Η πρώτη από αυτές τις εξαιρέσεις γίνεται σαν σήμερα την 25η Μαρτίου_ όντας μια χαρμόσυνη για τους χριστιανούς μέρα, μέσα στην περίοδο πένθους, ως θεομητορική εορτή, αφιερωμένη στην Παναγία και ως εκ τούτου ιδιαίτερα σημαντική: επιτρέπονται το ψάρι, το ελαιόλαδο και ο οίνος (ευφραίνοντας καρδίας).
Το ίδιο_ για την ιστορία, ισχύει την Κυριακή των Βαΐων (“καταλύουν” το ψάρι) επίσης στις 26 Μαρτίου που είναι η ημέρα αφιερωμένη στους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες (“κατάλυση” του λαδιού και του κρασιού) ενώ το Μεγάλο Σάββατο είναι το μοναδικό Σάββατο του έτους, στο οποίο νηστεύουν από λάδι και κρασί και αυτό συμβαίνει ως ημέρα αυστηρής νηστείας και μεγάλου πένθους για όλη την Χριστιανοσύνη. Ο Κώστας Ρούκουνας στο “Εργάτης Τιμημένος” – 1932 του Π.Τούντα προσθέτει και το παντζάρι (θα μου τηγανίζεις ψάρια με παντζάρια \ σκορδαλιά \ θα γλεντούμε όλα τα βράδια αμάν, αμάν, αχ \ με ρετσίνα και φιλιά \ Θα σου χτίσω ένα σπίτι γύρω με σκαλώματα \ ν’ ανεβαίνεις να μου κάνεις αμάν, αμάν, αχ \ σκέρτσα και καμώματα
🤔 Σχετικά με την “κατάλυση” _ειλικρινά δεν καταλαβαίνω αυτή τη λέξη, θυμάμαι από το γυμνάσιο πως “Καταλύτης” ονομάζεται ένα χημικό στοιχείο μια ουσία ας πούμε, που καταφέρνει να αλλάζει την ταχύτητα μιας χημικής αντίδρασης χωρίς όμως να μεταβάλλεται η ίδιο ίδια, άρα (κατ’ επέκταση) οτιδήποτε συμβάλλει στην επιτάχυνση μιας διεργασίας
Γράφει ο \\ Αστέρης Αλαμπής _Μίδας
Μπακαλιάρος, τυπικό φρέσκο ψάρι του Βόρειου Ατλαντικού _κυρίως, γνωστός παντού _αγγλικά cod \ stockfish, ισλανδικά þorski, ισπανικά bacalao, πορτογαλικά bacalhau, ιταλικά merluzzo \ baccalà (οι έχουν διαφορετικό όνομα για τον φρέσκο και τον παστό) γαλλικά la morue, треска στα ρώσικα (Соленая треска ο παστός), γερμανικά Kabeljau κλπ. με τη ρίζα μάλλον να προέρχεται από το bacalhau, μιας και οι πρώτοι που το παρατήρησαν ήταν οι Πορτογάλοι θαλασσοπόροι του 16ου αιώνα.
Πρωτοεμφανίστηκε σαν εμπορικό προϊόν την εποχή των Βίκινγκς (~800 μΧ.), δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ταξιδέψουν όσο μακριά ήθελαν και σύντομα έγινε το πρώτο και σημαντικότερο προϊόν για εξαγωγή της τότε Νορβηγίας. Στους αιώνες που ακολούθησαν τις αποστολές των Βίκινγκ, ο νορβηγικός αποξηραμένος μπακαλιάρος διακινούνταν και πωλούνταν σε όλη την Ευρώπη.Οι Βίκινγκς κατανάλωναν συχνά συκώτια μπακαλιάρου βουτηγμένα στο μουρουνέλαιο. Το αγνό, ακατέργαστο λάδι που εκτιμάται ιδιαίτερα για τις θεραπευτικές του δυνάμεις, τη δύναμη και την ενέργεια, ονομάστηκε από αυτούς «Χρυσός του Ωκεανού».
Η χειμωνιάτικη παγωνιά διευκόλυνε το φυσικό στέγνωμα των ψαριών με κατάψυξη και οι Βίκινγκς κρέμαγαν τα ψάρια από ξύλινα ράφια στην ύπαιθρο, έτσι ώστε οι καθαροί, θαλάσσιοι άνεμοι και οι χαμηλές θερμοκρασίες να κάνουν τα υπόλοιπα. Ο έτσι αποξηραμένος μπακαλιάρος, με κατάλληλη επεξεργασία, μπορεί να διαρκέσει περισσότερα από πέντε χρόνια.
Οι Νορβηγοί κατανάλωναν τον αποξηραμένο κατά τη διάρκεια των ταξιδιών τους και τον διέδωσαν στη Νότια Ευρώπη και αργότερα, οι Άγγλοι, στην τότε Αμερική και τον Καναδά, ενώ οι Βάσκοι θαλασσοπόροι, Αφρική και στην Ασία (16ο — 17ο αιώνα).
Κατά περιόδους η αλιεία του πήρε διάσταση μπακολο_μανίας (200–300.000tn το 1970), με τις γνωστές κρίσεις και (οικονομικούς) “Πολέμους του Μπακαλιάρου” _“Cod War”, που οδήγησε σε “πάγωμα” διπλωματικών σχέσεων Αγγλίας — Ισλανδίας στη 10ετία του 1970. Καθώς τα παγκόσμια αποθέματα του ψαριού μειώνονταν δραστικά, το 1972, η Ισλανδία, της οποίας ο πληθυσμός της εξαρτιόταν σχεδόν αποκλειστικά από την αλιεία, κήρυξε μια “Προστατευόμενη Οικονομική Ζώνη”, που ξεπερνούσε τα χωρικά της ύδατα και παράλληλα ανακοίνωσε μέτρα για τον περιορισμό της υπεραλίευσης. Ακολούθησε σειρά από συνοριακά επεισόδια, κατά τα οποία ο ισλανδικός στόλος απομάκρυνε βίαια αγγλικές μηχανότρατες και το Βρετανικό Ναυτικό _σε επίδειξη ισχύος επενέβη με πολεμικά πλοία …
Στην συνέχεια η ΚΑΑΠ (Κοινή –τρόπος του λέγειν, Αγροτική & Αλιευτική Πολιτική της ΕΕ) πίσω από τη μάσκα της “προστασίας” του είδους και της οικολογίας, ξεκίνησε τα δικά της παιχνίδια, που έχουν να κάνουν με μονοπωλιακού ομίλους, που συνεχίζονται ακόμη σήμερα.
Αντίθετα τα μικροσκοπικά (μήκος 30–50εκ) προσφυγάκια (της οικογένειας του μπακαλιάρου) έγινε όλο και πιο σημαντικό για τις αλιευτικές βιομηχανίες των χωρών της Βόρειας Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας (αλιεύματα πάνω από 1 εκατομμύριο τόνους από το 1998 έως το 2008)
Viral και στον κινηματογράφο, ο μπακαλιάρος και η παρέα του στα πολυβραβευμένα ντοκιμαντέρ του Αμερικανού (πρώην γεωργού) Steve Cowan, “Empty Oceans _Empty Nets” (Άδειοι Ωκεανοί, Άδεια Δίχτυα) και “Farming the Seas” (Ψαρεύοντας στις Θάλασσες), με δύο ντοκιμαντέρ, της Habitat Media (τηλεοπτικό δίκτυο PBS), που σημείωσαν υψηλή θεαματικότητα. Το 2005, το “Ψαρεύοντας στις Θάλασσες” ήταν υποψήφιο στην κατηγορία καλύτερου ντοκιμαντέρ των βραβείων Emmy, ενώ του απονεμήθηκε το βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στην αντίστοιχη των Όσκαρ διοργάνωση που έχει θεσπίσει το Χόλιγουντ για φιλμ περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος.
