Γράφει ο Γιάννης Βεντούρας //
Πότε ιδρύθηκαν
Το επίσημο τμήμα των Ταγμάτων Ασφαλείας, ήταν τα «Τάγματα Ευζώνων» που ιδρύθηκαν τον Ιούνιο του 1943 επί κυβερνήσεως του δωσίλογου πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη και με την έγκριση των Γερμανών κατακτητών. Ήταν τα κρατικά ένοπλα σώματα, και αποτελούσαν μόνο ένα μέρος των συνολικών ένοπλων σωμάτων που συνεργάστηκαν με τον στρατό κατοχής και που ο λαός μας τούς έδωσε συνολικά την ονομασία «Τάγματα Ασφαλείας».
Είμαστε στην εποχή όπου η Γερμανική επίθεση στο Στάλινγκραντ έχει συντριβεί από την Σοβιετική Ένωση, ενώ τον Ιούλιο-Αύγουστο του 1943 οι σοβιετικοί καταστρέφουν άλλες δύο γερμανικές στρατιές στο Χάρκοβο της Ουκρανίας. Γίνεται φανερό ότι οι δυνάμεις του φασιστικού άξονα θα χάσουν τον πόλεμο. Την ίδια περίοδο, το Γερμανικό εκστρατευτικό σώμα στην Βόρεια Αφρική παραδίδεται στις συμμαχικές δυνάμεις.
Ο Χίτλερ δέχεται μεγάλη πίεση στο ανατολικό μέτωπο και χρειάζεται να το ενισχύσει με νέες δυνάμεις που θα τις αποσύρει από τις κατεχόμενες χώρες, μεταξύ αυτών και από την Ελλάδα. Για το λόγο αυτό θα έπρεπε να βρεθεί στην Ελλάδα μια δύναμη που θα μπορεί να συγκρατήσει την ένοπλη λαϊκή αντίσταση που όλο και θέριευε. Η χωροφυλακή δεν μπορούσε να παίξει αυτό τον ρόλο, αλλά ούτε μπορούσαν οι δυνάμεις κατοχής να την εμπιστευθούν, μιας και το ΕΑΜ είχε εισχωρήσει στις τάξεις της.
Ο σκοπός τους
Η δράση των «Ταγμάτων Ευζώνων» άρχισε ουσιαστικά τον Σεπτέμβρη του 1943, για να καλύψουν το μεγάλο κενό που δημιουργήθηκε με την διάλυση των Ιταλικών στρατευμάτων κατοχής λόγω της συνθηκολόγησης της φασιστικής Ιταλίας. Αυτός είναι και ο λόγος που τα φασιστικά αυτά τάγματα έδρασαν κυρίως στην Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα, στις περιοχές δηλαδή που ανήκαν στην Ιταλική ζώνη ελέγχου. Η Ανατολική Μακεδονία και Θράκη βρισκόταν στην Βουλγάρικη ζώνη ελέγχου, ενώ η Αθήνα και η υπόλοιπη Ελλάδα στην Γερμανική ζώνη.
Σύμφωνα με το Γερμανό στρατιωτικό διοικητή της Ελλάδας Αλεξάντερ Λέερ, τα Τάγματα Ασφαλείας (δηλαδή τα ευζωνικά Τάγματα και όλες οι υπόλοιπες ομάδες που εξοπλίσθηκαν από τους Γερμανούς) θα πρόσφεραν μεγάλη βοήθεια ενάντια στους κομμουνιστές και θα υπήρχε “εξοικονόμηση γερμανικού αίματος”.
