Μας το θύμισε χτες βράδυ το κανάλι της Βουλής και το παρακολουθήσαμε με ενδιαφέρον: Μια ταινία “χαμηλού” προφίλ, με πρόθεση ξεκάθαρη, μηνύματα αξιέπαινα και την πανανθρώπινη καρδιά των αδελφών Νταρντέν γνωστή και χτυπά ακόμα δυνατά. Σίγουρα δεν είναι 10 αστέρων το imdb του δίνει 6,5/10 (χωρίς αυτό να είναι το άπαν φυσικά)
Οι αδερφοί Νταρντέν
αναζητούν 🎥 το “Άγνωστο Κορίτσι”
Γράφει ο \\ Αστέρης Αλαμπής _Μίδας
Σήμερα το σχολείο, το αστικό σχολείο, βρίσκεται σε μια δίνη αλλαγών, σε μια κρίση. Οι μαθητές πιο δύσκολα βρίσκουν νόημα στην παρουσία τους στο σχολείο.…
Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησαν με το «Δυο Μέρες, Μια Νύχτα», οι Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν στη ταινία τους του 2016, επιχειρούν ένα ακόμη οδοιπορικό – στο μυστήριο της ανθρώπινης ζωής. Η νέα τους ταινία «To Αγνωστο Κορίτσι» _«La fille Inconnue» αφηγείται την ιστορία της Τζενί, μιας νεαρής γιατρού που ωθούμενη από τις ενοχές της για μια νεαρή κοπέλα που πέθανε μετά από δική της αδιαφορία _έτσι το εισπράττει, ξεκινάει να αναζητήσει την ταυτότητά της, αφού η αστυνομία δεν μπορεί να την ταυτοποιήσει.
Για τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Τζενί, οι Νταρντέν πατούν στο μεγάλο τους ταλέντο να επιλέγουν υπέροχες πρωταγωνίστριες (θυμηθείτε την Εμιλί Ντεκέν του «Ροζέτα», την Αρτα Ντομπρόσι της «Σιωπής της Λόρνα», τη Σεσίλ Ντε Φρανς στο «Παιδί με το Ποδήλατο» και φυσικά τη Μαριόν Κοτιγιάρ του «Δυο Μέρες, Μια Νύχτα») και ακριβώς πάνω στην ακμή της δίνουν το πρώτο μεγάλο ρόλο της ζωή της στην Αντέλ Χενέλ, βραβευμένη ήδη με Σεζάρ Β’ Γυναικείου Ρόλου για το «Suzanne» της Κατέλ Κιγιεβερέ και Α’ Γυναικείου Ρόλου για το «Les Combattants» του Τομά Καγιέ.
Η Τζενί είναι μία δυναμική νεαρή γιατρός στη Λιέγη. Εδώ και 3 μήνες έχει αναλάβει το κοινωνικό ιατρείο ενός ηλικιωμένου πια γιατρού, ο οποίος βγαίνει στη σύνταξη, ενώ οι βλέψεις της είναι να κάνει καριέρα σε ιδιωτικό νοσοκομείο με καλύτερο μισθό και προοπτικές. Προς το παρόν όμως δέχεται τους άπορους ασθενείς της περιοχής, κάνει επισκέψεις στα σπίτια κι εκπαιδεύει τον Τζουλιέν, έναν νεαρό φοιτητή ο οποίος όμως είναι υπερευαίσθητος και μοιάζει να κλονίζεται συναισθηματικά με κάθε περίπτωση που φτάνει στο ιατρείο τους. Η Τζενί προσπαθεί να τον σκληραγωγήσει, καθώς πιστεύει ότι τα αισθήματα μπορούν να αποπροσανατολίσουν ένα γιατρό από την κατεπείγουσα ουσία της δουλειάς του, όταν ένα περιστατικό θα την ταρακουνήσει συθέμελα και θα αλλάξει τη στάση της απέναντι στη ζωή. Ενα κουδούνι στην εξώπορτα του ιατρείου αργά το βράδυ, το οποίο δεν απαντάει διδάσκοντας τον Τζουλιέν ότι «καλό είναι να μάθουν οι ασθενείς να σέβονται το ωράριο» αποδεικνύεται κατεπείγον περιστατικό: μία νεαρή κοπέλα που καταδιώκεται από το δολοφόνο της χτυπούσε για να ζητήσει καταφύγιο.
