Παρουσιάζει ο Θανάσης Ν. Καραγιάννης //
Ένας φίλος μου, με το ψευδώνυμο «Ορέστης», δεν είναι ζωγράφος και δεν έχει πάρει κανένα μάθημα ζωγραφικής, πόσο μάλλον προσωπογραφίας, που είναι αρκετά απαιτητικό είδος, όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας μας. Όπως μου είπε, στην καραντίνα, που αναγκάστηκε να παραμείνει λόγω κορονοϊού, όπως όλοι μας, θέλησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του, άλλοτε με μολύβι και άλλοτε με μολύβι και κάρβουνο. Μου έστειλε ορισμένες από τις 12 προσωπογραφίες, που επιχείρησε και κατόρθωσε μετά από μεγάλη προσπάθεια να φτιάξει, για τις οποίες ο ίδιος δεν είναι ευχαριστημένος, μια και δεν τα κατάφερε όσο θα επιθυμούσε.
Προσπάθησα να τον ενθαρρύνω, αλλά μου τόνισε ότι έχει πλήρη επίγνωση των μέτριων ικανοτήτων του, των ελλείψεων και λαθών του, και χαριτολογώντας μου είπε: «Άλλο είναι να είσαι ζωγράφος και άλλο να κάνεις τον ζωγράφο. Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Γι’ αυτό κι εγώ χάλασα πολλά χαρτιά, έσωσα δε πολλές γόμες και μολύβια, Η ξύστρα μου δούλευε ασταμάτητα. Αν και χάρηκα αυτές τις ώρες που πέρασα παρέα με μεγάλες προσωπικότητες, εντούτοις φοβάμαι μήπως τους έχω κάνει μεγάλη ζημιά…».
Πήρα την πρωτοβουλία να τις δημοσιοποιήσω, όχι για κανένα άλλο λόγο, παρά να τις δουν, να τις κρίνουν και να τις σχολιάσουν, όχι τόσο καλλιτέχνες του είδους (χρήσιμες για το φίλο μου θα είναι οι κρίσεις και συμβουλές τους), αλλά κυρίως οι «κοινοί θνητοί», εμείς οι υπόλοιποι, που δεν κατέχουμε τα μυστικά της τέχνης και της καλλιτεχνίας, φυσικά.
«Ψύλλοι στα άχυρα» χαρακτηρίζει το σχολικό καλάθι η Ομοσπονδία Γονέων Αττικής, μπροστά στην τεράστια ακρίβεια που έχει γονατίσει τις λαϊκές οικογένειες και σε σχετική ανακοίνωσή…
Αυτές οι ερασιτεχνικότατες προσωπογραφίες, έχουν να μας προσφέρουν, άραγε, κάτι; Αισθητικά, ιδεολογικά, συναισθηματικά; Ίσως…
Τον ευχαριστώ, που μου τις εμπιστεύτηκε, αν και ο ίδιος θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του, όπως με παρακάλεσε, όταν του πρότεινα τη δημοσιοποίησή τους.