Η δωσίλογη κυβέρνηση Ράλλη, σύμφωνα με τις διακηρύξεις της, χρειαζόταν τα «Ευζωνικά Τάγματα», για να αντιμετωπίσει το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και τους κομμουνιστές. Εξ άλλου, επειδή διαφαινόταν στον ορίζοντα ότι ο φασιστικός άξονας θα έχανε τον πόλεμο, έπρεπε να φροντίσει να αντιμετωπίσει μετά την απελευθέρωση, μια σοσιαλιστική επαναστατική κατάσταση. Η αστική τάξη προέβλεπε, ότι έτσι κι αλλιώς, θα έμπαινε ζήτημα εργατικής εξουσίας και προετοιμαζόταν για την σύγκρουση. Η αστική τάξη, με σύμμαχους τους Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους κατακτητές, άρχιζε τον εμφύλιο.
Ο ξεκάθαρος αντικομμουνιστικός προσανατολισμός των Τ.Α., ήταν και ο λόγος που ορισμένοι αγγλόφιλοι αξιωματικοί συμμετείχαν στις τάξεις τους.
Η ιδεολογία τους
Η ιδεολογία των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν φασιστική – ναζιστική και σε κάθε περίπτωση αντικομμουνιστική. Σίγουρα μερικούς από τους ταγματασφαλίτες δεν τους απασχολούσε καμιά ιδεολογία αλλά ενδιαφερόντουσαν μόνο για το πλιάτσικο και τον σίγουρο μισθό. Επίσης οι αγγλόφιλοι που υπηρέτησαν σε αυτά, έβαλαν πάνω από όλα τον αντικομμουνισμό τους, αποδεχόμενοι να μπουν στην υπηρεσία του Φύρερ. Ανεξάρτητα όμως από τα «πιστεύω» των επιμέρους ταγματασφαλιτών, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει την ιδεολογία των ταγμάτων που ήταν φασιστική και ως εκ τούτου, εγκληματική.
Ο όρκος που έδιναν οι ταγματασφαλίτες δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αμφισβήτηση της ιδεολογίας και των προδοτικών σκοπών που εξυπηρετούσαν.
“Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανωτάτου αρχηγού του γερμανικού στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθησομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς ότι διά μιαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των γερμανικών στρατιωτικών νόμων”.
Σε αντιδιαστολή με αυτόν, παραθέτουμε τον όρκο των ΕΛΑΣιτών, οι οποίοι πήγαιναν στον ΕΛΑΣ ανιδιοτελώς, χωρίς μισθούς και απολαβές, αλλά μόνο για να πολεμήσουν τον κατακτητή:
«Ορκίζομαι στον Ελληνικό Λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ’ αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ξενικό ζυγό. Ότι θ’ αγωνισθώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου οργάνων και θ’ αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζη σαν άτομο και σαν αγωνιστή του Εργαζόμενου Ελληνικού Λαού»
- Η σύνθεσή τους
Η επίσημη ονομασία τους ήταν «Ευζωνικά Τάγματα», επειδή οι πρώτοι που χρησιμοποιήθηκαν για την στελέχωσή τους ήταν οι, άοπλοι μέχρι τότε, εύζωνοι που φύλαγαν το μνημείο του «άγνωστου στρατιώτη» με την χαρακτηριστική φουστανέλα. Ο λαός, τούς έδωσε τα ονόματα «γερμανοτσολιάδες» (λόγω της συνεργασία τους με τον εχθρό), «Ράλληδες» (επειδή ιδρύθηκαν από τον Ράλλη), «ταγματαλήτες» (λόγω των εγκλημάτων που διέπρατταν). Στους όρους αυτούς ο λαός συμπεριελάμβανε και όλες τις υπόλοιπες παραστρατιωτικές εγκληματικές οργανώσεις και ομάδες, που συνεργάστηκαν με τις φασιστικές δυνάμεις κατοχής και τον καταπίεζαν.
Στην αρχή, η προσέλευση εθελοντών στα σώματα αυτά ήταν πολλή μικρή. Η κύρια δεξαμενή στην στρατολόγηση ήταν αξιωματικοί του στρατού που θεωρούσαν την καταπολέμηση του κομμουνισμού ως το μέγιστο πατριωτικό καθήκον. Υπήρξαν όμως και αξιωματικοί που αρνήθηκαν να συμμετέχουν και υπέστησαν σοβαρές πιέσεις. Στην Καλαμάτα ο συνταγματάρχης Δ. Παπαδόγγονας, επικεφαλής των παρακρατικών οργανώσεων της Πελοποννήσου, φυλάκισε για αρκετό χρόνο αξιωματικούς που αρνήθηκαν να καταταγούν στο τοπικό τάγμα. [1]
Άλλη δεξαμενή στρατολόγησης ήταν οι Γερμανόφιλοι που είχαν στηρίξει την φασιστική δικτατορία του Μεταξά, και οι φασιστικές οργανώσεις.
Για την αύξηση της δύναμής τους στρατολογήθηκαν κάθε είδους εγκληματικά και αλήτικα στοιχεία προσφέροντάς τους μισθούς και ασυλία για κάθε έγκλημα που θα έκαναν. Εξ άλλου σε όλες τις χώρες, οι άνθρωποι του υποκόσμου, αποτελούσαν και αποτελούν, δεξαμενή στρατολόγησης για φασιστικές και παρακρατικές συμμορίες.
Στις τάξεις των Ταγμάτων Ασφαλείας εισήλθαν μαυραγορίτες καθώς και μέλη άλλων αντικομμουνιστικών οργανώσεων που είχαν κτυπηθεί από τον ΕΛΑΣ, καθώς και συγγενείς σκοτωμένων αντικομμουνιστών που επιζητούσαν εκδίκηση.
Επίσης στρατολογήθηκαν άνθρωποι φτωχοί, που αναζητούσαν σίγουρη πηγή εισοδήματος και που αδιαφορούσαν για τις συνέπειες των πράξεών τους. Αυτοί ήταν και το καθαρό μισθοφορικό τμήμα των Τ.Α.
Υπήρχαν και ορισμένοι που προσχώρησαν στα προδοτικά Τάγματα Ασφαλείας, επειδή υπέκυψαν στην βάρβαρη τρομοκρατία, τις εκτελέσεις, τα βασανιστήρια, την δήμευση περιουσιών, το κάψιμο χωριών, και τα κτηνώδη αντίποινα για την στήριξη των ανταρτών.
Ισχυρές πιέσεις και απειλές, ασκήθηκαν και σε μερικούς ΕΑΜίτες για να αλλάξουν στρατόπεδο.
- Ηγεσία και εξοπλισμός
Τα «Τάγματα Ευζώνων» υπάγονταν κατευθείαν στην Γερμανική στρατιωτική διοίκηση και ανώτατος αρχηγός τους στην αρχή ορίσθηκε ο αιμοδιψής Γερμανός στρατηγός των Waffen SS, Γιούργκεν Στρόοπ (ο οργανωτής της περιβόητης «γκεστάπο» στην Αθήνα), ενώ στη συνέχεια, στις 28 Οκτωβρίου του 1943 αρχηγός τους τοποθετήθηκε ο υποστράτηγος Βάλτερ Σιμάνα.
Ο εξοπλισμός, η μισθοδοσία και η σίτισή τους, είχε αναληφθεί πλήρως από τον γερμανικό στρατό, ενώ σημαντική οικονομική υποστήριξη τούς παρείχαν και επιχειρηματικοί κύκλοι της Ελλάδας.
Στις τοπικές πολιτοφυλακές των Ταγμάτων, ο ηγετικός πυρήνας συνήθως αποτελείτο από την παραδοσιακή ηγεσία του χωριού και τους μικροαστούς (κοινοτάρχης, παπάς, κάποιοι γιατροί και συμβολαιογράφοι, ευκατάστατοι κτηνοτρόφοι που αντιδρούσαν στην εργατική πολιτική του ΕΑΜ).
