Καταρχήν έχουμε Μπομπ Ντίλαν, Ο τροβαδούρος που άλλαξε την μουσική
Είκοσι χρόνια μετά την ταινία «Walk the line» για τον Τζόνι Κας, ο σκηνοθέτης της, Τζέιμς Μάνγκολντ, επιστρέφει στη βιογραφία προσώπου της μουσικής και με το «A complete unknown» εστιάζει στα πρώτα χρόνια δημιουργίας του Μπομπ Ντίλαν.
Γράφει ο \\ Αστέρης Αλαμπής _Μίδας
How many roads must a man walk down
Before you call him a man?
Yes, ’n’ how many seas must a white dove sail
Before she sleeps in the sand?
Yes, ’n’ how many times must the cannonballs fly
Before they’re forever banned?
The answer, my friend, is blowin’ in the wind
The answer is blowin’ in the windHow many years can a mountain exist
Before it’s washed to the sea?
Πόσους δρόμους πρέπει να περπατήσει ένας άνθρωπος
Πριν τον πεις άντρα;
Ναι, απόπ πόσες θάλασσες πρέπει να σαλπάρει ένα λευκό περιστέρι
Πριν κοιμηθεί στην άμμο;
Ναι, πόσες φορές πρέπει να πετάξουν οι οβίδες
Πριν απαγορευτούν για πάντα;
Πόσα χρόνια μπορεί να υπάρξει ένα βουνό
Πριν ξεπλυθεί στη θάλασσα;
Η απάντηση, φίλε μου, είναι «ανεμόλαμνε»!!
Η απάντηση ΝΑΙ!!
Στο μεταξύ _για κλειστοφοβικές\ούς 7 σειρές + 1 ταινία σε streaming ψάξτε τις
___ Και Προσεχώς
Μπομπ Ντίλαν λοιπόν, Κυρίαρχη η κινηματογραφική βιογραφία του 83χρονου σήμερα μουσικού τέρατος _εδώ το επίσημο site του, ανάμεσα σε 5+2 ταινίες της εβδομάδας –
A Complete Unknown _Ένα αστέρι γεννιέται και η μουσική αλλάζει για πάντα __Παραγωγή: ΗΠΑ, 2024 _το imdb σωστά του δίνει 7.7\10 __3 αστέρια οπωσδήποτε
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μάνγκολντ, πάιζουν Τιμοτέ Σαλαμέ, Έντουαρντ Νόρτον, Ελ Φάνινγκ κ.α. 120+
Μεταφέροντας στην μεγάλη οθόνη τα πρώτα πέντε περίπου χρόνια σταδιοδρομίας του Ντίλαν, o Τζέιμς Μάνγκολντ, έμπειρος από την προηγούμενη κινηματογραφική βιογραφία μουσικού, του Τζόνι Κας, δούλεψε εκ τους ασφαλούς. Έφτιαξε μια κινηματογραφική βιογραφία όσο το δυνατόν πιο συμβατικά ανώδυνη, «στρογγυλεμένη», χωρίς αιχμές, χωρίς εκπλήξεις και χωρίς «κολπάκια». Έκανε αυτό που δεν είχε κάνει ένας άλλος Αμερικανός σκηνοθέτης, ο Τοντ Χέινς που στην ταινία «I’m not there» χρησιμοποίησε διαφορετικούς ηθοποιούς στον ρόλο του Ντίλαν σε μια προσπάθεια να παρουσιάσει σε εικόνες τον πολύπλευρο, μυστηριώδη και παντοτινά αινιγματικό χαρακτήρα του πρώτου. Αλλά ήταν «κολπάκια» και δεν έπεισαν πολύ κόσμο. Με έναν Τιμοτέ Σαλαμέ σε πραγματικά καλή στιγμή, ο Μάνγκολντ προσφέρει μια πέρα για πέρα ψυχαγωγική, «ανεβαστική» ταινία, κομμένη και ραμμένη για να απολαύσουν οι φαν του «μυστηριώδη τροβαδούρου». Χορταίνεις από πληροφορία, χορταίνεις από trivia και κυρίως, χορταίνεις από τραγούδια του. Οντως, οι σκηνές που χαράσσονται στη μνήμη και που πολύ πιθανόν να οδηγήσουν τον Σαλαμέ σε ένα Οσκαρ – οι υποψηφιότητες όλο και «ανακοινώνονται» σήμερα – είναι εκείνες που τον βλέπουμε να τραγουδάει επιτυχίες του όπως το «Song to Woody», το «Like a rolling stone» και το «The Times They Are A-Changin’» (σημειωτέον τραγουδά ο ίδιος ο ηθοποιός και μάλιστα εξαιρετικά). Κάπως όπως και το «Υπάρχω», η ταινία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου για τον Στέλιο Καζαντζίδη, έτσι και το «A Complete Unknown» είναι μια ταινία φτιαγμένη έτσι ώστε να θέλεις να τραγουδήσεις κι εσύ μαζί της. Kαι αυτό κάνεις. Ειδικά αν είσαι παλιός _που πώς να το κάνουμε; Είναι αλλιώς
Ενδιαφέρον επίσης έχει ο χαλαρός τρόπος με τον οποίο ο Μάνγκολντ αναπαριστά τη σχέση του Ντίλαν με άλλους καλλιτέχνες τονίζοντας την δυσκολία στον χαρακτήρα του. Με την Τζόαν Μπαέζ (Μόνικα Μπάρμπαρο), με την οποία ανέπτυξε μια εντελώς αλαλούμ ερωτική – καλλιτεχνική σχέση, με τον εκρηκτικό Τζόνι Κας (Μπόιντ Χόλμπρουκ) που γούσταρε το μυστήριό του, με τον καθηλωμένο στο νοσοκομείο Γούντι Γκάθρι (Σκοτ Μακνέρι), τον άνθρωπο που τον ενέπνευσε περισσότερο από κάθε άλλο και κυρίως με τον ευγενικό μουσικό της αμερικανικής φολκ Πιτ Σίγκερ (Έντουαρντ Νόρτον) που βοήθησε τον Ντίλαν στην αρχή της καριέρας του όταν έφτασε στη Νέα Υόρκη από τη Μινεσότα με μια κιθάρα στον ώμο.
Το «A Complete Unknown» δεν είναι ακριβώς σινε – αγιογραφία (ο Μάνγκολντ δεν κρύβει το γεγονός ότι ο μυστηριώδης χαρακτήρας του Ντίλαν μπορούσε εύκολα και απολύτως δικαιολογημένα να σπάσει τα νεύρα όλων όσοι τον συναναστρέφονταν), είναι όμως μια ταινία που ολοφάνερα υποκλίνεται μπροστά στο «αντικείμενο» της. Και ξεκάθαρα δηλώνει ότι όλοι μας οφείλουμε να κάνουμε το ίδιο.
Arcadia _Ποίηση στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου
Παραγωγή: Ελλάδα/ Boυλγαρία/ ΗΠΑ, 2024 __Σκηνοθεσία: Γιώργος Ζώης
Ηθοποιοί: Αγγελική Παπούλια, Βαγγέλης Μουρίκης κ.α.
Αν αναζητήσει κανείς πληροφορίες για την γοητευτικά αινιγματική λέξη του τίτλου αυτής της ταινίας θα συναντήσει διάφορα, ανάμεσα σ΄αυτά την περίφημη λατινική φράση «Et in Arcadia ego», η οποία μπορεί να αποδοθεί ως «και είμαι στην Αρκαδία», ως «είμαι και εγώ στην Αρκαδία», ως «ο θάνατος υπάρχει ακόμη στην Αρκαδία», ή ακόμα ως «Αυτός που βρίσκεται στον τάφο έζησε στην Αρκαδία». Μάλιστα, αυτή φράση έχει περάσει στον εικαστικό χώρο μέσα σε δύο πίνακες του Γάλλου ζωγράφου Νικολά Πουσέν (1594-1665). Ο πρώτος πίνακας (1630) παρουσιάζει τρεις Αρκάδες βοσκούς και μια γυναικεία μορφή σε απροσδιόριστη αρχαϊκή εποχή, συμμετρικά τοποθετημένους γύρω από έναν τάφο, στον οποίο είναι χαραγμένη η μυστηριώδης αυτή φράση. Στον δεύτερο πίνακα (που βρίσκεται στο Λούβρο) ο ένας από τους βοσκούς, διαβάζει γονατιστός την επιγραφή, ο δεύτερος κοιτάζει παθητικά τη σκηνή, ενώ ο τελευταίος μοιάζει να συνομιλεί με την άγνωστη γυναίκα που στέκεται δίπλα του.
