Η εισηγητική τοποθέτηση του Πάβελ Μπλάνκο, Α’ Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚ Μεξικού, στην τετραμερή συνάντηση ΚΚΕ, ΚΚ Εργαζομένων Ισπανίας, ΚΚ Μεξικού και ΚΚ Τουρκίας στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ.
Σύντροφε Δημήτρη Κουτσούμπα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ,
Σύντροφε Κεμάλ Οκουγιάν, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Τουρκίας,
Σύντροφε Άστορ Γκαρσία, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Εργαζομένων Ισπανίας,
Το τι λύσσα τούς έχει πιάσει με τους φαντάρους που αντιδρούν στην ελληνική εμπλοκή στον πόλεμο, ούτε λέγεται! Και δεν είναι η πρώτη φορά. Το…
Δεχθείτε τους αδελφικούς χαιρετισμούς της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος του Μεξικού, οι οποίοι απευθύνονται φυσικά και στις αντιπροσωπείες που σας συνοδεύουν και σας ζητούμε να τους μεταφέρετε στις Κεντρικές Επιτροπές των κομμάτων σας.
Ευχαριστούμε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας για την πρωτοβουλία, είναι ένα σημαντικό βήμα προς μια κοινή κατεύθυνση: τον αγώνα για μια ενιαία επαναστατική στρατηγική που θα επιτρέψει στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα να βγει από την κρίση στην οποία βρίσκεται, που γίνεται πιο εμφανής σε περιόδους όπως η σημερινή, όπου οι ανταγωνισμοί στο ιμπεριαλιστικό σύστημα οξύνονται και η γενίκευση του πολέμου είναι απτή.
Ας μπούμε κατευθείαν στο θέμα.
Τα γεγονότα στο Καζακστάν στις αρχές του έτους, καθώς και η ρωσική στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία έδειξαν τις διαφορετικές θέσεις στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, τα βαθιά προβλήματα, την κρίση που δεν έχει μπορέσει να ξεπεραστεί.
Στο Καζακστάν, όπου υπήρξε εργατική εξέγερση, που προκλήθηκε από την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης λόγω των αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων μιας κυβέρνησης που γεννήθηκε από την αντεπανάσταση της δεκαετίας του 1990, τα ρωσικά στρατεύματα και τα στρατεύματα του Οργανισμού του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας επενέβησαν για να καταστείλουν την εξέγερση και να αποκαταστήσουν την τάξη. Με το επιχείρημα ότι επρόκειτο για μια «έγχρωμη επανάσταση», μια προσπάθεια αποσταθεροποίησης που ενορχήστρωσαν οι ΗΠΑ, αρκετά κομμουνιστικά κόμματα τάχθηκαν υπέρ της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης και της καταστολής του εργατικού κινήματος και της εξέγερσης των εργατών και του λαού, χωρίς να λάβουν υπόψη ότι μεταξύ των συμμετεχόντων ήταν και το Σοσιαλιστικό Κίνημα του Καζακστάν, αδελφό κόμμα που συμμετέχει στη Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων. Ο αντίλογος ήταν ότι, επίσης, αρκετά ΚΚ, μεταξύ των οποίων και τα παρόντα, που αλληλέγγυα με το προλεταριάτο ενάντια στην κυβέρνηση, προσδιορίζοντας την ταξική φύση του κράτους του Καζακστάν, θέσαμε τους εαυτούς μας στο πλευρό που αρμόζει στη σύγκρουση κεφαλαίου-εργασίας.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, στις 24 Φεβρουαρίου, με τον ευφημισμό της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης, πραγματοποιήθηκε η απαράδεκτη ρωσική στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία. Η επιχειρηματολογία του προέδρου Πούτιν βασίζεται στη συκοφάντηση της σοβιετικής εξουσίας και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και στη δικαίωση του σοβινισμού της Μεγάλης Ρωσίας. Ένα ιδεολογικό πλαίσιο που αντιστοιχεί στην οικονομική βάση της σύγκρουσης. Πρόκειται για ένα βήμα προς την ανοιχτή αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι μόνο της Ρωσίας, αλλά και με της βασικού συμμάχου της, της καπιταλιστικής Κίνας. Είναι ένα βήμα μπροστά στις εντάσεις και τις συγκρούσεις που συσσωρεύονται, στους ανταγωνισμούς που αναδύονται αναπόφευκτα στον ιμπεριαλισμό. Ο νεοκαουτσκισμός του υπερ-ιμπεριαλισμού που παρουσιάζεται σαν παγκοσμιοποίηση ή σαν μια αέναη φάση ειρηνικής ανάπτυξης των καπιταλιστικών σχέσεων, ανήκει σίγουρα στο παρελθόν. Ο σκληρός ανταγωνισμός των μονοπωλίων, όπως στην περίοδο της δεύτερης και της τέταρτης δεκαετίας του 20ού αιώνα, οδήγησε στο ξέσπασμα ενός πολέμου, ιμπεριαλιστικού όπως ο πρώτος και ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, εκφράζονται διάφορες απόψεις για ένα ζήτημα που είναι ξεκάθαρο, και αυτό είναι ο ταξικός χαρακτήρας αυτής της σύγκρουσης, αυτού του πολέμου.
