Η οργάνωση συνταξιούχων της πόλης, μαζί με την τοπική ΟΓΕ, στα πλαίσια του αγώνα στο πλάι του λαού της Παλαιστίνης _με τη σωστή πλευρά της ιστορίας, αλλά και της 8ης Μάρτη –παγκόσμια μέρας της γυναίκας διοργάνωσαν μια επιτυχημένη εκδήλωση στην αίθουσα πολλαπλών εκδηλώσεων της δημαρχείου Καισαριανής _θυμίζουμε σσ. πως πλέον έχουμε εκεί δήμαρχο της ΛαΣυ τον κομμουνιστή Ηλία Σταμέλο. Μέσα σε αγωνιστικό κλίμα μίλησαν, εκ μέρους των συνταξιούχων η επικεφαλής Δώρα Βαγενά και επό την ΟΓΕ Καισαριανής η Άννα Γκαρτζοπούλου. Στη συνέχεια προβλήθηκε η πολυβραβευμένη ταινία “3.000 νύχτες”
(3000 Layla) ΟΓΕ Καισαριανής _3.000 νύχτες -Παλαιστίνη
(παρουσίαση των διοργανωτών)
Η Λαγιάλ Ασφούρ, νεαρή δασκάλα σε σχολείο της Παλαιστίνης, συλλαμβάνεται από τους Ισραηλινούς με την κατηγορία δήθεν υπόθαλψης νεαρού Παλαιστίνιου χαρακτηρισμένου ως “τρομοκράτη”, και οδηγείται βίαια και με συνοπτικές διαδικασίες σε ισραηλινή φυλακή. Η αποκάλυψη της εγκυμοσύνης της δεν πτοεί στο ελάχιστο τους διώκτες της. Η Λαγιάλ θα γεννήσει στη φυλακή, όπου και θα ζήσει στο πλάι της ο Νουρ για 24 μήνες. Οι Ισραηλινοί αποσπάσουν βίαια το αγοράκι από τη μητέρα του μόλις κλείσει τα δύο, ενώ η Λαγιάλ θα συνεχίσει ν’ αντιστέκεται πίσω απ’ τα σίδερα από κοινού με τις συμπατριώτισσες συγκρατούμενές της. Το νέο, χωρίς προηγούμενο στην ιστορία, έγκλημα των Ισραηλινών στη Γάζα, ο βομβαρδισμός του αραβικού νοσοκομείου Al_Ahli με 500 νεκρούς, καθιστά τούτη την ταινία που αποτέλεσε και το ντεμπούτο της Παλαιστίνιας σκηνοθέτιδας Μάι Μάσρι στη μεγάλη οθόνη, κάτι παραπάνω από επίκαιρη, όχι μόνο για συμβολικούς λόγους.
«Απηχεί αυτά που συμβαίνει σήμερα στη Γάζα, […] και το θέμα των παιδιών και των προσφύγων όπως επίσης και της νέας γενιάς που δεν ξεχνούν την Παλαιστίνη, είναι πολύ δυνατό. Παραμένουν σαν μέρος της συλλογικής μνήμης, της διατήρησης της μνήμης, και της καταγραφής της ιστορίας που δεν έχει γραφτεί», λέει η ίδια η Μάσρι, αναφερόμενη στην επιλογή του θέματός της. Η συνθήκη που προσεγγίζει είναι αυτή μιας ακραίας βαρβαρότητας από την πλευρά των διωκτών, της αήθους βίας ενός κράτους-τρομοκράτη, και από την άλλη, της αντίστασης αδάμαστων αντρών και γυναικών, που με τις πράξεις, τις αντιδράσεις, τη συλλογική στάση τους απέναντι στους Ισραηλινούς καταπιεστές τους, δηλώνουν κάθε στιγμή το πνεύμα στο οποίο υποκλίνεται η σύμπασα ανθρωπότητα: «Πεθαίνουμε αλλά δεν γονατίζουμε».
Η Μάσρι περιγράφει αυτήν τη συνθήκη με ντοκουμενταρίστικο ρεαλισμό, όπου η αντίθεση ανάμεσα στη φασίζουσα νοοτροπία των Ισραηλινών δεσμοφυλάκων και την περηφάνια των έγκλειστων Παλαιστινίων γυναικών απηχείται απ’ την αρχή ως το τέλος της φορτισμένης αφήγησής της, τη διασπά περιστασιακά με έξοχες ονειρικές πινελιές: η σκηνή όπου το ξύλινο πουλάκι που αναπαύεται στην παλάμη του κοιμισμένου στο κελί αγοριού ζωντανεύει και πετά μακριά, συμβολική αντανάκλαση του “πετάγματος” του λαού προς την ελευθερία, κυριεύει την καρδιά κι αιχμαλωτίζει τις αισθήσεις. Επιλέγει παράλληλα να φωτίσει χωρίς κραυγαλέες αιχμές την αλληλεγγύη που συνέχει τον λαό της και την ανθρωπιά που καλλιεργείται σχεδόν αντανακλαστικά. Τον Νουρ αγκαλιάζει προστατευτικά η στοργή όλων των “αδερφάδων” συγκρατουμένων της μητέρας του, γίνεται το παιδί ολονών. Μια ακόμα σκηνή που εγγράφεται ανεξίτηλα στη μνήμη του θεατή: Αυτή όπου οι Παλαιστίνιοι άντρες κρατούμενοι δηλώνουν τη συμπαράστασή τους στις συντρόφισσές τους απεργούς πείνας, σηκώνοντας κάτω απ’ το φράχτη τις γροθιές τους. «Με το αίμα μας και την ψυχή μας σε λυτρώνουμε, Παλαιστίνη!»
