Ένα από τα “επιχειρήματα” που χρησιμοποιούνται από τους αντίπαλους της ΕΑΜικής Αντίστασης (αλλά και από πλευρές της αναθεωρητικής ιστορικής σχολής…) είναι αυτό της “αποχώρησης” ή και “απόσυρσης” των γερμανικών δυνάμενων κατοχής και μάλιστα «χωρίς να ρίξει τουφεκιά ο ΕΛΑΣ».
Γράφει ο \\ Αλέκος Χατζηκώστας
Μια ματιά φυσικά στις φονικές μάχες από το καλοκαίρι του 1944 μέχρι τον Οκτώβρη του διαψεύδεις κατηγορηματικά. Όμως αυτό , πέρα από γεγονός, ότι θέλει να μειώσει αλά και να συκοφαντήσει τον αγώνα αυτό, θέλει να αποκρύψει και ένα ακόμη γεγονός. Ότι οι “σύμμαχοι” μας Άγγλοι, στο πλαίσιο των ευρύτερων ιμπεριαλιστικών στοχεύσεων μεταπολεμικά, διέπραξαν «θανάσιμο αμάρτημα». Πολύ απλά ήλθαν σε συμφωνία με τους Γερμανούς για να φύγουν “ατουφέκιστοι” από τη χώρα μας, γεγονός που αφενός τους «βόλευε» για τη κυριαρχία στη συνέχεια στη χώρα μας, αλλά και για ισχυρά πλήγματα στον προελαύνοντα κόκκινο στρατό εφόσον αυτές οι δυνάμεις θα έφευγαν από τη χώρα μας ουσιαστικά αλώβητες και θα ενίσχυσαν τις γερμανικές δυνάμεις στη μάχη που έδιναν βορειότερα…
Τα δύο ντοκουμέντα:
1. Να, πώς περιγράφει το γεγονός ο Αλμπερτ Σπέερ, υπουργός της Πολεμικής και Βιομηχανικής Παραγωγής του Χίτλερ, σε συνέντευξή του στον Β. Μαθιόπουλο, που είχε δημοσιευτεί στο “Βήμα” στα 1976 (Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του ίδιου “Ο Δεκέμβριος του 1944”):
“Είμαι αυτήκοος μάρτυρας ενός γεγονότος, που μας είχε προκαλέσει πολύ μεγάλη εντύπωση το φθινόπωρο του 1944. Θυμάμαι συγκεκριμένα ότι ο στρατηγός Γιοντλ, αρχηγός του Γενικού (γερμανικού) Επιτελείου, ήρθε μια μέρα και μου ανέφερε ότι επήλθε συμφωνία σε υψηλό επίπεδο μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας, που αφορούσε την Ελλάδα. Η συμφωνία αυτή, πρωτοφανής μέχρι τότε και όπως γνωρίζω ΜΟΝΑΔΙΚΗ σε όλο τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, αφορούσε – όπως, τουλάχιστον, μου είπε ο Γιοντλ – την εκκένωση της Ελλάδας από τα γερμανικά στρατεύματα χωρίς βρετανική ενόχληση. Η συμφωνία αυτή έγινε στη Λισαβόνα και το ποιος είχε την πρωτοβουλία δεν ξέρω, αλλά πιστεύω ότι δεν έγινε σε διπλωματικό επίπεδο, αλλά πολύ ψηλότερα, για να μην υπάρξουν ακριτομυθίες. Η πληροφορία για το περίεργο αυτό “τζέντλεμαν αγκρίμεντ” μεταξύ Λονδίνου και Βερολίνου προκάλεσε σε όσους το έμαθαν κατάπληξη. Και, πράγματι, οι Αγγλοι την τήρησαν. Τα γερμανικά πολεμικά και μεταγωγικά σκάφη φορτώθηκαν στρατό από τα ελληνικά νησιά – που εκκένωσαν – πέρασαν, το φθινόπωρο του 1944, ανενόχλητα μπροστά από τα μάτια των Βρετανών και ανάμεσα από τα βρετανικά υποβρύχια στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Το τίμημα της συμφωνίας, κατά τη γνώμη μου, ήταν να παραχωρήσουν οι Γερμανοί τη Θεσσαλονίκη στους Άγγλους αμαχητί και μ’ αυτόν το τρόπο η Ελλάδα να περιέλθει στο δυτικό στρατόπεδο. Και, βέβαια, ο Χίτλερ θα διατηρούσε ανέπαφες τις δικές του δυνάμεις, που κατείχαν το ελληνικό χώρο”.
2. Είναι χαρακτηριστικό ένα τηλεγράφημα (ΦΩΤΟ) που έστειλε στις 10 Σεπτεμβρίου 1944, ο προϊστάμενος στην Αθήνα της υπηρεσίας του Ειδικού Πληρεξουσίου του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας για τη Ν.Α. Ευρώπη, Κουρτ –Φριτς φον Γκρέβενιτς, προς τον προϊστάμενό του, Ειδικό Πληρεξούσιο του Χίτλερ για τα Βαλκάνια, Χέρμαν Νοϊμπάχερ. Όπως ανέφερε συγκεκριμένα: «Οι Άγγλοι που έχουν την πλήρη αεροπορική και ναυτική κυριαρχία στο Κρητικό και το Αιγαίο πέλαγος, συμπεριφέρονται τελείως παθητικά ή η μαχητική τους δράση είναι τόσο μικρή, ώστε γι’ αυτό το λόγο δεν έχουν προξενηθεί απώλειες ως τώρα. Εδώ συμπεραίνεται γενικά ότι οι Άγγλοι αφήνουν συνειδητά άθικτους τους ανθρώπους μας, παίρνοντας υπόψη μια επερχόμενη, που είναι και προς το αγγλικό συμφέρον, χρησιμοποίηση κατά των μπολσεβίκων».
Υπολογίζεται ότι 50.000 Γερμανοί έφυγαν έτσι από τη χώρας μας, αντιμετωπίζοντας μόνο τα χτυπήματα του ΕΛΑΣ, ενώ άλλοι 20.000 έμειναν στην Κρήτη μετά την απελευθέρωση του υπόλοιπου τμήματος τη χώρας.