Πρόσωπα χαμογελαστά και χαρούμενα με την ικανοποίηση ζωγραφισμένη στα μάτια τους. Τα καταφέραμε, σύντροφοι! Χτίσαμε τη δική μας πολιτεία. Την κόκκινη πολιτεία. Κι αύριο, λέει, θα βρούμε τις φόρμες, να μιλήσουμε ανθρώπινα. Για το ψωμί που λείπει, τους συντρόφους που έφυγαν και το μέλλον που σήκωσαν στις πλάτες τους, δίνοντάς μας τη σκυτάλη. Να φιληθούμε και ν’ αγαπηθούμε σα να ‘μαστε αδέρφια. Αδέρφια μαζί με τη δύναμη της θέλησης, της συνειδητής. Στις φάμπρικες και στις γειτονιές και στα χωριά ανοίγουμε το δρόμο… Με τον ιδρώτα και το αίμα μας! Την καρδιά μας δίνουμε και την ψυχή μας, όταν χρειάζεται, για…

Χαράζονται τα σύνορα, αλλάζουν οι συμβάσεις, οι συμφωνίες οι διεθνείς… Το λεν’ αναταράξεις! Κι εσύ μ’ ένα καφέ εσπρέσο… Ψάχνεις ζωή. Το ρίχνεις έξω. Για πάρτη σου το φίλημα, Και το παλιό το οίδημα… Από τη Μέση Ανατολή… Έρχεται σφαίρα μαγική` που σπρώχνει όλους τους λαούς, σε νέους απόκρημνους γκρεμούς. Κι εσύ μ’ ένα καφέ στο χέρι, ψάχνεις το δίκοπο μαχαίρι. Τρέχεις, δεν έχεις που να πας. Μόνο το χρόνο σου περνάς. Κύπρος, Αιγαίο, Ιόνια, Κρήτη… Πετρέλαια, βάσεις, ο μαγνήτης` Κι εσύ φοράς τα γιορτινά σου, μα πέθανε η ντοπιολαλιά σου. Καλπάζουν οι εξοπλισμοί, για τ’ αφέντη τη χλιδή! Και…

Κάθε καρυδιάς καρύδι, μαντρωθήκαμε όλοι μέσα και φωνάζουμε με πάθος: Ζήτω η Αστερόεσσα!!! Ζήτω οι Αμερικάνοι! Ζήτω οι υποτακτικοί!!! Μας πέρασαν νέο βρόγχο, μια καινούργια φυλακή! Ζήτω τα αεροπλάνα! Ζήτω τα πυρηνικά!!! Για τα κέρδη των ολίγων, ζούμε με τα δανεικά! Ζήτω οι βάσεις του θαΝΑΤΟυ! Ζήτω οι ασκήσεις μας!!! Σφίγγει ο κλοιός τους σφίγγει, κάτω από τη μύτη μας! Μπράβο Πάιατ αλάνι, των φονιάδων των λαών, που κατάφερες να “φτιάξεις” ένα νέο συφερτό!!! Βαγγελιώ Καρακατσάνη // ΑμΕΑ, Λογοτέχνης, Αντιπρόεδρος Συλλόγου Γυναικών Αρχανών -ΟΓΕ

Αδέρφια είμαστε μα οι ζωές μας χώρια δεν τη ποθήσαμε ποτέ τη λευτεριά και κρεμασμένοι απ’ του τοίχου τα ρολόγια ψάχνουμε να βρούμε αλλού παρηγοριά. Κυλάει στο αίμα μας το ίδιο μοιρολόι αυτό που κάνανε παλιά μες στα χωριά κάθε που χάνονταν απ’ το παζλ ένα κομμάτι πριν ξεψυχήσει η παλιά δρακογενειά. Τώρα φωνάζω μες στα ρυάκια της ζωής μας μ’ απόκριση δεν παίρνω πουθενά, SOS δεν πουλιέται στα παζάρια η ψυχή μας θα ξανανθίσουμε και θάν’ πρωτομαγιά. Βαρύ το ζάλο μας, βαριά κληρονομιά μας, μα αν σηκώσουμε στα αστέρια τα σπαθί θα ακουστεί από μακρυά η αναπνοή μας, και…

Μας πήραν το ψωμί απ’ το τραπέζι Τα όνειρα μας τα τσάκισαν οι ερπύστριες Μα η ζωή ανάσα θέλει Βγαίνει στο δρόμο και σκαλίζει πολεμίστρες. Δεν σου ζητώ να μ’ αγαπάς, αγάπη θέλω Να μου κρατάς σφικτά το χέρι στα βαθιά Και να σηκώνει το κεφάλι στους εχθρούς μας Όσους κοιτάνε με του μίσους τη ματιά. Ζούμε στην κόλαση, φωτιά και σίδερο, Θερίζει ο θάνατος, κατατρεγμοί Κι όσοι μας έταξαν επίγειους παραδείσους Αργά ή γρήγορα θα κάτσουν στο σκαμνί. Δεν σου ζητώ να μ’ αγαπάς, αγάπη θέλω Να μου κρατάς σφικτά το χέρι στα βαθιά Και να δικάζει κάθε μέρα…

