Έκθεση του Center for Climate Integrity (CCI _Κέντρο για την Ακεραιότητα του Κλίματος) αποκαλύπτει πως εδώ και δεκαετίες η βιομηχανία πλαστικού προωθεί την ανακύκλωση των προϊόντων της, χωρίς όμως αυτή να είναι πρακτικά εφικτή.
Από το 1950 έως το 2015, περισσότερα από το 90% των πλαστικών αποβλήθηκαν σε χωματερές, αποτεφρώθηκαν ή διέρρευσαν στο περιβάλλον. Σύμφωνα με την έκθεση (δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο), τα πλαστικά απόβλητα βρίσκονται πλέον «στον αέρα που αναπνέουμε, στην τροφή που τρώμε και στο νερό που πίνουμε». Κάθε εβδομάδα καταναλώνουμε έως και πέντε γραμμάρια πλαστικού ή το ισοδύναμο μιας πιστωτικής κάρτας. Η βιομηχανία πλαστικού προωθεί τα τελευταία χρόνια ως λύση στο πρόβλημα την «προηγμένη ανακύκλωση», η οποία όμως φαντάζει πολύ δύσκολο να βοηθήσει στην ουσιαστική μείωση των περιβαλλοντικών αποβλήτων. Κι αυτό είναι κάτι, που βάσει της έκθεσης, η βιομηχανία το γνωρίζει εδώ και δεκαετίες.
Γράφει ο \\ Αστέρης Αλαμπής _Μίδας
Προτού περάσουμε σε λεπτομέρειες, ας δούμε λίγο τί γίνεται στη χώρα μας _με κάποια συνοπτικά στοιχεία για τη ρύπανση από πλαστικό
Κοντά στα 4,3 δισ. ευρώ υπολογίζεται ότι θα κλείσει φέτος το πρωτογενές πλεόνασμα, με τη φοροληστεία να εκτινάσσεται πάνω από τα 60 δισ. ευρώ, το…
Διάφορες έρευνες και μελέτες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας δίνουν ανησυχητικά στοιχεία για το μέγεθος της ρύπανσης που προκαλείται και στην Ελλάδα από το πλαστικό και σίγουρα, οι συνέπειες περνούν ολοένα και περισσότερο στην τροφική αλυσίδα. Αν και τα στοιχεία είναι πραγματικά σοκαριστικά, η προβολή τους αποσιωπά τις πραγματικές αιτίες της ρύπανσης του περιβάλλοντος, που είναι η δραστηριοποίηση ισχυρών μονοπωλιακών ομίλων με κριτήριο το κέρδος, σε βάρος του περιβάλλοντος και της υγείας του λαού.
Παράλληλα, η ανάδειξη τέτοιων θεμάτων από έρευνες παγκόσμιας εμβέλειας δεν είναι άσχετη με τους ανταγωνισμούς μεταξύ επιχειρηματικών ομίλων, που κοντράρονται για μεγαλύτερα μερίδια αγοράς στην παραγωγή και πώληση υλικών με πρώτη ύλη το πλαστικό, για την αντικατάστασή του με άλλα «καινοτόμα» _δήθεν υλικά, ή ακόμα και για τα κέρδη από την αξιοποίηση του πλαστικού μετά την αποβολή των προϊόντων. Σε τελική ανάλυση, αυτό που υπερισχύει σε όλες αυτές τις έρευνες είναι η «ατομική ευθύνη» του καταναλωτή να επιλέξει άλλο υλικό από το πλαστικό και να φροντίσει ο ίδιος για την ασφαλή ανακύκλωση ή καταστροφή του μετά τη χρήση.
(Παράδειγμα)
Σύμφωνα με σχετική έρευνα (2019), στην Ελλάδα κάθε χρόνο καταναλώνονται εκτός σπιτιού 315.000 σάκοι καφέ, που σημαίνει 1,2 δισ. καφέδες. Το 60% αφορά κρύο καφέ, από το οποίο το 50% είναι takeaway. Επομένως, χρησιμοποιούνται 300 εκατομμύρια πλαστικά ποτήρια μίας χρήσης για καφέ ετησίως, ενώ περίπου 40 τόνοι πλαστικού καταλήγουν στο φυσικό περιβάλλον κάθε μέρα! Ένα άλλο είδος πλαστικού απορρίμματος με σημαντικές επιπτώσεις είναι οι μικροΐνες πλαστικού που προέρχονται από τη διάβρωση συνθετικών υφασμάτων. Έχει υπολογιστεί ότι ένα μπουφάν τύπου fleece σε μία και μόνο πλύση του στο πλυντήριο, απελευθερώνει 250.000 τέτοιες μικροΐνες. Το πρόβλημα είναι τόσο εκτεταμένο ώστε, σύμφωνα με μια μελέτη, στο 80% των δειγμάτων πόσιμου νερού που ελέγχθηκαν παγκοσμίως βρέθηκαν μικροΐνες πλαστικού. Σε μελέτη που έγινε στην Ελλάδα, στο 89% των ψαριών τριών ειδών (γαύρος, κολιός, παλαμίδα) εντοπίστηκαν 6,36 μικροΐνες πλαστικού (Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών).
Σύμφωνα με τις ίδιες εκτιμήσεις, στη χώρα μας με τα 16.000 χιλιόμετρα ακτογραμμής, αν δεν υπάρξουν δραστικά μέτρα υπάρχει κίνδυνος να «διαρρεύσουν» στο περιβάλλον επιπλέον 104 εκατ. τόνοι πλαστικών απορριμμάτων έως το 2030, ενώ τα πλαστικά απόβλητα στο θαλάσσιο περιβάλλον αναμένεται να φτάσουν τους 300 εκατ. τόνους μέχρι το ίδιο έτος.
Δε βάλαμε τυχαία την παραπάνω εισαγωγή _δείτε και (Ριζοσπάστης) Με «φιλοπεριβαλλοντική» υποκρισία για νέα πεδία κερδοφορίας και ανταγωνισμούς
Ολόκληρη την έκθεση με τίτλο “Η απάτη της ανακύκλωσης πλαστικών _ Πως οι μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες και η βιομηχανία πλαστικών εξαπάτησαν το κοινό για δεκαετίες και προκάλεσαν την κρίση των πλαστικών απορριμμάτων”.
🆘 Δεν ανακυκλώνονται στην πράξη
Οι πετροχημικές εταιρείες έχουν εμπλακεί εδώ και δεκαετίες σε εκστρατείες ενημέρωσης, προκειμένου, βάσει της έκθεσης, «να παραπλανήσουν το κοινό σχετικά με τη βιωσιμότητα της ανακύκλωσης πλαστικού ως λύσης για τα πλαστικά απόβλητα». Αυτές οι προσπάθειες, σύμφωνα με την έκθεση, «εμποδίζουν τη νομοθετική ή κανονιστική δράση που θα αντιμετώπιζε ουσιαστικά τα πλαστικά απόβλητα και τη ρύπανση».
Ποσοστό μεγαλύτερο από το 99% των χιλιάδων πλαστικών που υπάρχουν, παράγονται από ορυκτά καύσιμα. Η συντριπτική πλειονότητα αυτών, σύμφωνα με την έκθεση, δεν μπορεί να ανακυκλωθεί, δηλαδή να ανακατασκευαστεί σε νέα προϊόντα. Παράλληλα, σύμφωνα με την έκθεση, δεν υπάρχουν οι επιχειρήσεις που θα αγοράσουν και θα χρησιμοποιήσουν ανακυκλώσιμα υλικά για την κατασκευή νέων προϊόντων. Είναι ενδεικτικό ότι από το 2021 το ποσοστό ανακύκλωσης πλαστικών στις ΗΠΑ εκτιμάται ότι θα είναι μόλις 5-6%.
Ποσοστό μεγαλύτερο από το 99% των χιλιάδων πλαστικών που υπάρχουν, παράγονται από ορυκτά καύσιμα. Η συντριπτική πλειονότητα αυτών, σύμφωνα με την έκθεση, δεν μπορεί να ανακυκλωθεί, δηλαδή να ανακατασκευαστεί σε νέα προϊόντα.
Άλλοι τύποι πλαστικού μπορεί σύμφωνα με την έκθεση να είναι τεχνικά ανακυκλώσιμοι, «αλλά δεν ανακυκλώνονται στην πράξη. Για παράδειγμα, πολλά πλαστικά μιας χρήσης αποτελούνται από διαφορετικούς τύπους πλαστικών πολυμερών καθώς και από άλλα υλικά, όπως χαρτί, μέταλλα ή κόλλες. Είναι πρακτικά ανέφικτο –αν όχι αδύνατο– να διαχωριστούν αυτά τα διαφορετικά συστατικά για ανακύκλωση». Ακόμη όμως και προϊόντα που κατασκευάζονται από έναν μόνο τύπο πλαστικού, συχνά δεν μπορούν να ανακυκλωθούν, επειδή περιλαμβάνουν διαφορετικά χημικά πρόσθετα ή χρωστικές ουσίες. 
🆘 Αναπόφευκτο
ταξίδι προς τις χωματερές
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ακόμη και τα ανακυκλώσιμα πλαστικά, μπορούν να ανακυκλωθούν, μόλις για μία και σπάνια για δύο φορές. Σύμφωνα με την έκθεση, η ανακύκλωση των πλαστικών «παρέχει μόνο μια σύντομη καθυστέρηση στο αναπόφευκτο ταξίδι τους προς τις χωματερές, τους αποτεφρωτήρες ή το περιβάλλον».
Επιπλέον, το οικονομικό κόστος παραγωγής ανακυκλωμένου πλαστικού είναι πολύ υψηλότερο από την παραγωγή παρθένου πλαστικού. Σύμφωνα με μελέτη του 2023, την οποία επικαλείται η έκθεση, οι ρητίνες που ανακτώνται από τη μετατροπή του πλαστικού σε πλαστικό μέσω της «προηγμένης ανακύκλωσης», είναι 1,6 φορές ακριβότερες από τις παρθένες ρητίνες. Παράλληλα, μόλις το 1-14% του πλαστικού που επεξεργάζεται μέσω της «προηγμένης ανακύκλωσης» μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή ενός νέου πλαστικού προϊόντος. Το υπόλοιπο ποσοστό χρησιμοποιείται «για να τροφοδοτήσει το σύστημα προηγμένης ανακύκλωσης ή μετατρέπεται σε πετρέλαιο ή σε προϊόντα αποβλήτων».
Μόλις το 1-14% του πλαστικού που επεξεργάζεται μέσω της «προηγμένης ανακύκλωσης» μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή ενός νέου πλαστικού προϊόντος Όλοι αυτοί οι τεχνικοί και οικονομικοί περιορισμοί ήταν, σύμφωνα με την έκθεση, εις γνώση της βιομηχανίας πλαστικών «για δεκαετίες». Αλλωστε, ο μεγαλύτερος πολέμιος της δημιουργίας αγοράς ανακυκλωμένων πλαστικών ήταν η βιομηχανία πλαστικού, καθώς, σύμφωνα με την έκθεση, οι εταιρείες «είχαν συμφέρον να μην πετύχει, αφού θα μπορούσε να υποβαθμίσει τη ζήτηση για την κερδοφορία των παρθένων ρητινών τους». Είναι ενδεικτικό ότι το 1963, ο Λόιντ Στούφερ, εκδότης του περιοδικού «Μοντέρνα Πλαστικά», σημείωσε πως η βιομηχανία «γέμισε τους κάδους απορριμμάτων, τις χωματερές και τους αποτεφρωτήρες» με πλαστικά μιας χρήσης. 
“Απλά κάθονται εκεί”
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, υπήρξαν έντονες αντιδράσεις για το περιβαλλοντικό αποτύπωμα των πλαστικών, που οδήγησαν τη βιομηχανία στην εξεύρεση δύο λύσεων: η πρώτη ήταν η υγειονομική ταφή, καθώς όπως υποστηρίχθηκε τότε, τα πλαστικά δεν βιοδιασπώνται, αλλά «απλά κάθονται εκεί». Η βιομηχανία όμως προτίμησε τη δεύτερη λύση, που ήταν η παραγωγή ενέργειας από απόβλητα μέσω της αποτέφρωσης.
