Καθεστώς -που ποτέ δεν την είχε πραγματικά πιστέψει- το σερί από νίκες της. Τα προγνωστικά γίνονται ξεκάθαρα: η ταλαντούχα αθλήτριά τους πιθανότατα να βρεθεί στον τελικό – απέναντι στο φαβορί, την Ισραηλινή αθλήτρια. Αυτό είναι καταστροφικό. Γιατί, αν χάσει, το Ιράν θα ζήσει έναν συμβολικό, πολιτικό εξευτελισμό. Δεν μπορούν να το διακινδυνέψουν. Το τηλέφωνο της προπονήτριας Μαριάμ χτυπά κι ο Υπουργός Αθλητισμού της ανακοινώνει το τελεσίγραφο: η Λέιλα πρέπει να προφασιστεί τραυματισμό και να αποσυρθεί. Είναι διαταγή άνωθεν.
Η Μαριάμ αρχικά προσπαθεί να αντικρούσει με επιχειρήματα, να αντισταθεί. Πολύ πιο έμπειρη, αρκετά μεγαλύτερη, πραγματίστρια, σύντομα υποκύπτει. Γνωρίζει πολύ καλά τα αντίποινα στις ίδιες και τις οικογένειές τους σε περίπτωση που αψηφήσουν τις διαταγές του Καθεστώτος. Η Λέιλα όμως είναι οργισμένη. Νεότερη. Το αίμα της βράζει. Η αθλητική φιλοδοξία της για νίκη, τώρα έχει άλλο καύσιμο: την πολιτική αντίσταση, την επανάσταση. Ομως πλέον αντίπαλοί της στο τατάμι (τον αγωνιστικό τάπητα) δεν είναι οι συναθλήτριές της. Οσο ο εαυτός της, το προσωπικό της δίλημμα: τι θα κάνει; Θα αγωνιστεί μέχρι τέλους, με κάθε ρίσκο; Ή θα συμμορφωθεί και θα προστατέψει τον άμαχο πληθυσμό πίσω στην πατρίδα; Πράκτορες ήδη χτυπούν την πόρτα της οικογένειάς της…
Παράλληλα, όσο κι αν όλοι αντιλαμβανόμαστε το πολιτικό σχόλιο ως επίκαιρο και κατεπείγον, το σενάριο το χειρίζεται και με έναν αχρείαστο διδακτισμό. Διασώζεται όμως από την απόφαση ενός μη-ηρωικού χειρισμού της αφηγηματικής κορύφωσης, την «τραυματική» ειρωνία του φινάλε, όπως και τις υποδειγματικές ερμηνείες. Ποτέ η γυναικεία οργή δεν έχει μεταφερθεί τόσο ωμά, δυνατά και σπαρακτικά, όσο από την Αριάν Μαντί στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
«Anora» Σκηνοθεσία Σον Μπέικερ, Cast Μάικι Μάντισον, Μαρκ Εντελστεν, Γιούρα Μπορίσοφ, Κάρεν Καραγκούλιαν
Η Ανι working girl σε διάσημο στριπτιζάδικο πέφτει πάνω σε ένα αρσενικό κούκλο με το όνομα Ιβάν. Εκείνος μόλις 21 ενώ εκείνη 23. Διαφορά ελάχιστη και διόλου απαγορευτική. Ο Ιβάν λοιπόν με τα ψευτοαγγλικά διαθέτει δύο προσόντα: είναι πελάτης σταθερός και το καλύτερο έχει πορτοφόλι τόσο παχουλό όσο από την Νέα Υόρκη μέχρι τη Μόσχα. Και μέσα στην πλάκα ο Ιβάν νυμφεύεται Ανι. Από εκεί και κάτω τρέλα—ξεκαρδιστικό! Σε μια απολαυστική με πολλούς, άνισους αλλά και επι μέρους πετυχημένους τρόπους ταινία, ο Σον Μπέικερ υπενθυμίζει το απαραίτητο σινεμά του, καθ’ όμοίωση της ηρωίδας του: ενός κοριτσιού με γκλίτερ στα μαλλιά και θλίψη στο βλέμμα που συνεχίζει να πιστεύει στα παραμύθια. Και κερδίζει τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες.
