Στο 6ο βίντεο της σειράς «8 ηθοποιοί για τον Μίκη Θεοδωράκη» η Άννα Μονογιού διαβάζει το κείμενο «Λαός και Συμφωνική Μουσική» ζωντανεύοντας το παράδειγμα της Μικρής Συμφωνικής Ορχήστρας.
- Μάκης Παπαδημητρίου – 8 ηθοποιοί για τον Μίκη Θεοδωράκη
- Θανάσης Ζερίτης – 8 ηθοποιοί για τον Μίκη Θεοδωράκη
- Βασίλης Κολοβός – 8 ηθοποιοί για τον Μίκη Θεοδωράκη
- Δημήτρης Καταλειφός – 8 ηθοποιοί για τον Μίκη Θεοδωράκη
- Άννα Μονογιού – 8 ηθοποιοί για τον Μίκη Θεοδωράκη
- Την Τετάρτη 25 Ιούνη η μεγάλη συναυλία για τον Μίκη
Η δεκαετία του ’60 βρίσκει τον Μίκη «στις επάλξεις». Δεν σταματά λεπτό να δημιουργεί. Δεν σταματά να βρίσκεται μέσα στο λαό και μαζί με το λαό να παλεύει… Καταφέρνει και γίνεται ο οδηγός και ο πρωτεργάτης μιας νέας, μαχόμενης τέχνης στη μουσική, σε μια εποχή που ποτέ άλλοτε το πολιτικό σύνθημα δεν δέθηκε τόσο πολύ με την Τέχνη.
Ο Μίκης γνωρίζει καλά σε ποιους θέλει να απευθυνθεί με την Τέχνη του. Θέλει να προσεγγίσει, να φωτίσει τον δρόμο του λαού που δοκιμάστηκε, «όπως δοκιμάζεται το σίδερο στη φωτιά», που τα συναισθήματά του φούσκωναν «αληθινός υπόγειος ποταμός»…
Λίγες ώρες μετά την πυραυλική απάντηση του Ιράν δεκάδες εικόνες, βίντεο, γραφικά κατακλύζουν τα social media και ενημερωτικά μέσα. Θα σταθούμε σε δύο από αυτές.…
Σε αυτά τα χρόνια αποφασίζει με άλλους προοδευτικούς καλλιτέχνες τη δημιουργία της Μικρής Συμφωνικής Ορχήστρας. Σκοπός της: να φτάσει η μεγάλη, η αληθινή Τέχνη στον φυσικό της αποδέκτη, τον λαό. Βγάζουν την κλασική μουσική, τις μελωδίες των Μότσαρτ, Μπετόβεν, Μπαχ έξω από τα λυρικά θέατρα. Το κοινό τους είναι μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι, αγρότες. Γυρνούν τις συνοικίες, τα χωριά…
«Δεν υπάρχει καιρός! Καλλιτέχνες και κοινό πρέπει γρήγορα να πιαστούν χέρι χέρι και ν’ ανέβουν μαζί στην κορυφή του λόφου, για να δουν αυτό που κρύβεται από την άλλη μεριά!», αναγράφεται στο πρόγραμμα των συναυλιών.
«Αυτό ήταν το χαρακτηριστικό γνώρισμα του Κινήματος της Μαχόμενης Κουλτούρας. Κάθε ζωντανός πνευματικός άνθρωπος και καλλιτέχνης, θα έπρεπε να πάει με το έργο του εκεί που ζει και εργάζεται και παλεύει ο λαός. Να μοιραστεί μαζί του τόσο τα όνειρα και τους πόθους του, όσο και τους αγώνες, τα βάσανα, τις δοκιμασίες στις οποίες τον υπέβαλλε ένα καθεστώς βάρβαρο και αναχρονιστικό. Μέσα σ΄ αυτή τη γενική κατεύθυνση τοποθετείται και η προσπάθεια της Μικρής Ορχήστρας Αθηνών.
Το Φθινόπωρο του 1962 -τριανταπέντε νέοι μουσικοί – μερικοί φοιτούσαν ακόμα στο Ωδείο- και μαζί τους ο Στέλιος Καφαντάρης και εγώ, κλειστήκαμε για ένα και πλέον μήνα μέσα σε ένα υπόγειο καμπαρέ. Δουλέψαμε με όλη μας την ψυχή και ετοιμάσαμε υλικό για πολλές συναυλίες. Διαλέξαμε σαν αρχή για την προσπάθεια μας τη μουσική της Αναγέννησης, γνωστή και σαν μουσική “Μπαρόκ”: Βιβάλντι, Κορέλλι, Χάιντελ, Μπαχ, κλπ.
Όταν είμαστε έτοιμοι, τότε καλέσαμε στο θέατρο Καλουτά, όπου είχε στεγαστεί το “Λαϊκό Θέατρο”, πολλά εργατικά και φοιτητικά σωματεία και συλλόγους. Τους μιλήσαμε για την προσπάθεια μας και τους παρουσιάσαμε δείγματα της εργασίας μας. Το κεντρικό επιχείρημα ήταν το εξής:
Όλη η κληρονομιά των μεγάλων δημιουργών ανήκει στο λαό. Μην περιμένετε να σας δώσουν οι άλλοι αυτό που σας ανήκει. Απλώστε το χέρι να το πάρετε… Εμείς θα σας δώσουμε ένα μικρό κομμάτι από τα μουσικά αριστουργήματα που έγραψαν για σας και μόνο για σας , ο κύριος Βιβάλντι και ο κύριος Μπαχ…».
Στα βίντεο που είναι αναρτημένα στον κανάλι του 902.gr στο youtube και στο site mikis100.kke.gr στην ενότητα «Ήχος και Λόγος» μπορεί κανείς μέχρι στιγμής να παρακολουθήσει τον Μάκη Παπαδημητρίου, τη Νεφέλη Μαϊστράλη, τον Δημήτρη Καταλειφό, τον Βασίλη Κολοβό και τον Θανάση Ζερίτη. Ο καθένας αναδεικνύει στιγμές που καθόρισαν τη ζωή και το έργο του Μίκη.
Μουσική εκτέλεση και διασκευή από τον Δημήτρη Ανδρονιάδη.
click
