Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης // -Καίγεται και το βιός μας. Ο πόνος μας δεν λέγεται, δεν γράφεται ο καημός μας. -Όχι… Όχι. Δεν ξαναγυρίζω σε κείνη την μαύρη την τραγική εποχή της Μικρασιατικής καταστροφής. Δεν γυρίζω στα σκοτάδια και την ανείπωτη συμφορά. -Στο σήμερα έρχομαι, στο τώρα που είναι εξ’ ίσου μαύρο και τραγικό κι είναι εξ’ ίσου ανείπωτη η συμφορά , έστω κι αν πέρασαν 96 ολόκληρα χρόνια. -Πύρινοι μαύροι διαβόλοι περικυκλώνουν τον ουρανό από δύση κι ανατολή. Πύρινες δαγκάνες στραγγαλίζουν ένα πανέμορφο αλλά μαρτυρικό τοπίο. Δεν ψάχνω για φταίχτες και υπεύθυνους , δεν ψάχνω για άνομα συμφέροντα, ελλείψεις και μικρότητες.…

 Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης // Ε… Ναι! Τελικά λοιπόν το ποδόσφαιρο είναι μια μεγάλη, μια σπουδαία υπόθεση. -Όταν ακόμα κι αυτοί που μας εξουσιάζουν κι αυτοί που μας κυβερνούν, γίνονται μικρές ασπρόμαυρες κουκίδες ανάμεσα σ’ ένα τεράστιο αλαλάζων πλήθος. Ένα έξαλλο πλήθος που εκφράζει χίλια δυο συναισθήματα . Από αλαλαγμούς χαράς και πανηγυρισμούς, από αλλαγή αμφίεσης και μασκαράτας, μέχρι κλάμα, ύβρη, κατάθλιψη. Μέχρι αναθεματισμούς και χρήση βίας. Ένα γκολ είναι η πανδαισία της εκδήλωσης αυτών των συναισθημάτων. -Ένα ποικίλο αντιμαχόμενο πλήθος που έχει προσωπικές προτιμήσεις και τις εκφράζει με τον δικό του διαφορετικό τρόπο. -Το ποδόσφαιρο εκτός από ένα συναρπαστικό σχεδόν άγριο…

 Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης // Ασυμβίβαστα κι όμως συμβατά. Κι όλα απαλά κι ανάλαφρα αφήνονται στην καλοκαιρινή ραστώνη με την ελπίδα της απραξίας και της λήθης. Οι ήχοι της πόλης κόπασαν και το δηλητήριο της ατμοσφαιρικής ρύπανσης εισπνέεται ανενόχλητα από τα κατεψυγμένα σπλάχνα. Μια πάχνη ατονίας σκεπάζει τις πολιτικές δραστηριότητες σε επίπεδο ηλιθιότητας μπροστά στην απόλαυση της θαλάσσιας αύρας , τα μπάνια του Λαού και τους ποδοσφαιρικούς αγώνες του Μουντιάλ. -Ας ευχηθούμε στον κ. Μητσοτάκη να πάει για διακοπές. Το αναλώσιμο χιούμορ του οι εμμονές και το πνεύμα ειρωνείας έχουν εξαντληθεί κι έκανε την εμφάνιση του αυτό που διαθέτει σε επάρκεια, εμπάθεια…

Μου άρεσε να τους βλέπω και τους δυο μαζί και τους καμάρωνα. Μαζί, πάντα μαζί- στη λαϊκή, στο σούπερ μάρκετ- να σέρνει αυτός το καροτσάκι – στο γιατρό κι όπου αλλού χρειαζόταν. Αυτή τώρα τελευταία κρατούσε ένα χαριτωμένο μπαστουνάκι, σούρνοντας λίγο το αριστερό της πόδι. Οι φήμες στην γειτονιά λέγανε πως είχε περάσει ένα μικρό εγκεφαλικό, που δεν ήθελε με κανένα τρόπο να παραδεχτεί. -Ο Λύσανδρος και η Σούζη ήταν από παλιά δυο πολυαγαπημένοι φίλοι. Συνάδελφος-χρόνια- στην Εταιρία η Σούζη και παιδικός φίλος ο Λύσανδρος. Αλλά θαρρώ τώρα τελευταία με αποφεύγουνε λίγο, γιατί είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στη ζωή τους…

 Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης // Αλίμονο και τρεις αλί… Πολλά μπορούσα να τα φανταστώ, να τα διανοηθώ, ή να τα πιστέψω. Γιατί υπάρχουν τόσα στοιχεία, υπάρχουν γεγονότα, υπάρχει η προηγούμενη εμπειρία. αραδείγματος χάριν το παιδί που πηγαίνει με το όπλο στο σχολείο και ‘’καθαρίζει’’ όποιον βρει μπροστά του, είτε δάσκαλο είτε συμμαθητή. Ή το φορτηγό που πέφτει σκοπίμως στα κινούμενα πλήθη σε δρόμους και πλατείες και εμπορικά κέντρα, σκορπώντας τον θάνατο. Τα καλάσνικωφ που δουλεύουν ανενόχλητα έξω από τα μπαρ τις νύχτες. Τους δολοφόνους ρατσιστές της Κου – Κλουξ – Κλαν. Την διαστροφική ανάγκη που φυλακίζει, κακοποιεί και εκπορνεύει τα παιδιά μέσα…