Υπήρχαν και ομάδες Ταγμάτων Ασφαλείας που δημιουργήθηκαν με πρωτοβουλία τοπικών στελεχών για να κτυπήσουν την ΕΑΜική αντίσταση και εξοπλίσθηκαν από τους Γερμανούς (π.χ. στην Λακωνία, στην Καλαμάτα, στον Πύργο), ή που συγκροτήθηκαν κατευθείαν από τους Γερμανούς κυρίως στην Βόρεια Ελλάδα, όπως ο «Εθελοντικός Ελληνικός Στρατός» (ΕΕΣ).
Ομοειδείς οργανώσεις
Εκτός από τα «Ευζωνικά Τάγματα» που δημιουργήθηκαν σε Αθήνα, Χαλκίδα, Πάτρα, Αγρίνιο, Κόρινθο, Πύργο, υπήρχαν παράλληλα και άλλου είδους Τάγματα Ασφαλείας όπως το «Β’ Αρχηγείο Χωροφυλακής Πελοποννήσου» με επικεφαλής τον Διονύσιο Παπαδόγκωνα και έδρα την Τρίπολη (σκοτώθηκε στο Γουδί κατά τα Δεκεμβριανά).
Αυτό είχε στην δύναμή του πέντε Τάγματα, Τρίπολης, Γύθειου, Γαργαλιάνων, Σπάρτης (με διοικητή τον Λεωνίδα Βρεττάκο), Μελιγαλά με διοικητή τον Παναγιώτη Στούπα (αυτοκτόνησε κατά την πολιορκία της Πύλου από τον ΕΛΑΣ).
Στην Κρήτη οι κατακτητές συγκρότησαν την Αντικομμουνιστική Οργάνωση Κρήτης (ΑΟΚ) την οποία οι Γερμανοί την ανέφεραν ως «ελληνικό τμήμα διώξεως ανταρτών». [2]
Από το 1943, στην Μακεδονία και Θεσσαλία, η γερμανική διοίκηση συγκρότησε τουλάχιστον δέκα δικούς της αυτοτελείς σχηματισμούς, που υπάγοντο αποκλειστικά σε αυτήν. Ξεχωρίζει ο «Εθελοντικός Ελληνικός Στρατός» του συνταγματάρχη Πούλου (αποτελούμενη κύρια από κακοποιούς και κατάδικους) η οποία ήταν μονάδα αμιγώς ναζιστική (εθνικοσιασιαλιστική) και που έμεινε στην ιστορία για τα ιδιαιτέρως ειδεχθή και φρικιαστικά εγκλήματα που διέπραξε. Χαρακτηριστική είναι μια έκθεση του τ. Νομάρχη Δράμας προς το κατοχικό Υπουργείο Εσωτερικών: «Τα εν Θες/νίκη σχηματισθέντα εκ κοινωνικών αποβρασμάτων ιδιότυπα τάγματα ασφαλείας, υπό τον απόστρατον αξιωματικόν Πούλου, επιδεινώνουν έτι περισσότερον την κατάστασιν, ως μισούμενα υφ’ ολοκλήρου του πληθυσμού…λόγω της αγρίας και απανθρώπου συμπεριφοράς των» [3]
Άλλα Τάγματα Ασφαλείας ήταν η ΠΑΟ, ο «Εθνικός Αγροτικός Σύνδεσμος Αντικομμουνιστικής Δράσεως» (ΕΑΣΑΔ) στην Θεσσαλία, η «Εθνική Αντικομμουνιστική Οργάνωση Βόλου», το τάγμα του Αντώνη Δάγκουλα, του Αντώνη Βήχου, το τάγμα του Φριτς Σούμπερτ με τον τίτλο «Εθνικό (!!!) Απόσπασμα Καταδίωξης Κομμουνιστών», η ΕΣΠΟ στην Αθήνα, η οργάνωση Χ με αρχηγό τον συνταγματάρχη Γεώργιο Γρίβα (οι Χίτες) και πολλά άλλα.
