Στις 11 Ιουλίου 1964 πεθαίνει ο ιστορικός ηγέτης του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και επιφανής παράγοντας του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος Μορίς Τορέζ.
Ο Τορέζ διατέλεσε και μέλος του προεδρείου της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Υπό την καθοδήγησή του το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα ενίσχυσε τους δεσμούς του με την εργατική τάξη, ενώ πρωταγωνιστικός ήταν ο ρόλος του στην εθνική αντίσταση των Γάλλων κατά των Γερμανών.
Στις 10 Ιούλη 1940 κυκλοφόρησε στη Γαλλία το Μανιφέστο του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο υπέγραφαν ο Τορέζ και ο Ντiκλό.
«Ο λαός», έλεγε το Μανιφέστο, «να σε ποιον στηρίζεται η μεγάλη ελπίδα για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Μόνο με πυρήνα την εργατική τάξη, τη φλογερή και μεγαλόψυχη, τη γεμάτη πίστη και τόλμη τάξη, είναι δυνατόν να δημιουργηθεί το μέτωπο της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της αναγέννησης της Γαλλίας».
Ηγετική μορφή του γαλλικού και διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.
Ως το 1920 εργαζόταν ως εργάτης γης και ανθρακωρύχος. Από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, το 1920, συγκαταλέγεται στα επιφανέστερα στελέχη του.
Από το 1930 έως το 1964, ήταν Γενικός Γραμματέας του Κόμματος. Για την επαναστατική του δράση υπέστη πολλές διώξεις. Στηριγμένος στις αρχές του μαρξισμού – λενινισμού (σύμφωνα με τις επεξεργασίες εκείνων των καιρών), κατά τη δεκαετία του ’30, ο Τορέζ θεμελίωσε θεωρητικά το σύνθημα για τη δημιουργία του Λαϊκού Μετώπου ως συμμαχίας της εργατικής τάξης με την εργαζόμενη αγροτιά και τα μεσαία στρώματα των πόλεων. Πρωτοστάτησε στη συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου της Γαλλίας (1935-1938)
«Η εσωτερική κατάσταση προσφέρει στο προλεταριάτο μεγαλύτερες ευκολίες: Κυοφορείται η δυνατότητα συγκέντρωσης, γύρω από την εργατική τάξη, της εργαζόμενης αγροτιάς, των βιοτεχνών, των διανοούμενων, δηλαδή της πλειοψηφίας του γαλλικού λαού, και χάρη σ’ αυτήν τη συμμαχία να μετατραπεί η ίδια η Βουλή από όργανο δικτατορίας της αστικής τάξης σ’ ένα αυθεντικό όργανο της λαϊκής θέλησης».
Το παραπάνω απόσπασμα είναι μέρος της Έκθεσης Δράσης της ΚΕ του ΚΚ Γαλλίας, όπως εκφωνήθηκε από τον Μορίς Τορέζ στο 14ο Συνέδριο του κόμματος (1956).
Το απόσπασμα ενσωματώνει τον κεντρικό πυρήνα της στρατηγικής της ειρηνικής – κοινοβουλευτικής κατάκτησης του σοσιαλισμού, που ακολουθήθηκε από πολλά ΚΚ μετά από το Β΄ Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο και αποτυπώθηκε στην πολιτική φιλολογία με τον όρο «ευρωκομμουνισμός».
Βλ |> Κώστα Σκολαρίκου: «“Ευρωκομμουνισμός”: ΘεωρΙα και στρατηγική υπέρ του κεφαλαίου» -Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή