Γεννημένος τέτοιες μέρες (20  Μαΐου 1915), αναφέρεται κυρίως ως στρατιωτικός _μια ακόμη αλεπού των ερήμων, που αν και ισραηλινός δήλωνε άθεος  και ανήκε στο Κίνημα_Κίνηση “για την Εθνική Ανανέωση, Ραφί, Ισραηλινό Εργατικό Κόμμα και Εργατικό Κόμμα της Γης του Ισραήλ” αναφερόμενος ως «σοσιαλιστής πολιτικός». Άκμασε από το 1932 ως το 1958 και πέθανε από καρκίνο και έμφραγμα στις 16- Οκτ-1981. Υπήρξε αρχηγός του Ισραηλινού ΓΕΣ (1953–1958), υπουργός Γεωργίας και Αγροτικής Ανάπτυξης του Ισραήλ (1959–1964) υπουργός Άμυνας του Ισραήλ (1967–1974) μέλος της Κνέσετ _σσ. το κοινοβούλιο του Ισραήλ (1959–1981), ΥπΕξ (1977–1979), ενώ πήρε μέρος και στον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμος και το 1948 στο Παλαιστινιακό και στην Κρίση του Σουέζ. Έχασε το αριστερό μάτι το 1941 πολεμώντας με τις βρετανικές δυνάμεις εναντίον του Άξονα και έκτοτε φορούσε ένα μαύρο «πειρατικό» κάλυμμα, κάτι που τον έκανε μία από τις πιο διάσημες φιγούρες της διεθνούς πολιτικής.

Έγινε παγκοσμίως γνωστός για τις τολμηρές στρατιωτικές του νίκες ενάντια σε αριθμητικά πολλαπλάσιες Αραβικές δυνάμεις, κυρίως όταν το 1967 στον πόλεμο των έξι ημερών με αιφνιδιαστικό χτύπημα κατέστρεψε ολοσχερώς την αιγυπτιακή πολεμική αεροπορία πριν προλάβει να απογειωθεί και ταυτόχρονα εισέβαλε στη Συρία κατακτώντας τα υψώματα Γκολάν που μέχρι σήμερα κατέχει το Ισραήλ.

Γεννήθηκε το 1915 και μεγάλωσε στο κιμπούτς Ντεγκάνια Αλέφ, ένα από τα πρώτα «σοσιαλιστικά» κιμπούτς του Ισραήλ (που τότε ήταν βρετανική κτήση).

Στα εφηβικά του χρόνια εντάχθηκε στην Χαγκανά, την παράνομη παραστρατιωτική οργάνωση των ισραηλινών που πολεμούσε εναντίον των Βρετανών αποικιοκρατών αλλά κυρίως εναντίον των Παλαιστινίων, που ήταν η πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής. Το 1940 οι βρετανικές αρχές τον συνέλαβαν, αλλά την επόμενη χρονιά απελευθερώθηκε για να πάρει μέρος σε καταδρομικές επιχειρήσεις στο Λίβανο ενάντια στους Γάλλους του Βισύ, που ήταν συνεργάτες των Γερμανών και κατείχαν την περιοχή.

Επιλεγμένο

Παλέτα

Ούτε ένας ούτε δύο… Στους 14 έχουν φτάσει ήδη οι βουλευτές που δεν έφτασαν καν στα μισά της τετραετίας με τα κόμματα που εκλέχτηκαν. Μάλιστα,…

Σε εκείνες τις επιχειρήσεις τραυματίστηκε σοβαρά όταν μία σφαίρα χτύπησε τα κιάλια που χρησιμοποιούσε εκείνη τη στιγμή και λόγω των εκτεταμένων τραυμάτων που υπέστη από τα θραύσματα του γυαλιού και της καθυστέρησης μέχρι να μεταφερθεί για νοσηλεία, έχασε το αριστερό του μάτι (δεν ήταν δυνατό να τοποθετηθεί τότε γυάλινο υποκατάστατο και ο Νταγιάν φορούσε το χαρακτηριστικό μαύρο κάλυμμα για όλη την υπόλοιπη ζωή του, όπως ήδη αναφέραμε).