Λίγα μέτρα πιο κάτω βρέθηκε νεκρή. Η Τζενί νιώθει υπεύθυνη και ξεκινά μία πορεία αναζήτησης της ταυτότητας του «άγνωστου κοριτσιού» με όσα μέσα διαθέτει. Δείχνει τη φωτογραφία της στους υπόλοιπους ασθενείς, σε γείτονες, σε νοσοκομεία. Ακολουθεί το νήμα μίας θεωρίας με κίνδυνο τη ζωή της. Ανακοινώνει στην ιδιωτική κλινική ότι δε θα αναλάβει καθήκοντα αλλά θα παραμείνει στο κοινωνικό της πόστο, ενώ, ταυτόχρονα, προσπαθεί να μεταπείσει τον νεαρό Τζουλιέν (που μέσα σε όλα παραιτήθηκε και επέστρεψε στο χωριό του) να μην εγκαταλείψει τα όνειρά του.
Η πανανθρώπινη καρδιά των αδελφών Νταρντέν είναι γνωστή και χτυπά ακόμα δυνατά. Οι Βέλγοι σεναριογράφοι και σκηνοθέτες που πάνω από 15 χρόνια υπογράφουν μικρά και μεγάλα αριστουργήματα (από την «Υπόσχεση» και το «Γιο», μέχρι το «Παιδί με το Ποδήλατο» και το πρόσφατο «Δύο Μέρες, Μια Νύχτα») κερδίζοντας δύο φορές το Χρυσό Φοίνικα (το 1999 με τη «Ροζέτα» και το 2005 με το «Παιδί») χρησιμοποιούν ένα κατεπείγον νεορεαλιστικό σινεμά για να ανοίξουν έναν βαθύτατα πολιτικό, ουμανιστικό διάλογο για τους συνανθρώπους μας στο περιθώριο – οικονομικό, κοινωνικό, φυλετικό. Οι Νταρντέν πάντα ακολουθούσαν σχολαστικά τους (αντι)ήρωές τους, μας αναγκάζαν να κοιτάξουμε σε σχολαστικό κοντινό τις ζωές τους για να μας αποδείξουν ότι, όχι, νομίζουμε αλλά στην ουσία δεν κοιτάμε, δεν παρατηρούμε, δεν ξέρουμε τίποτα. Χαζεύουμε, βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα, εγκαταλείπουμε. Προσπερνούμε κρυμμένοι στα στερεότυπα και τα οικεία μας κλισέ. Μέσα από τον νατουραλιστικό, άλλοτε σκληρό κι άλλοτε τρυφερό φακό τους, η εικόνα πλησιάζει με ενδιαφέρον και το θέμα τους αποκτά δύναμη, διαύγεια, φως. Προκαλεί συγκίνηση, σοκ, κατανόηση, αλληλεγγύη.
