Απ’ ότι φαίνεται ο Στέφανος Κασσελάκης ήρθε για να μείνει…όχι απαραίτητα στην πολιτική σκηνή μιας και δεν διακρίνεται από κάποια πολιτική ή ρητορική δεινότητα, όσο γενικά στην επικαιρότητα.
Για να παραφράσω και τη γνωστή τη φράση, δείξε μου το κόμμα σου για να σου πω ποιος είσαι.
Μπορεί να ήρθε πάλι για να μείνει στην ιστορία, παρότι δεν γνωρίζει γρυ από δαύτη.
Λίγο πριν μπει εντός του στρατοπέδου για να υπηρετήσει την πολύχρονη στρατιωτική του θητεία των 20 ημερών! (την υπόλοιπη την εξαγόρασε, λογικά με όσα του έμειναν από το δάνειο με προσωπική εγγύηση που έλαβε στο παρελθόν), ο κ. Κασσελάκης παραχώρησε μια σύντομη συνέντευξη.
Ερωτηθείς αν δεχθεί ως «αγγαρεία» να καθαρίσει την «Καλλιόπη», ο Στέφανος Κασσελάκης απάντησε ότι «Yπάρχει και ένα σεξιστικό θέμα εδώ.
Πρέπει να αλλάξει όνομα η “Καλλιόπη”. Να λέγεται “Καλλιόπος” ή “Κούλης” ξέρω ‘γω».
Ας παραβλέψουμε την προσπάθεια του για χιούμορ προς τον Μητσοτάκη, αρκεί η αντιπολίτευση που του ασκεί η οποία είναι από μόνη της αστεία.
Ας παραβλέψουμε και την αδυναμία του με την Ελληνική γλώσσα στην προσπάθεια αρσενικής απόδοσης της Καλλιόπης. Άλλωστε ακόμα μαθαίνει ελληνικά και με τα γένη δεν τα πάει και τόσο καλά, όπως φαίνεται και από τις προτάσεις του για κατάργηση των όρων άντρας-γυναίκα, πατέρας-μητέρα κτλ.
Να παραβλέψουμε όμως και την απόδοση με τον όρο “σεξιστικό” σε κάθε τι που τον ενοχλεί;
Ποια ήταν όμως η Καλλιόπη;
Κατά τον Ησίοδο η Καλλιόπη ήταν η μεγαλύτερη και ευγενέστερη από τις 9 Μούσες. Προστάτης της επικής ποίησης και της Ρητορικής, καθώς και όλων των καλών τεχνών (Καλλιέπουσα).
Την Μούσα Καλλιόπη ιδιαίτερα την επικαλούνταν οι αοιδοί προκειμένου να τους βοηθήσει στην έμπνευση. Με την επίκλησή της ξεκινούν και τα Ομηρικά έπη.
Ήταν η μεγαλύτερη, η πιο σεβαστή, η πιο σοβαρή, η πιο σοφή και η πιο αποφασιστική από τις Μούσες.
Ήταν τέτοιος ο θαυμασμός για την Καλλιόπη, που ανέκαθεν σε όλες τις αναπαραστάσεις, οι καλλιτέχνες την αποτύπωναν νέα, όμορφη και επιβλητική, στεφανωμένη με άνθη.
Η ετυμολογία του αρχαιοελληνικού ονόματος Καλλιόπη είναι: κάλλος (= ομορφιά) + λέγειν (=αορ. είπον), δηλ. εκείνη που έχει όμορφη φωνή ή εκείνη που μιλά όμορφα.
Ποια είναι όμως η ιστορία της γνωστής, σε όλους τους φαντάρους, Καλλιόπης;
Ήταν καλοκαίρι του 1930 όταν ο τότε πρωθυπουργός, Ελευθέριος Βενιζέλος, εγκαινίασε τον σταθμό του υπόγειου σιδηρόδρομου στην πλατεία Ομονοίας. Μέχρι τότε, ο σταθμός ήταν ημιυπόγειος και δεν εξυπηρετούσε το μεγαλόπνοο σχέδιο επέκτασης της σιδηροδρομικής γραμμής. Η υπάρχουσα πλατεία Ομόνοιας, ήταν γεμάτη από παρτέρια με λουλούδια, φοίνικες, ξύλινα παγκάκια και λιγοστά καταστήματα τριγύρω, εικόνα που παρέπεμπε περισσότερο σε εξοχή και όχι σε αστικό κέντρο. Αρχικά, το συγκεκριμένο σημείο προοριζόταν για την ανέγερση των βασιλικών ανακτόρων και αρκετών δημόσιων κτιρίων, αλλά τελικά ο σχεδιασμός άλλαξε.