Το 1948, κατά τη διάρκεια του πρώτου Αραβο-Ισραηλινού πολέμου, αμέσως μετά την ανακήρυξη του Ισραήλ σε ανεξάρτητο κράτος, ο 32χρονος Νταγιάν πέτυχε σημαντικές νίκες στην κοιλάδα του Ιορδάνη. Το 1956 στην κρίση του Σουέζ ήταν αρχηγός του Επιτελείου Στρατού και μέσα σε μία εβδομάδα κατέλαβε τη χερσόνησο του Σινά. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την πολιτική ως μέλος του «σοσιαλιστικού» Μαπάι και αργότερα του επίσης παρόμοιου προσανατολισμού Ράφι, και αρχικά τοποθετήθηκε υπουργός Γεωργίας. Το 1967 ως Υπουργός Άμυνας (μέχρι το 1974) σχεδίασε και πέτυχε την εντυπωσιακή νίκη του Ισραήλ κατά της Αιγύπτου, Συρίας, Ιράκ, Ιορδανίας, στον Πόλεμο των Έξι Ημερών. Τότε, μέσα σε έξι μέρες το Ισραήλ κατέκτησε τη χερσόνησο του Σινά, τη Λωρίδα της Γάζας, τη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ, και τα υψώματα του Γκολάν.

Μετά τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, το 1974, ο Νταγιάν αποσύρθηκε για ένα σύντομο διάστημα από την πολιτική σκηνή. Εκείνος ο πόλεμος έληξε τον Οκτώβριο του 1973 χωρίς ξεκάθαρο νικητή, και πολλοί Ισραηλινοί τον κατηγόρησαν ότι δεν ήταν έτοιμος στο ξεκίνημα του πολέμου, κάτι που ο ίδιος αρνήθηκε σθεναρά τονίζοντας τις καινούριες νίκες που πέτυχε ενάντια σε αριθμητικά ανώτερες δυνάμεις. Το 1977 προσχώρησε στο κόμμα του Μεναχέμ Μπέγκιν για να λάβει μέρος στην κυβέρνηση ως Υπουργός Εξωτερικών, ως το 1979. Με την ιδιότητα αυτή συνέβαλε στην υπογραφή της ειρηνευτικής συμφωνίας με την Αίγυπτο.

Πέθανε το 1981 από καρδιακή προσβολή. Το Τελέμ, ένα αριστερό/πατριωτικό κόμμα που είχε ιδρύσει, είχε κερδίσει δύο έδρες στις βουλευτικές εκλογές της 30ης Ιουνίου 1981.

89^ο Τάγμα

Το 1948 έγινε ο πρώτος διοικητής του τάγματος αυτού, τμήματος της Τεθωρακισμένης Ταξιαρχίας του Sadeh. Οι μέθοδοι στρατολόγησης εθελοντών  και η αναγωγή της ανθρώπινης ζωής στο τίποτα (μέσα σε λίγους μήνες πάνω από 100 άνδρες του ήταν νεκροί _ενώ έριξε στο τραπέζι τη θητεία ως υπέρτατο σύμβολο τιμής για τις γυναίκες _δείτε στο τέλος της ανάρτησης), προκάλεσαν κόντρες με «παραδοσιακούς» στρατιωτικούς.

Λίγο αργότερα,  μετά από επιμονή του Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν, ο Νταγιάν διορίστηκε στρατιωτικός διοικητής των εβραϊκών ελεγχόμενων περιοχών της Ιερουσαλήμ. Σε αυτή τη θέση, εξαπέλυσε δύο στρατιωτικές επιθέσεις. Και οι δύο ήταν νυχτερινές επιχειρήσεις και απέτυχαν με σημαντικές απώλειες.  Τη νύχτα της 20ής Οκτωβρίου 1948, για να συμπέσει με το τέλος της επιχείρησης Yoav νοτιότερα, ξεκίνησε η επιχείρηση Wine Press, με στόχο να καταλάβει τη Βηθλεέμ μέσω του Beit Jala. Έξι λόχοι 200–250 στρατιωτών  καθηλώθηκαν από πυρά πολυβόλων και αναγκάστηκαν να αποσυρθούν για να μην αποδεκατιστούν.