Ο Σον Μπέικερ γυρίζει ταινίες που στη βάση τους είναι παραμύθια. Παραμύθια γνωστά και μπανάλ, από αυτά πάνω στα οποία χτίστηκε η αυτοκρατορία της Disney και από αυτά που συνεχίζουν να διαμορφώνουν το συλλογικό φαντασιακό των παιδιών για μια πραγματικότητα που κάπου στο τέλος της κάθε, όσο πικρής, σκοτεινής και ιστορίας κρύβεται ένα «και ζήσαν αυτοί καλά…». Ομως η «Anora» δεν είναι μια πριγκίπισσα της Disney.
Οι ήρωες του Σον Μπέικερ – τα παιδιά του – βρίσκονται πάντα στο περιθώριο της κοινωνίας: ζουν στα κακόφημα προάστια, είναι μετανάστες, είναι στάρλετ του πορνοβιομηχανίας, είναι τρανς πόρνες και hustlers. Είναι στρίπερς σαν την Ανι του «Anora», της νέας του ταινίας που τον βρίσκει να επιστρέφει – για όποιον γνωρίζει περισσότερο το υποτιμημένο και άγνωστο γενικά έργο του – στα χρόνια του «Tangerine» και του «Starlet» διατηρώντας όμως ως παρακαταθήκη για δική του χρήση την ψυχή του αριστουργηματικού «The Florida Project» και το μελαγχολικό σινεμασκόπ του «Red Rocket».
Η νέα του ταινία είναι κάτι σαν «το “Pretty Woman” όπως δεν το είδαμε ποτέ» ή «η Σταχτοπούτα αυστηρά για ενηλίκους», είναι όμως και μια τρελή τραγικωμωδία για το μεγαλύτερο μέρος της, γραμμένη πάνω σε κουλτούρες που συγκρούονται πάνω σε μια Αμερική που συνεχίζει παραδοσιακά να ανταλλάσσει «αμερικάνικα» όνειρα με «παγκόσμιους» εφιάλτες. Περισσότερο βέβαια από οτιδήποτε είναι μια ιστορία αγάπης. Χωρίς αγάπη.
Η Ανι δουλεύει ως στρίπερ σε ένα μεγάλο κλαμπ στη Νέα Υόρκη. Ανώνυμη έξω από αυτό, εργάζεται σκληρά, με την ενέργεια ενός παιδιού για να διατηρήσει ισχυρό το όνομά της μέσα σε αυτό. Ενα βράδι το αφεντικό θα ζητήσει μια κοπέλα για να ικανοποιήσει τις ορέξεις ενός πλούσιου νεαρού γόνου από τη Ρωσία. Και η Ανι θα είναι η τυχερή. Ο νεαρός Ιβάν θα της ζητήσει να συναντηθούν και ιδιωτικά στην έπαυλη των γονιών του και γρήγορα θα την πληρώσει για να μείνει μαζί του για μια τρελή εβδομάδα απολαύσεων, καταχρήσεων, σεξ, video games που θα καταλήξει σε μια εκδρομή στο Λας Βέγκας και σε ένα γάμο με δαχτυλίδι πολλών καρατίων.
Αυτά είναι τα πρώτα 45 λεπτά μιας ταινίας που ο Σον Μπέικερ ολοκληρώνει σαν ένα tour de force του τι σημαίνει αυθεντικότητα, απενοχοποιημένος ρεαλισμός και ένα παιδικό βλέμμα πάνω σε πράξεις ενηλίκων που λειτουργεί αφοπλιστικά, σου κλέβει την καρδιά και μοιάζει να δικαιώνει όλες τις girl meets boy ιστορίες που δεν μπήκαν ποτέ μέσα σε κανένα mainstream και πολιτικά ορθό καλούπι. Η Ανι κάνει τη δουλειά ως αυστηρή επαγγελματίας, μόνο για τα χρήματα, αλλά το νιώθεις πως η λάμψη από το γκλίτερ στα μαλλιά της είναι ικανή να φωτίσει τον κόσμο και o μήνας του μέλιτος που ονειρεύεται στην Disney World είναι το πραγματικό της όνειρο. Ο Ιβάν, ένα χαμένο αγόρι, επιβιώνει μόνο τραβώντας στα άκρα την καλοπέραση που εξασφαλίζει με τα χρήματα των γονιών του – ένας εν τη γενέσει ολιγάρχης που όμως το νιώθεις πως μέσα στα αναψοκοκκινσμένα μάγουλά του η ανάγκη του να περνάει καλά κρύβει μια απόδραση από ένα κόσμο πιο σκοτεινό από όσο αναλογεί σε οποιοδήποτε «παιδί».
Το πάρτι (μόλις) τελείωσε; Ναι για την Ανι και τον Ιβάν, αλλά όχι για τον θεατή που σε αυτό το δεύτερο μέρος, όπου ομολογουμένως ο Σον Μπέικερ φλυαρεί περισσότερο και από τους Ρώσους γκάνγκστερ της ταινίας του, βλέπει μια άλλη ταινία, υπό συνθήκες το ίδιο πετυχημένη με την πρώτη. Το αντί rom-com του πρώτου μέρους δίνει τη θέση του σε μια τρελή κωμωδία με γκαγκς, σπαρταριστούς διαλόγους και δράση, σαν μια ταινία που αναπνέει τη στουντιακή απελευθέρωση των ’70s μαζί με λίγο από την ευφυία του «Μερικοί το Προτιμούν Καυτό», τόσο σε αισθητική όσο και σε αντιμετώπιση, αφού, βαθιά ανθρωποκεντρικός, ο Σον Μπέικερ δίνει ψυχή και σώμα στους κακούς της ιστορίας, φτιάχοντας περισσότερο ένα θίασο από ανθρώπους ξένους χαμένους μέσα στο κρύο της Νέας Υόρκης, παρά μια γκαγκστερική ταινία με τους συμβατικούς σκληρούς «αρσενικούς» όρους.
Η διάβρωση παραμονεύει και έρχεται (όπως πάντα στις ταινίες του) με τη μορφή ενός αθεράπευτου ρομαντισμού και μιας βαθιάς πίστης στο παραμύθι που θα κλείσει την ταινία σε ένα αβάσταχτα λυτρωτικό φινάλε, που όχι μόνο βάζει μια τελεία στην κωμωδία, αλλά βρίσκει ένα μικρό χώρο μέσα σε ένα παλιό αυτοκίνητο της γιαγιάς για να ξεκινήσει το όνειρο από την αρχή. Αν οι εντάσεις ανάμεσα στα δύο αυτά διακριτά μέρη της ταινίας μπορούσαν να εξισορροπήσουν με οδηγό την σαρωτική ερμηνεία της Μάικι Μάντισον που έρχεται μετά από ρόλους στο «Κάποτε στο Χόλιγουντ» και στο «Scream» του 2022 να γίνει εδώ η Σταχτοπούτα που κανείς δεν είχε ποτέ φανταστεί, το «Anora» θα μπορούσε να σταθεί επάξια δίπλα στις καλύτερες στιγμές του δημιουργού του.
Απαραίτητου σε κάθε περίπτωση σε ένα σύγχρονο αμερικάνικο σινεμά που επενδύει στον κυνισμό, την επί τούτου παραδοξότητα και την επικίνδυνη απόσταση του από τον άνθρωπο.