Κατά πόσο όλα αυτά τα στοιχεία επηρέασαν την σκέψη του σκηνοθέτη Γιώργου Ζώη• ??__μπορεί να μιλάμε απλώς για μια σύμπτωση και ούτως ή άλλως δεν έχει και τόση σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η «Arcadia», δεύτερη μετά το «Interruption» (2014) μεγάλου μήκους ταινία του ταλαντούχου αυτού καλλιτέχνη, δείχνει φτιαγμένη με τις ίδιες ακριβώς ευαισθησίες που διακρίνει κανείς στους δύο παραπάνω πίνακες, όπως επίσης, κατά μία έννοια, εμπεριέχει και στοιχεία τους. Είναι μια ταινία που καθόλη την διάρκειά της την νιώθεις κάπως μούσκεμα (από ιδρώτα, μπορεί και δάκρια). Παρακολουθείς δύο πρόσωπα (Βαγγέλης Μουρίκης, Αγγελική Παπούλια) σε μια εκ πρώτης ρεαλιστική και εν συνεχεία εντελώς μεταφυσική διαδρομή. Προς έναν μυστηριώδη, άγνωστο «κόσμο». Έναν κόσμο δίχως σύνορα. Έναν κόσμο χωρίς παρελθόν, χωρίς παρόν και – πολύ πιθανόν – χωρίς μέλλον. Μαθαίνουμε ότι στην ειδυλλιακή περιοχή όπου βρίσκονται πρόκειται να κάνουν αναγνώριση ενός πτώματος. Να όμως που δεν θα αργήσεις να καταλάβεις ότι η ίδια η περιοχή ίσως είναι τελικά ο Αδης και τα δύο πρόσωπα να προέρχονται από «αλλού». Ανθρωποι και φαντάσματα ένα. Γιατί όμως βρίσκονται στ’ αλήθεια εκεί και τι πραγματικά γυρεύουν; Μέσα σε αυτό το απίστευτα εύθραυστο πλαίσιο και σε μια προσπάθεια να ισορροπήσει κυριολεκτικά πάνω σε μια ίνα, ο Ζώης χτίζει την ταινία του δίνοντας τεράστια σημασία στην ατμόσφαιρα του μυστηρίου που ταξιδεύει πάνω στην αμαξοστοιχία της υπαρξιακής αναζήτησης. Το αποτέλεσμα; Μια βαθύτατα πονεμένη ωδή για την απώλεια, τον θάνατο, την ενοχή, τον ανερμήνευτο φόβο, την αμαρτία, την προδοσία, την μετάνοια αλλά και την προσδοκία. Μπράβο του. Το imdb του δίνει 6.6\10, του αξίζει στα σίγουρα ένα 3 ½ αστέρια
Και η γιορτή συνεχίζεται _Et la fête continue! _Και δικαιοσύνη για όλους… με 3 αστεράκια
Παραγωγή: Γαλλία/ Ιταλία, 2023 _Σκηνοθεσία: Ρομπέρ Γκεντιγκιάν
Παίζουν: Αριάν Ασκαρίντ,ο Ζαν Πιέρ Νταρουσέν και ο Ζεράρ Μεϊλαν
Σε ότι αφορά την κατάθεση της πολιτικής άποψής του και τους αυστηρά κοινωνικού περιεχομένου προβληματισμούς που από πολύ νωρίς στην καριέρα του αποφάσισε να ακολουθήσει, ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, δεν χαρίζεται. Πρωταγωνιστής του θα είναι πάντα ο απλός άνθρωπος και στην ατμόσφαιρα θα κυριαρχεί πάντα η ανάγκη για την επικράτηση του δικαίου _η δικαιοσύνη είναι κάτι σαν καρδιά όλων των ιστοριών που ο Γαλλοαρμένιος δημιουργός πάντα αφηγείται. Τώρα ποια δικαιοσύνη, ποιανού κράτους, ποιανού πολιτικού συστήματος αυτό είναι άλλη ιστορία Μόνιμο φόντο του η γενέτειρά