Στις 20-Οκτ-1948, ο Dayan διοικούσε την Ταξιαρχία Etzioni 800 ατόμων κατά τη διάρκεια της επιχείρησης Yeqev, η οποία απέτυχε παταγωδώς.

Μετά από ένα περιστατικό Φεβρουάριο του 1949, οδηγήθηκε στο στρατοδικείο επειδή δεν υπάκουσε σε εντολή του προϊσταμένου του, υποστράτηγου Zvi Ayalon και το στρατοδικείο τον έκρινε ένοχο και τον υποβάθμισε για λίγο από αντισυνταγματάρχη σε ταγματάρχη. Αυτό δεν τον εμπόδισε να παραστεί στις διαπραγματεύσεις για την ανακωχή στη Ρόδο. Το 1949 διορίστηκε επικεφαλής όλων των ισραηλινών αντιπροσωπειών της Επιτροπής Ανακωχής και τον Σεπτέμβριο, παρά το γεγονός ότι συμμετείχε σε αυτές τις διαπραγματεύσεις, ο Dayan συνέστησε στον Ben-Gurion να χρησιμοποιηθεί ο στρατός για να ανοίξει ο δρόμος προς την Ιερουσαλήμ και να αποκτήσει πρόσβαση στο Δυτικό Τείχος και στο Όρος Scopus.

Επικεφαλής του στρατού

Το 1952 ήταν μια περίοδος οικονομικής κρίσης για το νέο κράτος. Αντιμέτωπο με τις απαιτήσεις περικοπής του προϋπολογισμού κατά 20%, το Δεκέμβριο, ο Νταγιάν προήχθη σε αρχηγό του Κλάδου Επιχειρήσεων (G), της δεύτερης υψηλότερης θέσης του Γενικού Επιτελείου. Μία από τις ενέργειες του Dayan σε αυτή τη θέση ήταν να ξεκινήσει τις εργασίες στο κανάλι που εκτρέπει το νερό από τον ποταμό Ιορδάνη (Σεπ-1953) αφήνοντας στους Παλαιστίνιους ξερή γη.

Κατά τη διάρκεια του 1953, ο πρωθυπουργός και υπουργός Άμυνας Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν άρχισε να προετοιμάζεται για τη συνταξιοδότησή του.. Ο Dayan διορίστηκε αμέσως CoS (7-Δεκ-1953)

Όταν ανέλαβε τη διοίκηση, βάσει του τριετούς αμυντικού προγράμματος του Μπεν-Γκουριόν, ο Νταγιάν πραγματοποίησε σημαντική αναδιοργάνωση του ισραηλινού στρατού 9με δτρατιωτικοποίηση της πολιτικής ζωής), μεταξύ άλλων:

• Έμφαση στις δυνάμεις κρούσης (Αεροπορία, Τεθωρακισμένα) και στην εκπαίδευση ταγμάτων καταδρομέων _χτυπάμε παντού.
• Δημιουργία πολεμικής μηχανής, μέσω βιομηχανίας όπλων και τεχνογνωσίας μέσω ΗΠΑ
• Ενισχυμένες μάχιμες μονάδες σε βάρος της διοικητικής «ουράς».
• Προτεραιότητα στους Κλάδους Πληροφοριών και
  • Εκπαίδευσης.
• Παράδοση των δραστηριοτήτων προμηθειών στο πολιτικό Υπουργείο Άμυνας.
• GADNA, μια πτέρυγα νεολαίας για στρατιωτική εκπαίδευση _κά.