Στην ίδια κατηγορία των Ταγμάτων Ασφαλείας, συμπεριλαμβάνονται και εθνικιστικές μειονοτικές οργανώσεις, οι οποίες είχαν σκοπό να αποσχιστούν οι περιοχές τους από την Ελλάδα, όπως οι κομιτατζήδες της «Οχράνα» στην περιοχή Φλώρινα έως Καστοριά, η «Ξίλια» των Τσάμηδων στην Θεσπρωτία, το «Αξονικό Μακεδονοβουλγαρικό Επαναστατικό Κομιτάτο» στην Καστοριά, οι τουρκόφωνοι Πόντιοι του Αντών Τσαούς στην Δράμα, η βλάχικη «Λεγεώνα» στην Ελασσόνα. Η τελευταία, μετά από ισχυρά χτυπήματα του ΕΛΑΣ, το 1943, διαλύθηκε. Και αυτά τα Τάγματα, πολεμούσαν στο πλευρό της γερμανικής Βέρμαχτ (και των Βουλγάρων) εναντίον του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.
Είναι αξιοσημείωτο ότι όλες αυτές οι οργανώσεις ενώ αυτοχαρακτηριζόντουσαν ως «Εθνικιστικές», συνεργαζόντουσαν με τον κατακτητή της χώρας τους. Μέσα στον αντικομμουνισμό τους, δεν δίσταζαν να πολεμούν στο πλευρό, ακόμα και με τις αποσχιστικές παρακρατικές οργανώσεις που ήθελαν τον διαμελισμό της Ελλάδας!
- Η δράση τους
Όλα ανεξαιρέτως τα Τάγματα Ασφαλείας λάμβαναν μέρος όχι μόνο στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της Βέρμαχτ εναντίον του ΕΛΑΣ αλλά και εναντίον της μαζικής βάσης του ΕΑΜ σε πόλεις και χωριά.
Η πρώτη επιχείρηση των Ταγμάτων Ασφαλείας στην Αθήνα ήταν ενάντια στους αναπήρους του αλβανικού πολέμου στα νοσοκομεία, όπου το ΕΑΜ είχε αναπτύξει μεγάλη δραστηριότητα. Πάνω από 1.000 ανάπηροι αγωνιστές μεταφέρθηκαν στις φυλακές.
Ακολούθησαν πολλά μπλόκα στις γειτονιές της Αθήνας, όπως σε Κοκκινιά, Γούβα, Περιστέρι, Νέα Ιωνία, Νέα Σμύρνη, Βύρωνα, Δάφνη, Καλλιθέα και αλλού, με σκοπό να τρομοκρατήσουν τον λαό και να τον κρατήσουν μακριά από την αντίσταση. Πάνω από 10.000 οι συλληφθέντες, εκατοντάδες οι επί τόπου εκτελεσμένοι. Μπλόκα έγιναν και σε άλλες πόλεις, όπως στην Φλώρινα και στην Καλαμαριά με τον αιμοδιψή Δάγκουλα.
Στις 9 Φεβρουαρίου 1944 οι Γερμανοί και Ταγματασφαλίτες κάνουν μπλόκο στην Καλαμάτα και εκτελούν στα σφαγεία της πόλης 300 περίπου πολίτες[4].
Τα Τάγματα Ασφαλείας έλαβαν μέρος στο πλευρό των κατακτητών, στις μάχες που έδινε ο ΕΛΑΣ εναντίον των γερμανικών στρατευμάτων. Τον Ιανουάριο του 1944, το Τάγμα Βρεττάκου συμμετείχε στην εκκαθαριστική “Επιχείρηση Κότσυφας” των Γερμανών[5], ενώ στις 26/2/1944 τα Τάγματα Ασφαλείας συμμετείχαν σε επιδρομή στην Αχαΐα, και τον Μάρτιο σε Λακωνία και Μεσσηνία, όπου δεν έδειξαν κανένα οίκτο για τον πληθυσμό, και ξανά τον Απρίλιο σε Αχαΐα και Ηλεία όπου επέδειξαν μεγάλη βαρβαρότητα, περισσότερη και από τους ίδιους του Γερμανούς[6].
