Blood Ties _Ο νόμος του αίματος: Αφιέρωμα Guillaume Canet & Co

Το Blood Ties (ελληνικός τίτλος “ο νόμος του αίματος“) είναι μια _στα όρια του μέτριου αστυνομική ταινία θρίλερ του 2013 που προβλήθηκε χτες σε “πρώτη´(;;) από την ΕΡΤ. Αν θα αναφερθούμε είναι για δυο λόγους: καταρχήν λόγω του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη (12 βραβεία & 21 υποψηφιότητες) Guillaume Canet και κατά δεύτερο για τους πρωταγωνιστές Clive Owen Marion Cotillard Billy Crudup Clive Owen, Mila Kunis, Matthias Schoenaerts κλπ. Πρόκειται για ριμέικ της γαλλικής ταινίας θρίλερ του 2008 Les liens du sang του Jacques Maillot _διασκευή του γαλλικού μυθιστορήματος Deux frères: flic & truand (των Bruno & Michel Papet). Το σενάριο γράφτηκε από τους Guillaume Canet _James Gray _ Jacques Maillot
Η ταινία _ συμπαραγωγή Γαλλίας -ΗΠΑ επιλέχθηκε να προβληθεί εκτός διαγωνισμού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών του 2013.

Γράφει ο \\ Αστέρης Αλαμπής _Μίδας

Υπόθεση

Το 1974, ο Κρις Πιερζίνσκι βγαίνει από τη φυλακή μετά από δώδεκα χρόνια για τη δολοφονία ενός βιαστή και δολοφόνου που έπιασε επ’ αυτοφώρω και μετακομίζει με τον αδελφό του Φρανκ, ο οποίος είναι ντετέκτιβ της αστυνομίας της Νέας Υόρκης. Ο Κρις επανασυνδέεται με την πρώην σύζυγό του Μόνικα, η οποία έχει γίνει ναρκομανής πόρνη (έχουν έναν γιο και μια κόρη). Η αδερφή τους Μαρί και ο άρρωστος πατέρας τους Λέον θέλουν ο Κρις και ο Φρανκ να τα πάνε καλά μεταξύ τους.
Όταν συλλαμβάνει και φυλακίζει κάποιον ο Φρανκ τυχαίνει να δει την πρώην κοπέλα του Βανέσα. Αν και η Βανέσα φροντίζει τον κακοποιό και γεννά το παιδί του, ο Φρανκ και η Βανέσα ξανασμίγουν, εξοργίζοντας τον φυλακισμένο.

Ο Κρις από την άλλη μεριά προσπαθεί να είναι ειλικρινής, αλλά αντιμετωπίζει αποτυχίες. Θέλει χρήματα, εν μέρει για να φροντίσει τη νέα του κοπέλα, τη Νάταλι, διευθύντρια του γραφείου στο συνεργείο όπου εργάζεται, οπότε ξαναπέφτει στο έγκλημα, ο Φρανκ αναγκάζεται να τον καλύψει και μετά τον διώχνει. Οι δύο μαλώνουν με γροθιές, με τον Κρις να επικρατεί και να λέει δυσοίωνα “μπορεί να σε δω την Παρασκευή” όταν φεύγει. Εκείνη την Παρασκευή, ο Φρανκ και οι συνάδελφοί του αστυνομικοί βρίσκονται στον τόπο μιας φρικτής ληστείας με θωρακισμένο αυτοκίνητο και πολλαπλών δολοφονιών. Ο Κρις εμπλέκεται και ο Φρανκ βρίσκεται σε σύγκρουση, πυροβολώντας τον αδερφό του στον ώμο, αλλά αφήνοντάς τον να δραπετεύσει, και στη συνέχεια παραιτείται από το αστυνομικό τμήμα.

Επιλεγμένο

50ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-«ΟΔΗΓΗΤΗ» Το αναλυτικό πρόγραμμα των εκδηλώσεων

Με σύνθημα «Γράφουμε ιστορία, αλλάζουμε τον κόσμο – Το μέλλον μας είναι ο σοσιαλισμός!» το Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή μπαίνει στα 50 του χρόνια και το γιορτάζει!…

Ο Κρις αρχίζει να χτίζει μια μικρή εγκληματική αυτοκρατορία. Αφού ο Άντονι απελευθερώνεται από την αστυνομική κράτηση, η πρώτη του πράξη είναι να ζητήσει εκδίκηση από τον Φρανκ για την καταστροφή της οικογενειακής του ζωής. Ο Κρις αποκαλύπτει την πλεκτάνη και πρέπει να αποφασίσει αν θα σώσει το τομάρι του ή θα σταματήσει τον Άντονι επί τόπου…

Ηθοποιοί

Κλάιβ Όουεν ως Κρις Πιερζίνσκι
Μπίλι Κράνταπ ως Ντετέκτιβ Φρανκ Πιερζίνσκι
Μαριόν Κοτιγιάρ _Μόνικα Ντ’Αμάτο
Μίλα Κούνις _Νάταλι
Ζόι Σαλντάνια _Βανέσα
Ματίας Σόναερτς _Άντονι Σκάρφο
Τζέιμς Κάαν ως Λέον Πιερζίνσκι
Νόα Έμεριχ ως Υπολοχαγός Κόννελαν
Λίλι Τέιλορ _Μαρί Πιερζίνσκι
Μαρκ Μαχόνι _Κύριος Ρούμπι
Τσάρλι Τάχαν _Μάικλ Πιερζίνσκι
Ντομένικ Λομβαρντότσι _Μάικ
Μαρκ Μαχόνι ως Λούις
Τζέιμι Έκτορ ως Ντετέκτιβ Νικ
Τζον Βεντιμίλια ως Ντετέκτιβ Βαλέντι
Γκρίφιν Νταν _ΜακΝάλι
Ιβ Χιούσον _Ιβόν
Ντέιζι Τάχαν ως Ρόμπιν Πιερζίνσκι
Όλεκ Κρούπα _Τόμι
Γιουλ Βάσκεθ _Φάμπιο Ντε Σότο

Εισπράξεις

Στις ΗΠΑ είχε έσοδα μόνο 42.472$ σε δύο Σαββατοκύριακα σε περιορισμένη κυκλοφορία και στη Γαλλία, είχε μόνο 238.823 συμμετοχές, αν και προβλήθηκε σε περισσότερους από 400 κινηματογράφους. Το Blood Ties πάντως ξεπέρασε τα 2,5 εκατομ$ παγκοσμίως.

Κριτική ανταπόκριση

Η ταινία έλαβε ανάμεικτες κριτικές. Στον ιστότοπο Rotten Tomatoes, έχει % αποδοχής 53% (μέση βαθμολογία 5,60/10). Η συναίνεση των κριτικών της ιστοσελίδας αναφέρει: “Το Blood Ties διαθέτει ένα εξαιρετικό καστ και απτές λεπτομέρειες εποχής, αλλά τελικά δεν καταφέρνει να κάνει κάτι καινούργιο με την τυποποιημένη ιστορία του” (προσυπογράφουμε) Το Metacritic έδωσε στην ταινία βαθμολογία 45/100 _υποδεικνύοντας “μικτή ή μέτρια”, με βάση κριτικές από 16 ειδικούς.

