Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω. Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. Κ. Βάρναλης
Τρέμουν στο άκουσμα του ονόματός του. Η μορφή του, τους προκαλεί εφιάλτες. Προσπαθούν, μάταια, ακόμη και σήμερα, να τον ξορκίσουν με ψέματα, ανακρίβειες, διαστρεβλώσεις και συκοφαντίες.
Σχεδόν 70 χρόνια μετά το θάνατό του, ο Ι. Β. Στάλιν συνεχίζει να στοιχειώνει την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Δεκαετίες τώρα συνεχίζεται αμείωτη η αντικομμουνιστική εκστρατεία με προμετωπίδα τον αντισταλινισμό. Και, ως γνωστόν, στον αντισταλινισμό «δεν χωράνε οπαδικά»: Νεοφιλελεύθεροι, κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί, κεντρώοι, σοσιαλδημοκράτες, σοσιαλίζοντες, οπορτουνιστές, αναρχοαυτόνομοι, φασίστες, ακροδεξιοί, νεοναζί, βάζουν στην άκρη όλα όσα τους χωρίζουν και ενώνονται ενάντια στον κοινό εχθρό: Τον Στάλιν και τους κομμουνιστές.
Δεν πρόλαβαν να περάσουν λίγες εβδομάδες μετά το φιάσκο με τις υποτιθέμενες «αποκαλύψεις» του φαιδρού αντικομμουνιστή ιστορικού Σεργκέι Ραντσένκο και ένα νέο περιστατικό ήρθε στην επιφάνεια. Αυτό του υπεύθυνου στρατηγικού σχεδιασμού της ΟΝΝΕΔ ονόματι Νίκος Θεοδωρόπουλος ο οποίος, ευρισκόμενος στη Μαριούπολη της Ουκρανίας, ανέβασε στο λογαριασμό του στο Twitter φωτογραφία σε μνημείο πεσόντων από όλμο που έπεσε το 2014. Συνόδευε δε την φωτογραφία με το εξής σχόλιο:
«Απέτισα φόρο τιμής στους δέκα χιλιάδες Έλληνες της Μαριούπολης που εκτέλεσε άδικα ο Ιωσήφ Στάλιν το 1937-1938 στις δίκες της Μόσχας. Όλοι τους άξιοι εκπρόσωποι του Ελληνισμού. Το έγκλημα τους; Ήταν Έλληνες. Ποτέ ξανά κομμουνισμός. Ποτέ ξανά φασισμός».
Ενας Βρετανός δημοσιογράφος, που καταγγέλλει την ισραηλινή κατοχική βία και τη συμμετοχή της χώρας του στα θηριώδη εγκλήματα στη Γάζα, συνελήφθη από την αστυνομία και…
Αρχικά να δώσουμε συγχαρητήρια στον εκπρόσωπο της ΟΝΝΕΔ διότι δεν ενέδωσε στον πειρασμό να γράψει περισσότερα όπως, για παράδειγμα, ότι ο Στάλιν έτρωγε για πρωινό νεογέννητα βρέφη, είχε κέρατα και πετούσε τους πολιτικούς αντιπάλους ζωντανούς σε 120 πεινασμένες καφέ αρκούδες. Ωστόσο, ως γνήσιος εκπρόσωπος του κόμματος της ΝΔ, ο Ν. Θεοδωρόπουλος δεν απέφυγε τα ψέματα και τον αντικομμουνισμό του κονσερβοκουτιού:
Και εξηγούμαστε:
1) Η φωτογραφία την όποια ανήρτησε το στέλεχος της ΟΝΝΕΔ ουδεμία σχέση έχει με τον Στάλιν και την Σοβιετική Ένωση. Όπως γράψαμε πιο πάνω, πρόκειται για μνημείο πεσόντων οι οποίοι σκοτώθηκαν το 2014 όταν όλμος έπεσε σε κηδεία. Το έκανε για να δημιουργήσει εντυπώσεις; Για να διανθίσει την αντικομμουνιστική του ανάρτηση με την εικόνα ενός ταφικού μνημείου; Δεν ήξερε που βρίσκονταν;
2) «Δέκα χιλιάδες Έλληνες της Μαριούπολης εκτέλεσε ο Στάλιν» μας λέει ο εκπρόσωπος της ΟΝΝΕΔ. Η εν λόγω αναφορά θυμίζει τις πλήρως αντεπιστημονικές, αντιϊστορικές τερατολογίες περί «50-80 εκατομμυρίων νεκρών του σταλινισμού» που βρίσκονται στην σφαίρα της ψυχροπολεμικής αντικομμουνιστικής φαντασίας. Και, ως γνωστόν, όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τους αντικομμουνιστές, τόσο το χειρότερο για την ίδια.
