Στον κατάμεστο Πολυχώρο “Ελιά ” της Βέροιας παρουσιάστηκε το απόγευμα της Τετάρτης 15/12 το βιβλίο της Βάσως Ελευθεριάδου-Γαλάνη “Ψιθύριζε, όταν μιλάς για αγάπη” εκδόσεις ΑΤΕΧΝΩΣ, με την υποστήριξη του βιβλιοπωλείου “Εξώφυλλο”.
Για το βιβλίο μίλησαν η Δέσποινα Παπαγιαννούλη, εκπαιδευτικός και θεατρολόγος, η Ιωάννα Παλιούρα, επιμελήτρια της έκδοσης και ο Αλέκος Χατζηκώστας, δημοσιογράφος και συγγραφέας.
Στην αρχή διαβάστηκε ο χαιρετισμός του εκδοτικού οίκου «Ατέχνως»
«Αγαπητοί φίλοι,
Λυπούμαστε που σήμερα δεν είμαστε μαζί σας, στην παρουσίαση του βιβλίου της Βάσως. Ψυχή τε (και σώματι) όμως είμαστε μαζί σας και δίπλα στη Βάσω που μας τίμησε με την εμπιστοσύνη της. Το «Ψιθύριζε όταν μιλάς για αγάπη», ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα, την αγάπη, τον πόνο της απώλειας… τα ανθρώπινα, είναι αντίστοιχο του πληθωρικού και αισιόδοξου χαρακτήρα της Βάσως.
Ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδο, το αξίζει. Εμείς, στις εκδόσεις Ατέχνως νιώθουμε χαρά που έχουμε στον κατάλογό μας αυτό το βιβλίο. Ευχόμαστε στη Βάσω, νέες εξίσου τιμητικές δημιουργίες.
Ευχαριστούμε την επιμελήτρια της έκδοσης κα Ιωάννα Παλιούρα για την εξαιρετική δουλειά της και την συμβολή της στην επιμελημένη έκδοση και την παρουσία της στη σημερινή εκδήλωση.
Ευχαριστούμε την κα Παπαγιαννούλη Δέσποινα και τον φίλο Αλέκο Χατζηκώστα.
Ευχαριστούμε το βιβλιοπωλείο Εξώφυλλο και την κα Μαρία Πέτκου για τη συνεργασία στην υλοποίηση αυτής της εκδήλωσης.
Ευχαριστούμε τη διεύθυνση και τους εργαζόμενους του χώρου που φιλοξενεί την εκδήλωση.
Ευχαριστούμε εσάς όλους που αυτό το απόγευμα, σε μια δύσκολη περίοδο, στηρίζεται με την παρουσία σας το βιβλίο και τη Βάσω.
Ενόψει των γιορτών και της αλλαγής του χρόνου, ευχόμαστε καλές γιορτές, καλή χρονιά.
Για τις εκδόσεις Ατέχνως
Ηρακλής Κακαβάνης»



Στη συνέχεια ακολούθησε η παρέμβαση του δημοσιογράφου-συγγραφέα Αλέκου Χατζηκώστας που τόνισε:
«Το πρώτο βιβλίο της Βάσσως, από πρώτη άποψη μου προκάλεσε το ενδιαφέρον λόγω εντοπιότητας. Εξηγούμε: Στο εξώφυλλο είναι οι περίφημες ανθισμένες ροδακινιές του κάμπου της Βέροιας. Μοναδικός χώρος που πλέον έχει γίνει σκηνικό ταινιών, θεατρικών παραγωγών, αλλά πλέον χρησιμοποιείται και ως ντεκόρ για γάμους (εξαγώγιμο πλέον προϊόν…). Είναι το πρώτο βιβλίο που τις έχει πλέον και στο εξώφυλλο. Διαβάζοντας τους χώρους που εξελίσσεται δεν λείπει η Βέροια και οι παραδοσιακές γωνιές της, τα παραδοσιακά σπίτια, το άρωμα της, αλλά και ο τρόπος λειτουργίας των κατοίκων μεταδίδεται μέσα από τις σελίδες του.