Κάρολα Ράκετε, τ’ όνομα σας θα μείνει στην ιστορία γλώσσα σαν έβγαλες στους φασίστες του Σαλβίνι, δουλικό κι αυτός του κεφαλαίου. Το αίμα σου κυλάει στους σκοτεινούς καιρούς το ευγενές σου ήθος πρώτος ύμνησε ο συμπατριώτης σου Μπέρτολτ Μπρεχτ, σαν καρφώθηκε η κόκκινη σημαία στην καρδιά του κτήνους. Στα γραπτά του μεγαλύτερου δραματουργού του 20ου αιώνα μια θέση αρμόζει στη Μάνα των προσφύγων. Καθώς οι νεανικές πλάτες σου πέτρα έγιναν για να σηκώσεις ολάκερο το βάρος των κατατρεγμένων Πέτρα και η καρδιά σου για να σηκώσεις τις τρομερές συνέπειες αυτής της ανιδιοτελούς πράξης σου. Τα ευγενή σου αισθήματα και προπαντώς…

USA το S σαν μια σβάστιγκα Μια μικρή ιστορία θα σας διηγηθώ/ του μακελάρη Τρούμαν, μας μπάζει στο ψητό. Πρόεδρος μεγάλος των τρομοκρατών /τα βρήκε λίγο σκούρα στην πάλη των λαών. Έριξε πυρηνικά το σαράνταπέντε /το ΔΣΕ κατέστρεψε σχεδόν στο πάρα πέντε. Ναπάλμ από τη μία, βοήθεια απ’ την άλλη/ να υποτάξει ένα λαό αγύριστο κεφάλι. Κι οι προύχοντες του έστησαν άγαλμα στην Αθήνα/ραγιάδες είναι όλοι τους και την περνάνε φίνα. Και στου λαού τις πλάτες στήνουν παιχνίδια νέα / για αλλότρια συμφέροντα, στου ΝΑΤΟ την παρέα. Όποιος δεν είν’ μαζί μας, είναι εναντίον μας/πέσανε οι πύργοι, στηθήκαν κολαστήρια. Απάντηση…

Άλλοτε το καραβάνι των ταξιδευτών σωτηρία ήταν για τον άνθρωπο. Παράλληλα όμως χαράζονταν και ο δρόμος του μεταξιού… Σήμερα και οι δύο δρόμοι σπέρνουν θάνατο κι έχουν οσμή σάπιας σάρκας. Τα όρνια ακόνιζαν από καιρό τα νύχια και το ράμφος τους. Μα υπάρχουν και τα καραβάνια των τρελών κι ονειροπόλων, που σμίγουν την ανατολή με τη δύση, το χθες με το Αύριο, το δικό μας, το κατάδικο μας! Κι εκεί που σήμερα κείτονται πτώματα που θρέφουν τη γη με το αίμα της τάξης μας, Αύριο θα φυτρώσουν αγριολούλουδα που αντέχουν στην ανομβρία και στις καταιγίδες τις τροπικές. Γι’ αυτό το…

Οι εργάτες περπατάνε σκυφτοί. Ευκαιρίες ζητούν να ανασάνουν στιγμιαία Κι ύστερα να ξαναφορέσουν το θλιμμένο προσωπείο της εκμετάλλευσης. Η ήττα βαραίνει τους ώμους τους. Η επιβίωση ένστικτα πρωτόγονα ξυπνά. Σαν ο χαμένος διδαχτεί την ιστορία, πως οι άρχοντες θα αλυσοδέσουν την οργή του; Όμως το έγκλημα που συντελείτε δεν είναι μοναχά ίδρος και αίμα. Η δύναμη στριμώχνεται σε χύτρες με βαλβίδα ασφαλείας. Δεν αρκεί φωτιά, πάνω για να πετάξει, το καπάκι. Ο φονιάς δεν ντρέπεται για το έγκλημα που διαπράττει. Φοβάται μην συλληφθεί επ’ αυτοφώρω. Μα αφού οι νόμοι τους το επιτρέπουν, ελεύθερος, θα συνεχίζει τη δουλειά του. Η ζωή…

Φιλοξενούμενη η Βαγγελιώ Καρακατσάνη // ΑμΕΑ, Λογοτέχνης, Αντιπρόεδρος Συλλόγου Γυναικών Αρχανών -ΟΓΕ, Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος με τη Λαϊκή Συσπείρωση στο Δήμο Αρχανών Αστερουσίων Οι καιροί είναι χαλεποί και η κοινωνία μας εγκυμονούσα. Το αν θα γεννηθεί το αυγό του φιδιού ή ο νέος άνθρωπος, κρίνεται τώρα! Ποτέ άλλοτε δεν είχε η ανθρωπότητα τόσο πολύ πλούτο συγκεντρωμένο σε τόσο λίγους, με τόσα εκατομμύρια ανθρώπους να πεθαίνουν από πολέμους, πείνα, λιμούς, αρρώστιες φυσικές καταστροφές. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε τόσα πολλά μέσα για την προστασία του περιβάλλοντος, τόση «πνευματική καλλιέργεια» και ο πλανήτης να εκπέμπει τόσο μεγάλο SOS! Ποτέ άλλοτε δεν «προσφέρονταν» τόσο μεγάλη…