Πουθενά, σε καμία αξιόπιστη ιστορική πηγή, δεν στοιχειοθετείται ο αριθμός των «δέκα χιλιάδων εκτελεσθέντων». Στον «Ονομαστικό Κατάλογο φυλακισθέντων Ελλήνων εν Σοβιετική Ρωσία» των Αρχείων του Ελληνικού ΥΠΕΞ αναφέρεται πως έως το 1939 είχαν συλληφθεί 2.177 άτομα, ενώ ένας μεγάλος αριθμός εξ αυτών που συνελήφθησαν την περίοδο 1937-1939 αφέθηκαν ελεύθεροι μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Στα επίσημα κρατικά αρχεία της ΕΣΣΔ γίνεται λόγος για συνολικά 2.610 εκτοπισμένους Έλληνες το 1942, αριθμός που το 1947 έπεσε στους 1.237.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει, επίσης, πως ενώ «εκτελέσθηκαν δέκα χιλιάδες Έλληνες της Μαριούπολης» στα 1937-38, ο πληθυσμός της πόλης στο διάστημα αυτό αυξήθηκε! Το 1937 η πόλη είχε περίπου 192 χιλιάδες κατοίκους, ενώ το 1939 έφτανε έφτανε τους 221,5 χιλιάδες *. Πως γίνεται σε περίοδο «μαζικών εκτελέσεων» και «γενοκτονίας» – όπως ισχυρίζονται οι θιασώτες του αντισταλινισμού – να αυξάνεται ο πληθυσμός της πόλης;
3) Όσοι υποτίθεται «εξοντώθηκαν» από τον Στάλιν, σημειώνει το στέλεχος της ΟΝΝΕΔ, «ήταν άξιοι εκπρόσωποι του Ελληνισμού», προσθέτοντας: «Το έγκλημα τους; Ότι ήταν Έλληνες». Πρόκειται για άλλη μια επανάληψη του χιλιοειπωμένου ψεύδους περί «εθνοκάθαρσης» και «σταλινικών διάξεων» στη βάση φυλεκτικών/εθνοτικών κινήτρων. Τα μέτρα που λήφθησαν από τις Σοβιετικές αρχές κατά την δεκαετία του ’30 είχαν ταξικό – και όχι εθνοτικό ή φυλετικό – προσανατολισμό. Στο επίκεντρο της έρευνας και των μέτρων δεν περιελήφθησαν οι Έλληνες αδιακρίτως, αλλά όσοι είχαν ταξικό συμφέρον να αλλάξει το κοινωνικόοικονομικό καθεστώς, όσοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο υπονόμευαν, ή έθεταν σε κίνδυνο, την πορεία ανάπτυξης του σοσιαλισμού. Με λίγα λόγια, οι επονομαζόμενες «σταλινικές διώξεις» είχαν στόχο την αντεπαναστατική ελίτ και όχι τις εθνικές ομάδες καθεαυτές. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων αφορούσαν τα μέτρα της δεκαετίας του 1930 αντιμετώπιζαν μια σειρά κατηγορίες, από υποκίνηση αντεπαναστατικών ενεργειών, μέχρι διαφθορά, κατάχρηση εξουσίας, κλπ).
