Έχει περάσει τόσος καιρός,
όμως ένα σπουργίτι ακόμα τραγουδάει,
μέσα στην ψυχή της φαλακρής γης,
στο μικροσκοπικό κόκκινο δάσος.
Ένα πληγωμένο ηλιοβασίλεμα ανθίζει,
κομψοί καβαλάρηδες με αιματοβαμμένες στολές,
γλυκό τραγούδι του δέντρου με τα πελώρια φύλλα,
οι γειτονιές της μουσικής και του έρωτα,
χρυσά χωράφια που τα θερίζει ο θάνατος.
Μία ετοιμοθάνατη παπαρούνα τινάζει τα πέταλα της,
ο ήλιος μια θλιμμένη τρύπα στους καπνούς,
αόρατες εκρήξεις στο λιβάδι,
ένα ξεριζωμένο σύννεφο
και μια υπέροχη σιωπή.