Ο Todd McCarthy του The Hollywood Reporter επέκρινε την ταινία, λέγοντας: “Το εντυπωσιακό καστ κάνει αυτή την παραγωγή της Νέας Υόρκης, που χρηματοδοτήθηκε από τη Γαλλία το 1974, θεατή, αλλά είναι πολύ αδρανή για να την κερδίσουν κριτικοί ή κοινό”. Ο Xan Brooks του The Guardian έδωσε στην ταινία 3 στα 5 αστέρια, ενώ ο Matt Barone του Complex έδωσε μόνο 3 στα 10. Ο Fionnuala Halligan του Screen International την αποκάλεσε “το Heat συναντά τον Μεσρίν μέσω του Κάιν και του Άβελ” _σσ. ο Ζακ Μεσρίν (Jacques Mesrine _1936–1979) ήταν Γάλλος εγκληματίας, υπεύθυνος για πολυάριθμες δολοφονίες, ληστείες τραπεζών, διαρρήξεις και απαγωγές σε Γαλλία, ΗΠΑ και Καναδά. Ο Μεσρίν δραπέτευσε επανειλημμένα από τη φυλακή και έγινε διεθνώς πρωτοσέλιδο κατά τη διάρκεια της τελευταίας περιόδου ως φυγάδα, όταν τα κατορθώματά του περιέλαβαν την προσπάθεια απαγωγής του δικαστή που τον είχε καταδικάσει στο παρελθόν. Ταινία απαρτιζόμενη από δύο μέρη, η Mesrine, που κυκλοφόρησε το 2008, βασίστηκε στη ζωή του). Ο Ryland Aldrich του Twitch Film επαίνεσε την παραγωγή_ “Από τους υπέροχα διακοσμημένους εξωτερικούς χώρους γεμάτους με τα αυτοκίνητα της εποχής μέχρι τα πικάπ που παίζουν κλασικές επιτυχίες, η Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 1970 ζωντανεύει απόλυτα”, είπε.

Guillaume Canet

Γάλλος σκηνοθέτης, ηθοποιός, σεναριογράφος και παραγωγός, γεννημένος το 1973 στη Βουλώνη. Ξεκίνησε την καριέρα του στο θέατρο και την τηλεόραση πριν ασχοληθεί με τον αγαπημένο του τομέα: τον κινηματογράφο. Η πρώτη του επιτυχημένη ταινία, La Plage (2000), τον έκανε διάσημο δίπλα στον Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Τη δεκαετία του 2000, κέρδισε επίσης αναγνώριση για τις ταινίες Jeux d’enfants (2003) και Joyeux Noël (2005). Ακολούθησε επίσης καριέρα ως σκηνοθέτης: το 1996, στράφηκε στο σενάριο και τη σκηνοθεσία ταινιών μικρού μήκους, στη συνέχεια προχώρησε σε ταινίες μεγάλου μήκους με το Mon idole το 2002, πριν καταφέρει να αναγνωριστεί το 2006 με το Ne le dis à personne, για το οποίο κέρδισε το βραβείο César Καλύτερης Σκηνοθεσίας.

Βιογραφία
Παιδική ηλικία

Καθώς οι γονείς του ήταν εκτροφείς αλόγων και είχαν ένα ιπποτροφείο στην περιοχή Rambouillet, ονειρευόταν να γίνει αθλητής υπερπήδησης εμποδίων, αλλά διέκοψε αυτή την επαγγελματική καριέρα λόγω πτώσης σε ηλικία δεκαοκτώ ετών: κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, ενώ πλησίαζε ένα εμπόδιο, το άλογο έκανε ένα βήμα πολύ νωρίς και τόσο το άλογο όσο και ο αναβάτης του έπεσαν, και το ζώο πάτησε τον νεαρό αναβάτη.
Μετά τα γυρίσματα της ταινίας Jappeloup, ανέκτησε το ενδιαφέρον του για την ιππασία και τους αγώνες και, συμμετείχε σε πολλούς

Καριέρα:
Αρχές στην Υποκριτική
10ετία 1990

Παθιασμένος με την κωμωδία και το δράμα, ο Guillaume Canet εγγράφηκε στο Cours Florent και στη συνέχεια έγινε γνωστός στο θέατρο. Πρωταγωνίστησε στο έργο “Η πόλη της οποίας ο πρίγκιπας είναι παιδί” του Henry de Montherlant μαζί με τον Christophe Malavoy. Αφού εμφανίστηκε σε μερικές τηλεοπτικές διαφημίσεις και τηλεοπτικές ταινίες, καθώς και σε τηλεοπτικές σειρές, όπως η κωμική σειρά Premiers baisers, όπου έπαιξε τον ρόλο του Guillaume για περίπου δέκα δευτερόλεπτα, έκανε την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση το 1995 στην ταινία μικρού μήκους “Le Fils unique” του Philippe Landoulsi.

Δύο χρόνια αργότερα, πρωταγωνίστησε μαζί με τον Jean Rochefort στο θρίλερ Barracuda του Philippe Haïm, το οποίο του χάρισε το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στο Διεθνές Φεστιβάλ Νέων Σκηνοθετών Saint-Jean-de-Luz το 1999. Την ίδια χρονιά, προτάθηκε για το βραβείο César για τον πιο Υποσχόμενο Ηθοποιό για την ταινία En plein cœur (1998) του Pierre Jolivet. Στη συνέχεια, γύρισε την κωμωδία Je marché mon pas sur le pas de mon père (Είμαι στα χνάρια του πατέρα μου) του Ρεμί Γουότερχαουζ, στην οποία υποδύθηκε τον γιο του Ζαν, Γιαν, προτού ταξιδέψει στο εξωτερικό με τη Βιρτζίνι Λεντογιέν για να πρωταγωνιστήσει δίπλα στον Λεονάρντο Ντι Κάπριο στην ταινία “Η παραλία” του Ντάνι Μπόιλ.

Ο σκηνοθέτης Αντρέι Ζουλάφσκι τον επέλεξε στη συνέχεια για να υποδυθεί έναν ευαίσθητο δημοσιογράφο στην ταινία La Fidélité “Η Φιδελίτε” (2000), με πρωταγωνίστρια τη Sophie Marceau (Σοφί Μαρσό). Στη συνέχεια, πρωταγωνίστησε στην ταινία The Day the Ponies Come Back “Η μέρα που επιστρέφουν τα πόνυ” του Τζέρι Σάτσμπεργκ, στην ταινία Les Morsures de l’aube “Τα δαγκώματα της αυγής” του Αντουάν ντε Κον την επόμενη χρονιά, στο θρίλερ φαντασίας Vidocq του Πιτόφ και στο ιστορικό δράμα Le Frère du guerrier “Ο αδερφός του πολεμιστή” του Πιερ Ζολιβέ. Ο Γκιγιόμ Κανέ σκηνοθέτησε επίσης αρκετές ταινίες μικρού μήκους μεταξύ 1996 και 2000. Το 2000, ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής στο 26^ο Αμερικανικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ντοβίλ, υπό την προεδρία του Νιλ Τζόρνταν.