Συμμετείχαν στην “Επιχείρησης Καλάβρυτα”, που κατέληξε στη Σφαγή των Καλαβρύτων[7], ενώ στις 22 Μαρτίου 1944 οι Γερμανοί με την ΠΑΟ (το Τάγμα του Πούλου) καίνε το Ελευθεροχώρι Γιαννιτσών, σφάζοντας γέρους, γυναίκες και παιδιά, αφού οι άντρες είχαν διαφύγει. Στις 5 Απριλίου του 1944 δυνάμεις των Ες-Ες μαζί με άντρες του Πούλου, του Μιχάλαγα (Μιχαήλ Παπαδόπουλου) και κομιτατζήδες Βούλγαρους του Κάλτσεφ, μετά από μάχες με τον ΕΛΑΣ, πυρπολούν το χωριό Κλεισούρα του Νομού Καστοριάς.
Από τις 22 μέχρι και τις 27 Απριλίου 1944.οι Γερμανοί μαζί με Έλληνες ταγματασφαλίτες σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στο Βέρμιο έκαψαν 7 χωριά και εκτέλεσαν περίπου 500 άτομα (στην πλειοψηφία τους γυναίκες που αφού τις βίασαν τις έκαψαν ζωντανές)[8].
Την 15η/3/1944 στην Πάτρα οι ταγματασφαλίτες εκτελούν 200 κομμουνιστές που είχαν συλλάβει οι Γερμανοί, ενώ τον ίδιο μήνα εκτελούν άλλους 40 που είχε συλλάβει το τάγμα της Καλαμάτας.
«Στις 12 Απριλίου 1944, Γερμανοί και ταγματασφαλίτες οργανώνουν από κοινού την επιχείρηση «Ερωδιός». Σε αυτή την επιχείρηση τον κύριο ρόλο είχε τα τάγμα του Μελιγαλά που προχώρησε σε επιχειρήσεις από την Πύλο μέχρι την Μεσσήνη, ενώ το τάγμα της Καλαμάτας ξεκίνησε από το Πεταλίδι. Από όπου πέρασαν προχώρησαν σε εκτελέσεις, βασανισμούς, βιασμούς, λεηλάτησαν την ύπαιθρο, έβαλαν φωτιές και κατέστρεψαν περιουσίες. Από όπου πέρασαν προχώρησαν σε μαζικές συλλήψεις»[9].
Μπορεί τα Τάγματα Ασφαλείας να έδρασαν μόνο λίγους μήνες, είναι ατελείωτη όμως η λίστα με τα εγκλήματα που διέπραξαν, που δεν χωράνε σε αυτό το μικρό σημείωμα. Σύμφωνα με τις αναφορές του ΕΑΜ, μόνο στην Πελοπόννησο έγιναν συνολικά 7.300 εκτελέσεις. Σε κοινές επιχειρήσεις των Ταγμάτων Ασφαλείας με τους Γερμανούς, πραγματοποιήθηκαν 5.300 εκτελέσεις (κυρίως αμάχων και φυλακισμένων κομουνιστών), κάηκαν 10.882 σπίτια και λεηλατήθηκαν περισσότερα από 25.000.
Η ιδιαίτερη αγριότητα που επέδειξαν εναντίον του άοπλου πληθυσμού, μάς κάνει να κατανοήσουμε το μίσος που επέδειξαν οι χωρικοί (κυρίως των περιοχών της Πελοποννήσου) εναντίον τους, που εκδηλώθηκε ιδίως στον Μελιγαλά και στην Καλαμάτα μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων.
