Ξύπνησε νωρίς σήμερα ο κυρ-Παντελής. Ξυρίστηκε κι ετοιμάστηκε για την εκκλησία. Κάθε Κυριακή θέλει να πηγαίνει πρωί-πρωί, σχεδόν μαζί με τον παπά. Πολλές φορές, μάλιστα, συμμετέχει και στο ψαλτήρι. Βγήκε απ’ την εξώπορτα του σπιτιού του, έκανε το σταυρό του και τάχυνε το βήμα του. Το κρύο ήταν τσουχτερό, ο χειμώνας είχε αγριέψει για τα καλά. Δεν πρόλαβε ν’ απομακρυνθεί πολύ, όταν απ’ την αντίθετη κατεύθυνση είδε να έρχεται μια νεαρή γυναίκα τυλιγμένη στο γούνινο παλτό της. Τα τακούνια της έκαναν θόρυβο στην ησυχία του πρωινού. Αναγνώρισε ο κυρ-Παντελής τη Ρόζα, την κοπέλα της γειτονιάς, όλοι ήξεραν πως ”κάνει πιάτσα”…

Λεηλατούν το μόχθο σου, τσαλακώνουν την αξιοπρέπειά σου, ξεπουλάνε τα όνειρα και το μέλλον των παιδιών σου… Κι όμως, δεν αντιδράς! ”Και τι μπορώ να κάνω;” λες και ξαναπιάνεις το τηλεκοντρόλ… Μην τολμήσουν μόνο και πειράξουν την ομάδα σου! Τότε, είσαι ικανός για όλα!… Δημήτρης Βαλαής Δάσκαλος, Νάουσα

Γράφει ο Δημήτρης Βαλαής // Δάσκαλος – Νάουσα Είσαι γέρος, ασθενής ή ανήμπορος; Βρες λύση! Αλλιώς, στον… Καιάδα! Είσαι άστεγος, πεινασμένος ή ανασφάλιστος; Ας πρόσεχες! Τι να σου κάνουμε; Δικό σου το πρόβλημα! Κι αν δεν τα καταφέρνεις… στον Καιάδα! Στην Ιταλία (και όχι μόνο) οι γιατροί, λόγω έλλειψης κλινών ΜΕΘ, αναγκάζονται να επιλέγουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει! Στην Ισπανία οι γέροι πεθαίνουν μόνοι και αβοήθητοι στα γηροκομεία! Στη Σουηδία εφαρμόζεται η ”ανοσία της αγέλης” απέναντι στην πανδημία του κορωνοϊού… κι όποιος επιβιώσει! Στις ΗΠΑ, τη μητρόπολη του καπιταλισμού, που διαθέτει όπλα να καταστρέψει τον πλανήτη τρεις…

Να με φοβάσαι πρέπει! Πόσες φορές να στο ξαναπώ. Η τύχη σου στα χέρια μου είναι. Μπορώ να σου δώσω δουλειά και να επιβιώσεις, να σε απολύσω και τα παιδιά σου να πεινάσουν. Μπορώ να σου πάρω το σπίτι, το χωράφι, το μαγαζί… Nα κόψω το μισθό σου, τη σύνταξή σου, την περίθαλψή σου… Κι αν και πάλι με αμφισβητήσεις, μπορώ να εξαπολύσω πολέμους και να σ’ αφανίσω, να σε κάνω πρόσφυγα ή ματανάστη… Να με φοβάσαι πρέπει! Τ’ ακούς; Διαθέτω στρατούς, θρησκείες, αστυνομίες, όπλα πυρηνικά, χημικά, βιολογικά… Ελέγχω τα πάντα, τη μόρφωσή σου, την ενημέρωσή σου… Χειραγωγώ τη σκέψη…

Γράφει ο Δημήτρης Βαλαής // Δάσκαλος – Νάουσα Όλα αυτά τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης και των προσφυγικών-μεταναστευτικών ροών, καλλιεργείται από εκπροσώπους και απολογητές του συστήματος ένα κλίμα εθνικιστικής υστερίας, προκειμένου να κρύψουν απ’ το λαό τα πραγματικά αίτια της φτώχειας, των πολέμων, της προσφυγιάς. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, ακροδεξιά και φασιστοναζιστικά μορφώματα νεκραναστήθηκαν και οργιάζουν!… Ο κίνδυνος εξάπλωσης του ρατσιστικού μίσους, του κοινωνικού αυτοματισμού και της ”ανθρωποφαγίας” είναι τεράστιος. Η απειλή εκφασισμού της κοινωνίας ορατή όσο ποτέ! Τα αστικά κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, ΠΑΣΟΚ/ΣΥΡΙΖΑ (και τα δεκανίκια τους) φέρουν τεράστια ευθύνη γι’ αυτό. Με τις πολιτικές υποτέλειας που εφάρμοσαν…