Επιτυχημένη Μετάβαση στη Σκηνοθεσία
__δεκαετία 2000

Το 2001, η εμπορική αποτυχία του Vidocq οδήγησε σε μια περίοδο αδράνειας, την οποία χρησιμοποίησε για να γράψει το σενάριο για την ταινία Mon idole, η οποία έγινε η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία ως σκηνοθέτης. Αυτή η ταινία, στην οποία έδωσε στη σύζυγό του, πρώην Γερμανίδα μοντέλο Diane Kruger, τον πρώτο της κινηματογραφικό ρόλο, και για την οποία ήταν επίσης βοηθός παραγωγός, προσέλκυσε πάνω από 500.000 θεατές σε γαλλικούς κινηματογράφους το 2002.
Το 2003, επέστρεψε στην υποκριτική στο ρομαντικό δράμα Jeux d’enfants (παιχνίδια των παιδιών) του Yann Samuell με τη Marion Cotillard, στην κωμωδία Narco των Gilles Lellouche και Tristan Auroet, στο δράμα Joyeux Noël του Christian Carion, στο L’Enfer του Danis Tanovic, στο Un ticket pour l’espace του Éric Lartigau, και άλλες.
Το 2004, ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής στο 4^ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μαρακές, υπό την προεδρία του Alan Parker.
Το 2006, γύρισε τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, το θρίλερ Ne le dis à personne “Μην πεις σε κανέναν”, με πρωταγωνιστές τον Φρανσουά Κλουζέ (ο οποίος κέρδισε βραβείο Σεζάρ για τον ρόλο του) και τη Μαρί-Ζοζέ Κροζ. Αυτή η ταινία σημείωσε διεθνή επιτυχία και του χάρισε το βραβείο Σεζάρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας το 2007 και το βραβείο Ζακ Ντερέι (έκτοτε έγινε ο νεότερος σκηνοθέτης που έχει κερδίσει βραβείο Σεζάρ στην ιστορία του). Το 2006, προσκλήθηκε για δεύτερη φορά να συμμετάσχει στην επίσημη κριτική επιτροπή του 32^ου Αμερικανικού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ντοβίλ, υπό την προεδρία της Νικόλ Γκαρσία.

Μετά το θρίλερ Ne le dis à personne ο Κανέ σκηνοθέτησε και έγραψε το σενάριο της ταινίας Les Petits Mouchoirs “Μικρά Λευκά Ψέματα”, που κυκλοφόρησε το 2010. Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας φίλων που πηγαίνουν διακοπές παρόλο που ο ένας από αυτούς βρίσκεται μεταξύ ζωής και θανάτου μετά από ένα ατύχημα και περιλαμβάνει ένα δυνατό καστ (François Cluzet, Marion Cotillard, Benoit Magimel, Gilles Lellouche Jean Dujardin κά). Ήταν μια τεράστια εμπορική επιτυχία: σχεδόν 5,5 εκατομμύρια θεατές στους κινηματογράφους, η δεύτερη καλύτερη παράσταση του 2010 στη Γαλλία (πίσω από τα 6 εκατομμύρια για το πρώτο μέρος του Χάρι Πότερ). Ένας θρίαμβος, παρά τις πολύ διχασμένες κριτικές.

Επιβεβαίωση ως Ηθοποιός
___2011-2013

Το 2011, μετά τον Πόλεμο των Κουμπιών του Thomas Langmann με τη Laetitia Casta και τον Kad Merad, ο Guillaume Canet πρωταγωνίστησε με τη Leïla Bekhti στο κοινωνικό δράμα του Cédric Kahn Une vie meilleure _”Μια Καλύτερη Ζωή”, που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του επόμενου έτους. Κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρώμης το 2011. Το 2012, πρωταγωνίστησε επίσης στην ταινία σκετς Les Infidèles, με τους φίλους του Jean Dujardin και Gilles Lellouche, και προήδρευσε της 37^ης τελετής απονομής των βραβείων César στο Théâtre du Châtelet, μια τελετή στην οποία στέφθηκε η ταινία The Artist του Michel Hazanavicius.

Στη συνέχεια, επέστρεψε στο πρώτο του πάθος, την ιππασία, υποδυόμενος τον Pierre Durand, Ολυμπιονίκη στο άλμα εμποδίων, στην ταινία Jappeloup του Christian Duguay (2013) με τους Daniel Auteuil και Tchéky Karyo. Ο Canet ξαναέγραψε επίσης το σενάριο. Η ταινία έτυχε θερμής υποδοχής από τον τύπο, αλλά ήταν μια ημι-αποτυχία εμπορικά: δεν ήταν κερδοφόρα παρά τα 1,7 εκατομμύρια θεατές.

Δεσμοί Αίματος
& Κύκλος Δράματος
__2013-2015

Το 2013, η τέταρτη σκηνοθετική προσπάθεια του Guillaume Canet ήταν το αμερικανικό ριμέικ μιας γαλλικής ταινίας, Blood Ties, σε σκηνοθεσία Jacques Maillot, στην οποία πρωταγωνίστησε μαζί με τον François Cluzet. Αυτή ήταν η πρώτη αμερικανική του ταινία ως σκηνοθέτης, με τίτλο Blood Ties _αναφερθήκαμε αναλυτικά παραπάνω, και πρωταγωνίστησαν οι Clive Owen, Marion Cotillard, Billy Crudup, Mila Kunis και Zoe Saldana. Το Blood Ties, το οποίο έγραψε με τον James Gray, σχεδιάστηκε ως φόρος τιμής στα αμερικανικά θρίλερ και σειρές της δεκαετίας του 1970 (Ο Νονός, Serpico, Kojak, κ.λπ.). Ο ηθοποιός εκμυστηρεύτηκε το 2017 ότι αυτή η οικονομική και προσωπική αποτυχία τον οδήγησε σε επαγγελματική εξουθένωση. Χρόνια αργότερα, δήλωσε σε μια συνέντευξη ότι δεν άντεχε τις συνθήκες εργασίας σε ένα αμερικανικό πλατό και ότι δεν ήθελε να ξαναζήσει την εμπειρία. Ολοκλήρωσε εμφανιζόμενος στο καστ της ταινίας En solitaire, ένα κοινωνικό δράμα για την Vendée Globe, με πρωταγωνιστές τους François Cluzet και Virginie Efira (2013).

Την επόμενη χρονιά, εμφανίστηκε σε μια ταινία που του ανατέθηκε: The Man We Loved Too Much, του André Téchiné, που παρουσιάστηκε εκτός διαγωνισμού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 2014, ένα δράμα βασισμένο στην υπόθεση Agnès Le Roux, στην οποία συμπρωταγωνίστησε με την Catherine Deneuve. Συνέχισε αυτή την απόπειρα στην αστυνομική λογοτεχνία παίζοντας στη συνέχεια Ένας κατά συρροή δολοφόνος στο La prochaine fois je viserai le coeur, ένα ψυχολογικό θρίλερ του Cédric Anger, το οποίο επιλέχθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ανγκουλέμ. Βασισμένη στην υπόθεση Alain Lamare, η ταινία μεγάλου μήκους κυκλοφόρησε τέλη 2014.

Το 2015, ο ηθοποιός κράτησε χαμηλό προφίλ. Κυκλοφόρησε το Only The Program, μια βρετανική βιογραφική ταινία σε σκηνοθεσία Stephen Frears για τον Lance Armstrong (σσ. αμερικανός ποδηλάτης, που κάνοντας χρήση αναβολικών και ψευδόμενος επ’ αυτού, κατάφερε να ανακηρυχθεί επτά διαδοχικές φορές νικητής του Tour de France _γύρου της Γαλλίας, του μεγαλύτερου αγώνα ποδηλασίας στον κόσμο και ενός από τους πιο εξαντλητικούς αγώνες σε όλο τον αθλητισμό). Έπαιξε μικρό δεύτερο ρόλο ως Michele Ferrari, ο γιατρός που έδωσε στον ποδηλάτη αναβολικά. Ο Guillaume Canet είπε τότε ότι είχε δύο σενάρια να δουλέψει (το ένα ως ηθοποιός, το άλλο ως σκηνοθέτης).

