Στις 21 Αυγούστου του 1983 δολοφονείται στο αεροδρόμιο της Μανίλα ο ηγέτης της φιλιππινέζικης αντιπολίτευσης Μπενίνιο Ακίνο μόλις επιστρέφει από τις Ηνωμένες Πολιτείες όπου ζούσε ως εξόριστος.
Μόλις κατέβηκε από το αεροπλάνο, ο Ακίνο συλλαμβάνεται από στρατιώτες που τον μεταφέρουν σε ένα ημιφορτηγό. Εκείνη τη στιγμή ακούγονται πυροβολισμοί και ο Ακίνο πέφτει νεκρός. Είναι χαρακτηριστικό ότι λίγο πριν την προσγείωση, φορώντας το αλεξίσφαιρο γιλέκο του, είχε πει στους δημοσιογράφους που τον συνόδευαν: «Αν με χτυπήσουν στο κεφάλι, είμαι χαμένος». Και όντως, η σφαίρα που του στοίχισε τη ζωή τον βρήκε στο πίσω μέρος του κεφαλιού.
Ο Ακίνο, ηγέτης του Λαϊκού Κόμματος, επιστρέφει στις Φιλιππίνες ενόψει των προεδρικών εκλογών του 1984. Υστερα από πέντε χρόνια φυλακή (1971 – 1975) και μια καταδίκη σε θάνατο, πήρε την άδεια να μεταβεί στο εξωτερικό το 1980 για να υποβληθεί σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Εζησε στις ΗΠΑ ως εξόριστος μέχρι την ημέρα της επιστροφής του.
Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή εκτελεστής ήταν ένας άνδρας, ντυμένος με στολή προσωπικού εδάφους, ο οποίος, κατά τον κλασικό τρόπο σε τέτοιου είδους δολοφονίες, εκτελείται και αυτός επιτόπου. Ενώ οργιάζουν οι φήμες για την ταυτότητα του, δύο Ιάπωνες δημοσιογράφοι, οι οποίοι συνταξίδευαν με τον Ακίνο, αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας, αναφέρουν ότι είδαν ορισμένους από τους 15 συνολικά στρατιώτες της συνοδείας να τραβούν όπλο και να πυροβολούν τον πολιτικό ηγέτη.
Στις 30 Αυγούστου οι αρχές ανακοινώνουν επιτέλους την υποτιθέμενη ταυτότητα του δολοφόνου, τον οποίο ο δικτάτορας Μάρκος είχε σπεύσει να χαρακτηρίσει «μέλος κομμουνιστικής οργάνωσης»: ονομάζεται Ρολάντο Γκαλμάν και είναι επαγγελματίας δολοφόνος. Ωστόσο, στις 28 Αυγούστου οι «Σάντεϊ Τάιμς» του Λονδίνου αναφέρουν ότι το πραγματικό του όνομα είναι Ρολάντο Βικσάρα και είναι πρώην μέλος της Προεδρικής Φρουράς.
Tον αποτροπιασμό της για την παραχώρηση του χώρων του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου για τη διοργάνωση της γαμήλιας δεξίωσης της κόρης των Γλύξμπουργκ, εκφράζει με…
Οι Φιλιππινέζοι κατεβαίνουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για τη δολοφονία του Ακίνο. Σύντομα όμως οι διαδηλώσεις γίνονται συλλαλητήρια κατά της πολιτικής του καθεστώτος. Είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν το 70% των μισθωτών φυτοζωούν, με μισθούς κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού είναι άνεργοι.
Στην κηδεία του Ακίνο, μετά από δέκα μέρες, δύο εκατομμύρια Φιλιππινέζοι πραγματοποιούν ένα συγκλονιστικό συλλαλητήριο. Ολες οι προσπάθειες του Μάρκος να συγκρατήσει την κατάσταση πέφτουν στο κενό, έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος του, το οποίο δε θα αργήσει.