____________________
25-Μάρτη-2024
Στα ύψη η τιμή του μπακαλιάρου – Από 16€ αγγίζει τα 23€ το κιλό
Μπακαλιάρος υγράλατος Ισλανδίας _Β.Ατλαντικού _
Φέτα φιλέτο χωρίς κόκκαλο 26.50€/kg _Τα προσφυγάκια, τα «ξαδέρφια» του ~6-8€/kg
____________________
Ψάρι με λεπτή και εύπεπτη σάρκα του κατάλληλο για όλα τα στομάχια, αναλόγως βέβαια του πως μαγειρεύεται. Στην ελληνική κουζίνα με πολλούς τρόπους βραστός _σούπα με λαχανικά, τηγανητός κουρκούτι και άνευ, καπαμά, πλακί με ντομάτα, με λεμόνι και ρίγανη, με πράσα, με σταφίδες, με ρύζι, κροκέτες, με ρεβίθια στην Κρήτη, μπακαλιαρόπιτα στην Κεφαλονιά, “μπραντάδα” στη Σαντορίνη κλπ. _η κωδική του ονομασία είναι ακόμη «ψάρι του βουνού», αλλά και «Φτωχογιάννης», μια που η -πάλαι ποτέ χαμηλή τιμή του τον καθιστούσε προσιτό σε όλους.
Σε κάποιες μεσογειακές κουζίνες τον μαγειρεύουν στον ατμό, σε συμπυκνωμένο ζωμό (court-bouillon) _ποσάρισμα σε χαμηλή φωτιά που κάνει τα υγρά να μην κοχλάζουν, αλλά να δημιουργούν μικρές φυσαλίδες σε ένα μείγμα νερού μαζί με όξινο στοιχείο, λαχανικά και μπαχαρικά.
Πολλές συνταγές προτείνουν Ισπανοί και Πορτογάλοι …σαλάτα, μαγειρευτό με πιπεριές και ντομάτα, σε διάφορες παραλλαγές τάρτας και κροκέτας, σε μια παράξενη σούπα μαζί με σκόρδα και πολλά κρεμμύδια σε ελαιόλαδο και χυμό νεραντζιού (Ανδαλουσία, με μικρούς μπακαλιάρους).
Στην Πορτογαλία γίνεται και σούπα με αυγά (το ψάρι ψήνεται στα κάρβουνα), η γαλλική μπραντάντ (brandade de morue) της Προβηγκίας, είναι ένας πουρές μπακαλιάρου με ελαιόλαδο και γάλα, σκόρδο και μυρωδικά, παρόμοια η brandada de bacalao στη Μαδρίτη, ακόμα και σούσι και σε ινδικά πιτάκια σαμόζας με κάρυ κλπ. κλπ. ενώ ο μπακαλιάρος “μπιάνκο” με πατάτες, κρεμμύδια και σκόρδα, είναι μια ανάμνηση του βενετσιάνικου (με ή χωρίς λεμόνι και μαϊντανό).
Ο παστός μπακαλιάρος στη χώρα μας συνδέθηκε διαχρονικά και με την 25η Μάρτη ‑με παρεΐστικες συνευρέσεις ή εξόδους σε λαϊκές ταβέρνες. Άλλοι καιροί, πριν διαλυθεί και γίνει κουρκούτι ο κοινωνικός ιστός και η εμπορευματοποίηση γίνει το μέγα “in”
Οι μικρές λεπτομέρειες κάνουν ένα πιάτο μεγάλο…
Πάστωμα σαν τις γιαγιάδες της Νορβηγίας
- 3 κιλά φρέσκος μπακαλιάρος, χωρίς κόκαλα, χωρισμένος στα φιλέτα του, με το δέρμα τους
(εναλλακτικά 2 κιλά κτψ φιλέτα ή 2 κιλά παστός) - 1 kg χοντρό θαλασσινό αλάτι (κανονικό ‑αφήστε των Ιμαλαΐων κλπ για τα κορόιδα)
- αλεύρι,
- ελαιόλαδο για το τηγάνισμα (κάποιοι χρησιμοποιούν σπορέλαια ‑σαν πιο ελαφρά _λάθος!)
Βαθμός δυσκολίας …Πανεύκολο!!
Απλώνουμε το μισό αλάτι σε ταψί που να χωράει τα φιλέτα δίπλα δίπλα και τα καλύπτουμε με το υπόλοιπο αλάτι. Σε ~30λ το ψάρι έχει αλατιστεί όσο πρέπει και παράλληλα σφίγγει λίγο η σάρκα του, που παραείναι μαλακή. Ξεπλένουμε τα φιλέτα κάτω από το νερό της βρύσης, σχολαστικά, για να φύγει το αλάτι, τα στεγνώνουμε κι έπειτα, αφαιρούμε το δέρμα.