Αν και κανείς δεν αμφιβάλει στα σοβαρά ότι οι ΗΠΑ είναι, τουλάχιστον από την δεκαετία του ’60, ο κύριος σύμμαχος του Ισραήλ, οι στρατηγικοί στόχοι αυτής της συμμαχίας, τα συμφέροντα που βρίσκονται στη βάση της και οι επιπτώσεις της στην ειρήνη και τον πόλεμο στην Εγγύς Ανατολή θάβονται από τα συστημικά ΜΜΕ. Αυτό σχετίζεται με το ότι οι δύο σύμμαχοι συμφωνούν καταρχήν να χρησιμοποιήσουν σε μεγάλη κλίμακα στρατιωτικά μέσα και να μην ανεχθούν εμπόδια από το ισχύον διεθνές δίκαιο, ιδιαίτερα μέσω του Χάρτη και των αποφάσεων του ΟΗΕ _όση αξία μπορεί αυτός να έχει στη στρατιωτικοποίηση του Ισραήλ με  εξοπλισμό του ακόμη και με πυρηνικά όπλα.

Όπως αναφέρει ο Ριζοσπάστης, αν και οι αναμετρήσεις του Ισραήλ με τα γειτονικά του κράτη δεν αντιστοιχούσαν όλες απολύτως στα γαιοστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ (γι’ αυτό, πχ., ανάγκασαν το Ισραήλ το 1978 να επιστρέψει στην Αίγυπτο τη χερσόνησο του Σινά με τη Συνθήκη του Καμπ Νταίηβιντ), οι ΗΠΑ, το αργότερο από την εποχή του κλονισμού του πετρελαίου του 1973-74, υποστήριξαν μαζικά το Ισραήλ στον πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό τομέα. Πολύ συχνά, το veto των ΗΠΑ ήταν εκείνο που προφύλαξε το Ισραήλ από καταδίκες στον ΟΗΕ. Αυτή η υποστήριξη τεκμηριώνει από τη μια μεριά, το συνολικό και στρατηγικό ενδιαφέρον των ΗΠΑ για το εβραϊκό κράτος, από την άλλη, σηματοδοτεί το γεγονός ότι το Ισραήλ, σε μια δύσκολη περίπτωση, έπρεπε να τα βγάλει πέρα μόνο του και δεν μπορούσε να υπολογίζει σε άμεση αμερικανική επέμβαση. Αν το δούμε έτσι, αυτή η μαζική υποστήριξη περιλαμβανόταν στο τίμημα που πρέπει να πληρώσουν οι ΗΠΑ ώστε να μπορούν να προστατεύουν αμερικανικά συμφέροντα στην Εγγύς Ανατολή χωρίς μεγάλη χρήση αμερικανών στρατιωτών».

Τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην Εγγύς Ανατολή – αυτά είναι, πριν απ’ όλα, συμφέροντα που σχετίζονται με την ανεμπόδιστη κυριαρχία στα τοπικά αποθέματα πετρελαίου. Επειδή το Ισραήλ είναι σ’ αυτό όχι, βέβαια, ο μόνος αλλά ο κύριος σύμμαχος των ΗΠΑ, αυτό έχει εξέχουσα σημασία για την εσωτερική του διάρθρωση:

«Το 1952», είπε αργότερα ο Πέρες σε ένα ισραηλινό ρεπόρτερ, «ήμουν εντελώς μόνος στο στόχο μου της επιβολής της ισραηλινής ατομικής βόμβας».

Στο μεταξύ, το Ισραήλ αρχίζει να διαθέτει ένα οπλοστάσιο πυρηνικών όπλων _ 200-300 κεφαλές,  με τον σοσιαλδημοκράτη Σιμόν Πέρες και τον «σοσιαλιστή»  Dayan κινητήρια δύναμη πίσω από το ισραηλινό πρόγραμμα πυρηνικών όπλων.