Η διαμάχη για τις αγορές, τα εργατικά χέρια, τους εμπορικούς δρόμους και τους φυσικούς πόρους διατάσσεται και αναδιατάσσεται μέχρι τη διαμόρφωση δύο μπλοκ καπιταλιστικών χωρών που ανταγωνίζονται για την καλύτερη θέση στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Προηγήθηκαν χρόνια εμπορικών και διπλωματικών συγκρούσεων, κυρώσεων και ελιγμών, ενώ σήμερα αυτές εντείνονται. Οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, ως η στρατιωτική τους συμμαχία, επιτίθενται αδιάκοπα εναντίον των λαών. Τα εγκλήματα στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, καθιστούν εμφανή τον χαρακτήρα τους. Από την άλλη, η Κίνα και η Ρωσία προσπαθούν να μεταμφιεστούν σαν “αντιιμπεριαλιστές”, σηκώνοντας τη σημαία της πολυπολικότητας, και μάλιστα στην περίπτωση της Κίνας σαν χώρα όπου οικοδομείται ο σοσιαλισμός με ειδικά χαρακτηριστικά. Αλλά εξετάζοντας την οικονομία τους, το συμπέρασμα είναι αδιαμφισβήτητο: και στις δύο χώρες κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις, η εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας, το αποτέλεσμα της οποίας ιδιοποιείται από την αστική τάξη και τα μονοπώλια, και ιδιαίτερα στην Κίνα με υψηλά ποσοστά απόσπασης υπεραξίας. Αν μελετήσουμε τη διαδικασία εξαγωγής κεφαλαίου, το συμπέρασμα γίνεται ακόμα πιο προφανές. Στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική, το κινεζικό κεφάλαιο αναπτύσσεται εις βάρος της εργατικής τάξης και των λαών, και αυτό αποτελεί επίσης εστία έντασης με την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Αντίστοιχα, στην περίπτωση της Ρωσίας με τη στρατιωτική βιομηχανία και την Gazprom, που είναι κυρίαρχα μονοπώλια στον κλάδο της ενέργειας και της στρατιωτικής βιομηχανίας στην παγκόσμια οικονομία. Αυτή η βιαστική περιγραφή οδηγεί στο συμπέρασμα ότι και οι δύο πλευρές στη σύγκρουση είναι δύο ομάδες ιμπεριαλιστών-καρχαριών που βρίσκονται σε άγρια διαμάχη.
Αυτός ο πόλεμος, στον οποίο οι πρώτοι που θυσιάζονται είναι οι λαοί και η εργατική τάξη της Ουκρανίας και της Ρωσίας και ο οποίος, ενόψει της πιθανής γενίκευσής του, μπορεί να παρασύρει τους εργάτες και τους λαούς του κόσμου, κυρίως τη νέα γενιά, στο σφαγείο, στο θάνατο. Υπάρχουν εύφλεκτα υλικά συσσωρευμένα σε διάφορες περιοχές και υπάρχει ένας αξεπέραστος ανταγωνισμός.