Κουρκούτι _αν και εμείς προτιμάμε το αλεύρι
- 300 ml μπίρα ξανθιά _κατά προτίμηση Weiss_ Weißbier
- 150 γρ. αλεύρι + 50 γρ. κορν φλάουρ
- 25 γρ. μπέικιν
- 1/2 κουτ. γλυκού πάπρικα πικάντικη
- λίγο αλάτι
Θα δανειστούμε μυστικά της ιαπωνικής τεμπούρα (σσ. λαχανικά ή θαλασσινά τηγανισμένα σε μεγάλη ποσότητα λαδιού και σε πολύ υψηλή θερμοκρασία, φαγητό που _κι αυτό, προήλθε από την Πορτογαλία και μεταφέρθηκε στην Ιαπωνία στα μέσα του 16ου αιώνα). Τα υλικά πρέπει να είναι παγωμένα, από το ψυγείο (το κρύο κουρκούτι κολλάει καλύτερα πάνω στο ψαχνό του ψαριού όταν μπει στο καυτό λάδι) και προσοχή! ελάχιστο ανακάτεμα, χωρίς σύρμα ή πιρούνι.
Βάζουμε αλεύρι, κορν φλάουρ, μπέικιν, πάπρικα και το αλάτι σε ένα μπολ ανοξείδωτο (κρύο κι αυτό, το έχουμε αφήσει 30λ στο ψυγείο), ρίχνουμε την παγωμένη μπίρα και ανακατεύουμε με τα δάχτυλα, όπως οι Ιάπωνες με τα ξυλάκια τους_όχι πάνω από μισό λεπτό, ίσα να βραχεί το αλεύρι (αν το ανακατέψουμε πολύ, θα ανέβει η θερμοκρασία του, θα ενεργοποιηθεί η γλουτένη, η κρούστα θα γίνει λαστιχωτή και θα «πνίξει» το ψάρι). Μη δίνετε σημασία σε γρομπαλάκια, ίσα ίσα καλό του κάνουν _ βάζουμε για άλλα 20λ στο ψυγείο.
- Για το τηγάνισμα χρησιμοποιούμε μπόλικο ελαιόλαδο σε βαθύ τηγάνι, το ζεσταίνουμε ‑χωρίς να αχνίσει και ξεκινάμε (ένα καλαμάκι για σουβλάκι μπορεί να είναι χρήσιμο): κρατώντας κάθε κομμάτι, το αλευρώνουμε, τινάζουμε λίγο και μετά το βυθίζουμε στο κουρκούτι για 2”, το ανασηκώνουμε, αφήνουμε να στάξει και το βάζουμε στο λάδι, κρατώντας το καλαμάκι, για dt χρόνο _3‑4”, ώστε να μην πάει στον πάτο και μετά το αφήνουμε για 3–4λ, μέχρι να ροδίσει. Στραγγίζουμε σε χαρτί κουζίνας.
- Δοκιμασμένο κόλπο, αν δε θέλουμε πολλά “λάδια”: το βγάζουμε μετά από 1–2λ και συνεχίζουμε το ψήσιμο για άλλα 2–3 σε προθερμασμένο φούρνο (160–170οC) ή
- Χωρίς προτηγάνισμα (στους 190°C): σ΄ ένα μπολ ανακατεύουμε 200γρ τριμμένη φρυγανιά, 30ml λάδι, αλάτι & πιπέρι και σ΄ένα άλλο μουστάρδα +30ml λάδι, βουτάμε τα κομμάτια του μπακαλιάρου πρώτα στο μείγμα της μουστάρδας και μετά στο μείγμα με τη φρυγανιά, γυρίζοντάς τα ώστε να καλυφθούν καλά και τα βάζουμε στο ταψί και ψήνουμε για ~15 – 20λ
Μπακαλιάρος τσιλαδιά
_καπαμά Μεσσηνίας
- 800 γρ. φρέσκο μπακαλιάρο, σε 4–5 φέτες
- αλεύρι και λάδι για το τηγάνισμα
- Για τη σάλτσα
- 1/2 κούπα ελαιόλαδο
- 2 κρεμμύδια, σε χοντρές ροδέλες
- 1–4 σκελίδες σκόρδο, λιωμένες
- 2–3 φύλλα δάφνης (προαιρετικά)
- 400–500γρ. ντομάτα (pelati ή κονκασέ σε κυβάκια όχι χυμό)
- ½ κουταλάκι αλάτι (και βλέπουμε μετά αν θέλει λίγο ακόμη)
- πιπέρι κατά βούληση ‑υπόψη πως θα χρησιμοποιήσουμε και φρέσκο τριμμένο με πιπερόμιλο, όταν σερβίσουμε
- 2–3 κουταλιές σούπας μαύρες σταφίδες (προαιρετικά _αν προτιμάτε τη γλυκιά γεύση)
- 10–15 ελιές Καλαμών (προαιρετικά)
- 1–2 κουταλιές κάπαρη (προαιρετικά) _κατά προτίμηση “ξερή” στο αλάτι και ξαλμυρισμένη ‑αν είναι τουρσί την αφήνουμε 30λ στο νερό και αλατίζουμε
- Οι φέτες μπορεί να είναι φρέσκος μπακαλιάρος ή αλμυρός (παστός) _σε κάθε περίπτωση φιλετάρουμε
Με το κεφάλι και τα υπόλοιπα, μια συνοδευτική ψαρόσουπα με λαχανικά, δεν μας χαλάει.