του Μασσαλία, , ενώ μόνιμο εργαλείο του η ίδια ομάδα ηθοποιών που επί σειρά ετών τον ακολουθεί: ανάμεσα στα πιο παλιά μέλη της (γιατί όλο και νεότεροι ηθοποιοί ανανεώνουν αυτήν την ομάδα) είναι η ηθοποιός και σύζυγός του Αριάν Ασκαρίντ, ο Ζαν Πιέρ Νταρουσέν και ο Ζεράρ Μεϊλαν. Βέβαια, δεν έχουν όλες οι ιστορίες του Γκεντιγκιάν ισάξια δύναμη και στις μάλλον πιο «αδύναμες» καταστάσεις αυτήν της ταινίας «Και η γιορτή συνεχίζεται» στην οποία οι τρεις παραπάνω ηθοποιοί πρωταγωνιστούν και στην οποία παρακολουθούμε τα συμβάντα που θα λάβουν χώρα ανάμεσα σε δύο οικογένειες των οποίων τα παιδιά είναι ερωτευμένα και σκοπεύουν να παντρευτούν.
Βαρόμετρο της ιστορίας μια νοσοκόμα λίγο πριν την σύνταξη (Ασκαρίντ), η οποία διχάζεται ανάμεσα στον καινούργιο έρωτα, την οικογένεια αλλά και τον ρόλο της στην πολιτική, καθώς θεωρείται πρόσωπο κλειδί για μία πολιτικά οπορτουνιστική ένωση (ευρύτερης Αριστεράς και Οικολόγων). Όπως πάντα, ο Γκεντιγκιάν είναι μετρ στην ανάπτυξη σκηνών ανάμεσα σε καθημερινούς, απλούς ανθρώπους, των οποίων το μυαλό είναι αφοσιωμένο στην προσπάθεια να βιοποριστούν (όχι πάντα εύκολο) και να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή με λίγα (ακόμα δυσκολότερο έως αδύνατο). Για παράδειγμα σε μια ταινία του, σκηνές σε λαϊκές αγορές, ή σκηνές οικογενειακών συγκεντρώσεων για φαγητό σε σπιτικό της μεσαίας τάξης, μπορούν να αποκτήσουν διαστάσεις μεγαλείου χάρη στον τρόπο με τον οποίο ο σκηνοθέτης τις έχει στήσει, βαθύς γνώστης των λεπτομερειών όχι μόνο της «τελετουργίας» αλλά και της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Και πράγματι, αυτά τα «μικρά» πράγματα είναι πο θαυμάζει κανείς στο «Και η ζωή συνεχίζεται», η ιστορία της οποίας όμως, δεν ανήκει σε εκείνες που έχουν μεταφέρει άλλες ταινίες του Γκεντιγκιάν στα ουράνια, όπως τα «Χιόνια του Κιλιμάντζαρο» και η «Γκλόρια Μούντι».
Δε θα σταθούμε στο εξαιρετικό Όλα όσα φανταζόμαστε ως φως __All We Imagine as Light της ταλαντούχας Παγιάλ Καπάντια< έχουμε ήδη μιλήσει σχετικά και θα επανέλθουμε για τις γυναικείες ζωές που είναι «ασύμβατες» όπως λέγαμε στη στοιχειώδη γεωμετρία, δεν συγκλίνουν πουθενά όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τις ενώνει μια «αόρατη» κλωστή, ότι δεν υπάρχει εγγύτητα και κατανόηση ανάμεσά τους. Με βουλιμική όρεξη και ορμή, η Καπάντια αναζητά κάθε μικρή λεπτομέρεια στα στιγμιότυπα καθημερινότητας της πόλης και τα μικρά περιστατικά φτιάχνουν ένα σχεδόν μαγικό ψηφιδωτο μιας ολόκληρης κοινωνίας που θαρρείς συμμετέχει στην «μικρή» ιστορία των δύο γυναικών.