Σε αυτή τη βάση υπάρχουν και πολιτικές αναπροσαρμογές. Κράτη που στοιχίζονται με το ένα ή το άλλο στρατόπεδο, κυρώσεις, στρατιωτικοποίηση, αύξηση στρατιωτικών προϋπολογισμών, εμπλοκή στον πόλεμο. Εκτός όμως από τη βαρβαρότητα του πολέμου, υπάρχουν και άμεσες παράπλευρες συνέπειες για τους λαούς, όπως η αύξηση του κόστους ζωής, η πείνα και η δυστυχία. Οι εργαζόμενοι στο Μεξικό αισθάνονται την κλιμάκωση των τιμών των τροφίμων και των βασικών προϊόντων γενικότερα. Το ποσοστό πληθωρισμού αυτών των μηνών είναι 7%, και για να το θέσουμε παραστατικά, το κόστος ενός σακιού αλεύρι αυξήθηκε από 440,00 δολάρια πριν από την έναρξη του πολέμου σε 850,00 δολάρια αυτή τη στιγμή, με αποτέλεσμα την αύξηση σχεδόν στο διπλάσιο της τιμής του ψωμιού και των ζυμαρικών, με ξαφνική υποτίμηση των μισθών και αυξανόμενη φτωχοποίηση. Είμαστε βέβαιοι ότι η εργατική τάξη σε όλες τις χώρες έχει πληγεί σκληρά.
Σύντροφοι:
Η ανακοίνωση που προωθήσαμε από κοινού ενώπιον του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος δείχνει τα αντανακλαστικά των κομμουνιστικών κομμάτων που βασίζονται στις επαναστατικές θέσεις του μαρξισμού-λενινισμού. Πρόκειται για μια σταθερή θέση αρχών που βοήθησε να σταματήσει γρήγορα η στοίχιση πίσω από τη λανθασμένη επιλογή, με τον ένα ή τον άλλο πόλο του ιμπεριαλισμού. Διότι, συν τις άλλοις υπάρχουν περιπτώσεις, όπως ο ισπανικός ευρωκομμουνισμός, που παρά το γεγονός ότι δηλώνει το αντίθετο, συμμετέχει με υπουργούς σε μια κυβέρνηση που πρωταγωνιστεί σε πρωτοβουλίες του ΝΑΤΟ, ή στη Χιλή, όπου το ΚΚ συμμετέχει σε μια κυβέρνηση που τοποθετείτε υπέρ του Ζελένσκι. Υπάρχουν αντίστοιχα άλλοι που διεκδικούν το ρόλο του ΟΗΕ και ένα σημαντικό ποσοστό που στο όνομα του “αντιιμπεριαλιστικού” και του “αντιφασιστικού” αγώνα υποστηρίζουν ενεργά τη Ρωσία. Και στις δύο περιπτώσεις, υψώνεται αυτό που ο Λένιν αποκαλούσε ξένη σημαία, μια οπορτουνιστική στάση πολύ παρόμοια με την ξεπεσμένη σοσιαλδημοκρατία κατά την περίοδο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Ακόμα, πρόκειται για μια διαδικασία ιδεολογικής υποχώρησης ορισμένων κομμάτων, τα οποία στο παρελθόν φαινόταν να έχουν επαναστατικές θέσεις, αν και οι συγχύσεις, όπως αποδεικνύεται σήμερα, δεν ήταν ασήμαντες. Το υπόβαθρο είναι η ιδεολογική διαστρέβλωση μιας από τις σημαντικότερες θεωρητικές κατακτήσεις, που είναι το ζήτημα του ιμπεριαλισμού. Η λενινιστική θεωρία για το σημαντικό αυτό ζήτημα δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στο έργο “Ιμπεριαλισμός, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού”, όταν ο ίδιος ο Λένιν αναφερόταν σε ολόκληρο το έργο του που γράφτηκε την περίοδο μεταξύ 1914-1917- ούτε μπορεί να περιοριστεί σε ένα από τα χαρακτηριστικά που διατυπώθηκαν, αλλά πρέπει να ξεκινήσει από το ουσιαστικό, που είναι η ποιοτική αλλαγή από τον καπιταλισμό του ελεύθερου ανταγωνισμού στον μονοπωλιακό καπιταλισμό, όχι ως χαρακτηριστικό μιας ομάδας χωρών, αλλά ως γενικό χαρακτηριστικό του τρόπου παραγωγής. Με άλλα λόγια, ολόκληρος ο καπιταλιστικός κόσμος βρίσκεται στη φάση του ιμπεριαλισμού, η θέση κάθε χώρας στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα είναι ένα διαφορετικό ζήτημα, αλλά απολυτοποιώντας ορισμένα από τα χαρακτηριστικά, κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο ιμπεριαλισμός είναι μόνο μία ομάδα καπιταλιστικών χωρών, οι μεγάλες δυνάμεις, σαν η κατηγορία “ιμπεριαλισμός” να ήταν μόνο μια μετονομασία των “αυτοκρατοριών”, αποφεύγοντας έτσι τη θέση του Λένιν για την ανισόμετρη ανάπτυξη -που είναι αδιαχώριστη από τη θεωρία του για τον ιμπεριαλισμό. Πρόκειται για μια δογματική ερμηνεία της θεωρίας του ιμπεριαλισμού που παραγνωρίζει ότι οι πρώην εξαρτημένες χώρες καταλαμβάνουν σήμερα θέσεις μεταξύ των 20 κορυφαίων χωρών του ιμπεριαλισμού, όπως η Κίνα, η Ινδία, το Μεξικό ή η Βραζιλία.
