Θα περίμενε κανείς το σύνολο του «πνευματικού κόσμου» να σταθεί στο πλευρό όλων αυτών- των εκατοντάδων χιλιάδων- που συμμετείχαν σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό στις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις για το έγκλημα στα Τέμπη.

Να σταθεί με κάθε τρόπο, δηλαδή τόσο με το καλλιτεχνικό τους έργο, όσο και με τη φυσική τους παρουσία.

Όμως δυστυχώς υπάρχουν κάποιοι/ες που «στεναχωρήθηκαν» και μάλιστα βρήκαν ευκαιρία με την πένα τους να τις λοιδορήσουν κιόλας.

Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η γνωστή συγγραφέας Αθηνά Κακούρη που με άρθρο της στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (9/3) με τίτλο «Το Σύνταγμα που έγινε συντρίμμια» στρέφεται ευθέως κατά των διαδηλωτών και ιδιαίτερα των νέων.

Διεθνή

Γιαχία Σινουάρ: Ποιος είναι ο νέος ηγέτης της Χαμάς

Στην ηγεσία της Χαμάς αναδείχθηκε χτες βράδυ ο Γιαχία Σινουάρ, ο οποίος ήταν ως τώρα διοικητής της οργάνωσης στη Λωρίδα της Γάζας. Ο Σινουάρ εξελέγη…

Γράφει ανάμεσα στ’ άλλα (αφού πρώτα τονίζει ότι συμμετείχε και η ίδια σε διαδηλώσεις για το Κυπριακό, προφανώς γύρω στο ’60…): «…Διαδήλωσαν ένα εκατομμύρια πολίτες. Τα υπόλοιπα εννέα εκατομμύρια πολίτες θα πληρώσουν τα σπασμένα του ενός που διαδήλωσε..» (Εδώ όπως προαναφέρει είναι γιατί χάνουν πολλοί μεροκάματο, τα μαγαζιά εισπράξει καθώς και το κράτος έσοδα…). Απεργοσπαστίας το ανάγνωσμα λοιπόν ή «αλλεργία» στο δικαίωμα στη απεργία, στην διεκδίκηση γενικότερα…

Γράφει για τη μαζική συμμετοχή της νέας γενιάς: «…Εμένα μόνον λύπη μου προκάλεσε η εικόνα των παιδιών του γυμνασίου, του λυκείου και του δημοτικού ακόμη, που τα κατέβασαν στη διαδήλωση, είτε παρατάξεις, είτε δημοτικές αρχές, είτε οι γονείς τους…Εκεί που το πήγαν το παιδάκι τι του δίδαξαν; Ότι ια να διορθώσει κάτι «κακό», ένας τρόπος είναι να κατέβει στον δρόμο να φωνάζει…». Να η πραγματική της ενόχληση. Μην μάθει η νέα γενιά ότι σε τούτο τον κόσμο «τίποτε δεν χαρίζεται, αλλά όλα καταχτιούνται με αγώνες»!

Φυσικά δεν λείπουν από το άρθρο και οι εκτιμήσεις της για τα «συνηθισμένα επεισόδια» που γίνονται στις διαδηλώσεις από «τους γνωστούς άγνωστους» που η εμπειρία έχει αποδείξει από ποιους οργανώνονται και γιατί όλα αυτά τα χρόνια: «…Γιατί πάνε τρεις, τουλάχιστον, δεκαετίες όπου κάθε διαδήλωση συνοδεύεται από μια εξόρμηση αντιεξουσιαστών/αναρχικών/μπαχαλάκηδων, που είναι πάντα μασκοφόροι και που κρατώντας φονικά στειλιάρια και σφεντονίζοντας πέτρες ορμούν στο πλήθος…». Αν φυσικά έπαιρνε μέρος στις διαδηλώσεις- και δεν τις παρακολουθούσε από τα δελτία ειδήσεων- θα έβγαζε και η ίδια συμπεράσματα από το ρόλο και τη δράση των δυνάμεων καταστολής…

Για το τέλος κρατήσαμε το κομμάτι που αφορά την απέχθεια για τις…ντουντούκες που τις θυμίζουν το παρελθόν… Γράφει: «…Αλλά εμφανίστηκαν και δάσκαλοι της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που έβγαλαν τις τάξεις τους στις πλατείες με ντουντούκες, να διασπείρουν παραλογισμό και μίσος. «Δεν είναι ατύχημα, είναι δολοφονία…» Φυσικά εδώ την ενοχλεί η ουσία του συνθήματος, που φυσικά αποκαλύπτει και την ουσία του εγκλήματος των Τεμπών. Όμως την «ενοχλεί» και η εκφορά του συνθήματος από ντοντούκες γιατί της θυμίζει παλιότερες εποχές, όπως αυτή του ηρωικού Δεκέμβρη, τότε που κινδύνεψε η ίδια η ύπαρξη του αστικού μας καθεστώτος. Γράφει: «…Αυτή τη ντοντούκα είχα να την ακούσω από το κομμουνιστικό κίνημα του 1944/45 με τις φρικαλεότητες της Ούλεν και την ομηρία εκατοντάδων Αθηναίων. Χωνί το ονόμαζαν τότε και προσωποποιούσε την ηγεσία του κομμουνιστικού κινήματος…». Δεν πειράζει, θα της περάσει μιας και η ιστορία και ο λαός δεν έχει πει ακόμη τη τελευταία του λέξη!