Λυκάνθρωπος _Wolf man_Μια άλλη πλευρά
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2025 _Σκηνοθεσία: Λι Γουανέλ
Με Κρίστοφερ Άμποτ, Τζούλια Γκάρνερ, Σαμ Γιέγκερ.
Μετά από τις δεκάδες παραλλαγές της ταινίας «The wolfman» του 1941, όταν ο Λυκάνθρωπος του οποίου πατέρας είναι ο σεναριογράφος της Κουρτ Σιοντμακ (1902 – 2000) εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην οθόνη, μια ακόμα ταινία έρχεται από σήμερα να προστεθεί στη λίστα, απασχολώντας κατ’ αρχάς τους φαν των ταινιών τρόμου. Η διαφορά του που σκηνοθέτησε ο Λι Γουανέλ (επίσης συνσεναριογράφος της με τον Κόρμπετ Τακ), σε σχέση με ότι έχει γυριστεί μέχρι σήμερα για τον Λυκάνθρωπο, βρίσκεται τόσο στην φόρμα της ταινίας όσο και στην απεικόνιση του τρόμου. Ο Γουανέλ προσπάθησε να δώσει έναν αέρα ρεαλισμού στην εικόνα • αέρα που συνήθως συναντάμε στις low budget ταινίες του ανεξάρτητου κινηματογράφου και όχι στις πανάκριβες παραγωγες όπως π.χ. τον «Wolfman« (2010) του Τζο Τζόνστον με τον Μπενίσιο Ντελ Τόρο και τον Αντονι Χόπκινς.
Μάλιστα, αυτός ο «ανεξάρτητος αέρας», οφείλει κανείς να πει ότι κάνει το εγχείρημα ακόμα πιο πιστευτό, πόσο μάλλον με φόντο ένα τεράστιο δάσος όπου το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας λαμβάνει χώρα. Όμως η μεγάλη επιτυχία του Γουανέλ είναι ότι σπανίως η ταινία του δείχνει φάτσα φόρα το πρόσωπο της απειλής, το ίδιο το τέρας. Στην πλειοψηφία των σκηνών του «Λυκανθρώπου», ακόμα και στην σκηνή της υπόθεσής του εναντίον ενός από τα τρία βασικά πρόσωπα, περισσότερο νιώθουμε την ύπαρξη του τέρατος, άρα χωρίς να βλέπουμε το ιδιο, το φανταζόμαστε. Για το είδος στο οποίο η ταινία ανήκει και με την προϋπόθεση ότι αυτό το είδος όντως χρειαζόταν μια ένεση ανανέωσης, ο Γουανέλ και να ήθελε δεν μπορούσε να καταθέσει καλύτερο αποτέλεσμα
__ Στην αίθουσα Studio προβάλλονται
- «Συγχώρεση» (Forgiveness, Ισραήλ/ HΠΑ, 2005) Στοιχειωμένος από την εικόνα της νεαρής Παλαιστίνιας που σκότωσε υπηρετώντας τον ισραηλινό στρατό, ένας Αμερικανοεβραίος (Ιτάι Τιράν) καταλήγει σε ένα ψυχιατρείο, το οποίο σύμφωνα με τις φήμες κτίστηκε στην κορυφή ενός παλαιστινιακού χωριού όπου περισσότεροι από 100 Παλαιστίνιοι δολοφονήθηκαν από Ισραηλινούς το 1948. Παρά το δυνατό θέμα της, η ταινία του Ούντι Αλόνι μοιάζει κοιτάζει επιδερμικά το καυτό ζήτημα των σχέσεων Ισραήλ – Παλαιστίνης και αναλώνεται φλύαρα στην ανάπτυξη πολλών «υποθεμάτων» σχετικών με το παρελθόν του κεντρικού ήρωα τα οποία μαθαίνουμε μέσα από φλας μπακ και μοιάζουν άσχετα με την ουσία (Βαθμολογία μας 2-)
- «Στην κόψη του ξυραφιού» (Ελλάδα, 2025). Το πρώτο ελληνικό ντοκιμαντέρ για την τέχνη του Κουνγκ Φου από τον σκηνοθέτη και παραγωγό Χρήστο Ν. Καρακάση και με κεντρικό πρόσωπο τον δάσκαλο Sifu Κυριάκο Ελευθερίου.