Πόσα άγνωστα κορίτσια εξαφανίζονται στον κόσμο. Πόσες «Jane Doe», εγχώριες ή μετανάστριες κοπέλες που δεν υπάρχει κανείς να τις αναζητήσει; Κάποιος τις χρησιμοποίησε και τις πέταξε ως αναλώσιμη συνέπεια ενός βρώμικου περιθωρίου. Πόσο βαθιά θα ψάξει στα αλήθεια η αστυνομία _συχνά συνένοχη, για να αποδώσει δικαιοσύνη; Πόσο χώρο θα καταναλώσουν οι εφημερίδες; Ποιος θα ενδιαφερθεί τελικά; Ποιος θα ανοίξει την πόρτα όταν ένα τέτοιο κορίτσι του χτυπήσει για βοήθεια;
Οι Νταρνέν θέλουν να χτυπήσουν αυτή την πόρτα και απαιτούν από το θεατή να τους ανοίξει. Γιατί θέλουν να ξυπνήσουν τη σε λήθαργο συλλογική συνείδηση (όχι τη δική μας, αλλά την κοινωνία λάστιχο) το εγκληματικά κοιμισμένο κοινωνικό ενδιαφέρον, τις ανύπαρκτες τύψεις αστούληδων του καναπέ σε έναν κόσμο εγωιστικό, ανελέητα ανταγωνιστικό, μοναχικό και διεφθαρμένο. Κανείς δε νοιάζεται για τίποτα και τίποτα δεν τον αφορά. «Δεν είναι δική μου δουλειά» σκέφτονται κάποιοι _ου μπλέξεις. «Δεν είναι δική μου ευθύνη» _βοηθούντων και των κυβερνήσεων που μας κουνάνε το δάχτυλο.
Ακολουθώντας μία νεαρή γιατρό που κλονίζεται όταν συνειδητοποιεί ότι, ενώ έχει ως λειτούργημά της να βοηθά τον κόσμο, η αναλγησία της σκότωσε μια κοπέλα, οι Νταρντέν μάς ξεναγούν λοιπόν σε όλο το φάσμα της διάχυτης κοινωνικής μας αδιαφορίας. Και ταυτόχρονα, μέσα από την ανεξήγητη επιμονή της Τζενί να βρει την ταυτότητα του κοριτσιού, ή να μεταπείσει τον απογοητευμένο μαθητή της, δείχνουν _αδόκιμους για να πούμε την αλήθεια, τρόπους για το έξτρα βήμα, ξυπνώντας το συναίσθημα. Γιατί _υποστηρίζουν, αν τα συναισθήματα δε χωρούν την ώρα που τρέχει ο γιατρός για μία διάσωση, εμείς είναι σίγουρο ότι θα πεθάνουμε ως κοινωνίες, ανάγοντας -δυστυχώς το πολιτικο_κοινωνικό σε ατομική ευθύνη.
Έτσι, επαναλαμβάνουμε δυστυχώς όμως, παρόλο που η πρόθεση είναι ξεκάθαρη και το μήνυμα αξιέπαινο, η ταινία δεν λειτουργεί, με τους Νταρντέν να γράφουν ένα από τα πιο αδύναμα σενάριά τους και να το κινηματογραφούν φλαταρισμένα, καθοδηγώντας την πρωταγωνίστρια Αντέλ Ενέλ σε μία ισάξια υποτονική ερμηνεία. Η μαεστρική συνήθως ικανότητά τους να χτίζουν την ένταση μέσα από το ρυθμό και την ενέργεια της νατουραλιστικής τους κάμερας, μέσα από την παρατήρηση και την παράθεση σεκάνς περιστατικών, εδώ μοιάζει ξεφούσκωτη, άπνοη, απούσα. Ακολουθείς βαριεστημένα την ηρωίδα στην αναζήτησή της και στην πορεία αυτογνωσίας της, το μυαλό δεν καταλαβαίνει το μείζον, απλά συναισθηματική σου νοημοσύνη κάπως διεγείρεται… Κρίμα
- Βέλγιο – Γαλλία, 2016 _106λ
- Σκηνοθεσία Σενάριο: Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν
- Παραγωγή Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν +Ντένις Φριντ
- Φωτογραφία: Αλέν Μαρκέν
- Μοντάζ: Μαρί-Ελέν Ντοζό
- Πρωταγωνιστούν: Αντέλ Ενέλ _Adèle Haenel, Ολιβιέ Μπονόντ, Ζερεμί Ρενιέ, Λούκα Μινέλα
- Διανομή: Seven Films
Με πληροφορίες και από flix
Ακολουθήστε το Ατέχνως σε
Google News, Facebook και Twitter