Ήταν χαρούμενος, πολύ χαρούμενος. Η ωραιότερη πρωτοχρονιά της ζωής του. Χθες βράδυ γλέντησε με τους φίλους του ως τα ξημερώματα. Κι εκείνη η γλυκιά κοπέλα που γνώρισε, με τα υπέροχα μάτια, δεν έφυγε στιγμή από κοντά του. Είχε κι άλλους λόγους να χαίρεται. Πριν από λίγες μέρες πήρε, επιτέλους, το πτυχίο του: Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο! Ο πατέρας του, κρατώντας την υπόσχεσή του, του έκανε δώρο μια ολοκαίνουργια, ”χιλιάρα” μηχανή. Δε χορταίνει να τη βλέπει, να την ακούει, να νιώθει τον ίλιγγο της ταχύτητας και τον αέρα της ελευθερίας. Εργάτες ήταν οι γονείς του, μα ήταν μοναχογιός και του είχαν αδυναμία.…

Ήταν μια βραδιά τ’ Αυγούστου, θυμάσαι; Μαζί στην ακρογιαλιά κοιτούσαμε τον ουρανό… Κάναμε όνειρα, πόσα όνειρα! Ξάφνου, ένα αστέρι χύθηκε στο χάος και χάθηκε φλεγόμενο… — “Μα γιατί;” με ρώτησες και τα όμορφα μάτια σου με κοίταξαν θλιμμένα… –“Γιατί, καρδιά μου, κανείς δεν το κοίταξε όπως εσύ εμένα, σου απάντησα… Ατέλειωτους αιώνες τρεμόσβηνε μόνο του στην παγωνιά του σύμπαντος… Περιμένοντας λίγη αγάπη, λίγη συμπόνια, που ποτέ δεν ήρθε… Κουράστηκε, απελπίστηκε κι αποφάσισε να δώσει ένα τέλος στη ζωή του… Πηγαίνοντας κόντρα στους νόμους του τέλειου Δημιουργού, που το καταδίκασαν στην αβάσταχτη μοναξιά! Ίσως, τώρα, την ώρα του θανάτου του, κάποια…

Είναι γκαστρωμένη πάλι της Ιστορίας η οχιά! Όλοι το ξέρουν και κανείς δε μιλάει… Άλλοι σφυρίζουν αδιάφορα κι άλλοι… την τα’ί’ζουν κι ανυπομονούν! Κάποιοι, μόνο, επιμένουν: ”πριν να γεννήσει, πρέπει, το κεφάλι να της κόψουν! Να γλιτώσουν μια για πάντα απ’ το ύπουλο και επικίνδυνο κτήνος”!… Όμως, αυτοί είναι λίγοι κι ο λόγος τους χάνεται μέσα στου όχλου την αφασία… Δεν είν’ η πρώτη φορά, μα οι άνθρωποι ξεχνούν!… Και τον προηγούμενο αιώνα το ίδιο είχε γίνει… Τα φίδια, που γέννησε τότε το σιχαμερό ερπετό, σκορπίστηκαν σ’ όλη την Ευρώπη, σ’ όλο τον κόσμο… Κι έσπειραν το δηλητήριο του μίσους,…

I Φιλιά χθες αγκαλιές και γέλια αηδόνια της άνοιξης στο βραδινό τραγούδι τους… Μνήμες σήμερα ολοζώντανες που σαν όρνια ορμούν και ξεσκίζουν τη ζωή μου… II Ήρθες στον ύπνο μου χθες βράδυ… Κι ήσουν τόσο όμορφη τόσο τρυφερή και γενναιόδωρη!… Ευτυχώς υπάρχουν και τα όνειρα να μας αποζημιώνουν για όσα η ζωή μάς στέρησε… Να ‘ρχεσαι, μάτια μου, συχνά μην τσιγκουνεύεσαι!… Η καρδιά μου θα ‘ναι πάντα εδώ να σε υποδέχεται… Κι ας ματώνει κάθε που ξυπνάω… (7/1992) Δημήτρης Βαλαής δάσκαλος, Νάουσα

Εσύ, Ποιητή, που τόσο αποζητάς το θαυμασμό των άλλων και τη δόξα… Εσύ, Ποιητή, που ξενυχτάς λέξεις να βρεις να μας μαγέψεις… Εσύ, Ποιητή, που υπέροχα υμνείς τις ομορφιές της γης και τ’ ουρανού τ’ αστέρια και του θεού του Έρωτα τα πάθη στιχοπλέκεις… Τι έχεις να πεις, Μεγάλε Ποιητή, Στη μάνα, που το παιδί της λιμοκτονεί… Στον άστεγο, που στην παγωνιά κοιμάται… Στο προσφυγόπουλο, που του κλέψαν την πατρίδα… Και σ’ όλους της γης τους κολασμένους; Γιατί δε γράφεις, Μεγάλε Ποιητή, κι ένα ποίημα, Που να γίνει σπαθί στα χέρια των σκλάβων… Να γίνει ρομφαία των φτωχών και των…