Το να πιστεύει κανείς ότι ο ιμπεριαλισμός είναι μια ομάδα υπερδυνάμεων σημαίνει ότι τοποθετείται στο πεδίο της γεωπολιτικής και όχι στο πεδίο του μαρξισμού-λενινισμού και της κριτικής της πολιτικής οικονομίας που επικεντρώνεται στην επισήμανση του υψηλότερου και τελευταίου σταδίου του καπιταλισμού… Αλλά επιτρέψτε μας να εκφράσουμε την αγανάκτησή μας όταν ακούμε από ορισμένα ΚΚ το εξής επιχείρημα για να στηρίξουν τη Ρωσία: «είναι μόνο καπιταλιστική και όχι ιμπεριαλιστική!» το οποίο αποτελεί σαφή άρνηση του λόγου ύπαρξης των κομμουνιστών που καθιερώθηκε από το 1848, ή ακόμη χειρότερα, «Ναι, η Ρωσία είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα, αλλά πολεμάμε τον φασισμό». Και τα δύο επιχειρήματα έχουν οπορτουνιστικό υπόβαθρο και αποτελούν εκδήλωση του βαθμού ιδεολογικής και πολιτικής υποχώρησης που υπάρχει σε διάφορα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα. Μια τέτοια εκδήλωση έχει διάφορες ρίζες, αλλά το σημείο σύγκλισης είναι η στρατηγική των σταδίων, από την οποία απορρέει η συμμαχία με τη σοσιαλδημοκρατία και την αστική τάξη, η συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις και ο κοινοβουλευτισμός. Επομένως, επαναλαμβάνουμε την εκτίμησή μας ότι η Κοινή μας Ανακοίνωση για την έναρξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου ορθά χαράζει τον δρόμο για τους κομμουνιστές και την εργατική τάξη στην παρούσα φάση, δηλαδή τον αγώνα ανεξάρτητα από τους δύο πόλους του ιμπεριαλισμού.
Τα κόμματα που συναντιόμαστε εδώ έχουμε συμφωνήσει σταθερά στον στόχο της συμβολής στην επεξεργασία μιας ενιαίας επαναστατικής στρατηγικής για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, η οποία θεωρούμε επίσης ότι είναι ο δρόμος για την ανασύνταξη του κομμουνιστικού κινήματος. Σε αυτόν τον στόχο δεσμευόμαστε.
Μας φαίνεται ότι συλλογικά μπορούμε να φτάσουμε στο βάθος ορισμένων συζητήσεων που έχουν ήδη διαρκέσει πολύ καιρό, μία από αυτές είναι ο φασισμός και το ζήτημα του λαϊκού μετώπου, επειδή μια τέτοια στροφή στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, πριν από σχεδόν 90 χρόνια, εισήγαγε εκείνη τη στρατηγική που άνοιξε την πόρτα στην οπορτουνιστική παρέκκλιση. Και παρακαλούμε να μας επισημάνετε αν πιστεύετε ότι κάνουμε λάθος ή υπερβάλλουμε. Πιστεύουμε ότι είναι η μήτρα της στρατηγικής των σταδίων, του Μπράουντερ, του ευρωκομμουνισμού και του σύγχρονου ρεφορμισμού. Η επιστημονική και ταξική μελέτη αυτών των ζητημάτων είναι απαραίτητη.
Ο συντονισμός μας θα αποδώσει πολύτιμους καρπούς προς όφελος του προλεταριακού διεθνισμού, στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, στη δουλειά της κομμουνιστικής νεολαίας, στον αγώνα για τη χειραφέτηση των γυναικών, στη θεωρητική επεξεργασία, στον αγώνα ενάντια στον οπορτουνισμό.
902.gr