💥 Τηγανίζουμε
Πλένουμε τις φέτες, τις στεγνώνουμε σε απορροφητικό χαρτί κουζίνας, αλευρώνουμε και τηγανίζουμε σε ελαιόλαδο μέχρι να ροδίσουν, σε ρηχό τηγάνι (το λάδι να φτάνει μέχρι τη μέση της φέτας του ψαριού). Γυρνάμε τηγανίζουμε και την άλλη πλευρά ‑βγάζουμε και τοποθετούμε σε απορροφητικό χαρτί.
Ετοιμάζουμε τη σάλτσα
Σοτάρουμε στο ελαιόλαδο τα κρεμμύδια, για 15–20λ. Προσθέτουμε το σκόρδο, την ντομάτα και τα υπόλοιπα, χαμηλώνουμε τη φωτιά, σκεπάζουμε, αφήνουμε για ~10λ να σιγοβράσουν.
Προσθέτουμε το τηγανισμένο ψάρι, καλύπτουμε με τη σάλτσα και το αφήνουμε να σιγομαγειρευτεί για ~10λ ακόμη.
Ρίχνουμε, αν θέλουμε, τις ελιές και την κάππαρη και σερβίρουμε (με ή χωρίς τηγανητές πατάτες, πουρέ ή άλλο συμπληρωματικό της αρεσκείας μας).
Σκορδαλιά με καρύδια (η αγαπημένη του πατέρα)
- 200–300gr ψωμί (κατά προτίμηση μαύρο μπαγιάτικο )
- 200gr καρυδόψιχα, κοπανισμένη
- 1–2 κουταλιές ξίδι (από κόκκινο κρασί ‑όχι μηλόξιδο)
- 100+ ml ελαιόλαδο
- νερό όσο πάρει (~125 ml)
- σκόρδο κατά βούληση (με 2–3 μεγάλες σκελίδες είναι για όλα τα γούστα)
- αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι + λίγη γλυκιά πάπρικα (προαιρετικά)
Βάζουμε τις φέτες του ψωμιού σε νερό (με ένα βάρος –πιάτο πχ, από πάνω) να μουσκέψουν, τις στύβουμε με τα χέρια μας και αλέθουμε σε μίξερ (μπλέντερ), ραβδομπλέντερ ή σε παραδοσιακό γουδί αν μας αρέσει ο χαβαλές, προσθέτουμε τα πολτοποιημένα (στη γνωστή μεταλλική πρέσα) σκόρδα.
Συνεχίζουμε κατά βούληση _κάποιοι την προτιμάνε αλοιφή, εμείς θεωρούμε πως πρέπει να έχει την αίσθηση του ψωμιού. Προσθέτουμε το ξίδι και το ελαιόλαδο αν είναι πηχτό το μείγμα, αραιώνουμε με λίγο νερό (υπόψη πως θα πήξει και στην πορεία, οπότε λίγο πιο υδαρές δεν βλάφτει). Αλατίζουμε κατά βούληση στο τέλος ρίχνουμε το ξύδι και τελειώνουμε με τα καρύδια, που ψιλοκόβουμε με μαχαίρι, χωρίς να τα αλέσουμε (κάποιοι ανακατώνουν και μύγδαλα).