Επιστροφή στην Κωμωδία
__από το 2016

Το 2016 σημαδεύτηκε από την κυκλοφορία αρκετών ταινιών, οι οποίες του επέτρεψαν να επανασυνδεθεί με πιο θετικούς και φωτεινούς του κόσμους: πρώτον, ένα πρωτότυπο έργο στο οποίο συμπρωταγωνίστησε με την ανερχόμενη σταρ Σαρλότ Λε Μπον – η κωμωδία Le Secret des banquises, το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Μαρί Μαντινιέρ, επικεντρώνεται στον καθηγητή Κινιάρ και την ομάδα του που μελετούν την PPM, μια πρωτεΐνη που εξάγεται από τους βασιλικούς πιγκουίνους με ιδιότητες ενίσχυσης του ανοσοποιητικού. Στην έρευνά τους παρακολουθείται στενά μια αμερικανική ομάδα που, σε αντίθεση με αυτούς, έχει λάβει άδεια να διεξάγει κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους.

Πρωταγωνίστησε μετά στην ταινία Cézanne et moi, σε σκηνοθεσία Ντανιέλ Τόμσον, στην οποία υποδύεται τον Εμίλ Ζολά απέναντι από τον Γκιγιόμ Γκαλιέν ως Πολ Σεζάν, εμβαθύνοντας στη φιλία τους στη Γαλλία του 19^ου αιώνα. Οι κριτικές ήταν πολύ κακές και τα έσοδα από το box office δεν ξεπέρασαν τις 500.000 εισιτήρια. Ταυτόχρονα το ιστορικό δράμα The Siege of Jadotville κυκλοφόρησε αθόρυβα στο Netflix, στο οποίο ο Άγγλος ηθοποιός Jamie Dornan υποδύεται τον Ιρλανδό Pat Quinlan, έναν διοικητή που ηγείται μιας αντιπαράθεσης με τα στρατεύματά του εναντίον Γάλλων και Βέλγων μισθοφόρων στο Κονγκό στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Ο Canet υποδύεται τον εχθρό του, τον Γάλλο Falquez. Η ταινία γυρίστηκε την άνοιξη του 2015 στη Νότια Αφρική.

Το 2017, κυκλοφόρησε την πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του, την αυτοβιογραφική σάτιρα Rock’n’Roll, με πρωταγωνιστή τον ίδιο και τη σύντροφό του Marion Cotillard, με την υποστήριξη αστέρων, συμπεριλαμβανομένου του μοντέλου Camille Rowe-Pourcheresse. Στη συνέχεια, ξεκίνησε τα γυρίσματα της ταινίας Sink or Swim, σε σκηνοθεσία Gilles Lellouche.

Στη συνέχεια, σκηνοθέτησε τη συνέχεια του Petits mensonges blancs, nous finirons ensemble _ Μικρά Λευκά Ψέματα, Θα Τελειώσουμε Μαζί (κυκλοφόρησε το 2019) και μετά το Au nom de la terre _ Στο όνομα της γης, ταινία του Édouard Bergeon, γιου και εγγονού αγροτών, την οποία παρήγαγε και έπαιξε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αυτόν ενός αγρότη που οδηγείται στην αυτοκτονία λόγω χρεών. Η ταινία έτυχε μεγάλης υποδοχής και ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο εισιτήρια μετά από τρεις εβδομάδες στους κινηματογράφους, ειδικά σε αγροτικές περιοχές. Αμέσως μετά, ανακοίνωσε ότι θα σκηνοθετούσε την επόμενη συνέχεια των περιπετειών του Αστερίξ και του Οβελίξ στη μεγάλη οθόνη, στην οποία θα έπαιζε επίσης τον πρωταγωνιστικό ρόλο (Αστερίξ), σχεδιάζοντας να ανανεώσει το καστ και να αναπτύξει περαιτέρω τα ειδικά εφέ.

Τα γυρίσματα διακόπηκαν το 2020 λόγω του lockdown που προκλήθηκε από την πανδημία Covid-19. Η κυκλοφορία της ταινίας Αστερίξ και Οβελίξ: Το Μέσο Βασίλειο, που είχε προγραμματιστεί για το 2022, για το 2023. Μετά την κυκλοφορία της, η ταινία έλαβε αρνητικές κριτικές και σημείωσε εμπορική αποτυχία στη Γαλλία. Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος των γυρισμάτων του Αστερίξ, ο Γκιγιόμ Κανέ γύρισε την ταινία Lui _Αυτός, στην οποία έπαιξε τον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός μουσικού χωρίς έμπνευση (2021). Το 2023, διορίστηκε Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής για το Αμερικανικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ντοβίλ, ενώ το 2024, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ταινία Belle του Μπενουά Ζακκό, στην οποία πρωταγωνιστούσε, επιθυμώντας να μην την προωθήσει εν μέσω των κατηγοριών κατά του σκηνοθέτη.

Προσωπική Ζωή

Ο Γκιγιόμ Κανέ είναι γνωστός για το πάθος του για τα άλογα. Ένας πολλά υποσχόμενος νεαρός αναβάτης, σταμάτησε να αγωνίζεται για αρκετά χρόνια μετά από μια άσχημη πτώση, πριν επιστρέψει σε αγώνες υπερπήδησης εμποδίων κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Jappeloup, μιας βιογραφικής ταινίας για ένα σπουδαίο άλογο αγώνων _ Μετά τα γυρίσματα της ταινίας Jappeloup, ανέκτησε το ενδιαφέρον του για την ιππασία και τους αγώνες και συμμετείχε σε πολλούς _στα αγωνίσματα Gucci Masters στο Paris Horse Show (salon du cheval de Paris), καθώς και σε πολυάριθμους CSI (Διεθνείς Αγώνες Άλματος) στις Κάννες, το Λε Μαν, το Φονταινεμπλώ, το Σαντιγί, ακόμη και στην Ολίβα της Ισπανίας. Ο Γκιγιόμ επέστρεψε απρόσκοπτα σε υψηλό επίπεδο με τα άλογά του: μεταξύ 2012 και 2017, συμμετείχε σε 623 αγωνίσματα, κερδίζοντας 33 και πολλά χρήματα σε έπαθλα.

Έρως ανίκατε …

Το 1999, γνώρισε τη Γερμανίδα ηθοποιό Νταϊάν Κρούγκερ, παντρεύτηκαν το 2001 και χώρισαν το 2006. Το 2007, έγινε σύντροφος της ηθοποιού Marion Cotillard, μια σχέση που παρακολουθήθηκε στενά από τα μέσα ενημέρωσης και θεωρείται το γαλλικό αντίστοιχο του ζευγαριού του Χόλιγουντ “Brad Pitt και Angelina Jolie”. Φίλοι από το 1997, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά μαζί στην ρομαντική κωμωδία του 2002 ” Jeux d’enfants” (τα παιδία παίζει) και συνεργάστηκαν εκτενώς τη δεκαετία του 2010: το 2009, στο έπος “Le Dernier Vol” (τελευταία πτήση), το 2015 για τη μεταγλώττιση των Minions, η Marion εμφανίστηκε υπό τη σκηνοθεσία του Guillaume στις ταινίες ” Les Petits Mouchoirs” (2010), “Blood Ties” (2013), “Rock ‘n’ Roll” (2017), “Nous finirons ensemble” ( θα το τελειώσουμε μαζί _2019), “Asterix & Obelix: L’Empire du Milieu” (στο μέσο βασίλειο_2023) και “Karma” (έχει προγραμματιστεί για το 2026). Το ζευγάρι είναι διακριτικό, εμφανιζόμενο δημόσια μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις. Δεν παντρεύτηκαν, παρά κάποιες φήμες. Έκαναν δύο παιδιά τον Μαρσέλ (2011), τη Λουίζ. Το καλοκαίρι φέτος Guillaume και Marion ανακοίνωσαν τον χωρισμό τους.

