Το Σάββατο 6 Ιούλη στα πλαίσια του αφιερώματος της NEW star “100 χρόνια από τι θάνατο του Λένιν”, παρουσιάστηκε για μία μόνο προβολή η σπουδαία ταινία του Γιούλι Καρασίκ “Στις 6 του Ιούλη” \ Shestoye iyulya Ειδικό Βραβείο Επιτροπής Karlovy Vary Film Festival 1968
- Δράμα, Ασπρόμαυρο, 1968, 112min.
- Σκηνοθεσία: Γιούλι Κάρασικ
- Σενάριο: Μιχαήλ Σατροφ
- Με τους: Γιούρι Κάγιουροφ, Γκεόργκι Κάγιουροφ.
Το ιστορικό χρονικό της εξέγερσης του 1918 που είχε σαν σκοπό την ανατροπή της επαναστατικής κυβέρνησης του Λένιν
1918:
Υπογράφεται η συνθήκη ειρήνης Μπρεστ – Λιτοφσκ
Στις 3 Μάρτη του 1918 η σοβιετική αντιπροσωπεία υπέγραψε στο Μπρεστ – Λιτόφσκ τη συνθήκη ειρήνης, αφού αρνήθηκε να συζητήσει τους όρους της. Η αντιπροσωπεία δήλωσε πως η ειρήνη που υπογράφεται, δε στηρίζεται στην ελεύθερη συγκατάθεση των λαών, αλλά υπαγορεύεται στη Σοβιετική Ρωσία από τον πάνοπλο γερμανικό ιμπεριαλισμό που εκμεταλλεύεται την προσωρινή αδυναμία της νεαρής Σοβιετικής Δημοκρατίας, γι’ αυτό και η συζήτηση της συνθήκης είναι ανώφελη.
Σε σχόλιό του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τις δηλώσεις του υπουργού Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας σημειώνει: «Η κυβέρνηση της ΝΔ…
Σύμφωνα με την ειρήνη του Μπρεστ – Λιτόφσκ η Γερμανία και η Αυστροουγγαρία έπαιρναν στην κατοχή τους απέραντα εδάφη της πρώην ρωσικής αυτοκρατορίας – πάνω από 150 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα. Η σοβιετική κυβέρνηση αναγκάστηκε να αναγνωρίσει τη συνθήκη ειρήνης που είχε υπογραφεί ανάμεσα στην ουκρανική κεντρική διοίκηση και στη Γερμανία και αναλάμβανε μάλιστα την υποχρέωση να κάνει αμέσως πλήρη αποστράτευση χωρίς να εξαιρείται και ο Κόκκινος Στρατός, να παροπλίσει τον πολεμικό στόλο, να αποσύρει τα στρατεύματά της από την Ουκρανία, τη Φινλανδία και τις νήσους Αλαντ και τις ναυτικές της δυνάμεις από τα λιμάνια της Φινλανδίας.
Στις 15 Μάρτη του 1918 το IV έκτακτο πανρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ επικύρωσε τη συνθήκη ειρήνης του Μπρεστ. Ετσι η Σοβιετική Ρωσία βγήκε από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτό βοήθησε να διατηρηθεί η σοβιετική εξουσία και να πάρει την απαραίτητη ανάσα για να αναπτύξει την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Ο Λένιν αξιολογώντας τη διεθνή σημασία της ειρήνης του Μπρεστ έγραφε τον Οκτώβρη του 1918: «Πρώτο, αν δεν υπογράφαμε την ειρήνη του Μπρεστ, θα είχαμε παραδώσει μεμιάς την εξουσία στη ρωσική αστική τάξη και έτσι θα είχαμε βλάψει πάρα πολύ τη σοσιαλιστική επανάσταση. Δεύτερο, με τίμημα τις εθνικές θυσίες διατηρήσαμε μια τέτοια διεθνή επαναστατική επιρροή που τώρα να μιμείται αμέσως η Βουλγαρία, κοχλάζουν η Αυστρία και η Γερμανία, εξασθένισαν και οι δύο μεγάλοι ιμπεριαλισμοί, ενώ εμείς δυναμώσαμε και αρχίσαμε να δημιουργούμε έναν πραγματικά προλεταριακό στρατό».
Η ειρήνη του Μπρεστ ήταν πλήγμα για τα σχέδια των ιθυνόντων κύκλων στις ΗΠΑ, στην Αγγλία και τη Γαλλία που λογάριαζαν να χρησιμοποιήσουν τη Γερμανία για να εκμηδενίσουν τη σοβιετική εξουσία. Παράλληλα η ειρήνη του Μπρεστ ενίσχυσε την προσπάθεια των λαών στις εμπόλεμες χώρες για να τερματιστεί ο πόλεμος.
Η “Διάσκεψη του Παρισιού” 1919
Η ιμπεριαλιστική ειρήνη και ο μεταπολεμικός κόσμος
Βασίλης Ραφαηλίδης «Το Βήμα», 4-2-1975
«Η ταινία γυρίστηκε για να γιορταστούν τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Λένιν (1870-1924).
Και, γεγονός σπανιότατο για γιορταστικό φιλμ, η αρχική εορταστική πρόθεση μόλις και διαφαίνεται εντελώς έμμεσα και παρά πολύ έξυπνα, πράγμα που δείχνει και το μέτρο της επιτυχίας τούτης της ταινίας, που μας ξάφνιασε ευχάριστα: ο άγνωστός μας Σοβιετικός σκηνοθέτης Γιούλι Κάρασικ, ως θέμα μιας ταινίας-μνημόσυνο, διάλεξε την πιο φρικτή μέρα της ζωής του Λένιν: στις 6 Ιουλίου 1918, αμέσως μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόφσκ οι Σοσιαλεπαναστάτες Εσσέροι που έκαναν την Oχτωβριανή Eπανάσταση μαζί με τους Μπολσεβίκους, επιχειρούν να ανατρέψουν τον Λένιν, να ακυρώσουν τη συμφωνία και να συνεχίσουν τον πόλεμο με τους Γερμανούς. Ο Λένιν, διακόπτοντας το 5ο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ, προσπαθεί να τους πείσει για την αναγκαιότητα μιας τακτικής υποχώρησης, αλλά οι «επαναστατημένοι μικροαστοί που καλπάζουν» (η έκφραση είναι του Ένγκελς) προτιμούν να δολοφονήσουν τον Γερμανό πρεσβευτή Μίρμπαχ, ώστε να εξασφαλίσουν τη συνέχιση του πολέμου. Τελικά, ο Λένιν αναγκάζεται να λιανίσει κυριολεκτικά τους πρώην συντρόφους του Εσσέρους μέσα σε μια νύχτα. Πρόκειται για ένα τραγικό επεισόδιο της ρωσικής επανάστασης που δε μνημονεύεται και τόσο συχνά. Και να που ο Κάρασικ αυτό ακριβώς διαλέγει για τον εορτασμό των εκατό χρόνων από τη γέννηση του ανθρώπου που είχε το θάρρος να χτυπήσει τόσο βίαια και τόσο αποφασιστικά εκείνους που δε ζητούσαν παρά την άμεση εξαγωγή της επανάστασης και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το κόμμα των Εσσέρων, αποτελούμενο βασικά από υπερεπαναστάτες διανοούμενους, για τους οποίους η επανάσταση δεν ήταν παρά θέμα επαναστατικής διακήρυξης, με τη φόρα που είχε πάρει, κινδύνευε να οδηγήσει στην καταστροφή την Oχτωβριανή Eπανάσταση. Ο Κάρασικ αφηγείται τούτα τα περιστατικά εντελώς ψυχρά και ψύχραιμα, χωρίς ίχνος σχολιαστικής διάθεσης, και προσπαθεί να ανασυνθέσει τα γεγονότα με τη σχολαστική ακρίβεια ενός λεπτολόγου χρονικογράφου. Η ταινία του είναι ένα ανασυνθεμένο (σκηνοθετημένο) ντοκιμαντέρ, κινηματογραφικό είδος εντελώς παρακμασμένο σήμερα, αλλά που στα πρώτα χρόνια του σινεμά γνώρισε μεγάλες δόξες.Η δεξιοτεχνία του σκηνοθέτη είναι στ’ αλήθεια εκθαμβωτική: όχι μόνο καταφέρνει να κρατηθεί έξω από τα τεκταινόμενα (ως ένας δημοσιογράφος που παρατηρεί και καταγράφει μόνο), αλλά και να «ξεκουρδίσει» όλα τα εκφραστικά μέσα του τόσο όσο χρειάζεται για να αποδραματοποιηθούν πλήρως τα γεγονότα. Ακόμα και η φωτογραφία είναι έντεχνα (και θελημένα) «πρόχειρη», ώστε να μοιά-ζει μ’ αυτήν των επικαίρων. (Υποθέτουμε ότι χρησιμοποιήθηκε ορθοχρωματικό φιλμ στο οποίο έγιναν πολλές επεμβάσεις στο εργαστήριο.) Οι ξεκομμένοι από το εργατικό κίνημα υπερεπαναστάτες συγχέουν μονίμως την επαναστατική θεωρία με την επαναστατική πρακτική αποτελώντας έτσι έναν μόνιμο κίνδυνο για την ίδια τους την υπόθεση. Πρόκειται για τους μικροαστούς τού Ένγκελς που καλπάζουν προς τη «νίκη» πάση θυσία ― δηλαδή προς τη σίγουρη ήττα. Για να θυμηθούμε τον Λένιν, ο αριστερισμός δεν έπαψε να είναι μια παιδική αρρώστια του κομμουνισμού.»
KINO TEATR.RU
Ριζοσπάστης 1–2
Γιούλι Κάρασικ \ Joulι Karasik (1923-2003)
Σοβιετικό σκηνοθέτης και ηθοποιός. Σπούδασε στην Φιλολογική Σχολή του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου του Γκέρτσεν στο Λένινγκραντ και στην Σχολή Ηθοποιίας της κινηματογραφικής εταιρίας Λενφίλμ, όπου είχε δασκάλους τον Ζάρχι και τον Χάιφιτς. Το 1951 τελείωσε το Τμήμα σκηνοθεσίας του VGIK (Κρατικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου Μόσχας). Από το 1950 έως το 1957 εργάστηκε στην κινηματογραφική εταιρία Σβερντλόβσκ και από το 1960 στις Λενφίλμ και Μοσφίλμ ως σκηνοθέτης. Τιμήθηκε με τον τίτλο του Λαϊκού Ηθοποιού ΕΣΣΔ.