Ο πλανήτης βράζει και φλέγεται από την κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων με τη μάχη για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, του…
Η ίδια η Μάσρι, από τους πρώτους Παλαιστίνιους κινηματογραφιστές που κατέγραφε τη ζωή στην Παλαιστίνη υπό ισραηλινή κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο στο Λίβανο, είναι αποκαλυπτική στις συνεντεύξεις της: «Κύρια έμπνευση για το “3000 Νύχτες” υπήρξε η πραγματική ιστορία μιας νεαρής Παλαιστίνιας που γέννησε το παιδί της σε ισραηλινή φυλακή. Έχοντας μόλις γίνει μητέρα και η ίδια, θέλησα να κατανοήσω τι σημαίνει να φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί “αλυσοδεμένο” και να το μεγαλώνεις πίσω απ’ τα σίδερα.[…]
Θέλησα να δώσω μια τραχιά ντοκουμενταρίστικη χροιά που θα αντιστοιχούσε με την πραγματικότητα την οποία κατέγραφε και θα της προσέδινε μια διακριτή οπτική και αισθητική μορφή. […] Η εμπειρία της φυλακής κρούει μια δυνατή χορδή στην ψυχή των Παλαιστινίων, καθώς συνιστά μια εξαιρετικά ευρεία συλλογική εμπειρία. […] Πάνω από 800.000 άντρες, γυναίκες και παιδιά έχουν φυλακιστεί από το 1967 – 20% περίπου του πληθυσμού στις κατεχόμενες περιοχές. Εκατοντάδες παιδιά, κάποια τόσο μικρά όπως 12 χρονών, έχουν συλληφθεί από το ξεκίνημα του ξεσηκωμού του ντόπιου πληθυσμού, χώρια όσους έχουν σκοτωθεί ή τραυματιστεί. Η εμπειρία της φυλακής βιώνεται βαθιά από τους Παλαιστίνιους, όχι μόνο σε φυσικό επίπεδο αλλά και σε ψυχολογικό. Ο περιορισμός, τα όρια, τα τείχη, είναι μέρος της καθημερινότητάς τους. Σκανδαλώδες παράδειγμα η Γάζα, που θεωρείται η μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή στον κόσμο. […] Από τη 10ετία του ’70, πάμπολλες Παλαιστίνιες μητέρες έφεραν στον κόσμο τα παιδιά τους φορώντας χειροπέδες κι αλυσοδεμένες στα κρεβάτια τους. Γνώρισα κάποια απ’ αυτά τα παιδιά. […] Η γέννησή τους συνιστά ισχυρή μαρτυρία ελπίδας. […] Σ’ ό,τι αφορά εμένα το χρέος που νιώθω είναι να δώσω φωνή σ’ αυτούς που τη στερούνται, να παρουσιάσω μ’ έναν αισθητικά άρτιο τρόπο τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα των Παλαιστινίων. […] Έχουμε την υποχρέωση να διατηρήσουμε τη μνήμη ζωντανή, να προάγουμε τις πολιτικές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις μεταξύ των ανθρώπων, αξιοποιώντας την παγκόσμια γλώσσα του κινηματογράφου κι επίσης να εμπνεύσουμε τους ανθρώπους. Αυτός είναι ο ρόλος μας κι είναι μεγάλος.
24 διεθνείς βραβεύσεις 🎥 γι’ αυτήν την αξιοθαύμαστη από κάθε άποψη κινηματογραφική κατάθεση, φάρο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του συλλογικού είναι.
Κάποιες ακόμη πληροφορίες
Το 3.000 Nights _3.000 νύχτες είναι ταινία του 2015 διεθνούς συμπαραγωγής σε σκηνοθεσία _όπως ήδη αναφέρθηκε Μάι Μάσρι. Προβλήθηκε στο τμήμα Σύγχρονος Παγκόσμιος Κινηματογράφος του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο (2015) και επιλέχθηκε ως η ιορδανική συμμετοχή (σσ. αφού για τον ξεφτισμένο θεσμό των όσκαρ παλαιστινιακό κράτος δεν υπάρχει) για την Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία στα 89α Όσκαρ αλλά (φυσικά _βλ. ΗΠΑ ΝΑΤΟ _ΕΕ κλπ “πρόθυμοι”) δεν προτάθηκε.