Αμφότεροι αυτοπροσδιορίζονται ως περιβαλλοντικός ακτιβιστής. Και οι δύο συμμετέχουν σε διάφορους οικολογικούς σκοπούς, συμπεριλαμβανομένης της κινηματογράφησης μουσικών βίντεο για την κλιματική αλλαγή. Ο ηθοποιός παρουσιάζει τον ρόλο του στην ταινία In the Name of the Earth ως ακτιβιστική επιλογή και, σε αυτή την περίπτωση, ένωσε τις δυνάμεις του με τον σύλλογο Solidarité Paysans. Με την κυκλοφορία της ταινίας, δήλωσε: “Δεν θέλω τα παιδιά μας να κληρονομήσουν έναν κόσμο που διοικείται από το χρήμα, ένα σύστημα που συνίσταται στη λεηλασία και την καταστροφή όσων μας συντηρούν. Αν δεν δράσουμε τώρα, δεν θα υπάρχουν αγρότες σε είκοσι χρόνια”. Το 2023, αποκάλυψε έναν εθισμό στην κάνναβη, ο οποίος επιδείνωσε την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή από την οποία υπέφερε από την παιδική του ηλικία.

Box-office

Γαλλία εισιτήρια | $_Παγκοσμίως

Το Είδωλό μου (2002) 565.151 | $2.789.920
Μην πεις σε κανέναν (2006) 3.111.809 | $32.035.189
Μικρά Λευκά Ψέματα (2010) 5.457.251 | $50.162.387
Δεσμοί Αίματος (2013) 238.823 | $13.672.884
Ροκ εν Ρολ (2017) 1.300.270 | $9.390.022
Θα τελειώσουμε μαζί (2019) 2.800.004 | $23.254.774
Αυτός (2021) 187.665 | $685.976 $
Αστερίξ & Οβελίξ: Το Μέσο Βασίλειο (2023) 4.622.711 | 46.499.992 $

Μαριόν Κοτιγιάρ:
λάμπει και ως “Μικρό Θλιμμένο Κορίτσι”

Η Marion Cotillard ηθοποιός και παραγωγός, γεννημένη 30-Σεπ-1975 στο Παρίσι, δραστηριοποιημένη στον κινηματογράφο από τα τέλη της 10ετίας του 1990, αποκαλύπτεται στο ευρύ κοινό από τον ρόλο της ως συντρόφου του κύριου χαρακτήρα στο έπος των Ταξί saga Taxi (το 1^ο 1998), τον οποίο υποδύεται στις τρεις πρώτες ταινίες του franchise. Τον Φεβρουάριο του 2005, έλαβε το πρώτο από τα σημαντικά βραβεία που θα σημάδευαν την καριέρα της _το Σεζάρ β’ γυναικείου ρόλου, για μόνο οκτώ λεπτά παρουσίας στην οθόνη στην ταινία Un long dimanche de fiançailles του Jean-Pierre Young _ Οι ατελείωτοι αρραβώνες για να φτάσει το 2008, στην διεθνή της αναγνώριση, με την ερμηνεία της για την Édith Piaf, που αναφέραμε στη βιογραφική ταινία La Môme του Olivier Dahan όπου κέρδισε τα πολυάριθμα βραβεία της, όπως το Σεζάρ, τη Χρυσή Σφαίρα, το BAFTA και το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου. Έγινε μάλιστα η πρώτη Γαλλίδα που αναδείχθηκε «καλύτερη ηθοποιός» από την Ακαδημία Κινηματογράφου Τεχνών και Επιστημών για ταινία που γυρίστηκε στα γαλλικά και η δεύτερη που κέρδισε αυτό το βραβείο για έναν ρόλο που σε μια ξένη γλώσσα.

Αυτός ο κριτικός θρίαμβος τη συνοδεύει επίσης τη δεκαετία του 2010 για τις ερμηνείες της στις ταινίες De rouille et d’os _Rust and Bone _ Σώμα με Σώμα, The Immigrant _ Κάποτε στη Νέα Υόρκη, Δύο ημέρες, μία νύχτα

Deux jours, une nuit _Two Days, One Night και Macbeth _ Μάκβεθ, σε μια διεθνή καριέρα με ποικίλες καλλιτεχνικές επιλογές, οδηγώντας την σε πολλές περιπτώσεις σε Φεστιβάλ Καννών και αλλού. Επαινείται τακτικά για την ποιότητα της υποκριτικής της, συνεργάζεται ιδιαίτερα με καταξιωμένους σκηνοθέτες όπως οι Ridley Scott, Tim Burton, Woody Allen, Christopher Nolan, James Gray, Jacques Audiard, οι αδελφοί Dardenne, Xavier Dolan, Arnaud Desplechin και Leos Carax.

Παιδική ηλικία και εκπαίδευση

Γεννημένη από \ σε οικογένεια καλλιτεχνών όπως είπαμε: Οι γονείς της είναι ηθοποιοί και δάσκαλοι θεάτρου. Η μητέρα του Niseema Theillaud, της οποίας το πραγματικό όνομα είναι Monique Theillaud1, είναι θεατρική ηθοποιός και σκηνοθέτης κι ο πατέρας της Jean-Claude Cotillard, ειδικός στη μιμική και το μπουρλέσκ, περιοδεύει Ευρώπη και Ασία και αργότερα γίνεται σκηνοθέτης από τη Σχολή του Παρισιού. Έχει δύο αδέρφια, τα δίδυμα Quentin και Guillaume, γεννημένα το 1977 και οι ίδιοι καλλιτέχνες. Ήταν ο ξάδερφός της, ο ηθοποιός Laurent Cotillard, που σκηνοθέτησε τη Marion σε μια από τις πρώτες της εμφανίσεις στη σκηνή.

Το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ της Μόνα Ασάς εντυπωσίασε στο φεστιβάλ των Καννών και η Μαριόν Κοτιγιάρ έλαμψε με την ερμηνεία της _στην ερμηνεία της ζωής της είπαν κάποιοι.

Το “Μικρό Θλιμμένο Κορίτσι” είναι τρυφερό, βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικό δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, που εξερευνά με μία ξεχωριστή σκηνοθετική προσέγγιση τη μητρότητα, τη ψυχική ασθένεια και τις πληγές ενός οικογενειακού τραύματος, που προβλήθηκε στο φεστιβάλ των Καννών και ήταν υποψήφιο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στα Βραβεία Σεζάρ, για την καθηλωτική εμφάνιση της Μαριόν Κοτιγιάρ. Η Γαλλομαροκινή Μόνα Ασάς, με τόλμη και χάρη, χρησιμοποιεί το σινεμά για να επανασυνδεθεί με τη διάσημη φωτογράφο και μητέρα της Κάρολ Ασάς, μετά θάνατο.