Τον Μάιο του 1955, ο Νταγιάν παρακολούθησε μια συνάντηση που συγκάλεσε ο Μπεν-Γκουριόν με θέμα «πιθανής» εισβολής στο Ιράκ στη Συρία και πώς αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να επιφέρει αλλαγές στον Λίβανο. Ο Dayan πρότεινε …:

Το μόνο που χρειάζεται είναι να βρεθεί ένας αξιωματικός, ακόμα και ένας captain (σσ. λοχαγός) , για να κερδίσει την καρδιά τους ή να τους αγοράσει για να τους κάνει να συμφωνήσουν πως αποτελεί σωτήρα του μαρωνιτικού πληθυσμού. Τότε ο ισραηλινός στρατός θα εισέλθει στον Λίβανο, θα καταλάβει το απαραίτητο έδαφος και θα δημιουργήσει ένα χριστιανικό καθεστώς που θα συμμαχήσει με το Ισραήλ. Το έδαφος προς τα νότια θα προσαρτηθεί πλήρως στο Ισραήλ και όλα θα μπουν στη θέση τους.

Διασυνοριακές επιχειρήσεις

Τον Ιούλιο του 1953, ενώ βρισκόταν στο Γενικό Επιτελείο, ο Dayan συμμετείχε στη δημιουργία της Μονάδας 101, η οποία επρόκειτο να ειδικευτεί σε νυχτερινές διασυνοριακές επιδρομές αντιποίνων. Αρχικά ήταν αντίθετος στη δημιουργία μιας τέτοιας ομάδας επειδή υποστήριξε ότι θα υπονόμευε τις προσπάθειές του να προετοιμάσει το IDF για έναν επιθετικό πόλεμο.Η πρώτη επίσημη επιχείρηση της ήταν η επίθεση, στις 28_Αυγ_1953, στο Στρατόπεδο Προσφύγων Bureij, κατά την οποία 20 σκότωσαν και ανεξακρίβωτος αριθμός τραυματίστηκαν.

Ο Dayan είχε στενή σχέση με το 101. Ήταν ένας από τους κύριους αρχιτέκτονες της σφαγής στην Qibya, τη νύχτα της 14ης/15^ης Οκτωβρίου 1953. Η διαταγή του Γενικού Επιτελείου ανέφερε «προσωρινή κατάκτηση του χωριού Qibya – με στόχο την ανατίναξη σπιτιών και το χτύπημα των κατοίκων». Οι Οδηγίες Επιχειρήσεων της Κεντρικής Διοίκησης ήταν πιο συγκεκριμένες: «πραγματοποιήστε καταστροφές και όσο το δυνατόν περισσότερους φόνους». Εκατόν τριάντα στρατιώτες του IDF, εκ των οποίων οι περισσότεροι από τη Μονάδα 101, πραγματοποίησαν την επιχείρηση. Μετέφεραν 70 κιλά εκρηκτικά, ανατίναξαν 45 σπίτια και σκότωσαν 69 ανθρώπους _αργότερα δήλωσαν   «νομίζαμε ότι τα σπίτια ήταν άδεια». Η διεθνής κατακραυγή για τους νεκρούς αμάχους οδήγησε σε αλλαγή τακτικής.

Ο Dayan πίστευε στην αξία των τιμωρητικών διασυνοριακών επιδρομών αντιποίνων: Δεν μπορούμε να σώσουμε κάθε σωλήνα νερού από έκρηξη ή κάθε δέντρο από το να ξεριζωθεί. Δεν μπορούμε να αποτρέψουμε τη δολοφονία εργαζομένων σε πορτοκαλεώνες ή οικογενειών στα κρεβάτια τους. Απλά μπορούμε να βάλουμε ένα πολύ υψηλό τίμημα στο αίμα τους, ένα τίμημα τόσο υψηλό που δεν θα αξίζει πλέον να το πληρώσουν οι Άραβες, οι αραβικοί στρατοί, τα αραβικά κράτη.