Μετά την απελευθέρωση
Η εγκληματική τους δράση ήταν τόσο μεγάλη, που και η κυβέρνηση του Καϊρου τούς είχε αποκηρύξει. Μετά την απελευθέρωση, και παρόλο που οι περισσότεροι ταγματασφαλίτες χρησιμοποιήθηκαν από την κυβέρνηση Παπανδρέου εναντίον των κομμουνιστών και του ΕΛΑΣ, το αστικό κράτος αναγκάστηκε μετά την συμφωνία της Βάρκιζας, να στείλει πολλούς από τους επικεφαλής τους στα δικαστήρια και να τους δικάσει ως δωσίλογους και εγκληματίες. Ο Ιωάννης Ράλλης καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία και πέθανε στις φυλακές το 1946.
Μετά τον εμφύλιο πόλεμο, μολονότι τα πρώην μέλη των Τ.Α. βρέθηκαν στην πλευρά των νικητών, ποτέ δεν κατάφεραν να αναγνωριστούν από το επίσημο κράτος, ούτε ακόμα και την από χουντική κυβέρνηση του δικτάτορα Παπαδόπουλου! Μπορεί να διοργανώνουν γιορτές μίσους στον Γράμμο ή στο Μελιγαλά, αλλά μιλάνε απλά για «εθνικιστές» ή «εθνικόφρονες πατριώτες», αποφεύγοντας να αναφερθούν στα Τάγματα Ασφαλείας.
Μέχρι και σήμερα, ο χαρακτηρισμός “ταγματασφαλίτης” ή “ταγματαλήτης” ή «χίτης», είναι στη λαϊκή κουλτούρα ύβρις, συνώνυμη της προδοσίας και του δοσιλογισμού.
Η εθνική Αντίσταση, με τις οργανώσεις της, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ΟΠΛΑ, και με την καθοδήγηση του ΚΚΕ, έδωσε έναν ηρωικό αγώνα, όχι μόνο ενάντια στους Ιταλούς, Γερμανούς και Βούλγαρους κατακτητές, αλλά και απέναντι σε όλα τα προδοτικά αντικομμουνιστικά σώματα, που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές, καθώς και τις αποσχιστικές οργανώσεις των μειονοτήτων.
Παρά την ήττα τους στον εμφύλιο πόλεμο, η δράση τους βρίσκει πάντα μια περίοπτη θέση στην καρδιά του λαού.
__________________________________________________________________________
[1] Έκθεση Π. Καζάκου (27.10.1955) σ. 191
[2] Αναφορές γερμανικών υπηρεσιών σε ΔΙΣ 1998, τ.6ος σ.52 & β62
[3] ΙΑΥΕ/1944/1.3. Δ. Ανδρεάδη προς Υπ. Εσωτ. Εν Αθήναις 16.10.1943
[4] https://www.alt.gr/tagmata-asfaleias-meros-7o/
[5] Μάγερ, Χέρμαν Φράνκ (2003). Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα.Τα αιματηρά ίχνη της 117ης μεραρχίας καταδρομών στη Σερβία και την Ελλάδα. Αθήνα: Εστία. Σελ 504
[6] Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, Αρχεία Εθνικής Αντίστασης, τομ. 8, έκθεση του βρετανικού PIC
[7] Κείμενο του Ελευθερίου Δέπου, στελέχους του ΕΔΕΣ, στο Περικλής Ροδάκης, Καλάβρυτα 1941-44, σελ. 385
[8] https://www.alt.gr/tagmata-asfaleias-meros-8o/
[9] https://www.alt.gr/tagmata-asfaleias-meros-7o/
Δημιουργός και διαχειριστής του Ατέχνως. Δημοσιογράφος – Συγγραφέας. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Από το 1991 έως το 2013 εργάστηκε στον Ριζοσπάστη. Από το 2013 αρθρογραφεί σε διαδικτυακά Μέσα. Από το 2010 συνεργάτης του περιοδικού «Θέματα Παιδείας».
Facebook