- Αξίζουν ___
«A Complete Unknown» Σκηνοθεσία Τζέιμς Μάνγκολντ, Cast Τιμοτέ Σαλαμέ, Ελ Φάνινγκ, Εντουαρντ Νόρτον, Μόνικα Μπάρμπαρο, Μπόιντ Χόλμπρουκ
Η διάρκειά του αδικαιολόγητη. Ο Τιμοτέ Σαλαμέ μιμείται φωνή Μπομπ Ντίλαν. Η Μόνικα Μπάρμπαρο μιμείται τη φωνή της Τζόαν Μπαέζ και ο Εντουαρντ Νόρτον μοιάζει με καρικατούρα του Πιτ Σίγκερ. Δύο οι βασικές σκηνές. Είτε ο Σαλαμέ να τραγουδάει ως Μπομπ Ντίλαν, είτε ο Σαλαμέ, πάλι, να πηγαινοέρχεται μεταξύ Σιλβί (Ελ Φάνινγκ) και Τζόαν Μπαέζ ( Μόνικα Μπάρμπαρο). Με ενδιάμεσους σταθμούς την δισκογραφική του εταιρεία, τον ατζέντη του, κάποια πάρτι και στιγμές με την μοτοσυκλέτο—καλοφτιαγμένο πλην κουραστικό! __αναφερθήκαμε ήδη
- «Το αγαπημένο μου γλυκό» (Kayke Mahmoobe Man) Σκηνοθεσία Μαριάμ Μογκαντάμαν, Μπεχτάς Σαναεχά, Cast Λίλι Φαραντπούρ, Εσμαέλ Μεραμπί, Μανσούρ Ιλκανί
Οσο περνάει η ώρα τόσο και καλύτερο γίνεται. Μια ευτραφής εβδομηντάρα ολομόναχη σε μια μονοκατοικία πέφτει πάνω σ ένα ταξιτζή. Εκείνη σε μια βραδιά ξέφρενου γλεντιού βρίσκεται σε αδιέξοδο μεγάλο. Αυτός ο αδύνατος και αδύναμος ταξιτζής τα εγκόσμια εγκαταλείπει για πάντα. Τώρα η Μαχίν πρέπει να κάνει κάτι ώστε να αποφύγει απαντήσεις σε δυσάρεστες, αστυνομικές, ερωτήσεις!—πικρό το γλυκό! - «Ο Πάντινγκτον στο Περού» (Paddington in Peru) Σκηνοθεσία Ντάγκλας Ουίλσον, Cast (φωνές) Αντόνιο Μπαντέρας, Ολίβια Κάλμαν, Εμιλι Μόρτιμερ
Animation όπου στην μεταγλωττισμένη εκδοχή ακούγονται οι φωνές Γιάννη Τσιμιτσέλη, Φώτη Πετρίδη, Χρύσας Διαμαντοπούλου και άλλων. Το χαριτωμένο αρκουδάκι Πάντινγκτον ανακαλύπτει ότι η αγαπημένη του Θεία Λούσι έχει εξαφανιστεί από τον Οίκο για Συνταξιούχες Αρκούδες. Ετσι έχοντας ως μοναδικό στοιχείο σημάδι σε έναν αινιγματικό χάρτη αποφασίζει να λύσει το μυστήριο–Ο, τι πρέπει για μικρά παιδιά!
“Ο κόκκινος δάσκαλος” _
Ντοκιμαντέρ “Ο Κόκκινος Δάσκαλος” _με τη σωστή πλευρά της ιστορίας
- «Υπάρχω»
- «Ο σπόρος της ιερής συκιάς» (the seed of the sacred fig)
—Σκ Μοχάμαντ Ρασούλοφ, cast Μάχσα Ροστάμι, Μισάγκ Ζαρέχ, Σεταρέχ Μαλέκι
Οικογενειακό δράμα, θρίλερ και καταγραφή της προπέρσινης εξέγερσης, ένα ράπισμα εναντίον της πατριαρχικής θεοκρατίας και ωδή στη δύναμη των γυναικών, που την ύστατη στιγμή αντιλαμβάνονται τη σπάθη του ακλόνητου, αμφίσημου ανδρικού προτύπου—ο Ρασούλοφ εγγύηση ποιότητας - «Μουφάσα ο βασιλιάς των λιονταριών» (Mufasa the lion King) του Μπάρι Τζέκινς, Cast (φωνές) Βασίλης Δημακόπουλος, Παναγιώτης Αποστολόπουλος, Ντίνος Σούτης, Βασίλης Αξιώτης, Βάσια Ζαχαροπούλου, Ανδρέας Ευαγγελάτος
Καλοφτιαγμένο από Disney. Οπου ορφανό λιονταράκι περιπλανιέται στο πουθενά μέχρι που πέφτει πάνω σε καλόκαρδο λιοντάρι με το όνομα Τάκα, τον διάδοχο μιας βασιλικής οικογένειας—ό, τι πρέπει για την οικογένεια!
