Λίγο πριν το 50ό Φεστιβάλ ΚΝΕ – «Οδηγητή» κορυφώσει τις εκδηλώσεις του στην Αθήνα και στον γνώριμο χώρο του Πάρκου Τρίτση, στο Ίλιον, ο αγαπημένος τραγουδιστής, συνθέτης και στιχουργός Διονύσης Τσακνής μίλησε στον 902.gr για την παρουσία του μέσα στην 50χρονη πορεία του Φεστιβάλ, αλλά και με αφορμή το γεγονός ότι έχει επιμεληθεί το αφιέρωμα στον Κώστα Τριπολίτη που θα παρουσιαστεί την Τετάρτη 18 Σεπτέμβρη, στις 21:30, στην Κεντρική Σκηνή.
–Είστε ένα καλλιτέχνης που στο πέρασμα των χρόνων έγινε «σταθερά» κάθε Σεπτέμβριο η παρουσία σας στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Τι σημαίνουν για εσάς -ως καλλιτέχνη αγωνιστή- τα φετινά 50ά γενέθλια του Φεστιβάλ;
–«Πράγματι, ο μισός αιώνας της ζωής μου είναι συνδεδεμένος με το Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Την πρώτη φορά ως νεαρός ΚΝίτης στου Ζωγράφου, όπου ένας δυνατός και “αφιλόξενος” αέρας γκρέμισε την παραμονή, όλα μας τα (πρόχειρα φτιαγμένα) περίπτερα, αργότερα ως στέλεχος της οργάνωσης στη Θεσσαλία στα εκεί φεστιβάλ και μετέπειτα, πιστός ως καλλιτέχνης στο κάλεσμα της ΚΝΕ. Μπορεί το πενήντα να είναι ένας αριθμός, που κάθε χρονιά θα μεγαλώνει, για τη δική μου γενιά όμως, σηματοδοτεί πολύ περισσότερα πράγματα, με κυριότερο τη συμπόρευση στους αγώνες του Κόμματος και της νεολαίας».
–Στην κεντρική σκηνή του 50ου Φεστιβάλ στο Πάρκο Τρίτση έχετε την επιμέλεια του αφιερώματος στον Κώστα Τριπολίτη σε συνεργασία με εξαιρετικούς συνεργάτες. Τι να περιμένουν οι επισκέπτες του Φεστιβάλ; Τι σημασία έχει οι νεότερες γενιές να γνωριστούν με τους στίχους του Τριπολίτη και με τις μουσικές που τους έφεραν στα χείλη μας;
–«Είναι πολύ σημαντικά αυτά τα αφιερώματα για πολλούς λόγους. Το ένα και το πιο σημαντικό ίσως, περιέχεται ήδη στην ερώτησή σας: Να γνωρίσουν δηλαδή οι νεότερες γενιές τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από το τραγούδι, δηλαδή τους δημιουργούς του και τη δύναμη των στίχων ή των συνθέσεών τους. Ο Τριπολίτης, είναι ένας από αυτούς. Πάντα διεισδυτικός, πάντα επίκαιρος, πάντα καυστικός. Η δύναμη του λόγου του δεν χρειάζεται αποδείξεις, όπως επίσης και το γεγονός, ότι οι στίχοι του κέρδισαν ολοκληρωτικά το στοίχημα του χρόνου».
–Αν από όλη αυτή τη κοινή διαδρομή σας με το Φεστιβάλ ΚΝΕ – «Οδηγητή» σας ζητούσαν να ξεχωρίσετε μία μόνο στιγμή ποια θα ήταν αυτή;
–«Οι στιγμές είναι πολλές και κάθε μία, έχει τη δική της σημασία, αλλά αν έπρεπε κάτι να ξεχωρίσω, ήταν στο πρώτο μετά τη διάσπαση φεστιβάλ του ’92, όταν με τον αξέχαστο φίλο μου τον Λαυρέντη, “σπάσαμε” κατά κάποιον τρόπο τον αποκλεισμό και φωνάξαμε “παρών” στο κάλεσμα της Οργάνωσης. Και έκτοτε…».
Πηγή: 902.gr