Λίγα λόγια για την ταινία

Η Κάρολ Ασάς, την οποία υποδύεται η Κοτιγιάρ (λόγω και της εντυπωσιακής ομοιότητάς της με την μητέρα της σκηνοθέτιδας), ήταν μία διάσημη φωτογράφος, αλλά και συγγραφέας και περιστασιακά ηθοποιός, που τη δεκαετία του ’50 θα έρθει κοντά με τεράστιες προσωπικότητες, όπως ο Καμί, ο Ζενέ και η Ντιράς, ζώντας σε μία σπουδαία εποχή για τη διανόηση και τις τέχνες. Χρόνια μετά, η Ασάς, που ήταν εύθραυστη ψυχολογικά και σημαδεύτηκε από τραυματικές εμπειρίες, συγκρούσεις και ανεκπλήρωτες επιθυμίες, θα αυτοκτονήσει με απαγχονισμό. Η κόρη της Μόνα, θα επιχειρήσει να λύσει το αίνιγμα της αυτοκτονίας της μητέρας της, μέσα από την ανακάλυψη χιλιάδων φωτογραφιών, επιστολών, σημειώσεων και ηχογραφήσεων.
Η σκηνοθέτιδα, θα χρησιμοποιήσει τα προσωπικά αρχεία της μητέρας της, ζωντανεύοντας την οδυνηρή αλλά και αποκαλυπτική ιστορία μιας βασανισμένης ψυχής, κάνοντας το κοινό μάρτυρα ενός συγκινητικού ταξιδιού στον χρόνο και ενός τραύματος που περνά από γενιά σε γενιά, συνδυάζοντας οικειότητα και τέχνη, μετατρέποντας τα οικογενειακά αρχεία σε καμβά μνήμης.

Καθηλωτική Μαριόν

Η ταινία μιλά για την ψυχική κληρονομιά, την απώλεια, τη μνήμη και τις πολυκύμαντες σχέσεις μητέρας – κόρης, ένα διαχρονικό θέμα για τις οικογένειες. Ωστόσο, ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας να είναι εκείνο που διερευνά τη σχέση της Μόνα Ασάς με τη μητέρα της, καθώς και την παθολογική σχέση της Καρόλ Ασάς με τη δική της μητέρα, τη συγγραφέα Μονίκ Λανζ, για την οποία είχε γράψει και βιβλίο.Ένα έξοχο φιλμ που φέρνει στην επιφάνεια μία σπάνια συναισθηματική αλήθεια και επιχειρεί να ξαναζωντανέψει τη ζωή της μητέρας και τη σχέση της με τους άντρες, την κακοποίηση και τη χειραγώγηση που βίωσε, μέσα από θραύσματα της ιστορίας της, που ανακαλύπτονται σταδιακά και τονώνουν το ενδιαφέρον του θεατή. Η Κοτιγιάρ, σε μία συνταρακτική ερμηνεία, είναι αφοπλιστικά αυθεντική, αποδεικνύοντας την εύπλαστη υποκριτική της δεινότητα, αλλά και την ηθική υπόσταση μιας σημαντικής ηθοποιού.

Τρυφερό, βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικό δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, που εξερευνά με μία ξεχωριστή σκηνοθετική προσέγγιση τη μητρότητα, τη ψυχική ασθένεια και τις πληγές ενός οικογενειακού τραύματος, που προβλήθηκε στο φεστιβάλ των Καννών και ήταν υποψήφιο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στα Βραβεία Σεζάρ, με την Γαλλομαροκινή Ασάς, το ντοκιμαντέρ με το δράμα, με τόλμη και χάρη, χρησιμοποιώντας το σινεμά για να επανασυνδεθεί με τη διάσημη φωτογράφο και μητέρα της Κάρολ Ασάς, μετά θάνατο.Η Κάρολ Ασάς, την οποία υποδύεται η Κοτιγιάρ (λόγω και της εντυπωσιακής ομοιότητάς της με την μητέρα της σκηνοθέτιδας), ήταν μία διάσημη φωτογράφος, αλλά και συγγραφέας και περιστασιακά ηθοποιός, που τη δεκαετία του ’50 θα έρθει κοντά με τεράστιες προσωπικότητες, όπως ο Καμί, ο Ζενέ και η Ντιράς, ζώντας σε μία σπουδαία εποχή για τη διανόηση και τις τέχνες. Χρόνια μετά, η Ασάς, που ήταν εύθραυστη ψυχολογικά και σημαδεύτηκε από τραυματικές εμπειρίες, συγκρούσεις και ανεκπλήρωτες επιθυμίες, θα αυτοκτονήσει με απαγχονισμό. Η κόρη της Μόνα, θα επιχειρήσει να λύσει το αίνιγμα της αυτοκτονίας της μητέρας της, μέσα από την ανακάλυψη χιλιάδων φωτογραφιών, επιστολών, σημειώσεων και ηχογραφήσεων. Η σκηνοθέτιδα, θα χρησιμοποιήσει τα προσωπικά αρχεία της μητέρας της, ζωντανεύοντας την οδυνηρή αλλά και αποκαλυπτική ιστορία μίας βασανισμένης ψυχής, κάνοντας το κοινό μάρτυρα ενός συγκινητικού ταξιδιού στον χρόνο και ενός τραύματος που περνά από γενιά σε γενιά, συνδυάζοντας οικειότητα και τέχνη, μετατρέποντας τα οικογενειακά αρχεία σε καμβά μνήμης. Η ταινία μιλά για την ψυχική κληρονομιά, την απώλεια, τη μνήμη και τις πολυκύμαντες σχέσεις μητέρας – κόρης, ένα διαχρονικό θέμα για τις οικογένειες. Ωστόσο, ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας να είναι εκείνο που διερευνά τη σχέση της Μόνα Ασάς με τη μητέρα της, καθώς και την παθολογική σχέση της Καρόλ Ασάς με τη δική της μητέρα, τη συγγραφέα Μονίκ Λανζ, για την οποία είχε γράψει και βιβλίο.
Ένα έξοχο φιλμ που φέρνει στην επιφάνεια μία σπάνια συναισθηματική αλήθεια και επιχειρεί να ξαναζωντανέψει τη ζωή της μητέρας και τη σχέση της με τους άντρες, την κακοποίηση και τη χειραγώγηση που βίωσε, μέσα από θραύσματα της ιστορίας της, που ανακαλύπτονται σταδιακά και τονώνουν το ενδιαφέρον του θεατή.

La Môme

Είχε προηγηθεί 17 χρόνια πριν το “Ζωή σαν τριαντάφυλλο” (αυθεντικός τίτλος La Vie En Rose _La Môme _ Το Παιδί): Όπως δηλώνει ο σκηνοθέτης Ολιβιέ Νταάν (Νταχάν), αυτό που τον ενδιέφερε στη ζωή της Εντίθ Πιάφ είναι τι ακριβώς την ενέπνευσε για να γίνει αυτή που έγινε. Κάπως έτσι ξεκινούν οι βιογραφίες που σέβονται τον εαυτό τους. Για να αντιστρέψω κάπως το συλλογισμό, η Ζωή σαν Τριαντάφυλλο δεν ξεχωρίζει για τις αρετές ή την πρωτοτυπία της αλλά για τη δύναμη του κεντρικού χαρακτήρα που την ενέπνευσε, όπως το Ray πρόσφατα και πολλές άλλες στο παρελθόν. Η Εντίθ Πιαφ αποτέλεσε μια τρομερή περίπτωση αυτοκαταστροφικής βασίλσσας του δράματος που βίωνε με την παραμικρή της κίνηση, λες και ήταν πλασμένη για την ταλαιπωρία και την τραγωδία. Το ταλέντο της ήταν να ενσωματώνει την κακοτυχία της σε καλλιτεχνικές ερμηνείες που ξεπερνούσαν κατά πολύ τα όρια της virtuosité και μιλούσαν κατευθείαν στην ψυχή ενός ολόκληρου λαού. Η απεριόριστη συμπάθεια (και συμπόνοια) των Γάλλων στο πρόσωπό της δεν την ξεκούρασε, ούτε την έκαμψε. Δεν συμβίβασε τη μετωπική αντιμετώπιση που είχε για την κοινωνία, τον έρωτα, τη ζωή και το θάνατο, ούτε έριξε νερό στο νέκταρ των ερμηνειών της. Η ταινία κινείται γύρω από την πορεία και τη μανιέρα μιας μικρόσωμης γυναίκας που ήταν larger than life και εξαρτάται αποκλειστικά από την Μαριόν Κοτιγιάρ, μια πανέξυπνη ηθοποιό που από νωρίς κατάλαβε πως το μέλλον της βρίσκεται στους ιδιότυπους χαρακτήρες και βαστάει στους, επίσης ντελικάτους, ώμους της μια σοβαρή ευθύνη, εθνικής εμβέλειας. Η νεαρή καρατερίστα παραδίδει μια από τις ερμηνείες της χρονιάς, παρόμοια με του Τζέιμι Φοξ – τα τραγούδια και εδώ ακούγονται στην πρωτότυπη μορφή τους. Τι να πω, είναι καταπληκτική και κάνει την τυπική ταινία άξια παρακολούθησης. Βραβευμένη με Όσκαρ ταινία όπου ταινία ξεδιπλώνεται η ζωή της θρυλικής Εντίτ Πιάφ (την οποία ερμηνεύει η Μαριόν Κοτιγιάρ), μία ζωή γεμάτη πόνο, έρωτα, δόξα. Ζωντανεύουν οι πόθοι και τα όνειρα της τραγουδίστριας που σημάδεψε με την εύθραυστη φωνή της τον αιώνα. Στην ταινία ακούγονται τα γνωστά τραγούδια της Πιάφ, “Heaven Have Mercy”, “Milord”, “Rien de rien”, “La foule”, “Cri du cœur”, “La vie en rose” (στα αγγλικά!!), “Mon Dieu”, “Hymne à l’amour”, “Mon manège à moi”, “Non, je ne regrette rien”, ερμηνευμένα από την ίδια, καθώς ο Ντάχαν πίστευε ότι ήταν αδύνατο να αντικαταστήσει κάποιος την μοναδική φωνή της γαλλίδας ερμηνεύτριας. Η ταινία συμμετείχε και στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Βερολίνου.
Μαριόν Κοτιγιάρ – Εντίτ Πιάφ \ Ζεράρ Ντεπαρντιέ – Louis Leplée \ Σιλβί Τεστούντ – Mômone (Simone Bertaud) \ Ζαν-Πιερ Μαρτίνς – Marcel Cerdan \ Εμανουέλ Σέιγκνερ – Titine \ Πασκάλ Γκρέγκορι – Λουί Μπαριέ \

Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου
Η Μαριόν είναι “Βασίλισσα του χιονιού”

“Θέλω να παραμένει το μυστήριο στους ρόλους μου ακόμα και για εμένα, θέλω να εκπλήσσομαι”, είπε καθώς προσγειώθηκε στις 16 Φλεβάρη στο παγωμένο Βερολίνο. Η Οσκαρική Μαριόν πρωταγωνιστώντας στην ταινία της Λουσίλ Χατζιχαλίλοβιτς «La Tour de glace» που διαγωνίζεται για την Χρυσή Αρκτο, κομψή, εκτυφλωτικά γοητευτική και ευγενική μπροστά στις κάμερες, η αποκάλυψε ότι «στην πρώτη συνάντησή μας με την συμπρωταγωνίστριά μου, Κλάρα Πασινί και την σκηνοθέτρια, σχεδόν δεν μπορούσα να την κοιτάξω στα μάτια. Δεν ένιωθα άνετα. Είναι πολύ χαρισματική ηθοποιός».

Η ταινία είναι μια παραλλαγή της «Βασίλισσας του χιονιού» όπου η Κοτιγιάρ υποδύεται… ασφαλώς την βασίλισσα σε μια ταινία που γυρίζεται με βάση το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν. Η νεαρή Κλάρα Πασινί ένα κορίτσι που το σκάει από το ορφανοτροφείο και καταλήγει στα γυρίσματα της ταινίας να παίζει τη βοηθητική ηθοποιό. Θαμπωμένη από την ομορφιά και τη μυστηριώδη γοητεία της «βασίλισσας», το νεαρό κορίτσι ξεκινά μια επίσης μυστηριώδη σχέση με την πρωταγωνίστρια με σκοτεινό φινάλε καθώς «όλοι πρέπει να θυσιάσουν κάτι για τη βασίλισσα», όπως λέει το παραμύθι.

Η ταινία βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο όνειρο, τη φαντασία και την πραγματικότητα. Εξελίσσεται με αργούς ρυθμούς, οι περισσότεροι διάλογοι εκφέρονται ψιθυριστά, το σκοτάδι πυκνώνει προς το φινάλε και τα πάντα είναι καλυμμένα από χιόνι. Αποτελεί μια ενδιαφέρουσα αναφορά στη δόξα και τη φήμη των δημοσίων προσώπων και ιδιαίτερα των ηθοποιών αλλά απαιτεί την υπομονή σας για να φτάσετε στην τελευταία πράξη.

Μαριόν Κοτιγιάρ
Marion Cotillard

Βραβεύσεις: Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου (2008), Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής (2016), βραβείο Σεζάρ καλύτερης γυναίκας ηθοποιού, Αξιωματικός του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων (2016), Βραβείο Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου Α’ γυναικείου ρόλου (2014), BAFTA καλύτερου Α΄ γυναικείου ρόλου, Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Α’ γυναικείου ρόλου σε μουσική ή κωμική ταινία, Trophée Chopard και Hasty Pudding Woman of the Year (2013) Κρατά μια διακεκριμένη θέση στο πλάι της Σιμόν Σινιορέ ως η μόνη Γαλλίδα ηθοποιός που κέρδισε Βραβείο Όσκαρ Α’ Γυναικείας Ερμηνείας. Είναι επίσης η πρώτη νικήτρια του συγκεκριμένου βραβείου για μη-αγγλόφωνο ρόλο από το 1960, οπότε και η Σοφία Λόρεν είχε βραβευτεί για την ερμηνεία της στην ταινία “η Ατιμασμένη” (La Ciociara). Η Κοτιγιάρ είναι επίσης η μοναδική βραβευμένη της Ακαδημίας για ερμηνεία στη γαλλική γλώσσα.