Πρόκειται για ένα καθαρά ερωτικό μυθιστόρημα με «πινελιές» (τις θέλω πάντα περισσότερες) της περιρρέουσας κοινωνικής πραγματικότητας. Μία ιστορία με αρκετούς «μικρούς» χαρακτήρες, λίγους όμως πρωταγωνιστές-πρωταγωνίστριες που έχει το στοιχείο του λυρισμού αλλά και του φανταστικού, γλυκόπικρο θα έλεγα και μ’ ένα τέλος που κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει. Μία ιστορία που συμπυκνώνει πολλές μικρότερες ανθρώπινες ιστορίες που ίσως έχουν ζήσει πολλοι/ες απ’ όλους εμάς. Στη ροή του, δεν λείπουν και μια σειρά απόψεις της συγγραφέως για τα ζητούντα του έρωτα, των κοινωνικών σχέσεων και συμβιβασμών με έναν ιδιαίτερα ποιητικό λόγο.
Πρόκειται για ένα βιβλίο ευκολοδιάβαστο που διαβάζεται μονορούφι. Άρα και όσοι έχουν πλέον περιορίσει – κακώς βέβαια- την αναγνωστική τους ενασχόληση με το φβ και το τουιτερ μπορούν κάλλιστα να το διαβάσουν ευχάριστα κάνοντας τουλάχιστον μία νέα αρχή… Είναι ένα βιβλίο που θέλει κυρίως να διεγείρει το συναίσθημα και όχι τόσο τη σκέψη και τη λογική. Άλλωστε και ο έρωτας δεν μας οδηγεί σε παρόμοια μονοπάτια…»
Στην παρέμβασή της η Δέσποινα Παπαγιαννούλη υπογράμμισε:
«…Σε όλο το βιβλίο η ευτυχία και η δυστυχία εναλλάσσονται, κρατώντας τον αναγνώστη με την αίσθηση μιας πανανθρώπινης δικαιοσύνης. Η συντριβή και η πτώση της ηρωίδας στον έρωτα, την οδηγούν σε μια ανάσταση μέσα από έναν καινούργιο έρωτα, γιατί η ζωή συνεχίζεται κι ο έρωτας, με έρωτα περνάει.
Ένας έρωτας μετουσιώνεται σε αγάπη και αντιστέκεται στο φθοροποιό χρόνο της συμβίωσης, μέσα στο γάμο. Τη βαριά αρρώστια που χτυπάει απροσκάλεστη τον αγαπημένο της Δανάης και τον οδηγεί στην παντοτινή αναχώρηση, την πολεμάνε, οι δύο, σα θεριά, σαν ένας.
Εδώ, η ανατομία μιας επιθανάτιας πορείας, παρεισφρέει, τραγικά, στην αφήγηση και κρύβει, αριστοτεχνικά, τα προσωπικά βιώματα της συγγραφέως. Βιώματα που αναμιγνύονται με τη μυθοπλασία, αυτήν που πάντα ακουμπάει στη φύση που λυτρώνει.
Σε όλο το βιβλίο, είναι θαυμαστό πώς η Βάσω αφήνει να αναδυθεί ανάγλυφα, έτσι απλά και de profundis, αυτή η επιμονή της βασικής ηρωίδας, της Δανάης, να πετάξει και να πραγματοποιήσει την επιθυμία της για αγάπη.
Είναι η επιθυμία όλων μας να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, να αφήσουμε απογόνους και να κλείσουμε τον κύκλο μας, γεμάτοι από στιγμές ευτυχίας που προσφέρουν τα απλά πράγματα της ζωής.
Το στοιχείο της ανατροπής , που οφείλει να έχει κάθε βιβλίο που σέβεται τον εαυτό του, εμφανίζεται αναπάντεχα στα τελευταία επεισόδια της αφήγησης, αυτά που συνθέτουν τον επίλογο, στη δύση της ζωής της Δανάης.
Βλέπετε, ο άνθρωπος κάθε φορά αγαπάει διαφορετικά και μια μεγάλη αγάπη που έγινε κάποτε πληγή για τη Δανάη, αφού την περίμενε και δεν ήρθε, αποκαλύπτεται, προς το τέλος, μέσα από τη θυσία.
Με αυτή την αίσθηση της απόλυτης ολοκλήρωσης που δωρίζει η θυσία, την αίσθηση της πληρότητας που στολίζει την ψυχή, τελειώνει αυτό το ταξίδι στα μέρη της αγάπης.
Η τελευταία φράση του βιβλίου είναι μια αναφορά στον απρόσμενο «συνοδοιπόρο της καρδιάς που μάζεψε τους άγριους ανέμους και τους έκανε τραγούδια για κείνη».
Εδώ, ας μου επιτραπεί, κλείνοντας, να σας εκμυστηρευθώ αυτό που μου είπε η Βάσω. Ότι δηλαδή το αγαπημένο της τραγούδι που θα μπορούσε να σφραγίσει την ουσία του βιβλίου της, είναι αυτό που τραγουδάει η Νατάσα Μποφίλιου και που έχει τον τίτλο, «η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει».
Την ευχαριστώ που μέσα από τους ψίθυρους της ψυχής της, μου έδωσε την ευκαιρία να την ακολουθήσω σε αυτή την ανύψωση, καθώς ψήλωσε και η δική μου καρδιά, μέσα από τον πόνο της αγάπης…»
Στην παρέμβαση της η συγγραφέας Βάσω Ελευθεριάδη-Γαλάνη σημείωσε ότι ξεκίνησε από την παλιά της συνήθεια χρόνων, να περνάει στο χαρτί κάποια πράγματα, τελείως πρόχειρα, χωρίς να φαντάζεται ότι αυτό θα την οδηγούσε κάποτε στο γράψιμο ενός βιβλίου.
Για δύο χρόνια ασχολήθηκε με το γράψιμό του, με πολλά βιωματικά της στοιχεία να υπεισέρχονται στη μυθοπλασία του.
Μέσα από τους ήρωές της ξαναέζησε έντονα τις αντιθέσεις της ζωής με τις χαρές και τις λύπες της, ταξιδεύοντας μέσα από τις γραμμές του.
Ευχαριστώντας όσους έπαιξαν ρόλο στην ολοκλήρωση του βιβλίου της, κατέληξε με τη φράση της κοσμοθεωρίας της “Ίσως αυτά που έχουμε να είναι και τα πιο σημαντικά…”.
Η επιμελήτρια του βιβλίου Ιωάννα Παλιούρα μίλησε αρχικά για τη συγκίνηση που της προκαλεί το να έρθει στη Βέροια, την πόλη που γεννήθηκε, για να περάσει στη συνέχεια στους τρεις ήρωες του βιβλίου, γύρω από τους οποίους πλέκονται τα γεγονότα.Θέμα η δύναμη της αγάπης, που μπορεί να υπομείνει και τις πιο δύσκολες καταστάσεις. Στην εξέλιξη του βιβλίου οι δύο άντρες ήρωες κινούνται μέσα από κρυμμένα μυστικά και πάθη, προκειμένου να προσφέρουν στη Δανάη την αγάπη.Γλώσσα απλή, ματιά διεισδυτική και καταιγιστικές ανατροπές χαρακτηρίζουν το βιβλίο, μαζί με έντονα αντικρουόμενα συναισθήματα. ‘Ερωτας, αγάπη, φιλία και φύση, αλλά και κοινωνικά προβλήματα αποτελούν τα θέματα που απασχολούν τη συγγραφέα, για να καταλήξει τελικά στο απόσταγμα του βιβλίου της “Η ζωή είναι ένα δώρο”, ολοκλήρωσε κλείνοντας η Ιωάννα Παλιούρα.
Τέλος η συγγραφέας υπέγραψε τα βιβλία της που ας σημειωθεί εξαντλήθηκαν τα υπάρχοντα!
Ψιθύριζε όταν μιλάς για αγάπη, της Βασιλικής Ελευθεριάδου – Γαλάνη