Η νεαρή δασκάλα Layal ζει με τον σύζυγό της, Farid, στην κατεχόμενη Nablus της Δυτικής Όχθης της Παλαιστίνης. Ετοιμάζονται να φύγουν για τον Καναδά σε αναζήτηση μιας νέας ζωής, όταν Layal συλλαμβάνεται και κατηγορείται ψευδώς ότι βοήθησε ένα έφηβο αγόρι που είναι ύποπτο “τρομοκρατίας” (επίθεση σε στρατιωτικό σημείο ελέγχου). Όταν αρνείται να καταθέσει εναντίον του αγοριού στο δικαστήριο, η Layal κατηγορείται ότι ήταν συνεργός και καταδικάζεται σε 8 χρόνια φυλάκιση παρά την ένθερμη υπεράσπιση δικηγόρου υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της.
Μεταφέρεται στη συνέχεια σε μια ισραηλινή γυναικεία φυλακή υψίστης ασφαλείας όπου συναντά έναν τρομακτικό κόσμο στον οποίο οι Παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι φυλακίζονται μαζί με ισραηλινούς εγκληματίες. Αφού έγινε μάρτυρας μιας άγριας αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο πλευρών και της επίθεσης από μια γυναίκα τοξικομανή, η Layal ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος. Ο άντρας της δεν θέλει να κάνει το παιδί τους στη φυλακή και της λέει ότι φεύγει για τον Καναδά, ενώ ο διευθυντής της φυλακής, Ruti την πιέζει να κάνει έκτρωση και να γίνει σπιούνα του κατασκοπεύοντας τους Παλαιστίνιους κρατούμενους. Τραυματισμένη και προδομένη, η Layal φτάνει στον πάτο, αλλά με την υποστήριξη των γυναικών γύρω της, βρίσκει τη δύναμη να υπερασπιστεί τον εαυτό της και να παλέψει γι αυτήν και το παιδί της.
Η Layal ετοιμόγεννη μεταφέρεται αλυσοδεμένη σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο όπου γεννά το αγοράκι της που το ονομάζει Nour. Καθώς παλεύει να μεγαλώσει τον γιο της πίσω από τα κάγκελα, καταφέρνει να βρει μια αίσθηση ελπίδας και ένα νόημα στη ζωή της. Στο ιατρείο στο ανδρικό τμήμα του σωφρονιστικού καταστήματος, συναντά τον Ayman, έναν φυλακισμένο Παλαιστίνιο γιατρό που τη βοηθά να τα βγάλει πέρα και να βρει ξανά την αγάπη.
Οι συνθήκες στις φυλακές επιδεινώνονται και οι Παλαιστίνιες αποφασίζουν να ξεκινήσουν μια μεγάλη απεργία πείνας. Ο Ruti προειδοποιεί τη Layal να μην συμμετάσχει στην απεργία και απειλεί να της πάρει τον Νουρ, την ίδια ώρα ο Rihan, ένας Παλαιστίνιος κρατούμενος _χαφιές που συνεργάζεται κρυφά με τις αρχές των φυλακών, την προτρέπει να συνεργαστεί με τον Ruti. Η Layal είναι τρομοκρατημένη μήπως χάσει τον γιο της, αλλά σε μια στιγμή αλήθειας ξεπερνά το φόβο της και συμμετέχει στην απεργία, ενώ οι φρουροί στέλνονται να της πάρουν το παιδί με τη βία. Κλείνονται όλες οι γυναίκες στα κελιά δημιουργώντας ανθρώπινο φράγμα, ενώ ένοπλοι στρατιώτες με μάσκες αερίων εισβάλλουν στη φυλακή ενάντια στις γυναίκες με ρόπαλα και δακρυγόνα. Ο Ayman και οι άνδρες κρατούμενοι συμμετέχουν στην εξέγερση στο πλάι των γυναικών. Η είδηση χτυπά τα πρωτοσέλιδα. Οι γυναίκες καταφέρνουν να γίνουν δεκτά κάποια αιτήματά τους και αρκετοί κρατούμενοι απελευθερώνονται αλλά η Layal δεν είναι ανάμεσά τους. Είναι καταδικασμένη να εκτίσει ολόκληρη τη φυλάκισή της. Πρέπει να βρει τη δύναμη να παλέψει για τον εαυτό της, το παιδί της και την ημέρα που θα επανενωθούν.