Προσωπική Ζωή: Γεννήθηκε στο Παρίσι και μεγάλωσε στην Ορλεάνη στους κόλπους μιας οικογένειας καλλιτεχνών. Η μητέρα της είναι κωμικός και ο πατέρας της σκηνοθέτης. Επίσης και οι δύο διδάσκουν τη δραματική τέχνη. Έχει δύο δίδυμους μικρότερους αδερφούς, τον Κουέντιν και τον Γκιγιόμ, ο πρώτος γλύπτης και ζωγράφος κι ο δεύτερος συγγραφέας.

Καριέρα

Ξεκίνησε την καριέρα της στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Τον πρώτο της ρόλο στο θεατρικό «Y a des nounous dans le placard» σκηνοθετούσε ο εξάδελφός της Λορέν Κοτιγιάρ. Το 1994 κέρδισε το πρώτο βραβείο του Κονσερβατορίου της Δραματικής Τέχνης στην Ορλεάνη. Απέκτησε φήμη προς το τέλος της δεκαετίας του ‘90 όταν επιλέχθηκε να παίξει στην ταινία του Λυκ Μπεσόν, «Taxi», σαν Λιλί Μπερτινό, έναν ρόλο που επανέλαβε σε δύο ακόμη συνέχειες. Κέρδισε πολύ καλές κριτικές και την προσοχή των σινεφίλ όταν υποδύθηκε δύο δίδυμες κοπέλες που αντάλλαξαν ζωές μετά το θάνατο της μίας στην ταινία «Les Jolies Choses». Αν και είναι περισσότερο γνωστή στη Γαλλία, η Κοτιγιάρ γίνεται σταδιακά γνωστή και έξω από τη χώρα της. Το 2003, πρωταγωνίστησε στη ρομαντική κομεντί του Γιαν Σαμιουέλ Αγάπα με αν τολμάς (Jeux d’ enfants).

Κατόπιν συμμετείχε στην ταινία του Τιμ Μπάρτον Big Fish: Αληθινές ιστορίες, δίπλα στον Μπίλι Κράνταπ και τον Άλμπερτ Φίνεϋ, στην πρώτη της στο αγγλόφωνο κοινό. Η Κοτιγιάρ ερμήνευσε στη συνέχεια, το 2004 την δολοφονική Τίνα Λομπάρντι στην ταινία του Ζαν Πιερ Ζενέ, «Οι Ατελείωτοι Αρραβώνες» (Un long dimanche de fiançailles). Το 2006 εμφανίστηκε στην ταινία του Ρίντλεϋ Σκοτ «Μια Καλή Χρονιά» (A Good Year).

Επιλέχθηκε ανάμεσα σε χιλιάδες υποψήφιες να υποδυθεί την Εντίθ Πιάφ, υποδύθηκε τη Λουίζα Κοντίνι στη μεταφορά στον κινηματογράφο του βραβευμένου με Τόνυ μιούζικαλ «Nine» (σκηνοθεσία ο Ρομπ Μάρσαλ 2009).

Ενδεικτική Φιλμογραφία
Ταινίες Μεγάλου Μήκους

1994 L’ Histoire du garçon qui _voulait qu’on l’embrace
1996 Comment je me suis disputé… (ma vie sexuelle)
1996 La belle verte
1996 La Mouette
1998 Taxi _Ταξί
1999 La guerre dans le Haut Pays
1999 Furia
1999 Du bleu jusqu’en Amerique
2000 Quelques jours de trop
2000 Taxi 2
2001 Hereuse
2001 Lisa
2001 Les Jolies Choses
2002 Une affaire privée
2003 Taxi 3
2003 Jeux d’enfants _Αγάπα με αν τολμάς
2003 Big Fish: Αληθινές ιστορίες
2004 Innocence _Αθωότητα
2004 Un long dimanche de fiançailles _Οι Ατελείωτοι Αρραβώνες
2005 Edy
2005 Cavalcade
2005 Ma vie en l’air _Το Κορίτσι των Ονείρων μου
2005 Mary _Τα Πάθη μιας Γυναίκας
2005 Sauf le respect que je vous dois _Η Απόλυση
2005 Boîte Νoire _Υποσυνείδητο
2006 Toi et moi
2006 Dikkenek
2006 Fair Play
2006 A Good Year Μια Καλή Χρονιά
2007 La Môme / La Vie En Rose _Ζωή σαν Τριαντάφυλλο
2009 Public Enemies _Δημόσιος κίνδυνος
2009 Nine _Εννέα
2009 Le Dernier Vol _Η Τελευταία Πτήση
2010 Inception
2010 Les Petits Mouchoirs / Little White Lies _Μικρά Αθώα Ψέματα
2010 Midnight in Paris _Μεσάνυχτα στο Παρίσι
2011 Contagion
2012 The Dark Knight Rises _Ο Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή
2012 De Rouille et d`Os _Σώμα με Σώμα
2014 Deux jours, une nuit _Δύο ημέρες, μία νύχτα
2016 Juste la fin du monde _Ακριβώς το τέλος του κόσμου
2016 Assassin’s Creed

Μικρού Μήκους

1995 Snuff Movie
1996 L’ @mour est à réinventer, dix histoires d’amours au temps du sida
1997 Affaire classée
1998 La Surface de réparation
1999 L’ appel de la cave
2000 Le Marquis
2001 Heureuse
2001 Boomer

Τηλεόραση

1993 Highlander (guest)
1994 Extrême limite
1996 Théo la tendresse
1996 Chloé
1998 Interdit de vieillir
2001 Les Redoutables
2001 Une femme piégée

Βραβεύσεις και Υποψηφιότητες

2008: Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο BAFTA
2008: Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο
Κύκλου Κριτικών Βοστώνης
2007: Γυναικείας Ερμηνείας για την ταινία Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο
Critics’ Choice Awards
2008 Υποψηφιότητα: Γυναικείας Ερμηνείας για την ταινία Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο
Φεστιβάλ των Καννών: 2004: Βραβείο Chopard – Γυναίκα Αποκάλυψη
Βραβεία Κύκλου Κριτικών Σικάγου _2007: Γυναικείας Ερμηνείας για την ταινία Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο (υποψηφιότητα)

Βραβεία Σεζάρ

2005: Β’ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Οι Ατέλειωτοι Αρραβώνες
2008: Γυναικείας Ερμηνείας για την ταινία Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο
1999: Πολλά Υποσχόμενης Ηθοποιού για την ταινία Taxi _υποψηφιότητα
2002: Πολλά Υποσχόμενης Ηθοποιού για την ταινία Les Jolies Choses

European Film Awards \ Υποψηφιότητα: 2007 \ Γυναικείας Ερμηνείας για την ταινία Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο

Χρυσές Σφαίρες

2008: Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας σε Μιούζικαλ ή Κωμωδία για την ταινία Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο

Βραβεία Κύκλου Κριτικών Λονδίνου

2008: Γυναίκας Ηθοποιού της Χρονιάς για την ταινία Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο _υποψηφιότητα:

Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Παλμ Σπρινγκς _υποψηφιότητα _ 2008: Εξέχουσας Ερμηνείας για την ταινία Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο
Βραβεία Σωματείου Ηθοποιών Κινηματογράφου \ υποψηφιότητα _2008: Εξέχουσας Ερμηνείας από Γυναίκα σε Πρωταγωνιστικό Ρόλο για την ταινία Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο

Guillaume Canet _ταινίες

Επίσης

Πάνω από 80 παραγωγές σε ~35 χρόνια, με μέση βαθμολογία κοινού (imdb) 6.2|10

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΤΟ atexnos.com

ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ: