O Σπίλμπεργκ, όπως θα θυμάστε το 2004 γύρισε την ταινία “The Terminal” με τον με τον Τομ Χανκς, όπου δεν αναφέρεται στον πραγματικό “ήρωα” που ήταν πολύ διαφορετικός από τον Βίκτωρα Navorski πρόσφυγα _φυσικά “από κάποια πρώην κομμουνιστική χώρα”__Το όνομά του Mehran Karimi Nasseri, Ιρανός πρόσφυγας, με αντικρουόμενα και ανύπαρκτα ή έγγραφα ταυτοποίησης, που περιπλανήθηκε στην Ευρώπη για αρκετά χρόνια πριν βρεθεί σε νομικό αδιέξοδο όταν αυτά φέρεται να κλάπηκαν στο Παρίσι και εγκαταστάθηκε στο Terminal 1 του αεροδρόμιου Charles de Gaulle αρχικά στις 26-Αυγ-1988 και στη συνέχεια σαν σήμερα των Φώτων του 1989, όπου έμεινε για τα επόμενα 18 χρόνια.
_Ιστορία &
“ιστορίες με αρκούδες”
Μια γνώριμη φιγούρα για το προσωπικό του αεροδρομίου Σαρλ ντε Γκολ – οι οποίοι τον αποκαλούσαν Lord Alfred ή Sir Alfred λόγω λάθους που έκαναν οι Βρετανοί υπάλληλοι μετανάστευσης – ο Nasseri σιγά σιγά έγινε κάτι σαν διασημότητα, μέχρι που το 2003, ο σκηνοθέτης Στίβεν Σπίλμπεργκ αγόρασε τα δικαιώματα της ιστορίας του και ένα χρόνο αργότερα τα χρησιμοποίησε ως βάση για την ταινία του. Η σχέση του Mehran με το αεροδρόμιο διήρκησε τελικά πολύ περισσότερο από αυτή του Τομ Χανκς με το JFK.
Ο Mehran Karimi Nasseri γεννήθηκε το 1945 σε ένα ιρανικό χωριό, ωστόσο, συγκεκριμένες λεπτομέρειες σχετικά με την πρώιμη ζωή του είναι δύσκολο να εξακριβωθούν, καθώς παρουσίασε πολλές αντικρουόμενες ιστορίες με την πάροδο των ετών. Σύμφωνα με ένα προφίλ του το 2003 στο περιοδικό New York Times Magazine, μερικές φορές έλεγε ότι η μητέρα του ήταν Αγγλίδα, άλλες φορές ότι ήταν Σουηδέζα- κάποια στιγμή αρνήθηκε ότι ήταν Πέρσης ή ότι μπορούσε να μιλήσει περσικά, όμως, ένα αφιέρωμα του 2004 στην εφημερίδα The Guardian αποκάλυψε κάποιες αλήθειες διαπιστώνοντας ότι είχε μια “ειδυλλιακή” παιδική ηλικία στην Τεχεράνη, αλλά τα πράγματα άλλαξαν για εκείνον κατά τη νεαρή ενηλικίωσή του. Ο Nasseri ισχυρίστηκε ότι έμαθε ότι ήταν νόθος μετά το θάνατο του πατέρα του. Είπε ότι απορρίφθηκε από την οικογένειά του και ότι στη συνέχεια πήγε στην Αγγλία για να σπουδάσει οικονομικά. Το κομμάτι για τα οικονομικά είναι αλήθεια, αλλά ο Guardian διαπίστωσε επίσης ότι ζούσε με τον αδελφό του όσο ήταν στην Αγγλία – οπότε δεν είχε απορριφθεί εντελώς. Στη συνέχεια, τη δεκαετία του 1970, ο Nasseri επέστρεψε στο Ιράν.
Μεγάλη πρεμούρα έχει πιάσει τελευταία διάφορες αστικές «γραφίδες» για τα μνημεία που στήνει το ΚΚΕ σε μια σειρά από περιοχές, αναδεικνύοντας και τιμώντας την ιστορία…
Στο σημείο αυτό, συμμετείχε σε μια φοιτητική απεργία στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης και ανακρίθηκε μεταξύ άλλων από την ιρανική μυστική αστυνομία. Ο Nasseri θα ισχυριζόταν αργότερα ότι είχε φυλακιστεί, βασανιστεί και εξοριστεί λόγω της αντίθεσής του στον Σάχη, αλλά ο Guardian δεν βρήκε κανένα στοιχείο γι’ αυτό. Ό,τι κι αν συνέβη μεταξύ του Mehran Karimi Nasseri και της μυστικής αστυνομίας, οδήγησε σε μόνιμη ρήξη. Ο Νασέρι εγκατέλειψε το Ιράν. Αντ’ αυτού, πήγε στην Ευρώπη, όπου του χορηγήθηκε καθεστώς πρόσφυγα από το Βέλγιο το 1981. Ταξίδευε σε όλη την Ευρώπη για χρόνια χωρίς περιστατικά, αλλά τα πράγματα περιπλέχθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Τότε, ο Nasseri ισχυρίστηκε ότι το διαβατήριο και το πιστοποιητικό πρόσφυγα του κλάπηκαν στο Παρίσι. Αν και ταξίδεψε με επιτυχία από το αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκoλ στο Παρίσι, προς το αεροδρόμιο Χίθροου στο Λονδίνο, οι Βρετανοί αξιωματούχοι αρνήθηκαν να τον αφήσουν να εισέλθει στη χώρα χωρίς τα κατάλληλα έγγραφα. Αντ’ αυτού, τον έστειλαν πίσω στο Σαρλ ντε Γκολ. Και έτσι ο Mehran Karimi Nasseri βρέθηκε στον τερματικό σταθμό ένα του αεροδρομίου Σαρλ ντε Γκολ, κολλημένος σε διεθνή νομική εκκρεμότητα, χωρίς να έχει κάποιο άλλο μέρος το οποίο μπορούσε να αποκαλέσει το σπίτι του.
Χρόνια στο αεροδρόμιο
Καθώς οι μέρες γίνονταν μήνες, και μετά οι μήνες γίνονταν χρόνια, ο Mehran Karimi Nasseri εγκαταστάθηκε στη ζωή του στο αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκολ. Αν και οι Γάλλοι επέμεναν ότι βρισκόταν παράνομα στη χώρα, δεν μπορούσαν να τον απελάσουν, επειδή καμία άλλη χώρα δεν θα τον δεχόταν. Έτσι, ο Nasseri απλά ζούσε στο αεροδρόμιο.Η νέα του ζωή ήταν παράξενα συνηθισμένη. Ο Nasseri ξεκινούσε κάθε πρωί πηγαίνοντας στην τουαλέτα του αεροδρομίου για να καθαριστεί, στη συνέχεια έπλενε τα ρούχα του και τα κρεμούσε πάνω από τη βαλίτσα του για να στεγνώσουν. Πήγαινε συχνά στα McDonalds για φαγητό, όπου συνήθιζε να απολαμβάνει το σάντουιτς πρωινού των McDonald’s για πρωινό και ένα Filet-O-Fish των McDonald’s για μεσημεριανό γεύμα. Για να περνάει την ώρα του, ο Nasseri διάβαζε εφημερίδες (που μερικές φορές του έδιναν δωρεάν), μάζευε καπάκια αναψυκτικών και έγραφε για τη ζωή του σε ένα ημερολόγιο που έφτασε να αριθμεί 1.000 σελίδες.
