“ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ” _συνδρομητική έκδοση
Η καθημερινότητα στην Αθήνα έχει γίνει βραχνάς. Ιδίως για όσους είναι αναγκασμένοι να οδηγούν ή να περιμένουν το λεωφορείο. Αυτό που συνέβη χθες στην πρωτεύουσα με το Ράλλυ Ακρόπολις είναι το άκρον άωτον του σαδισμού απέναντι στους πολίτες.
Γράφει ο \\ Αστέρης Αλαμπής _Μίδας ||
Τις τόσο υψηλές θερμοκρασίες κανείς δεν μπορούσε να είχε προβλέψει, υπάρχει όμως και κάτι που λέγεται στοιχειώδης μέριμνα για τη λειτουργία της πόλης. Συνέπεσε δε το Ράλλυ Ακρόπολις με τα συλλαλητήρια αυτές τις μέρες (ποτέ βεβαίως προς τη ρωσική πρεσβεία), με συναυλίες στο Καλλιμάρμαρο, με την καλοκαιρινή τουριστική ασφυξία σε μια πόλη που δεν ξέρει πώς να κουμαντάρει τα πούλμαν και τις λιμουζίνες, που έχουν γεμίσει την Αθήνα. Είναι αυτή η πόλη βιώσιμη;
Άλλη μια εκδήλωση πραγματοποιεί η ΕΕ σήμερα στη γνωστή προσπάθεια που κάνει εδώ και χρόνια να καθιερώσει την 23η Αυγούστου, ημερομηνία που υπεγράφη το Σύμφωνο…
Τα συλλαλητήρια που κλείνουν δρόμους και σταθμούς του μετρό, οι ατελείωτες ώρες στο τιμόνι και η ασφυξία σε μια πόλη χωρίς υποδομές.
Μη ρωτήσετε τους ειδικούς. Ρωτήστε όσους ζουν την Αθήνα με ώρες αχρείαστες στο τιμόνι ή στη στάση ή στον θλιβερό ηλεκτρικό (που μας υπενθυμίζει σε ποια κατηγορία πόλης ανήκει η ελληνική πρωτεύουσα). Ρωτήστε τους κατοίκους όλων των συνοικιών της Αθήνας (ας πούμε στους Αμπελοκήπους, στου Ζωγράφου, στο Παγκράτι, στην Κυψέλη, στο Κουκάκι) πώς βιώνουν το θέμα της στάθμευσης όταν απλώς θέλουν να επιστρέψουν σπίτι τους και να ξεκουραστούν στο τέλος μιας ακόμη σκληρής αθηναϊκής ημέρας.
Τα μέτρα που δεν πάρθηκαν…
Για ψύλλου πήδημα
Η πλατεία Συντάγματος μπορεί να καταληφθεί για οποιονδήποτε λόγο, χωρίς καμία Αρχή που εκδίδει τις άδειες να σκέπτεται τον πολίτη. Οι σταθμοί μετρό μπορεί να κλείνουν για ψύλλου πήδημα, πάντα με διαταγή της αστυνομίας. Με την ίδια ευκολία μπορεί να κλείσουν από διαδηλωτές οι δρόμοι που είναι πρωτίστως προβληματικοί. Ποιoς άραγε μπορεί να φανταστεί μια Καλλιρρόης (σωστή κόλαση), μια …
Θα μιλήσει άραγε κανείς για λογαριασμό των φορολογουμένων πολιτών;
(…)
Fascisti carogne tornate nelle fogne _ φασίστες μπάσταρδοι πίσω στους υπονόμους
Συνειρμικά
Ράλι Ακρόπολις \ Συντάγματος …
Το ράλι, που γραφόταν «ράλλυ» στα νιάτα μας, μια λέξη που γοητεύει μικρούς και μεγάλους, είτε σαν αγώνας ταχύτητας αυτοκινήτων, είτε σαν ανάκαμψη τιμών (πάλαι ποτέ στο χρηματιστήριο, από μια στιγμή και μετά αναφορικά με την άδεια τσέπη της λαϊκής οικογένειας), σαν κινητοποίηση, πολιτική συγκέντρωση, διαδήλωση με πορεία (για όσους δεν το γνωρίζουν αυτή είναι η πρωταρχική σημασία του αγγλικού όρου rally, που σημαίνει επίσης ανάκαμψη, ανασύνταξη κλπ.)
Προσωπικά είχα από πάντα μανία με τις μηχανές –κάθε είδους και καυσίμου, ακόμη και τις «στατικές», αρκεί να παράγουν έργο και ενέργεια. Παρά την προτίμηση στη μοτοσυκλέτα, οι εξελίξεις της τεχνολογίας του αυτοκινήτου –που γενικά δοκιμάζεται στις πίστες με γοήτευαν πάντα, αν και δεν είχα ποτέ την τρέλα να παρακολουθήσω από κοντά αγώνες –πολύ περισσότερο τη χτεσινή πρώτη –κατ’ ευφημισμό, «ειδική διαδρομή» των 0,98χλμ που στήθηκε στην πλατεία Συντάγματος, όπου έλειπε το κύριο συστατικό η σκόνη και τα χαλίκια που τινάζονται.
Ιστορία
Το Ράλι Ακρόπολις διοργανώθηκε για πρώτη φορά το 1951, σε αντίπραξη ίσως με του Μόντε Κάρλο (στο Μονακό δείτε και εδώ), που ξεκίνησε από το 1911 με «ένα βαθμό για κάθε km/h ταχύτητα …πάνω από 25 km/h !! , +1 για κάθε 100km, +2 ανά επί πλέον άτομο, συμπεριλαμβανομένου του μηχανικού, χωρίς τον οδηγό +έως 10 «για τον βαθμό άνεσης των μεταφερόμενων -οι αποσκευές αποτελούν στοιχείο εκτίμησης!» +έως 10 για την κομψότητα +έως 10 για την κατάσταση του πλαισίου κατά την άφιξη +έως 10 για το …πόσο καθαρό φτάνει το όχημα κλπ. Άλλοι καιροί …
Ιστορικός νικητής του πρώτου Ακρόπολις ο Πέτρος Περατικός με ένα Fiat, σε διαδρομή (1.923 χλμ), που ξεκινούσε από την Αθήνα περνώντας διάφορες πόλεις Τρίπολη, Λάρισα, Θεσσαλονίκη, Σέρρες, Καβάλα, Θεσσαλονίκη με τερματισμό πάλι Αθήνα.
Την αμέσως επόμενη χρονιά η «βασιλική λέσχη αυτοκινήτου» ΕΛΠΑ, στη μετεμφυλιακή Ελλάδα πήρε τη διοργάνωση υπό την αιγίδα της και το 1953 ο αγώνας γίνεται διεθνής. Το 1956, είναι η πρώτη χρονιά που τον αγώνα τον κερδίζει κάποιος μη Έλληνας, ο Γερμανός Walter Shock με Mercedes. Ο ίδιος μάλιστα ξανακέρδισε το 1960 και έγινε ο δεύτερος που κερδίζει παραπάνω από μία φορά τον αγώνα, μετά τον Johnny (Πεσματζόγλου).
Mini (+|- Cooper)
Αύγουστο του 1959 η κραταιά τότε BMC (British Motor Corpration) παρουσιάζει το θρυλικό Mini (μετέπειτα Cooper), που σχεδίασε …σε μια χαρτοπετσέτα, ο ελληνικής καταγωγής βρετανός Αλέκος (Άλεκ) Ισιγώνης (Sir Alec Issigonis κατά τους Άγγλους). Ένα δίθυρο συμπαγές πόλης –κυκλοφόρησε ως το 2000 !! –πρότυπο της βρετανικής λαϊκής κουλτούρας της 10ετίας του 1960, όπως για τους ιταλούς το 500αράκι, για τους γερμανούς το σκαθάρι της Volkswagen, για του γάλλους το Citroën 2CV (deux chevaux) για τους Τσεχο(σλοβάκους) η Skoda.
Αρχικά, ένας τετρακύλινδρος κινητήρας… 34 ίππων. Έναν χρόνο αργότερα, το 1960, η έκδοση Van, λίγο μετά το Morris Mini-Traveler, το Austin Seven Countryman, το 1961 το Mini Pick-Up και ακολούθησε το Cooper S. Η επανάσταση είχε ήδη ξεκινήσει, με έναν αντάρτη πόλεων (αλλά και εξοχών και ειδικών διαδρομών).
απόσταση 1988km σήμερα, ~2.370km τότε
Μακρά η ιστορία, θα επανέλθουμε…