🇵🇸 Η πολυβραβευμένη Mai Masri, σκηνοθέτιδα, σεναριογράφος και παραγωγός είναι πασίγνωστη εκτός από το 3000 Layla (3.000 νύχτες _2015)_μεταξύ άλλων για τα “μικρά διαμάντια” της _ Wild Αγριολούλουδα: Γυναίκες στο Νότιο Λίβανο (1987) Παιδιά της φωτιάς (1991)_Χαμένα όνειρα_ Suspended Dreams (1992) Hanan Ashrawi: A Woman of Her Time (Μια γυναίκα στον καιρό της -1996) Children of Shatila (Τα παιδιά της Σατίλα _1998) Όνειρα και φόβοι στα σύνορα (2001) Yaumiyat Beirut: haqa’eq wa akadheeb wa (αλήθεια & δικαιοσύνη _2006) 33 yaoum (2007) Hlam al-manfa Beirut fi Ain Al-Assifa (2021)
Η Μάι Μάσρι (γενν. στο Αμμάν της Ιορδανίας 2-Απρ-1959) δημιουργεί κυρίως ντοκιμαντέρ που επικεντρώνονται στους καθημερινούς αγώνες της ζωής των γυναικών και των παιδιών που ζουν στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και στον Λίβανο. Έχει λάβει πάνω από 60 διεθνή βραβεία για τις ταινίες της και χαιρετίζεται ως πρωτοπόρος στην 7η τέχνη της Μέσης Ανατολής.
Είναι κόρη του Munib Masri από τη Nablus και μιας Αμερικανίδας και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στο Αμμάν και στη Ναμπλούς μετακομίζοντας στη Βηρυτό όταν ήταν στην πρώτη δημοτικού. Η Masri εισήχθη στην πολιτική νωρίς στη ζωή της μέσω του πατέρα της, Munib al-Masri στενού φίλου με τους ηγέτες της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, συμπεριλαμβανομένων των Yasser Arafat και Khalil al-Wazir. Η πολιτική έπαιξε μεγάλο ρόλο στην οικογένειά της καθώς ο πατέρας της ενεργούσε ως υπουργός στην Ιορδανία τη δεκαετία του 1970.
Το 1976 επισκέφτηκε το Μπέρκλεϋ όπου παρακολούθησε μια θεωρητική διάλεξη για το σινεμά που τη γοήτευσε και την οδήγησε να ακολουθήσει εκπαίδευση στον κινηματογράφο. Αποφοίτησε από το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο το 1981 με πτυχίο “Bachelor of Arts στην παραγωγή και την τεχνική ταινιών” αμέσως μετά, επέστρεψε στη Βηρυτό και άρχισε να κάνει ταινίες.
Η Masri γνώρισε τον σύζυγό της, τον Λιβανέζο σκηνοθέτη Jean Chamoun, το 1977, ενώ επισκεπτόταν τη Βηρυτό στις καλοκαιρινές της διακοπές από το κολέγιο. Το ζευγάρι συνδέθηκε μέσω της κοινής τους αγάπης για τη δημιουργία ταινιών, και στη συνέχεια, η Masri πήγε στο Σαν Φρανσίσκο για να τελειώσει με το το πτυχίο της και επέστρεψε στη Βηρυτό το 1981. Εκείνη την εποχή είχε ξεκινήσει μια ακόμη ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο και εκείνο το καλοκαίρι, το ζευγάρι τράβηξε συγκλονιστικά πλάνα κάτω από επικίνδυνες συνθήκες, τα οποία αργότερα θα χρησιμοποιούσαν στις ταινίες τους Αγριολούλουδα: Γυναίκες στο Νότιο Λίβανο (1986), Χαμένα όνειρα (1992), Κάτω από τα ερείπια (1983) και Πολεμική γενιά (1989). Το 1986 η Masri και ο Jean Chamoun παντρεύτηκαν και ίδρυσαν την Nour Productions. Το 2017, Chamoun, πέθανε μετά από μακρά μάχη με τη νόσο Αλτσχάιμερ. Η συνεργασία του ζευγαριού οδήγησε στην παραγωγή 15 συνολικά ταινιών, οι οποίες έδωσαν φωνή σε ιστορίες των εκεί λαών
Μετά την πρώτη τους ταινία, το 1983, η Masri και ο Chamoun αγόρασαν τον δικό τους εξοπλισμό που τους επέτρεπε να παράγουν ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού με τους δικούς τους όρους. Έζησαν στο Παρίσι για ένα χρόνο για να δικτυωθούν έξω από την αραβική κινηματογραφική βιομηχανία, προκειμένου να μπορούν να παράγουν και να διανέμουν ταινίες στο εξωτερικό.
ΚΚΕ ΚΟ ΑΤΤΙΚΗΣ: Καμιά αποστολή εκτός συνόρων! Μεγάλο συλλαλητήριο τη Δευτέρα 11-Μάρτη στο Σύνταγμα
