Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //
Οι ανώριμοι
Πριν από αμέτρητα χρόνια κυβερνούσαν – εν αλλάξει – έναν ευλογημένο πανέμορφο τόπο δυο νέα παλληκάρια, ο Γιοφίκας και ο Κωστίκας και πέτυχαν το εξής «δύσκολο» να οδηγήσουν αυτόν τον όμορφο τόπο στην απαξίωση, στην απόγνωση, και την χρεωκοπία και την καταστροφή. Να τον οδηγήσουν δηλαδή, στο χείλος του γκρεμού, στο άντρο της Ε.Ε, του ΝΑΤΟ, των Αμερικανών, και του ΔΝΤ, να την αλυσοδέσουν με μνημόνια και να την βαθυταπεινώσουν.
Ανέβασαν την ανεργία στα ύψη και κάνανε τον Λαό ζήτουλα με το κεφάλι σκυμένο πάνω από τους κάδους των σκουπιδιών. Με δυο λόγια είναι η αιτία που φτάσαμε ως εδώ.
…
Και μετά από καιρό εμφανίστηκαν δυο άλλοι λεβέντες, να μας σώσουνε από την καταστροφή…!
«Δεν είναι η ώρα του επιμερισμού των ευθυνών». «Προφανώς δεν είναι τώρα η στιγμή να μιλήσουμε για τις όποιες ελλείψεις έχουν φέρει αυτή τη φωτιά…
Δυο παιδιά ερωτευμένα με την εξουσία, ο Αλεξούλης από την Άρτα και ο Κούλης από την Κρήτη.
Και η κατηφόρα δεν έχει πάτο, δεν έχει τελειωμό.
Δεν μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς για ανίκανους, διαολόσπαρτους και «λίγους». Εντελώς ανώριμοι όμως για τα συμφέροντα που υπηρετούν, υποβαθμίζοντας γενικά το πολιτικό μας επίπεδο.
-Ο ένας με το γλυκό ακόμα χαμόγελο στα χείλη, υπόσχεται πως ακόμα μπορεί να πείσει, μπορεί να σηκώσει τον μαγικό του ράβδο και να επιβληθεί νομίζοντας ότι τα καταφέρνει.
Όσο για τον άλλονε, τον Κούλη… Τι να πω! Μα είναι αντιπολιτευτικός λόγος αυτός; Γεμάτος ειρωνία και χλευασμό, ύβρεις και αποπροσανατολισμό, αλλήθωρο πέταγμα ματιού και χαμόγελο μίσους και κακίας.
…
Παιδιά του ίδιου «πατερούλη» και οι δυο (Ε.Ε- ΝΑΤΟ- Αμερικάνοι) παίζουνε και οι δυο σε διαφορετική σκακιέρα. Καταφέρνει πάντα και λέει τα εντελώς αντίθετα από ότι λέει ο Αλεξούλης για τα μάτια του κόσμου, πάντα όμως στο ίδιο μοτίβο για ανικανότητα και εκλογές που πρέπει να γίνουν το συντομότερο γιατί επείγει να σώσει τον τόπο!!!
Μας περνάνε για κουτορνίθια.
…
Και η χώρα ρημάζει, η σήψη και η σαπίλα του συστήματος καταρέει σε σταγόνες μίσους και παρακμής.
Φτάσαμε στο σημείο για κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ!
Να μπαίνει μέσα στο γήπεδο, ασταμάτητο άτι, ο πιστολέρο καουμπόι πρόεδρος συνοδευόμενος από μπράβους, να απειλεί τους πάντες και τα πάντα, επιδεικνύοντας (προβάλοντας) το όπλο του. Και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Αυτή όμως «η εξυγίανση» πρέπει κάποτε να τελειώσει.
-Ποιος φταίει λοιπόν; Ο Αλεξούλης ή ο Κούλης; Μα φυσικά κανένας τους.
«Εκείνο έτσι είναι μαθές από τον Θεό…!», όπως θα έλεγε κι η αλησμόνητη Λωξάντρα…!
_________________________________________________________________________________________________________
Ο Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