Καμία από αυτές τις λύσεις δεν κατόρθωσε να καταπραΰνει τη δημόσια ανησυχία. Κι έτσι, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, η βιομηχανία υιοθέτησε μια νέα λύση που γνώριζε ότι ήταν ήδη δημοφιλής: την ανακύκλωση. Σε αυτό το πλαίσιο, ιδρύθηκε το Ιδρυμα Ανακύκλωσης Πλαστικών (PRF), που προέβη σε επικοινωνιακή εκστρατεία υπέρ της μηχανικής ανακύκλωσης, για την οποία όμως, σύμφωνα με την έκθεση, έπρεπε να κατασκευαστούν εγκαταστάσεις ανακύκλωσης, «χωρίς καμία εγγύηση ότι θα είχαν ποτέ απόδοση». Το κόστος θα το επωμίζονταν οι φορολογούμενοι.
Οι αυξανόμενες αντιδράσεις εξαιτίας της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης σύντομα οδήγησαν στην ίδρυση πολυάριθμων εμπορικών ενώσεων πλαστικών. Ο στόχος τους, σύμφωνα με την έκθεση, ήταν κοινός: «να υπερασπιστούν τη βιομηχανία πλαστικού από περιοριστική νομοθεσία, προωθώντας την ανακύκλωση ως βιώσιμη λύση για τα πλαστικά απόβλητα».
🆘 “Το κοινό είχε πειστεί“_
“Μάσαγε” το δούλεμα των μονοπωλιακών κολοσσών
Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, η βιομηχανία, προκειμένου να μετριάσει την αποτυχία από τους μειωμένους δείκτες ανακύκλωσης πλαστικού, προχώρησε σε διαφημιστικές καμπάνιες, όπου μεταξύ άλλων προβάλλονταν προϊόντα που δήθεν μπορούσαν να ανακυκλωθούν, ενώ αυτό ήταν ανέφικτο. Παράλληλα, η βιομηχανία ανακοίνωσε τότε απευθείας επενδύσεις σε πληθώρα πρωτοβουλιών και εγκαταστάσεων ανακύκλωσης. Τα συγκεκριμένα έργα όμως, σύμφωνα με την έκθεση, «είτε δεν χτίστηκαν ποτέ είτε οι εγκαταστάσεις έκλεισαν ήσυχα, όταν ο κίνδυνος νομοθέτησης είχε περάσει».
Την ίδια περίοδο, έρευνες έδειξαν ότι ένα μεμονωμένο μόλις ποσοστό των πλαστικών ενός νοικοκυριού, μικρότερο του 20%, μπορεί να ανακυκλωθεί μηχανικά με περιβαλλοντικό κέρδος. Παρ’ όλα αυτά, σύμφωνα με την έκθεση, η επικοινωνιακή εκστρατεία της βιομηχανίας είχε λειτουργήσει καθώς «το κοινό είχε πειστεί ότι τα πλαστικά μπορούσαν να ανακυκλωθούν».
🆘 Μια παλιά σαν την λάσπη, “νέα” λύση
Η κατάσταση διατηρήθηκε έτσι έως το 2015, όταν προέκυψε η ευαισθητοποίηση του κοινού για τα μικροπλαστικά και η αυξανόμενη προβολή των πλαστικών στους ωκεανούς. Προκειμένου να ξεπεράσει τη νέα κρίση, η βιομηχανία πλαστικού προώθησε ως νέα λύση την «προηγμένη ανακύκλωση». Έρευνα που δημοσιεύθηκε το 2020 εντόπισε 37 εγκαταστάσεις που χρησιμοποιούν τεχνολογίες χημικής ανακύκλωσης, οι οποίες κατασκευάστηκαν από τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Μόλις τρεις ήταν σε λειτουργία και καμία δεν παρήγαγε νέο πλαστικό.
Η «προηγμένη ανακύκλωση», γνωστή και ως «χημική ανακύκλωση», προβαίνει στη διάσπαση του πλαστικού στα βασικά χημικά του στοιχεία, μέσω μιας ποικιλίας διεργασιών. Οι τεχνολογίες αυτές όμως, βάσει της έκθεσης, δεν είναι προηγμένες καθώς χρησιμοποιούνται εδώ και δεκαετίες. Ακόμη χειρότερα, δεν είναι ανακυκλώσιμες, αφού δεν οδηγούν στην κατασκευή νέων πλαστικών προϊόντων.
Η Παγκόσμια Συμμαχία για Εναλλακτικές Λύσεις στους Αποτεφρωτήρες _άλλο ένα λόμπι του χώρου δημοσίευσε έρευνα το 2020, βάσει της οποίας εντοπίστηκαν 37 εγκαταστάσεις που χρησιμοποιούν τεχνολογίες χημικής ανακύκλωσης, οι οποίες κατασκευάστηκαν από τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Από αυτές, μόλις οι τρεις ήταν σε λειτουργία και καμία δεν παρήγαγε νέο πλαστικό. Αυτή και άλλες παρόμοιες αποδείξεις δεν απέτρεψαν τη βιομηχανία από το να υπερασπίζεται την «προηγμένη ανακύκλωση», ως τη λύση για τα πλαστικά απόβλητα.
Κάποιες από τις σημαντικότερες εταιρείες έχουν ανακοινώσει ότι στο προσεχές χρονικό διάστημα θα επεξεργαστούν τεράστιες ποσότητες πλαστικού στις εγκαταστάσεις χημικής ανακύκλωσης που έχουν κατασκευάσει. Σύμφωνα όμως με την έκθεση, «αυτοί οι στόχοι, όπως οι φιλοδοξίες ανακύκλωσης του παρελθόντος, είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα επιτευχθούν».
Στο “δια ταύτα” (υποτίθεται) _ελεύθερη μετάφραση του κλεισίματος της έκθεσης
Η βιομηχανία πλαστικών — συμπεριλαμβανομένων των πετροχημικών εταιρειών και των εμπορικών ενώσεων του κλάδου και «λαγούς» που τους αντιπροσωπεύουν— χρησιμοποιεί ποικίλες στρατηγικές και τακτικές για να πείσει τους καταναλωτές ότι η ανακύκλωση πλαστικού είναι βιώσιμη, παρά το εμφανώς αντίθετο στην πράξη.
- Πρώτον, έχουν δημιουργήσει και χρηματοδοτήσει έναν ιστό από ομάδες αιχμής για να ενεργούν για λογαριασμό του κλάδου, συσκοτίζοντας τον ρόλο του.
- Στη συνέχεια, η βιομηχανία πλαστικών έχει προωθήσει την ανακύκλωση πλαστικών μέσω διαφημιστικών εκστρατειών κάνοντας επενδύσεις με μεγάλη δημοσιότητα, στο διαδίκτυο με ψεύτικο εκπαιδευτικό υλικό για παιδιά σχολικής ηλικίας που συγχέουν την ανακύκλωση πλαστικών με την περιβαλλοντική διαχείριση.
- Πρόσφατα , νέες καμπάνιες έχουν παρουσιάσει παλιές και μη αποδεκτές τεχνολογίες ως «προηγμένη ανακύκλωση» _μιας «κυκλικής οικονομίας» για να πείσουν το κοινό ότι ο κλάδος προωθεί λύσεις για την κρίση πλαστικών απορριμμάτων.
- Ως εκ τούτου, αυτές οι εκστρατείες εξαπατούν το κοινό, τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και τις ρυθμιστικές αρχές σχετικά με τη βιωσιμότητα της ανακύκλωσης πλαστικού ως μέσου διατήρησης και επέκτασης της παραγωγής πλαστικών
- σσ. _αυτό που αναφέραμε και παραπάνω, πως δήθεν η αστική διαχείριση είναι αμέτοχη στο έγκλημα
Αυτές οι στρατηγικές και οι τακτικές ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1980 και συνεχίζοντας μέχρι σήμερα εταιρίες πετροχημικών και εμπορικές τους ενώσεις δημιουργούν έναν «αστερισμό» υποστηρικτών της ανακύκλωσης πλαστικών (εν γένει μονοπώλια που προωθούν συμφέροντα ενός φαινομενικά στενού τμήματος παραγωγών, που «χτυπάνε» και συνήθως εξαφανίζεται γρήγορα). ExxonMobil, Shell, Chevron Phillips, Dow, DuPont, LyondellBasell, Eastman, Occidental, the Society of the Plastics Industry (SPI), the Plastics Industry Association (PLASTICS), η American Plastics Council (APC) και η American Chemistry Council (ACC)— υπήρξαν η κινητήρια δύναμη πίσω από πολλές από αυτές τις ομάδες.