Εξοπλισμός

Μεταξύ 1955 και 1956, ο Dayan και ο Shimon Peres διαπραγματεύτηκαν μια σειρά μεγάλων συμβάσεων όπλων με τη Γαλλία. Υπογράφηκε συμφωνία για την παράδοση 100 αρμάτων μάχης AMX-13 και διαφόρων αντιαρματικών όπλων. Το 1956, είχαμε μια συμφωνία 80 εκατομμυρίων δολαρίων που περιελάμβανε 72 τζετ Dassault Mystère IV, 120 άρματα μάχης AMX-13, 40 άρματα μάχης Sherman και 18 πυροβόλα των 105 χλστ. Τα Mystere ήταν επιπλέον 53+ σε σχέση με όσα είχαν παραγγελθεί και στη συνέχεια προστέθηκαν άλλα 100 τανκς Sherman, 300 half-tracks –τεθωρακισμένα, 300 φορτηγά 6×6 κλπ. Το 1956, ο ισραηλινός στρατός διέθετε 380 άρματα μάχης.

Και οι “Αμαζόνες” του ισραηλινού στρατού στην πρώτη γραμμή μάχης!

Υπηρετούν σε μονάδες αναγνώρισης, ή σε παραμεθόρια φυλάκια, οδηγούν άρματα μάχης πετούν μαχητικά αεροσκάφη και πολλά ακόμη – δολοφονούν γυναικόπαιδα το ίδιο καλά με τους άνδρες (στα πλαίσαια ισότητας και “χειραφέτησης”). Το Ισραήλ είναι από τις λίγες χώρες _αν όχι η μόνη χώρα στον κόσμο όπου οι γυναίκες πρέπει _υποχρεωτικά να υπηρετήσουν στρατιωτική θητεία.

Το 1948 τρεις μήνες μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, ο Μπεν Γκουριόν ανακήρυξε την καθολική στράτευση για όλες τις γυναίκες μεταξύ 18 και 28 ετών, οι οποίες ήταν άτεκνες. Η πρώτη γενιά των γυναικών κληρωτών πρόσφερε αλλού πολύτιμες υπηρεσίες. Αρχές της δεκαετίες του 1950 εκπαιδεύτηκαν οι πρώτες γυναίκες πιλότοι. Είχαν χρησιμοποιηθεί στον Πόλεμο το Σουέζ για να πετάξουν τα στρατεύματα προς το μέτωπο και να εκκενώσουν τους τραυματίες από τα πεδία των μαχών. Από το 2000 οι γυναίκες έχουν το ίδιο δικαίωμα με τους άνδρες να υπηρετήσουν σε οποιαδήποτε θέση στο στρατό. Ένα χρόνο αργότερα, η Roni Zuckerman (Ρίνο Τσούκερμαν) ήταν η πρώτη γυναίκα πιλότος μαχητικού αεροσκάφους. Στο Λίβανο, το 2006, οι γυναίκες στρατιώτες πολέμησαν και πάλι στην πρώτη γραμμή. Η Keren Tendler (Κέρεν Τέντλερ) σκοτώθηκε – η πρώτη γυναίκα στρατιώτης που έπεσε για το Ισραήλ.

Το 2006 ιδρύθηκε η «Nachshol», μια αναγνωριστική μονάδα που αποτελείται μόνο από γυναίκες, που σταθμεύουν στα αιγυπτιακά σύνορα. Εν τω μεταξύ, οι Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας (IDF) είναι ανοικτές για τις γυναίκες για το 90% του συνόλου των θέσεων στο στρατό.

Ωστόσο, ο ρόλος των γυναικών στον ισραηλινό στρατό δεν είναι χωρίς κριτική. Ειδικά οι ορθόδοξες θρησκευτικές ομάδες ζητούν τη μείωση της πρόσληψης των γυναικών ή ακόμη και την κατάργηση του μέτρου. Στρατιωτίνες από αυτές τις ομάδες έχουν επανειλημμένα αρνηθεί κατά τα τελευταία χρόνια να παρακολουθήσουν στρατιωτικές εκδηλώσεις και σύμφωνα με τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης αυτά τα περιστατικά ήταν ένα μεγάλο ζήτημα –πρόκειται για άρνηση σε ένα βασικό αξίωμα του εβραϊκού κράτους. Ταυτόχρονα, αυτά τα περιστατικά θεωρήθηκαν ως σύμβολο της αυξανόμενης επιρροής στην πολιτική και την κοινωνία στο Ισραήλ.

