ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΤΟ atexnos.com
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι.
Κ. Βάρναλης
Συντάκτης: Ειρηναίος
Γεννήθηκε στα Χανιά το 1986, απόφοιτος της τεχνικής εκπαίδευσης. Συμμετέχει με ποιήματα του στα συλλογικά έργα (e-books) ενώ ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορες λογοτεχνικές σελίδες. Αρθρογραφεί στην εφημερίδα Αγώνας της Κρήτης καθώς και στο διαδικτυακό πολιτικό και πολιτιστικό περιοδικό Ατέχνως. Διατηρεί το ιστολόγιο Λογοτεχνία και Σκέψη.
Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης // Τα εμβόλια αποτελούν μια ιστορική, παγκόσμια κατάκτηση της επιστήμης και της δημόσιας υγείας που σώζει εκατομμύρια ζωές κάθε χρόνο. Η συγκεκριμένη κατάκτηση έχει συμβάλει καθοριστικά στον δραστικό περιορισμό της παιδικής θνησιμότητας, έχει τιθασεύσει ή/και εξαλείψει μια σειρά θανατηφόρα και μεταδοτικά λοιμώδη νοσήματα. Τα εμβόλια κατά της covid-19 μπορούν και πρέπει να ακολουθήσουν αυτή την παράδοση. Κατά συνέπεια, είναι ιδιαίτερα προβληματικό τα εμβόλια να αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό και με υποτίμηση της χρησιμότητας τους. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο οποίος σκεπτικισμός δεν έχει βάση. Προφανώς, για να αντιληφθεί ο/η εργαζόμενος/η ότι τα εμβόλια της covid-19 είναι…
Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης // Υπόθεση Η “Ευτυχία” είναι ελληνική δραματική βιογραφική ταινία του 2019, σε σκηνοθεσία Άγγελου Φραντζή. Η ταινία ακολουθεί τη ζωή της στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Πρωταγωνιστούν η Κάτια Γκουλιώνη και η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Συγκεκριμένα, προς το τέλος της ζωής της, η διάσημη στιχουργός Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου εμφανίζεται σε μια βραδιά που διοργανώνεται προς τιμήν της με παρόντες όλους τους σπουδαίους δημιουργούς με τους οποίους έχει συνεργαστεί (Τσιτσάνης, Μητσάκης, Καλδάρας, Χατζηδάκις) όμως η ίδια με αφορμή αυτό το περιστατικό ανατρέχει στο παρελθόν της από την εποχή που ως πρόσφυγας της Μικρασιατικής καταστροφής φτάνει στην Ελλάδα μέχρι τις μέρες της. Κριτική…
Παρουσιάζει ο Ειρηναίος Μαράκης // Ο δίσκος «Γράμματα από τη Γερμανία» σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και σε στίχους του Φώντα Λάδη, γράφτηκε το Μάρτη του 1966, μελοποιήθηκε το Απρίλη της ίδιας χρονιάς και παρουσιάστηκε αρχικά τον Ιούλιο του 1966 στη μπουάτ «Εσπερίδες» από τον Γιώργο Ζωγράφο και στις 1-2 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο του Λυκαβηττού, στην Α’ Εβδομάδα Ελληνικής Μουσικής με τον ίδιο τραγουδιστή. Όμως και λόγω του κλίματος που επικρατούσε εκείνα τα χρόνια τα οκτώ από τα δεκατρία τραγούδια λογοκρίθηκαν κι έτσι η κυκλοφορία του δίσκου ήταν αδύνατη. Αρχικά ο Μίκης Θεοδωράκης είχε δώσει στον δίσκο τον τίτλο «Ο…
Τα τραγούδια που μιλάνε για τσιγάρο και για τον πόνο που γιατρεύει των τρελών ο νέος νόμος ο αντικαπνιστικός θα στείλει στο απόσπασμα κι εγώ, πού ούτε μια τζούρα δεν τράβηξα ποτέ τώρα στα 33 μου θ’ αρχίσω να φουμάρω στα κρυφά έτσι, για την αντίσταση.
Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης // Το Joker είναι μια πάρα πολύ καλή ταινία. Μια ταινία καθρέφτης της εποχής μας. Για τις κοινωνικές ανισότητες, για τον θεσμοθετημένο ρατσισμό στους ψυχικά πάσχοντες και για άλλα. Είναι ασφαλώς κι ένα πολύ ενδιαφέρον origin του Joker ή τουλάχιστον μία ενδιαφέρουσα εκδοχή του χαρακτήρα. Αν κι η ταινία δεν συμπεριλαμβάνεται στην επίσημη σειρά του υπερηρωικού, κινηματογραφικού κύκλου της Warner Bros και της DC. Στο Joker, λοιπόν, και προς το τέλος της ταινίας, (ακολουθούν spoilers) πραγματοποιείται μία εξέγερση των εξαθλιωμένων, των αδικημένων και των ανθρώπων του περιθωρίου. Μία εξέγερση με πολιτική/κοινωνική αφετηρία, όχι όμως και με πολιτικούς…
Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης // // Η τελευταία ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο “Κάποτε στο.. Χόλιγουντ” δέχτηκε σκληρή έως και παράλογα εχθρική, σχεδόν… οπαδική, κριτική είτε από σινεφίλ χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, είτε από διάφορους κριτικούς κινηματογράφου. Μεταξύ άλλων δεν θεωρήθηκε “μεγάλη” αλλά μια μέτρια ταινία ενώ παράλληλα αναγνωρίστηκε ως κατώτερη των προσδοκιών από το κινηματογραφόφιλο κοινό ακόμα και από αρκετούς… “ταραντινικούς” θεατές που περίμεναν να την παρακολουθήσουν. Στοιχείο, της υποτιθέμενης μετριότητας -για ορισμένους- που εκπέμπει η ταινία, είναι η έλλειψη φιλοσοφικού στοχασμού και προβληματισμού. Τα οποία υπήρχαν στην ταινία, αν και ήταν σε μικρές δόσεις πολύ επιφανειακά και πολύ προσχηματικά…
Η τέχνη που αυτοπεριορίζεται ενισχύει την λογοκρισία της (σχόλιο για τους οπαδικούς βανδαλισμούς σε γκράφιτι με τον Νίκο Γκάλη)
Σχολιάζει ο Ειρηναίος Μαράκης // Ένα γκράφιτι, εμπνευσμένο από τον μπασκετικό θρύλο Νίκο Γκάλη, σχεδιασμένο σε ένα τοίχο παλιού σπιτιού στην Αθήνα, ήρθε στις 17 Αυγούστου, για να κάνει το τυχαίο πέρασμα από εκείνο το σημείο των κατοίκων της πρωτεύουσας λίγο παραπάνω πιο όμορφο και ενδιαφέρον. Στο γκράφιτι απεικονίζονταν ο Νίκος Γκάλης φορώντας την φανέλα του Άρη, στον οποίο ήταν παίκτης από το 1979 μέχρι το 1992. Ακολούθησε η διετία του Παναθηναϊκού (1992-1994). Αυτό ακριβώς το γκράφιτι καταστράφηκε με απόφαση ομάδας οπαδών του ΠΑΟΚ, οι οποίοι φρόντισαν να βεβηλώσουν το έργο σβήνοντας το πρόσωπό του Γκάλη και γράφοντας από δίπλα…
Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης // Μεσημεράκι καλοκαιριού, σε κάποιο παραδοσιακό καφενείο. Στο γωνιακό τραπεζάκι, δυο τύποι, κάτω απ’ την ομπρέλα, ο Σταύρος κι ο Αντώνης, αραχτοί, με τσιγάρο στο στόμα και ψιλοζαλισμένοι από την ζέστη, συζητούν. Πάνω στο τραπέζι υπάρχει ένα κλειστό τάβλι, μια αθλητική εφημερίδα, ένα κομπολόι και τέσσερα ποτήρια με υπολείμματα φραπέ: ΣΤΑΥΡΟΣ: Και που λες, χτύπησα χθες ένα κοτοπουλάκι στα κάρβουνα… Άλλο πράγμα αδερφέ! ΑΝΤΩΝΗΣ: Καλά ρε, φαί στο σπίτι, δεν είχες; ΣΤΑΥΡΟΣ: Είχα! ΑΝΤΩΝΗΣ: Και παρήγγειλες απ’ έξω, λοιπόν; ΣΤΑΥΡΟΣ: Ναι ρε, που το περίεργο; Άσε που ήταν κι η Παγκόσμια Ημέρα του Σεξ χθες! (κλείνει πονηρά…
Έγινε ο ποταμός παιγνίδι των εμπόρων και αγχωμένος χύνεται σε θάλασσα θολή πελώρια πάντα τα φορτηγά τρελά και τρελαμένα όπως κι ο ναύτης που ψηφιακά σου στέλνει τα φιλιά 2015 _________________ “Τα φώτα της Μελβούρνης” συνδιαλέγονται με το ποίημα του Νίκου Καββαδία “Yara Yara” από την ποιητική συλλογή “Τραβέρσο” (εκδ. Άγρα, 1990)
Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης // Το Μαχαγκόννυ δεν είναι μια πόλη της ονειροφαντασίας του Μπέρτολτ Μπρεχτ, δεν είναι μία πόλη εκτός τόπου και χρόνου. Έτσι κι αλλιώς ποτέ ο Μπρεχτ ως ποιητής, ως οργανικός διανοούμενος μιας κοινωνίας που ψάχνει να ανακαλύψει και αν επαναδημιουργήσει τον εαυτό της κόντρα σε κάθε εμπόδιο που της βάζει η άρχουσα, η αστική τάξη. Το Μαχαγκόννυ, η πόλη-πλεκτάνη υφαίνει τα δίχτυα της γύρω από όσους και όσες την δημιούργησαν για να παγιδεύσουν, σαν άλλη αράχνη στον ιστό, τους χρυσοθήρες που αναζητούν στο τυχαίο την οικονομική τους επιβίωση και αποκατάσταση αλλά και εκείνους, τους εύπορους, τους…