“Το αεροδρόμιο δεν είναι κακό”, σημείωσε ο Nasseri στους New York Times το 1999. “Είναι πολύ ενεργό και λειτουργεί καθημερινά. Βλέπω κάθε εβδομάδα διαφορετικούς επιβάτες από όλο τον κόσμο”. Εν τω μεταξύ, άρχισε να γίνεται οικείο πρόσωπο στους ανθρώπους που εργάζονταν στο αεροδρόμιο, οι οποίοι τον αποκαλούσαν “Alfred” ή “Sir Alfred” λόγω λάθους που είχαν κάνει οι Βρετανοί υπάλληλοι της υπηρεσίας μετανάστευσης σε μια επιστολή σχετικά με την περίπτωσή του. Οι υπάλληλοι του αεροδρομίου του έδιναν τα κουπόνια φαγητού τους και οι αεροσυνοδοί είδη προσωπικής περιποίησης που είχαν αφήσει πίσω τους οι επιβάτες της πρώτης θέσης. Πλέον, είχε αρχίσει να προσέχει τον Mehran Karimi Nasseri περισσότερος κόσμος. Τρία ντοκιμαντέρ γυρίστηκαν για τον άνθρωπο που ζούσε στο αεροδρόμιο εκτός του The Terminal του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Στην ταινία, ο χαρακτήρας που υποδύεται ο ηθοποιός, Viktor Navorski, παγιδεύεται στο αεροδρόμιο Kennedy μετά από ένα πραξικόπημα στην “κομμουνιστική” πατρίδα του (μια κάποια “Σοβιετία”). Όπως και ο Nasseri, ο Navorski προσαρμόζεται στη ζωή στο αεροδρόμιο και γίνεται οικείος σε πολλούς υπαλλήλους του αεροδρομίου, όμως, αν και ο Navorski είχε λόγους να θέλει να φύγει από το αεροδρόμιο, ο Nasseri φαινόταν απόλυτα ικανοποιημένος από την παραμονή του.
_Πώς ο έφυγε από το αεροδρόμιο
…και μετά επέστρεψε ξανά
Με την πάροδο των ετών, κάποιοι άρχισαν να ανησυχούν για τον Mehran Karimi Nasseri. Ένας γιατρός στο Σαρλ ντε Γκωλ ανησυχούσε ότι είχε «απολιθωθεί» στον πάγκο του, και ένας πράκτορας εισιτηρίων που είχε γίνει φίλος του Nasseri ανησυχούσε ότι ήταν ανίκανος να «ζήσει έξω». Πράγματι, όταν προσφέρθηκε στον Nasseri η ευκαιρία να φύγει από το αεροδρόμιο το 1999, αρχικά αρνήθηκε. Σε εκείνο το σημείο, οι Γάλλοι του προσέφεραν έγγραφα ταυτότητας. Εάν τα υπέγραφε, θα ήταν ελεύθερος να φύγει από το αεροδρόμιο. Αλλά ο Nasseri αρνήθηκε δήθεν επειδή τα έγγραφα τον αναγνώριζαν ως Ιρανό και επειδή δεν περιείχαν το νέο του όνομα, Sir Alfred. Η αλήθεια, δήλωσε ο ιατρικός διευθυντής του αεροδρομίου στους New York Times, ήταν ότι ο Nasseri “φοβόταν να φύγει από αυτόν τον κόσμο-φούσκα”. __“Το να πάρει τελικά τα χαρτιά ήταν ένα τεράστιο σοκ γι’ αυτόν, σαν να τον πέταξαν μόλις από το άλογό του”, συνέχισε ο ιατρικός διευθυντής. “Όταν περιμένεις 11 χρόνια για κάτι και ξαφνικά μέσα σε λίγα λεπτά υπογράφεις κάποια χαρτιά και γίνεται – φανταστείτε τι σοκ είναι αυτό”.
Το 2006, ωστόσο, ο Nasseri έφυγε από το αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκολ. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για να νοσηλευτεί και στη συνέχεια χρησιμοποίησε τα χρήματα που είχε κερδίσει από την πώληση της ιστορίας του στον Σπίλμπεργκ για να ζήσει σε έναν ξενώνα. Ωστόσο, δεν ξέχασε ποτέ τα 18 χρόνια που πέρασε στο αεροδρόμιο και στο τέλος της ζωής του, επέστρεψε, μέχρι που __12-Νοε- 2022, πέθανε από καρδιακή προσβολή στο “πόστο” του ενώ καθόταν στον τερματικό σταθμό 2F. Σε ανακοίνωσή του μετά τον θάνατό του, το αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκολ σημείωσε ότι το προσωπικό του είχε φροντίσει τον Mehran Karimi Nasseri “όσο το δυνατόν περισσότερο για πολλά χρόνια”, αλλά ότι “θα προτιμούσαμε να βρει ένα πραγματικό καταφύγιο, καθώς υπέφερε από ψυχολογικά προβλήματα”.