Η μαύρη κωμωδία
που ρίχνει φως στη «ληστεία του αιώνα»
Αντλώντας έμπνευση από ένα συμβάν που συγκλόνισε τον Καναδά, η νέα σειρά «The Sticky» λειτουργεί ως ωδή στη σκηνοθετική ματιά του Fargo των αδελφών Κοέν
Πριν από δεκαπέντε χρόνια, τρεις χιλιάδες τόνοι από σιρόπι σφενδάμου, συνολικής αξίας 12,5 εκατ. ευρώ, έκαναν «φτερά» από τις αποθήκες της Ομοσπονδίας Παραγωγών του Κεμπέκ μέσα σε διάστημα λίγων μηνών. Για τον «φιλήσυχο», σε γενικές γραμμές, Καναδά αυτή θεωρήθηκε η πιο εντυπωσιακή ληστεία του 21ου αιώνα, καθώς εμπλέκονταν άνθρωποι υπεράνω πάσης υποψίας, αλλά και ένα προϊόν-σήμα κατατεθέν της βορειοαμερικανικής χώρας. Ιδανική πρώτη ύλη, δηλαδή, για μια μαύρη κωμωδία που μας εξέπληξε ευχάριστα με τη χιουμοριστική (και κάπως σκοτεινή) της υπερβολή.
Στη σειρά The Sticky, η παραγωγός σιροπιού Ρουθ Λάντρι στρέφεται στο έγκλημα, καθώς ξαφνικά βρίσκεται αντιμέτωπη με τις Αρχές που ελέγχουν την τοπική βιομηχανία και απειλούν την οικονομική της επιβίωση με τις μονοπωλιακές τακτικές τους. Η Ρουθ, λοιπόν, καταστρώνει ένα τολμηρό σχέδιο μαζί με δύο απίθανους συνεργάτες, τον μικροαπατεώνα Μάικ που δουλεύει για τη μαφία της Βοστώνης και τον καλοκάγαθο Ρεμί, τον μοναδικό φύλακα ασφαλείας στις αποθήκες σφενδάμου του Κεμπέκ. Όταν στο κάδρο της υπόθεσης μπαίνει και η στυγνή δολοφόνος Μπο (απολαυστική στον ρόλο η Τζέιμι Λι Κέρτις), που καταφθάνει για να λύσει τις διαφορές της με τον Μάικ, η υπόθεση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο.
Ανατροπές, γοητευτικά εκκεντρικοί χαρακτήρες, διάλογοι μαύρης κωμωδίας και μια αίσθηση αποδόμησης του παραδοσιακού αστυνομικού δράματος αποτελούν μερικά από τα δυνατά χαρτιά της σειράς. Το μεγάλο της ατού όμως είναι η σκηνοθεσία, που λειτουργεί ως μια ωδή στο Fargo, το κινηματογραφικό αριστούργημα των αδελφών Κοέν, αναδεικνύοντας τα σκοτεινά μυστικά που κρύβονται πίσω από το ειδυλλιακά χιονισμένο τοπίο μιας μικρής και φιλήσυχης (;) πόλης. Έτσι, παίζοντας με τις αντιθέσεις και ακροβατώντας επιτυχημένα ανάμεσα σε σοβαρά εγκλήματα και κωμικές καταστάσεις, το The Sticky αποτελεί μια διασκεδαστική τηλεοπτική εμπειρία, που αφήνει μια γλυκόπικρη μεν, ευχάριστη δε αίσθηση στον θεατή.