Η βιομηχανία πλαστικών ασχολήθηκε —και συνεχίζει να εμπλέκεται— στη δημόσια επικοινωνία-εκστρατειών για την προώθηση της ανακύκλωσης πλαστικών ως ψευδούς λύσης. Επίσης από τη δεκαετία του 1980, εταιρείες διάφορες, μονοπώλια και λόμπι έχουν εμπλακεί στις δημόσιες σχέσεις και διαφημιστικές εκστρατείες για να πείσουν το κοινό ότι το πλαστικό είναι ανακυκλώσιμα και «εκπαιδεύουν» τους καταναλωτές σχετικά με τον τρόπο ανακύκλωσης. Το 2023 ξεκίνησε ο Σύνδεσμος Βιομηχανίας Πλαστικών προώθησε άλλη μια παραπλανητική εκστρατεία με θύματα τους καταναλωτές (με τίτλο «Η ανακύκλωση είναι πραγματική») αποκρύπτοντας το τεράστιο τεχνικό και οικονομικό υπόβαθρο που περιορίζει στο ελάχιστο την ανακυκλωσιμότητα της πλειονότητας των πλαστικών απορριμμάτων μετά την κατανάλωση.
Πραγματοποίησαν μάλιστα στοχευμένες επενδύσεις στην δήθεν έρευνα και ανάπτυξη της ανακύκλωσης πλαστικών με στόχο την παραπλάνηση των καταναλωτών (σσ. αναφέρει και των πολιτικών!! Sic!!), με υποσχέσεις δήθεν δέσμευσής τους. Στη δεκαετία του 1990, αυτές οι επενδύσεις επικεντρώθηκαν σε μεγάλο βαθμό στις εγκαταστάσεις _οι εταιρείες ισχυρίστηκαν ότι μπορούσαν να ανακυκλώσουν μια μεγάλη γκάμα πλαστικών και αφού εισέπραξαν προμήθειες και επιδοτήσεις «έκλεισαν το μαγαζί» μέσα στη 10ετία ή και νωρίτερα ενώ συνέχισαν να κραυγάζουν περί οικονομικά βιώσιμης και ωφέλιμης πολιτικής.
Η βιομηχανία πλαστικών προώθησε ψευδώς —και συνεχίζει να προωθεί— «την προηγμένη ανακύκλωση», που δεν είναι ανακύκλωση γιατί απλά δεν γίνεται (με βάση τον ευρέως αποδεκτό ορισμό της) ως γενικός όρος για ποικιλία διεργασιών που χρησιμοποιούν θερμότητα ή χημικές ουσίες για τη διάσπαση του πλαστικού και των χημικών υποπροϊόντα που παράγονται και που δήθεν μπορούν να βελτιωθούν και να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή «νέων πλαστικών και προϊόντων» Αυτό όχι μόνο δεν έχει αποδειχθεί βιώσιμο σε κλίμακα, αλλά με βάση τις μετρήσεις των ίδιων μόνο το 1-14% (ΜΟ ~6%) των υλικών που υποβάλλονται σε επεξεργασία μέσω αυτής της «ανακύκλωσης» μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία νέων πλαστικών προϊόντων _τα υπόλοιπα που καταλήγουν; Άσε που έχουν δρομολογηθεί κρατικές νομοθετικές εκστρατείες που αβαντάρουν το συγκεκριμένο με πακτωλούς χρημάτων…
(…)
Εν ολίγοις _ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Με την εξαπάτηση των καταναλωτών σχετικά με τη βιωσιμότητα της ανακύκλωσης πλαστικών, (σσ. _επαναλαμβάνει για πολλοστή φορά, και επίσης των πολιτικών και των ρυθμιστικών αρχών ) οι πετροχημικές εταιρείες έχουν εξασφαλίσει τη συνεχή επέκταση της παραγωγής πλαστικών, η οποία έχει οδηγήσει σε μια κρίση απορριμμάτων και ρύπανσης σε όλη τη γη. Το κόστος, η διαχείριση και ο καθαρισμός βαρύνουν σε μεγάλο βαθμό τις τοπικές και κρατικές αρχές, που το μετακυλύουν στον πολίτη –με κάθε είδους φόρο (σσ. χαράτσια) — και το κόστος αυτό προβλέπεται να αυξηθεί εκθετικά τις επόμενες δεκαετίες, λαμβάνοντας υπόψη ότι η παραγωγή πλαστικών απορριμμάτων πχ. στις «οικολογικές» ΗΠΑ αναμένεται να αυξηθεί από 73 εκατομμύρια τόνους το 2019 σε περισσότερους από 140 έως το 2060. Χωρίς τα ψέματα και την απάτη του Big Oil και της πλαστικής βιομηχανίας, δήμοι, περιφέρειες και κράτη δεν θα είχαν επενδύσει σε προγράμματα και εγκαταστάσεις ανακύκλωσης πλαστικών— πολλές από τις οποίες έκλεισαν με το που άνοιξαν «λόγω προβλέψιμων οικονομικών ζημιών». Ο κλάδος όχι μόνο παραπλάνησε με το ότι δήθεν η ανακύκλωση ήταν μια λύση για τα πλαστικά απόβλητα αλλά τους αποθάρρυνε επίσης να ακολουθήσουν άλλες, βιώσιμες στρατηγικές διαχείρισης αποβλήτων (πχ. μείωση απορριμμάτων, επαναχρησιμοποίηση, απαγορεύσεις, εναλλακτικά υλικά) κλπ.
Οι εταιρείες ορυκτών καυσίμων και άλλων πετροχημικών θα πρέπει τώρα να λογοδοτήσουν για την εκστρατεία εξαπάτησης και τις επακόλουθες βλάβες, όπως ακριβώς οι εταιρείες καπνού και οπιοειδών που χρησιμοποιούν παρόμοια μοτίβα. Με βάση τα αυξανόμενα στοιχεία, οι δήμοι και τα κράτη είναι πιθανό κυνηγήσουν το θέμα δικαστικά (σσ. _και μετά ξύπνησες λέει ο λαός μας) βάζοντας τέλος στην απάτη και οι εταιρείες να πληρώσουν για τις καταστροφικές ζημιές που έχουν προκαλέσει στις κοινότητες ανοίγοντας την πόρτα στις πραγματικές λύσεις που επί του παρόντος είναι απρόσιτες.
Θεωρούμε προφανές για όποιον δεν εθελοτυφλεί να δει πως ουσιαστικά μιλάμε _και στο συγκεκριμένο (την πλαστική συσκευασία) ουσιαστικά για ανακύκλωση συμφερόντων μεγάλων καπιταλιστικών ομίλων. Επισημαίνοντας πως η αστική διαχείριση σε επί μέρους κράτη ή περιφερειακές ομάδες, μπαίνουν επικεφαλής σαν αβανταδόροι και “πρόθυμοι”, αντίθετα με όσα αναφέρει η συγκεκριμένη έκθεση, όπως και κάθε παρόμοια πως είναι δήθεν “παρασυρμένοι”, “δεν είδαν” “δεν κατάλαβαν” και επίσης
- Αποτελεί χαράτσωμα στα λαϊκά στρώματα, με παχυλές κρατικές επιδοτήσεις στους ιδιωτικούς ομίλους, τους οποίους βάζει πιο «βαθιά» στη διαχείριση των απορριμμάτων (φυσικά με ελαστικές μορφές απασχόλησης κλπ)
- Δισ. ευρώ και δολάρια σπαταλούνται (με το χέρι της κεντρικής εξουσίας να μπαίνει βαθιά στην τσέπη της λαϊκής οικογένειας)
- Παράλληλα με χρυσοφόρες «μπίζνες» για το μεγάλο κεφάλαιο, βγάζει μάτι ο ταξικός ο χαρακτήρας προκλητικής αξιοποίησης πάγιων αξιώσεων επιχειρηματικών ομίλων, «ντυμένων» με φιλοπεριβαλλοντικό μανδύα (βλ και πράσινη ανάπτυξη \ μετάβαση)
- Ο βασικός πυλώνας «ο ρυπαίνων πληρώνει», υποτάσσει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες στις «ανάγκες» της επιχειρηματικής κερδοφορίας (εγκλωβίζοντας απλούς ανθρώπους _βλ και φωτο), επίσης
- Η καύση (γενικά και ειδικά) ενώ την ξορκίζουν και την διώχνουν «από την πόρτα» τρυπώνει «από το παράθυρο», πάντα ante portas
- Και πολλά ακόμη
