Γράφει ο Στέλιος Κανάκης // Γιατί να έρθει ο Ζαραλίκος στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, που προηγουμένως είχε πάει στη γιορτή του ΣΥΡΙΖΑ; Τον Μπέζο γιατί τον καλέσατε; Ο Νταλάρας; Τι φορά η… Μποφίλιου; Να και φωτογραφία του Λοβέρδου στο Φεστιβάλ! Μα καλά θα τιμήσουν τον Ξαρχάκο; Πόσα χρήματα έχει η Λιάνα; Γιατί ψηφίσατε «ναι» σ’ αυτό το νομοσχέδιο; Γιατί «παρών» στο άλλο; Γιατί «όχι» στο τρίτο; Όλη αυτή η ενασχόληση ανοήτων και αφάσιων πολιτικοκοινωνικά που καταπίνουν τα πάντα από το σύστημα αδιαμαρτύρητα, είναι σχεδόν καθημερινή. Στις περισσότερες απ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν έχει παρά να γελάσει κανείς ή να λυπηθεί. Διότι…

Από τη Συμμορία των «4», στις παγκόσμιες πρωτιές, στον Αλί Μπαμπά (και τους 40 κλέφτες;) Πριν 100 χρόνια στον Κίτρινο Ποταμό, πάνω σε μια βάρκα, δώδεκα άνθρωποι ίδρυσαν το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας. Στα πρώτα χρόνια τα πράγματα ήταν δύσκολα για τους Κινέζους κομμουνιστές. Κάτι οι αποικιοκράτες που όλο και τσιμπούσαν από την επικράτειά της, κάτι οι εγχώριοι λακέδες τους, κάτι το σκυλί τους ο Τσιανγκ Κάι Σεκ που είχε βαλθεί να τους εξαφανίσει είχε καταντήσει εντελώς ανθυγιεινό να είσαι κομμουνιστής στην Κίνα. Αυτό βεβαίως ίσχυε για όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, γεγονός που κάπως παρηγορούσε τους κομμουνιστές…

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης // Το παρακάτω απόσπασμα είναι από μελέτη με θέμα: “Η κοινωνική επανασταθεροποίηση του καπιταλισμού”. Συντάχθηκε από την Ομοσπονδία Γερμανικών Βιομηχανιών (το αντίστοιχο του δικού μας ψωριάρη ΣΕΒ) και κυκλοφόρησαν εμπιστευτικά μέσω Deutsche Fuhrerbriefe (Επιστολές στους ηγέτες) τον Σεπτέμβρη του 1932. Γράφτηκε την εποχή που ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός έκανε τα πρώτα του βήματα. Είναι μέρος μιας αξιοπρόσεκτα ειλικρινούς, νηφάλιας και ψύχραιμης ανάλυσης σχετικά με την πραγματική υπόσταση του φασισμού και των μεθόδων του καπιταλισμού για να εξασφαλίζει την ύπαρξη και την κυριαρχία του, που την συνέταξαν οι πραγματικοί χρηματοδότες, διαχειριστές και υποστηρικτές του. Αξίζει να σημειωθεί πως δεν…

«Είμαστε οι νικητές, είστε οι ηττημένοι» ούρλιαζαν τα μεγάφωνα. Και τα καράβια έφταναν γεμάτα. Κι απόπλεαν άδεια. Τα μεγάφωνα συνέχιζαν να ουρλιάζουν: «Είμαστε οι νικητές, είστε οι ηττημένοι». Οι “νικητές” ήταν οι Άγγλοι του Σκόμπυ. Οι Αμερικανοί του Βαν Φλιτ. “Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας” παρουσιάζονταν μπροστά του. Οι ναπάλμ του Τρούμαν. Έτσι “νίκησαν”. Κι έχτισαν το δικό τους Νταχάου. Το κολαστήριο που ονόμασαν “Νέο Παρθενώνα”. Και τα μεγάφωνα ούρλιαζαν: «Είμαστε οι νικητές, είστε οι ηττημένοι». Πολλές φορές ούρλιαζαν και οι κρατούμενοι. Έπειτα σιωπούσαν. Κάποιοι για πάντα. Κι άλλοι τραβούσαν σιωπηλοί και χαμογελαστοί για την Αθανασία. Όπως ο Αλέξης: «Τι…

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης // Μελετώντας κανείς σοβαρά τον Β΄ΠΠ διακατέχεται από ένα δέος. Σχετικά με τους αριθμούς, τον όγκο των δυνάμεων που έλαβαν μέρος, την τεράστια έκταση του πολέμου, τα εκατομμύρια των νεκρών μαχητών και αμάχων, τις καταστροφές που υπέστησαν οι υλικοτεχνικές υποδομές, κυρίως της Σοβιετικής Ένωση, της Κίνας, αλλά και άλλων χωρών. Στα ψιλά περνάνε οι δυσθεώρητες και δεύτερες μετά τη Σοβιετική Ένωση (27.000.000), απώλειες σε έμψυχο  υλικό και υποδομές της Κίνας. Οι νεκροί της τελευταίας ξεπέρασαν τα 15.000.000 πλησιάζοντας τα 20. Ως έναρξή του, από τους δυτικούς ιστορικούς, δίδεται η 1η Σεπτεμβρίου 1939 που είναι η αρχή της…

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης // Κυβερνήτες που ξεπουλάνε τα πάντα. Ξεπεσμένα και αναξιοπρεπή ανθρωπάκια-υπουργοί. Τραμπούκοι και «πρώην» φασίστες. Πολλοί υπόδικοι, άλλοι καταδικασμένοι για ποινικά αδικήματα, κάποιοι απλώς απατεώνες. Κι όλοι τους μαριονέτες δεμένοι με νήματα που τελειώνουν στα δάχτυλα των αστών. Ένας λαός δυστυχής. Εργαζόμενοι της πείνας. Μισοεργαζόμενοι της εξαθλίωσης. Άνεργοι της ανυπαρξίας. Απέλπιδες και παρατημένοι. Στερημένοι, όλοι μας, από τα αναφαίρετα δικαιώματά μας – πολλές φορές κι απ’ αυτό – το πρωταρχικό, της ίδιας μας της ύπαρξης. Νέοι χωρίς μέλλον. Με τη ζωή να περνά μπρος απ’ το σβησμένο βλέμμα τους στις καφετέριες. Δίχως ενδιαφέροντα. Με προδιαγεγραμμένο «αύριο» το δικό…

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης // 12.677.857! Οι κανόνες της σύνταξης ορίζουν πως δεν ξεκινάς φράση με αριθμό. Πόσο, μάλλον, κείμενο. Εδώ, όμως, είναι η εξαίρεση. Μ’ αυτόν τον αριθμό ξεκίνησε η ζωή πολλών από εμάς. Αυτός ο αριθμός καλυτέρευσε τον κόσμο. Με αυτόν είναι διάσπαρτη η γη σ’ όλη την Ευρώπη. Δεκάδες, εκατοντάδες χιλιάδες σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα. Το ομοσπονδιακό τηλεοπτικό κανάλι «Ρωσία 24» έτρεχε μέχρι σήμερα, δεξιά στην οθόνη, κατά την 24ωρη ροή του προγράμματός του, ονόματα. Κάθε μέρα από τις 23 Φλεβάρη του 2020. Κάθε λεπτό 100 ονόματα. Για 76 συνεχόμενες μέρες, μέχρι τις 9 Μάη 2020. Είναι οι…

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης // «Εδώ Μόσχα. Εδώ Μόσχα. Όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί της ΣΕ είναι στον αέρα. Το ΤΑΣ ανακοινώνει την πρώτη επανδρωμένη πτήση παγκοσμίως στο διάστημα. Σήμερα 12 Απριλίου 1961, στη ΣΕ, το πρώτο επανδρωμένο διαστημόπλοιο στον κόσμο, το Βοστόκ, μπήκε σε τροχιά γύρω απ’ τη γη. Ο κοσμοναύτης πιλότος του διαστημοπλοίου Βοστόκ είναι πολίτης της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Ο ταγματάρχης Γκαγκάριν Γιούρι Αλεξέγιεβιτς.» Όπως είπε κι ο Τσιολκόφσκι: «Ο πλανήτης είναι το λίκνο του μυαλού. Αλλά δεν μπορούμε να ζούμε στο λίκνο για πάντα». Κι ο ίδιος ο Γκαγκάριν! «Αγαπητοί φίλοι, γνωστοί και μη, άνθρωποι απ’ όλες…

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης // Πριν τρεις μήνες που η Κίνα αντιμετώπιζε – πρώτη στον κόσμο την επερχόμενη πανδημία, οι κραυγές στη Δύση έδιναν κι έπαιρναν. «Αντιδημοκρατικά μέτρα», «αποκλεισμός εκατομμυρίων ανθρώπων», «αντιλαϊκή καραντίνα»… Η Κίνα κατάφερε σε δυο μήνες, στηριζόμενη στις πολιτισμικές ιδιομορφίες της – πλεονέκτημα και σ’ αυτήν την περίπτωση και στα υπολείμματα του σοσιαλιστικού παρελθόντος της, να ελέγξει την πανδημία. Με πρωτοφανή σε μέγεθος και έκταση μέτρα και κινητοποίηση, κατάφερε στην αρχή να περιορίσει το φαινόμενο σε Wuhan και Hubei και παράλληλα, αλλά και στη συνέχεια, να ασκήσει πίεση στον ιό σε αυτές τις περιοχές. Εκατοντάδες εκατομμύρια τέθηκαν σε…

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης // Από τη μία η πανδημία του ιού. Λαοί ξένοιαστοι όσον αφορά το ενδεχόμενο του θανάτου, συνειδητοποιούν ξαφνικά πως μπορεί να κινδυνέψουν άμεσα. Οι κοινωνίες διαπιστώνουν, έστω και με καθυστέρηση, πως είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να δράσουν συλλογικά. Να προστατεύσει καθείς την ομάδα και μέσω αυτής να προστατευθεί κι ο ίδιος. Να περιορίσει, να θυσιάσει τη βολή του, να συνεισφέρει στο σύνολο κι έτσι να προσφέρει και στον εαυτόν του μέσω της κοινότητας. Αλλά φευ είναι απαίδευτες σ’ αυτό. Κανείς δεν τους το δίδαξε – απεναντίας το αντίθετο έχει συμβεί, κι έτσι οι άνθρωποι παλαντζάρουν αμήχανοι…