Ποιοι ήταν όμως αυτοί «οι άξιοι εκπρόσωποι του Ελληνισμού» που παρουσιάζει το στέλεχος της ΟΝΝΕΔ; Ο ερευνητής Ιβάν Τσούχα αναφέρει πως «μια εκδοχή είναι …η πληροφορία από την Αθήνα να μιλούσε για ενδεχόμενη αυτονομιστική κίνηση Ελλήνων που έμεναν στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και δημιουργία ακόμη και ανεξάρτητου κράτους στο Νότο της ΕΣΣΔ. Πίσω από την κίνηση αυτή, σύμφωνα πάντοτε με τις ίδιες πηγές, βρίσκονταν Ελληνες που διατηρούσαν στενές σχέσεις με το φασιστικό καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά… Είχε προηγηθεί η άρνηση του μεταξικού καθεστώτος να δεχτεί τον επαναπατρισμό αρκετών χιλιάδων Ελλήνων που ζούσαν στη Σοβιετική Ενωση, δίχως ωστόσο να έχουν πάρει σοβιετικά διαβατήρια».
Σε υπόμνημα του Σωματείου «Ελλήνων εκ Ρωσίας», αναφέρεται πως ο εκτοπισμός Ελλήνων έγινε με κριτήριο τις εθνικιστικές και αντικομμουνιστικές τους πεποιθήσεις, επιβεβαιώνοντας οτι οι «άξιοι εκπρόσωποι του Ελληνισμού» ήταν ταυτόχρονα και αντεπαναστάτες, λειτουργώντας ως εν δυνέμει «πέμπτη φάλαγγα» εντός της ΕΣΣΔ, σε μια περίοδο που στην Ευρώπη το αστικό ιδεολόγημα του φασισμού είχε πάρει την ανιούσα. Χαρακτηριστικά τα όσα αναφέρει σε αίτηση του προς τις ελληνικές προξενικές αρχές ο Αλέξιος Ελευθεριάδης στις 22/9/1935:
«Πλην εάν εγώ απηλλάγην εκ των δεινών της Κομμουνιστικής Ρωσίας υπάρχουν εκεί οικογένειαι υποφέρουσι τα πάνδεινα διότι είναι εχθροί του Κομμουνιστικού καθεστώτος. Οι άνθρωποι ούτοι υπό την ηγεσία μου κατ’ επανάληψιν εξεγερθέντες κατά τα έτη 1929 και ιδίως κατά τα έτη 1931-1932 έστρεψαν τα όπλα εναντίον των κομμουνιστών, πλην όμως δεν είχον την τύχην να ιδούν τας προσπάθειάς των ευδοκιμούσας, βραδύτερον δε συνελαμβάνοντο μεθ’ εμού και εξορίζοντο εις τη Σιβηρίαν υποφέροντες τα μέγιστα υπό των κομμουνιστών» («Περί χορηγήσεως αδείας καθόδου εν Ελλάδι υπηκόων Ελλήνων διαμενόντων εν Ρωσία», Αρχείο ΥΠΕΞ, Φάκελος 45.5)».
Για το θέμα αναφέρει ο Αναστάσης Γκίκας στον «Ριζοσπάστη»:
Έλληνες Πόντιοι δηλώνοντας “Έτοιμοι για την εφαρμογή του 5χρονου πλάνου”. (Αρχείο Ελληνισμού Μαύρης Θάλασσας). Από το βιβλίο του Αναστάση Ι. Γκίκα «Οι Έλληνες στη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ», Σύγχρονη Εποχή, 2007.