Με επιφυλάξεις
- «Babygirl»
–Σκ Χαλίνα Ρέιν, Cast Νικόλ Κίντμαν, Χάρις Ντίκινσον, Αντόνιο Μπαντέρας
The Dark Side of the Moon. Η σκοτεινή πλευρά μιας γυναίκας ηλικίας πενήντα και φεύγα. Είναι μητέρα και παντρεμένη με καθιερωμένο σκηνοθέτη του θεάτρου. Αλλά πάνω απ όλα πετυχημένη CEO κερδοφόρας εταιρείας ρομποτικής. Σε μια στιγμή ομολογεί στον σύζυγο της «ούτε μια φορά αισθάνθηκα οργασμό μαζί σου». Και φυσικά πέφτει στο κρεβάτι με νεαρό των μισών της και πλέον χρόνων, έναν γοητευτικό μαθητευόμενο στη δική της εταιρεία. Εκείνος επιθυμεί να την ταπεινώσει. Και εκείνη, όπως τα σκυλάκια, πέφτει στα τέσσερα και γλείφει γάλα από το πιάτο. Ποιος εξουσιάζει ποιον; Μα φυσικά εκείνη__Από τις καλύτερες ερμηνείες της «τέλειας» Νικόλ Κίντμαν - «Maria» του Πάμπλο Λορέν, Cast Αντζελίνα Τζολί, Πιερφραντσέσκο Φαβίνο, Άλμπα Ρορβάχερ, Βαλέρια Γκολίνο, Αγγελίνα Παπαδοπούλου, Λυδία Κονιόρδου
Οι τρεις τελευταίες εβδομάδες μιας επίγειας θεάς με το όνομα Μαρία Κάλλας. Απομονωμένη, έγκλειστη στο διαμέρισμά της στο Παρίσι, παρέα μόνο με έναν μπάτλερ, μια οικιακή βοηθό και τα δύο σκυλάκια της. Και εκείνη διαρκώς να θυμάται στιγμές από το παρελθόν. Στιγμές θριάμβου και υπαρξιακής τραγωδίας—οπωσδήποτε! - «Το διπλανό δωμάτιο» (The room next door) __Πέδρο Αλμοδόβαρ, Cast Τίλντα Σουίντον, Τζούλιαν Μουρ, Τζον Τορτούρο, Αλεσάντρο Νίβολα
Με «θέμα» τόσο δύσκολο όσο είναι ο θάνατος δια της ευθανασίας χωρίς ίχνος μιζέριας, οίκτου και αθεράπευτης αλλά προσποιητής μελαγχολίας. Η ηρωίδα του η Μάρθα (Τίλντα Σουίντον) πορεύεται προς τον Αδη, με πιλότο την ευθανασία και με τη ψυχή και το σώμα της να ψιθυρίζουν: πεθαίνω με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια!—η τέχνη της απλότητας!
Τέλος …«Emilia Perez» μιλήσαμε αρκετά για τις επιφυλάξεις του πολιτικού γίγνεσθαι, θα τα ξαναπούμε όταν θα σαρώσει τα Όσκαρ
Σκηνοθεσία Ζακ Οντιάρ, Cast Ζόε Σαλντάνα, Κάρλα Σοφία Γκασκόν, Σελένα Γκόμεζ
Μεγαλομαφιόζος καρτέλ ναρκωτικών στο Μεξικό, προσλαμβάνει «ασήμαντη» δικηγορίνα με στόχο να τον βοηθήσει στην αλλαγή φύλου, ώστε έτσι να αποφύγει την σύλληψή του. Πράγματι μεταμορφώνεται σε Emilia Perez, η δικηγορίνα σε μόνιμη βοηθός της και έτσι αμφότερες ιδρύουν Μη κυβερνητική Οργάνωση που σκαλίζει υποθέσεις εκατό χιλιάδων «αγνοουμένων», δηλαδή δολοφονημένων του καρτέλ. Όμως με την εμφάνιση της τάχα χήρας του μεγαλομαφιόζου ο έλεγχος χάνεται και όλα έρχονται τούμπα Εξαιρετικό μείγμα δράματος, θρίλερ και μιούζικαλ—