- Πρωταγωνιστούν: Μάργκο Μαρτιντέιλ, Τζέιμι Λι Κέρτις, Κρις Διαμαντόπουλος.
- Βαθμολογία στο Rotten Tomatoes: 79%.
- Η σειρά στριμάρεται από το Amazon Prime Video.
Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών δεν χρειάζεται συστάσεις. Είναι μια από τις πιο επιτυχημένες κινηματογραφικές και λογοτεχνικές τριλογίες στην Έβδομη Τέχνη. Όσα χρόνια και αν περάσουν, το έργο του J.R.R. Tolkien που έφερε στη μεγάλη οθόνη ο Peter Jackson, παραμένει σημείο αναφοράς για εκατομμύρια θαυμαστές σε όλο τον κόσμο. Οι θαυμαστές του έπους αναζητούν πάντα κάτι που μπορεί να επαναφέρει τα συναισθήματα που βιώνουν στη Μέση Γη, ακόμα και αν μιλάμε για τηλεοπτικές σειρές ή για gaming. Αν και είναι δύσκολο να βρεις μια δουλειά που να το πετυχαίνει, υπάρχουν επιλογές που πλησιάζουν.
Ένα από αυτά είναι το The Green Knight, μια ταινία που διατίθεται στο Amazon Prime Video και στο Max, η οποία προσφέρει μια εξίσου συναρπαστική οπτική και αφηγηματική εμπειρία, τόσο που είναι ένα από τα αγαπημένα ποιήματα του Tolkien, το οποίο μάλιστα είχε τη δική του μετάφραση και ερμηνεία. Το ‘‘The Green Knight’’, που κυκλοφόρησε το 2021, βασίζεται στο ‘‘Sir Gawain and the Green Knight’’, ένα μεσαιωνικό ποίημα του 14ου αιώνα που έχει διατηρηθεί στην αγγλική λογοτεχνία. Η ταινία σε σκηνοθεσία David Lowery αφηγείται την ιστορία του ιππότη της Στρογγυλής Τραπέζης, Sir Gawain, ανιψιού του βασιλιά Αρθούρου. Στην ταινία, τον υποδύεται ο Dev Patel.
Σε αυτή την ιστορία, βαθιά ριζωμένη στη βρετανική κουλτούρα, ο Gawain ξεκινά μια επικίνδυνη περιπέτεια για να αντιμετωπίσει έναν μυστηριώδη ιππότη, γνωστό ως Green Knight, ο οποίος εμφανίζεται μια μέρα στο Camelot. Η αναζήτηση του Gawain είναι γεμάτη δοκιμασίες και κινδύνους, καθιστώντας αυτή την ταινία μια από τις καλύτερες επιλογές για τους λάτρεις των επικών ιστοριών φαντασίας. Ωστόσο, σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του, ο Gawain αντιμετωπίζει κινδύνους, πειρασμούς και ηθικά διλήμματα που τον αναγκάζουν να αμφισβητήσει το πεπρωμένο του και την τιμή του. Το καστ αυτής της φιλόδοξης προσαρμογής περιλαμβάνει επίσης την Alicia Vikander, η οποία υποδύεται δύο κρίσιμους χαρακτήρες στην πλοκή, και τους Sean Harris, Joel Edgerton, Barry Keoghan και Ralph Ineson, που φέρνουν μια μοναδική πινελιά στην ιστορία. Ανάμεσα σε όλα, αξίζει να τονιστεί η ερμηνεία του Ineson ως αινιγματικός Green Knight, καθώς καταφέρνει να αποδώσει τη μυθική και υπερφυσική παρουσία του χαρακτήρα.
_ Είναι διαθέσιμο στο Amazon Prime.
Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών.
Η επιστροφή του Βασιλιά (2004)
Η τρίτη ταινία της σειράς «Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών» του Πίτερ Τζάκσον κέρδισε 11 Όσκαρ το 2004. Συνολικά και οι τρεις ταινίες της τριλογίας, που είναι βασισμένη στο βιβλίο του Τόλκιν «Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών», απέσπασαν 17 Όσκαρ.