«Οι οποιεσδήποτε ενέργειες από πλευράς σοβιετικού κράτους είχαν συγκεκριμένα αίτια και σκοπούς, που καθορίζονταν από επιλογές βασισμένες σε αντικειμενικές συνθήκες και τις ιστορικές εξελίξεις της εποχής. Εν τέλει αφορούσαν μια μικρή μερίδα των Ελλήνων στην ΕΣΣΔ. Τα στοιχεία των αρχειακών πηγών επιβεβαιώνουν και βιογραφικές καταθέσεις «αυτοπτών μαρτύρων», οι οποίοι, στις επίμονες ερωτήσεις των ερευνητών για τις «διώξεις», απαντούσαν ο ένας μετά τον άλλον: «Το 1939 που φύγαμε, από φόβο δε φύγαμε …Ελεύθερα. Αν είχες διαβατήρια και άδεια από την Πρεσβεία πήγαινες στην Ελλάδα», «Ησαν πανελεύθεροι [οι Ελληνες]. Ελεύθεροι, δεν υπήρχε ουδεμία δέσμευση. Δηλαδή, ουδεμία πίεση», «Καμιά δίωξη δεν υπήρχε, άνετα ζούσαμε». Στην ερώτηση αν «κυνηγούσανε γενικά τους Ελληνες σαν εθνότητα», μια επαναπατρισθείσα που ανήκε σε εύπορη οικογένεια απάντησε με ειλικρίνεια: «Οχι όλους, τους πλούσιους, τους ευκατάστατους»…(Ιστορικό Αρχείο Προσφυγικού Ελληνισμού, συνεντεύξεις Ρ17, 18, 19, 20, 30, 47, 81). Η πλειοψηφία του ελληνισμού στη Σοβιετική Ενωση απέδειξε έμπρακτα την εκτίμηση και αφοσίωσή της στο νέο κοινωνικοπολιτικό καθεστώς κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Χιλιάδες Ελληνες πολέμησαν στην πρώτη γραμμή ενάντια στη φασιστική επίθεση και έδωσαν τη ζωή τους για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής τους πατρίδας. Ακόμα και σε περιοχές κατεχόμενες από τους ναζί, δεν ήταν λίγοι οι Ελληνες που έσπευσαν μαζικά να ενισχύσουν τις γραμμές των παρτιζάνων που δρούσαν στα μετόπισθεν» («Ριζοσπάστης», 25/6/2006)
Μιας, όμως, και ο εκπρόσωπος της ΟΝΝΕΔ αποφάσισε να αναφερθεί στον Στάλιν, ξερνώντας αντικομμουνιστικό δηλητήριο και επαναλαμβάνοντας την χυδαία και αντιϊστορική «θεωρία των δύο άκρων», εξισώνοντας τον κομμουνισμό με το τέρας του φασισμού, λέμε τα εξής:
Πρώτον, το κτήνος του φασισμού γεννήθηκε από τα σπλάχνα του καπιταλιστικού συστήματος. Ισχύουν στο έπακρο τα λόγια του Μπρεχτ, ότι ο φασισμός είναι «καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός». Μια αναδρομή στη δεκαετία του 1930 αρκεί για να διαπιστώσει κανείς ποιά μεγάλα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα μονοπώλια χρηματοδότησαν την πολεμική βιομηχανία της ναζιστικής Γερμανίας. Για να μην θυμηθούμε την κατάπτυστη Συμφωνία του Μονάχου (29/9/1938) μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας, ή την μετέπειτα στελέχωση του ΝΑΤΟ με «μετανοημένους» αξιωματικούς των Ναζί.
Δεύτερον, ας αναρωτηθούν οι θλιβεροί αντικομμουνιστές όπως το στέλεχος της ΟΝΝΕΔ, ποιά θα ήταν η τύχη της Ευρώπης και της ανθρωπότητας ολόκληρης, εάν δεν υπήρχε ο Κόκκινος Στρατός, ο Στάλιν και οι κομμουνιστές παρτιζάνοι που τσάκισαν το ναζιστικό κτήνος. Εάν δεν υπήρχαν το Κουρκσ, το Λένινγκραντ, το Στάλινγκραντ και όλες εκείνες οι ηρωϊκές νίκες του Κόκκινου Στρατού που έπαιξαν κομβικό ρόλο στην ήττα του χιτλεροφασισμού. Τα 20 και πλέον εκατομμύρια νεκρών της Σοβιετικής Ένωσης στον Δεύτερο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του «ποιός πραγματικά πολέμησε και τσάκισε το φασισμό-ναζισμό». Διόλου τυχαία δεν έγραφε ο Ερν. Χεμινγουέι ότι «κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία χρωστάει στον Κόκκινο στρατό περισσότερα από ό,τι μπορεί ποτέ να πληρώσει».
Όσο όμως ισχύουν τα λόγια του Χεμινγουέι, άλλη τόση αλήθεια κρύβουν τα λόγια του ίδιου του Ι. Στάλιν που σε συνομιλία του με τον Βιαστεσλάβ Μολότοφ το 1943 έλεγε: «Ξέρω ότι μετά το θάνατό μου ένας σωρός από σκουπίδια θα συσσωρευτεί στον τάφο μου, αλλά ο αέρας της ιστορίας αργά ή γρήγορα θα τα σαρώσει χωρίς έλεος».
