Πρόκειται για ένα διαχρονικό σύνθημα του κινήματος στη γειτονική Ιταλία _πρωτοακούστηκε τη 10ετία του 1950 και πολύ περισσότερο τα λεγόμενα “anni di piomdo” _μολυβένια χρόνια. Μετά ατόνησε καθώς ο οπορτουνισμός και ο καθωσπρεπισμός κυριάρχησαν, αλλά ακούγεται που και που …εδώ τέτοιες μέρες πρόπερσι
Γράφει ο \\ Αστέρης Αλαμπής _Μίδας ||
⁉️Γιατί αυτός ο τίτλος; Απλά έπεσε στα χέρια μας σημερινή promotion από την Google στις ειδήσεις της
ΤΑ ΝΕΑ _Έντυπη Έκδοση – στήλη Εμπιστευτικά –τίτλος Τέλος! και φωτο κεφαλίδας ο “πολύς” Γιάννης Πρετεντέρης, που κάθε τόσο το παίζει πολιτικός αναλυτής και στο “Βήμα”, “Mega Channel”, “ΑΝΤ1” στην κρατική “Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση”, περσόνα στην εκστρατεία, ενάντια σε κάθε προοδευτική φωνή
Εδώ και μέρες παρατηρείται ένα κοινό μοτίβο ξεπλύματος του Ισραήλ και των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ τη στιγμή που σπρώχνουν τη περιοχή στον όλεθρο. Έχει μια σημασία να…
Αυτή τη φορά καγχάζει (μειδιώντας πάντα) με μοτίβο Αν τους αρέσει να χαίρονται που «νίκησαν όλοι», κανένα πρόβλημα. Δεν έχεις λόγο να κόψεις τη χαρά του άλλου._Αλλά δεν νίκησαν όλοι. Νίκησαν ο Νετανιάχου και ο Τραμπ. Κι αυτό επιτρέπει τον επανασχεδιασμό όλης της περιοχής.
Κρατήστε τρία σημεία.
Πρώτον, το Ιράν οδηγήθηκε στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Μαζί του σβήνει μια μείζων απειλή ασίγαστης αποσταθεροποίησης. Εφεξής οι αγιατολάδες θα προσπαθήσουν να σώσουν το αναχρονιστικό καθεστώς τους, καλά ξεμπερδέματα και να μας γράφουν.
Δεύτερον, ο «άξονας της Αντίστασης» πέρασε στην ένδοξη αιωνιότητα. Πάει ο Ασαντ, πάει ο Νασράλα, πάνε κι οι “Φριπαλεστάιν” που τους πήραν με τις παντόφλες. Αργά ή γρήγορα θα βγουν από τα λαγούμια με τα χεράκια ψηλά.
Τρίτον, νικητές είναι κυρίως το Ισραήλ, οι ΗΠΑ αλλά και οι μετριοπαθείς αραβικές χώρες που προκλήθηκαν αλλά δεν παρασύρθηκαν.
Τέλος, λοιπόν. Μόνο που κάθε τέλος είναι και μια αρχή.
Με αυτά τα δεδομένα, θα πρέπει τώρα να αποδείξουν το Ισραήλ, οι ΗΠΑ και οι αραβικές χώρες ότι μπορούν να σχεδιάσουν μια ευρύτερη Μέση Ανατολή επικεντρωμένη στην ευημερία και την ασφάλεια.
Δεν ξέρω αν θα το επιτύχουν, αλλά δεν θα χάσουν τίποτα να δοκιμάσουν.
Για να σπάσει όμως αυτός ο φαύλος κύκλος της βίας και του αίματος χρειάζεται να επιστρατευτούν και “η σοφία του νικητή” αλλά και “η σοφία του ηττημένου”.
Οι μεν να αναλάβουν τις ευθύνες της νίκης, οι δε να αποδεχτούν το κόστος της ήττας.
Είμαι αισιόδοξος; ΟΧΙ. Έχω δει πολλές νίκες και ήττες στη Μέση Ανατολή που προετοιμάζουν απλώς την επόμενη νίκη και την επόμενη ήττα. Που δεν κουβαλούν απαραιτήτως συμπεράσματα.
Άλλωστε η προσωποπαγής μεγαλομανία της νέας αμερικανικής ηγεσίας δεν αφήνει περιθώρια για πολλές ελπίδες. Σήμερα έτσι, αύριο αλλιώς, δεν βγάζεις άκρη.
Από την άλλη όμως δικαιούμαστε να είμαστε επιφυλακτικοί.
Η επικράτηση των νικητών είναι τόσο ολοσχερής ώστε θα χρειαστεί χρόνος και χρήμα (που δεν ξέρω αν υπάρχει… _σσ. sic!!) για να ανασυνταχθεί το στρατόπεδο των ηττημένων.
Με άλλα λόγια, μάλλον μπορούμε να προσδοκούμε μια περίοδο ηρεμίας και σταθεροποίησης…
Fascisti carogne tornate nelle fogne _
φασίστες μπάσταρδοι πίσω στους υπονόμους
Τι απέγινε άραγε το πρόγραμμα χημικών και πυρηνικών όπλων μαζικής καταστροφής του Ιράκ;