Ο αριθμός των γυναικών στρατιωτών που έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής κακοποίησης έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Το 2013, στατιστικά ένα στα οκτώ γυναικεία μέλη του στρατού ανέφερε σχετικά περιστατικά.

Ριζοσπάστης __
Όλοι οι Ισραηλινοί πολίτες (άνδρες και γυναίκες) υπηρετούν τη θητεία τους (3 και 1 χρόνο αντίστοιχα) με τους άνδρες να παραμένουν ενεργοί έφεδροι και να καλούνται κάθε χρόνο να υπηρετήσουν τουλάχιστον ένα μήνα μέχρι να γεράσουν και να κριθεί ότι δεν μπορούν να το πράξουν πλέον. Ισραηλινοί από κάθε γωνιά του κόσμου επιστρέφουν στην πατρίδα για τη θητεία τους, ενώ πολλές από τις πολιτικές προσωπικότητες που κυριάρχησαν και κυριαρχούν στη χώρα προέρχονται από τις τάξεις του στρατού (Αριέλ Σαρόν, Μοσέ Νταγιάν, Εχούντ Μπάρακ, Γιτζάκ Ράμπιν, Σαούλ Μοφάζ κ.ά.)

Μετά τον πόλεμο στον Λίβανο, ήταν η πρώτη φορά, που έφεδροι, μαζικά, όχι μόνο μίλησαν ανοιχτά για «έλλειψη σχεδίου, απουσία ετοιμότητας και προχειρότητα» αλλά έφτασαν να διαδηλώσουν ζητώντας να αποδοθούν ευθύνες σε συγκεκριμένα πρόσωπα για την «οικτρή εμφάνιση του στρατεύματος στο νότιο Λίβανο». Αυτή ακριβώς η βαθιά δυσαρέσκεια οδήγησε στη σύσταση των ανεξάρτητων επιτροπών, αλλά και στη σταδιακή απομάκρυνση, έστω και χωρίς να προηγηθεί ανοιχτή ανάληψη ευθυνών, του τότε επικεφαλής του Ισραηλινού ΓΕΣ, πτεράρχου Νταν Χαλούτζ, του υπουργού Αμυνας και πρώην ηγέτη του Εργατικού Κόμματος, Αμίρ Περέτζ, στη συνέχεια του επικεφαλής των μονάδων Βόρειας Διοίκησης, Ούντι Ανταμς, και του αρχηγού του Ναυτικού, ναυάρχου Νταβίντ Μπεντ Μπαασάτ.

Έχει, πάντως, ενδιαφέρον να σημειωθεί _αναφέρει ο Ριζοσπάστης, προκειμένου να γίνει κατανοητή και η νοοτροπία του μέσου Ισραηλινού, όπως έχει διαμορφωθεί όλες αυτές τις δεκαετίες μέσα από μια λογική «επιβιώνουμε με το όπλο στο χέρι γιατί απειλούμαστε από παντού», ότι μεταξύ των …δημοφιλέστερων μονάδων προς κατάταξη φιγουράρουν η Ταξιαρχία Γκολάνι και η Ταξιαρχία Ναχάλ. Μονάδες που έχουν κατά καιρούς εμπλακεί σε μερικές από τις αιματηρότερες στιγμές της ισραηλινο-αραβικής διένεξης και έχουν κατηγορηθεί για σωρεία εγκλημάτων πολέμου από ανεξάρτητους παρατηρητές.

Δείτε Ριζοσπάστης 11_Αυγ_2002: Σε ισορροπία τρόμου;