Παράλληλα με την ανακατασκευή του σταθμού, αποφασίστηκε να αλλάξει και η όψη της πλατείας, και να αποκτήσει μια διαφορετική χρήση, με τον σχεδιασμό της να πλησιάζει στα ευρωπαϊκά πρότυπα. Τοποθετήθηκαν μαρμάρινα κιγκλιδώματα στις εισόδους προς τον υπόγειο σιδηρόδρομο, οι φοίνικες και τα λουλούδια απομακρύνθηκαν και σταδιακά, έγινε απλά ένα πέρασμα για όσους περιδιάβαιναν την πόλη αντί για έναν προορισμό χαλάρωσης κάτω από τα σκιερά δέντρα.
Η υπογειοποίηση του σταθμού, έκανε αναγκαία την κατασκευή ενός δικτύου εξαερισμού, με αποτέλεσμα οι μεγάλες απολήξεις των εγκαταστάσεων να είναι παραπάνω από εμφανείς στην επιφάνεια, περιμετρικά της πλατείας, κάτι που κατέστρεφε την εικόνα όλου του έργου. Για να καλυφθούν οι οπές των εξαερισμών, τέσσερα χρόνια μετά τα εγκαίνια και επί δημαρχίας Σπύρου Μεκούρη, κατασκευάστηκαν 9 τσιμεντένιες βάσεις για να τοποθετηθούν επάνω από τις απολήξεις του δικτύου. Οι κατασκευές ήταν ψηλές βάσεις που κατέληγαν σε κίονες λειτουργώντας ως καμινάδες των εξαερισμών. Στις βάσεις αυτές, φιλοξενούνταν τα αγάλματα των Μουσών, σε καθιστή θέση, φιλοτεχνημένα από μια ομάδα καλλιτεχνών που είχε ορίσει η Δημοτική Αρχή.
Ωστόσο, οι θέσεις επάνω στην πλατεία ήταν μόνο 8, ενώ οι Μούσες ήταν 9. Η Δημοτική Αρχή αποφάσισε ότι η μία από τις εννέα, έπρεπε να τοποθετηθεί σε άλλο σημείο και όχι επάνω στην πλατεία μαζί με τις υπόλοιπες. Σε αυτό το σημείο, ένα μικρό κομμάτι της ιστορίας αγνοείται, καθώς είναι δεν είναι γνωστό γιατί κατασκευάστηκαν 8 βάσεις αντί για 9, όπως δεν είναι γνωστό και το κριτήριο με το οποίο έγινε η επιλογή της εκτοπισμένης Μούσας.
Όμως, το σημείο όπου τοποθετήθηκε το άγαλμα της Καλλιόπης, δεν ήταν αντάξιό της. Η άστοχη επιλογή του χώρου εγκατάστασή της, είναι αυτή που έμελλε να κάνει τις «Μούσες της Ομόνοιας» και ιδιαίτερα την πιο ένδοξη, να μείνουν στην Ιστορία…
Η Καλλιόπη τοποθετήθηκε στον υπόγειο σταθμό, ακριβώς δίπλα από τα δημόσια ουρητήρια. Έτσι, όποιος περαστικός ρωτούσε πού είναι τα ουρητήρια, έπαιρνε την απάντηση: είναι κάτω, στην Καλλιόπη. Σταδιακά, το όνομα της ένδοξης Μούσας ταυτίστηκε με τις τουαλέτες και αργότερα με την απεχθέστερη των αγγαρειών που χρεώνονται στους φαντάρους, δηλαδή τον καθαρισμό των τουαλετών του στρατώνα.
Το 1936, μόλις δύο χρόνια μετά την τοποθέτηση των αγαλμάτων, ο τότε δήμαρχος Κωνσταντίνος Κοτζιάς αποφάσισε πως τα συγκεκριμένα γλυπτά πρέπει να απομακρυνθούν, γιατί τα έβρισκε αντιαισθητικά. Οι Μούσες ξηλώθηκαν και μέχρι το 1950, τα γλυπτά παρέμειναν σε αποθήκες, όταν κάποια από αυτά δόθηκαν ως δωρεά σε διάφορους δήμους της χώρας. Τέσσερα αγάλματα δωρίσθηκαν στον Δήμο Καρδίτσας, μεταξύ των οποίων και μία από τις 3 Χάριτες που είχε φιλοτεχνηθεί για άλλο σημείο της Αθήνας. Δύο γλυπτά μεταφέρθηκαν στις Καρυές Λακωνίας και δύο στην Αμοργό. Σε ορισμένα από αυτά τα αγάλματα δεν διακρίνεται το όνομα και έτσι είναι δύσκολη η αναγνώριση και η απογραφή τους.
Αναμενόμενα, η τύχη της Καλλιόπης (και η ιστορία της από ορισμένους) αγνοείται ή αλλιώς, η πολιτεία την έχει… παρατημένη.
Σίμος Νικολάου