Μια ταλαντούχα δικηγόρος στο Μεξικό, που χαραμίζει τις δυνατότητές της «ξεπλένοντας» εγκληματίες, δέχεται μία προσφορά από το αφεντικό ενός καρτέλ, την οποία φαίνεται να μην μπορεί να αρνηθεί… Το σχέδιο που προσπαθεί να υλοποιήσει εδώ και χρόνια και χρειάζεται τη βοήθειά της, είναι να εξαφανιστεί από την παρανομία μια και καλή. Υπάρχει το τέλειο σχέδιο;
Με στοιχεία μιούζικαλ, μιας και είναι της μόδας πλέον, έχουμε μια ταινία που στο όνομα του δικαιωματισμού, ξεπλένει τα καρτέλ και τις χιλιάδες δολοφονίες και εξαφανισμένους στο σύγχρονο Μεξικό. Το πρώην αφεντικό των καρτέλ, που κρύβει μέσα του μια γυναίκα, αφού έχει «εξαφανίσει» τη μισή πόλη… μόλις αποκτά γυναικείο σώμα φτιάχνει μια ΜΚΟ που, άκουσον άκουσον, βοηθά να βρεθούν οι ομαδικοί τάφοι και τα πτώματα όσων έθαψαν εκείνος και τα υπόλοιπα καρτέλ. Μας συγχωρείτε για τις αποκαλύψεις… αλλά η υπομονή έχει και τα όριά της. Εάν αρχίσουμε να μετράμε τι περνάει αυτή η ταινία, δεν θα έχουμε τελειωμό. Στο όνομα του γυναικείου σώματος που γίνεται κυριολεκτικά η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, συγχωρούμε τους εγκληματίες και δικαιώνουμε τις ΜΚΟ που σιτίζονται απευθείας από τα καρτέλ. Στο όνομα του χρήματος, παραμένουμε συνένοχοι βοηθώντας τους εγκληματίες να εξαφανιστούν. Χτίζουμε μια αγιογραφία ενός δολοφόνου επειδή άκουσε την εσωτερική του φωνή να αλλάξει… και βεβαίως δείχνουμε ότι αυτή η αλλαγή (φύλου) χρειάζεται εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να πραγματοποιηθεί… Κάπου εδώ λέμε να σταματήσουμε, γιατί οι πρωταγωνίστριες τραγουδούν και χορεύουν καταπληκτικά…
- «Μικρά πράγματα σαν κι αυτά» (Small Things Like These)
Σκηνοθεσία Τιμ Μελάντς, Cast Κίλιαν Μέρφι, Εμιλι Ουάτσον, Αιλίν Γουόλς
Από το ομότιτλο μυθιστόρημα της Κλερ Κίγκαν. Το 1985 σε μικρή πόλη της Ιρλανδίας όλα εκ πρώτης όψεως κανονικά. Όμως η εξαιρετική σκοτεινή φωτογραφία και ο χαρακτήρας του καρβουνιάρη και οικογενειάρχη Μπιλ Φέρλονγκ με τη συμβατική γυναίκα του και τις πέντε κόρες τους παραπέμπει σε μια υπόγεια και δόλια ανατροπή. Αραγε τι είναι αυτός ο τύπος; Αραγε γιατί όλοι είναι συμβιβασμένοι με την εξουσία της ηγουμένης του διπλανού μοναστηριού; - «Κονκλάβιο» (Conclave)
Σκηνοθεσία Εντουαρντ Μπέργκερ, Cast Ρέιφ Φάινς, Στάνλει Τούτσι, Τζον Λίθγκοου, Ιζαμπέλα Ροσελίνι __Τα παρασκήνια για την εκλογή νέου Πάπα αποκαλύπτουν ίντριγκες κάθε είδους εξουσίας. Πλήθος Καρδιναλίων απ όλες τις γωνιές της Υφηλίου συγκεντρώνονται υπό καθεστώς άκρας μυστικότητας και με τις πόρτες ερμητικά κλειστές. Οι ψηφοφορίες άκαρπες. Και στα διαλείμματα αποκαλύπτονται φάκελοι των βασικών υποψηφίων με μπόλικες βρομιές–Καλοφτιαγμένο και καλοπαιγμένο - «Και η γιορτή συνεχίζεται» (Et La Fete Continue!)
Σκηνοθεσία Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, Cast Αριάν Ασκαρίντ, Ζαν-Πιέρ Νταρουσέν, Λόλα Ναϊμάρκ, Ζεράρ Μεϊλάν
Τρυφερές στιγμές μιας περασμένης, αριστερής, εποχής. Όχι όπως ΣΥΡΙΖΑ. Με την Ρόζα στην Μασσαλία να μοιράζει την ενέργειά της μεταξύ οικογένειάς, εργασίας και των αυθεντικών, αριστερών, αξιών της. Όταν όμως ερωτεύεται θα βρεθεί μπροστά σε δύσκολο δίλημμα. Ο έρωτας ποτέ δεν πεθαίνει!-για το γαμώτο! - «Queer»
Σκηνοθεσία Λούκα Γκουντανίνο, Cast Ντάνιελ Κρεγκ, Τζέισον Σουόρτσμαν, Ντριού Στάρκι
Αμερικανός του ’50 στο Μεξικό ενδεδυμένος με κατάλευκο κοστούμι, με ρεπούμπλικα, με πιστόλα και με θηριώδη σκελετό μυωπίας. Οι καθημερινές του συνήθειες ε καφενείο, τσιγάρο (το ένα μετά το άλλο), άφθονες και ατελείωτες ποσότητες τεκίλας και κοκαίνης, κουβεντούλα, ψωνιστήρι, κρεβάτι, «γλειφιτζούρι» , σοδομισμός και από καιρού εις καιρόν αυνανισμός—άστο καλύτερα!! - «Sonic 3 η ταινία» (Sonic the hedgehog 3)
Σκηνοθεσία Τζεφ Φάουλερ, Cast (φωνές) Μπεν Σβαρτζ, Τζιμ Κάρει, Κιάνου Ριβς
Και οι τρεις συνέχειες εμπνευσμένες από τη σειρά βιντεοπαιχνιδιών «Sonic the Hedgehog». Περίπου εισπρακτικός θρίαμβος παγκοσμίως αφού μέχρι στιγμής έχει κάνει τζίρο 68 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Κάρει και ο Κιάνου Ριβς που «δάνεισαν» τις φωνές τους, τρίβουν τα χέρια τους με τις αμοιβές τους. Και το στόρι, φυσικά γνωστό: Ο Σόνικ ο σκαντζόχοιρος με την παρέα του εναντίον Σάντοου που έχει βάλει σκοπό να αφανίσει το σύμπαν– Καλοκουρδισμένο και διασκεδαστικό - «Βαιάνα 2» Σκηνοθεσία Τζέισον Χαντ, Ντάνα Λεντού Μίλερ, Ντέιβιντ Ντέρικ τζούνιορ, Cast (φωνές) Μαρίνα Σάττι, Μιχάλης Κουινέλης, Γιάννης Τσούτσιας, Τερέζα Καζιτόρη
Μεταγλωτισμένο Animation με τις φωνές της Μαρίνας Σάττι και του Μιχάλη Κουινέλη. Η πριγκίπισσα Βαϊάνα και ο ημίθεος Μάουι ξανασμίγουν για ένα νέο και μακρύ ταξίδι μαζί με ένα πλήρωμα αταίριαστων ναυτικών–Μόνο για μικρά πιτσιρίκια!