Σκορδαλιά καρότου (ναι! υπάρχει κι αυτή και είναι ενδιαφέρουσα)
- 500 γρ. καρότα, καθαρισμένα και κομμένα σε ροδέλες
- 2–4 σκελίδες σκόρδο
- 1 κουτ. σούπας φρέσκο τζίντζερ, καθαρισμένο και κομμένο κυβάκια
- Κατά βούληση πιπέρι (καγιέν)
- 70–100 ml ελαιόλαδο
- 50+ ml χυμός λεμόνι
- ξύδι
- 2 χοντρές φέτες ψωμί, χωρίς την κόρα, μουλιασμένες και καλά στυμμένες
- φρεσκοτριμμένο πιπέρι
Σε μικρή κατσαρόλα ζεσταίνουμε 2 κουταλιές από το ελαιόλαδο σε μέτρια φωτιά και σοτάρουμε τα καρότα με μία σκελίδα σκόρδο για ~1–2λ, μέχρι να μαλακώσουν λίγο.
Ρίχνουμε 100ml νερό, χαμηλώνουμε τη φωτιά, σκεπάζουμε και σιγομαγειρεύουμε για ~15λ, μέχρι να μαλακώσουν. Αδειάζουμε τα καρότα στο μπλέντερ ή το μούλτι και προσθέτουμε το υπόλοιπο σκόρδο, το τζίντζερ, τα πιπέρια και πολτοποιούμε. Χωρίς να σταματήσουμε τη λειτουργία του μπλέντερ, ρίχνουμε το ψωμί και χτυπάμε για περίπου 1 λεπτό, μέχρι να ενσωματωθεί στο μείγμα (όπως είπαμε και παραπάνω εμείς θεωρούμε πως πρέπει να έχει την αίσθηση του ψωμιού, άλλοι το θέλουν “αλοιφή”)
Ρίχνουμε σταδιακά το ελαιόλαδο, εναλλάξ με το λεμόνι, χτυπώντας συνεχώς, αδειάζουμε σε ένα μπολ, καλύπτουμε με διαφανή μεμβράνη και αφήνουμε στο ψυγείο..
Κεφαλονίτικη σκορδαλιά _(αλιάδα)
Η διαφορά της Κεφαλλονίτικης σκορδαλιάς, είναι ότι γίνεται αποκλειστικά με σκόρδα παραδοσιακά με εκείνη την τοπική ποικιλία, με τις μικροσκοπικές σκελίδες, που για να τις καθαρίσεις θέλεις μια μέρα…) και πατάτες, χωρίς ψωμί καρύδια κλπ.
Υλικά: 6 — 8 πατάτες βρασμένες (ανάλογα την ποσότητα που θέλουμε ) 2–4 κεφάλια!! σκόρδο (για τους “μερακλήδες” ‑προσοχή αν έχετε προβλήματα πίεσης, ισχύει ο χρυσός κανόνας ένα κεφάλι σκόρδο !! για κάθε πατάτα) 1 φλιτζάνι λάδι, χυμό ενός λεμονιού, αλάτι.
Χτυπάμε στο μούλτι (ή στο γουδί παραδοσιακά) σκόρδο, λάδι, λεμόνι και αλάτι. Τα αδειάζουμε σε ένα μπολ και παίρνουμε μια ‑μια τις βρασμένες πατάτες, τις χτυπάμε και ρίχνουμε (αν έχουμε) και μια κουτάλα από τον ζωμό του βραστού μπακαλιάρου. Αφού έχουμε πολτοποιήσει όλες τις πατάτες τις αδειάζουμε σε ένα μεγαλύτερο δοχείο και προσθέτουμε το μείγμα του σκόρδου, λάδι και επί πλέον ζωμό από τον μπακαλιάρο μας μέχρι να γίνει λεία. Συνοδεύουμε με τον μπακαλιάρο φασολάκια, παντζάρια, μελιτζάνες τηγανιτές, σέσκουλα, κολοκυθάκια βραστά ή τηγανιτά και κουνουπίδι.
Καλή απόλαυση!
(σσ. Οι Κεφαλονίτες, τουλάχιστον παλιότερα και ανεξαρτήτως 25ης Μάρτη και μπακαλιάρου, την “αλιάδα” τους (από το ιταλικό aglio _άλιο) την έτρωγαν και για κυρίως πιάτο