Το κύμα αλληλεγγύης και καταδίκης από τη διαδικασία της ΕΔΕ, στην οποία υποβάλλονται εκπαιδευτικοί του 4ου ΓΕΛ Βέροιας, μετά από παρέμβαση της Διοικούσας Επιτροπής Εκλογικής Περιφέρειας Ημαθίας της Νέας Δημοκρατίας συνεχίζεται και διογκώνεται. Να θυμίσουμε ότι πρόκειται για δύο εκδηλώσεις, που διοργάνωσε το σχολείο για ιστορικά και πολιτιστικά θέματα. Στις 18 Οκτωβρίου, προσκεκλημένη ήταν η Αλέιδα Γκεβάρα, κόρη του Τσε Γκεβάρα και διευθύντρια του Κέντρου Μελετών «Τσε Γκεβάρα» της Κούβας. Στις 25 Οκτωβρίου, ο μελετητής τοπικής ιστορίας ,συγγραφέας και δημοσιογράφος Αλέκος Χατζηκώστας παρουσίασε στους μαθητές τη σημασία της απελευθέρωσης της Βέροιας από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ τον Οκτώβριο του 1944, γεγονός που ακόμα και η δημοτική αρχή Βέροιας έχει αποφασίσει.
Ολο αυτό το διάστημα έγινε προσπάθεια από συγκεκριμένες δημοσιογραφικές πένες να υποστηρίξουν την παρέμβαση αυτή αλλά και να τη δικαιολογήσουν κιόλας (Έχουμε απαντήσει σε αρκετούς από αυτούς σε παλιότερα σημειώματα).
Τώρα τη σκυτάλη πήρε ο έμπειρος δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης με άρθρο στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (15/12) με τίτλο «Οι εγχώριοι πολιτιστικοί πόλεμοι».
Βασικό χαρακτηριστικό της γραφής του η «απόσταση» που πήρε από ακραίες διαφορετικές φωνές, η «κριτική» που ασκεί σε αποσπάσματα των άρθρων τους, αλλά δυστυχώς δεν ξεφεύγει από την γνωστή ιδεολογική του «πεπατημένη».
Κάνει «κριτική» σε ακραίες υποτίθεται φωνές, που τους θεωρεί άλλωστε και «ημέτερους» τονίζοντας: «…Στα κοινωνικά δίκτυα έγινε ένας μικρός χαμός, αλλά πιο ενδιαφέρουσες ήταν οι αντιδράσεις των «ημετέρων», εκείνων που στις εποχές της αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας δεν μπορούσαν να περάσουν ούτε έξω από σχολείο….» (σ.σ Αλήθεια πότε συνέβει αυτό;).
Και του αρθρογράφου βαθύτερος στόχος είναι αυτός ακριβώς: Η περίφημη «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς» που και οι άλλοι αρθρογράφοι στοχεύουν (όπως άλλωστε δηλώνουν και κυβερνητικά στελέχη οτι το πέτυχε η κυβέρνηση Μητσοτάκη..)
Επίσης ασκεί κριτική και στη στάση της Διεύθυνσης Β’ Θμίας γράφοντας ότι «για την άνευ λόγου και πατερναλιστική πρωτοβουλία της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Ημαθίας να διαταχθεί ΕΔΕ» και πραγματικά έτσι είναι όπως επισημαίνει και η ΕΛΜΕ Ημαθίας που επιρρίπτει τις δικές της ευθύνες…
Εχει και αυτός άγνοια για την παρέμβαση της Αλέιδα Γκεβάρα γράφοντας ότι «…Δεν ξέρουμε τι είπε η Αλέιδα Γκεβάρα στο σχολείο της Βέροιας. Το πρόβλημα είναι οι προγραφές για το ποιοι έχουν δικαίωμα λόγου στα σχολεία. Ο μακαρθισμός, ως γνωστόν, δεν έχει χρώμα…» . Ενώ δέχεται ότι όσοι προκάλεσαν την ΕΔΕ κάνουν ουσιαστικά «προγραφές» προσπαθεί να τη δικαιολογήσει στο όνομα της θεωρίας των «δύο άκρων. Μάλιστα δεν ξεφεύγει και από τον αγοραίο «αντισταλινισιμό» γράφοντας ότι : «Ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η αντιστροφή της σταλινικής λογικής που κυριάρχησε κατά τη Μεταπολίτευση στην Ελλάδα, δηλαδή οι προγραφές για το ποιοι έχουν δικαίωμα λόγου στα σχολεία.»
Φυσικά τέτοια είναι η προσωπικότητα της Αλέιδα Γκεβάρα που δεν μπορεί να προσπεράσει γράφοντας: «…Η αλήθεια είναι πως η Αλέιδα Γκεβάρα είναι πολλά παραπάνω πράγματα από κόρη του «Τσε». Είναι γιατρός, «τρέχει» τέσσερα ιδρύματα για παιδιά με ειδικές ανάγκες στην Κούβα και συμμετείχε σε διάφορες ιατρικές αποστολές στην Ανγκόλα, στο Σαλβαδόρ κ.α. Είναι βεβαίως και αριστερή, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος….». Εδώ φυσικά δεν ξεφεύγει από τα αντικομμουνιστικά του στερεότυπα και το φθηνό χιούμορ ότι δηλαδή το να είναι αριστερός κάποιος είναι δείγμα ατέλειας!
Φαινομενικά ασκεί κριτική στη ΔΕΕΠ της Ν.Δ την δικαιολογεί όμως με βάση το κατασκεύασμα ότι τα προηγούμενα χρόνια (π.χ εποχή ΣΥΡΙΖΑ) γινόταν τα ίδια σε άλλους : «…Το ανησυχητικό πάντως είναι η ΕΔΕ που διέταξε η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ημαθίας έπειτα από καταγγελία της τοπικής της Νέας Δημοκρατίας. Είναι σαν να διατασσόταν ΕΔΕ στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ επειδή κάποιο σχολείο κάλεσε (ως τι άραγε;) τους… «γνωστούς γερμανοτσολιάδες» Κανέλλη, Θεοδωρόπουλο, Μουμτζή κ.ά. να μιλήσουν για κάποιο θέμα. Ο μακαρθισμός, ως γνωστόν, δεν έχει χρώμα…» Γνωρίζει ο αρθρογράφος ιστορία και της χώρας μας αλλά και διεθνή. Ο Μακαρθισμός είχε πάντα ένα χρώμα. Είχε ως βάση το κυνήγι των «μαγισσών» (διάβαζε κομμουνιστές και οι συμπορευόμενοι με αυτούς το κυνήγι (πολύμορφο) κάθε φωνής που ήταν αντίθετη στην υπάρχουσα «τάξη πραγμάτων» (καπιταλισμός), κάθε φωνής που ύψωνε το αγωνιστικό της ανάστημα.
Στη χώρα μας ο «μακαρθισμός» υπηρετήθηκε ιστορικά και από «δεξιές» και από «κεντρώες» κυβερνήσεις, και περιελάμβανε τα περίφημα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων (αυτά επαναφέρει με την παρέμβασή της η ΔΕΕΠ της Ν.Δ) αλλά και φυλακές, εξορίες και εκτελέσεις!