Κάνε ζάπιν
- «Λυκάνθρωπος» (Wolf man)
–Σκ Λι Γουανέλ, Cast Κρίστοφερ Άμποτ, Τζούλια Γκάρνερ, Σαμ Γέγκερ, Ματίλντα Φερθ
Ένας ακόμα … Το στόρι κάπως έτσι: Σύζυγος και πατέρας κληρονομεί το απόμερο οικογενειακό σπίτι στο αγροτικό Όρεγκον. Ο γάμος του επειδή οδεύει προς διάλυση αποφασίζει με τη σύζυγο να κάνουν ένα διάλειμμα παρέα με την κορούλα τους. Αντί για ηρεμία πέφτουν πάνω σε αόρατο πλάσμα που γυροφέρνει την περιοχή με αποτέλεσμα εκείνος, ο σύζυγος, να αρχίζει να μεταμορφώνεται σε κάτι αγνώριστο και τρομακτικό __Ελα! Ώπα! - «Η Ληστεία του αιώνα» (Den of Thieves)
Σκηνοθεσία Κρίστιαν Γκούντεγκαστ, Cast Τζέραρντ Μπάτλερ, Ο Σι Τζάκσον τζούνιοε
Ιχνος φαντασίας και πρωτοτυπίας. Φανταστείτε είναι η δεύτερη «ληστεία». Αντε να την χιλιάσουν! Ο Big Nick, δηλαδή ο Τζέραρντ Μπάτλερ είναι και πάλι στο κυνήγι, αυτή τη φορά στην Ευρώπη. Προσεγγίζει κάποιον ο οποίος είναι μπλεγμένος στο σπορ κλοπής διαμαντιών. Αμφότεροι πέφτουν πάνω στη μαφία του Πάνθηρα __Ασμουρητό!! - «Νοσφεράτου» (Nosferatu)
Σκηνοθεσία Ρόμπερτ Εγκερς, Cast Mπιλ Σκάρσγκαρντ, Νίκολας Χουλτ, Λίλι-Ρόουζ Ντεπ, Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον, Γουίλεμ Νταφό
Μεγαλο-μεσίτης, κατόπιν εντολής πελάτη του, στέλνει υπάλληλό του να επισκεφτεί ιδιοκτήτη θηριώδους, ιστορικής, επαύλεως την οποία επιθυμεί να πουλήσει Ο υπάλληλος συναντάει τον κόμη Ντρακούλ σ αυτή την σχεδόν ερειπωμένη έπαυλη. Εκείνος, ο Ντρακούλ, βάζει όρο να μεταφερθεί στο Βίσμπουργκ της Γερμανίας του 1838 και φυσικά ο υπάλληλος δέχεται. Κάπως έτσι το απόλυτο κακό μετακομίζει στην Ευρώπη. Κάπως έτσι η αγαπημένη του υπαλλήλου μέσα στις ονειρώξεις της ηδονίζεται, υποφέρει, βασανίζεται και κάπως έτσι η ταινία ολοκληρώνει το αφήγημά της - «Megalopolis» _τα είπαμε τα μιλήσαμε __Σκηνοθεσία Φράνσις Φορντ Κόπολα, Cast Ανταμ Ντράιβερ, Τζιανκάρλο Εσποσίτο, Νάταλι Εμάνουελ, Ντάστιν Χόφμαν, Σία ΛαΜπέφ, Τάλια Σάιρ, Τζον Βόιτ
Ο Καίσαρας Καταλίνας, ως άλλος, Νέρων, σχεδιάζει να γκρεμίσει την Νέα Ρώμη, δηλαδή τη Νέα Υόρκη, και στη θέση της να οικοδομήσει μια υπερ-σύγχρονη πολιτεία με την ονομασία Megalopolis. Τουτέστιν ο Τραμπ ως μεγαλοεργολάβος. Πράγμα που είναι. Η οικονομία της Νέας Ρώμης είναι αποθηκευμένη στην τράπεζα του Κράσσου με την επωνυμία Bank Crassus. Κάτι τέτοιο. __Ούτε με κιάλια! __κρίμα - «The Substance το ελιξήριο της νιότης» (The Substance) Σκηνοθεσία Κοραλί Φαρζά, Cast Ντέμι Μούρ, Μάργκαρετ Κουάλει, Ντένις Κουέιντ
Μια πρώην star του σινεμά, ξεχασμένη τώρα από θαυμαστές και παραγωγούς, μέσα στην απελπισία της δοκιμάζει ελιξληριο νεότητας προκειμένου να επανέλθει στο κέντρο του τηλεοπτικού και αρσενικού σύμπαντος Από το ελιξήριο αυτό προκύπτει ένα άλλο θηλυκό. Με τα μισά χρόνια της Ελίζαμπεθ Σπαρκλ, δηλαδή της Ντέμι Μουρ και με χορταστικές και σφριγηλές καμπύλες. Από που «προκύπτει» αυτή η νέα με το όνομα Σου; Από την πλάτη της Ελίζαμπεθ!—??? __προς βράβευση (;;)