Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //
Πιστή πάντα η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ στα ιδανικά και τους στόχους της, αναδεικνύοντας τα φλέγοντα θέματα συντροφικότητας και τους προσδιορισμούς του προορισμού της, διοργάνωσε για μια ακόμα φορά-όπως συνηθίζει- ένα θαυμάσιο τετραήμερο ταξίδι στο Μωριά, για να υμνήσει και τιμήσει τους χαμένους αγωνιστές που έβαψαν με το αίμα και τη θυσία τους την κάθε σπιθαμή Γης αυτού του τόπου για έναν καλύτερο κόσμο, για μια πιο ανθρώπινη ζωή απαλλαγμένη από κάθε λογής εκμετάλλευση.
Ο καιρός ήταν θαυμάσιος και η εποχή ότι έπρεπε. Τοπία ειδυλλιακά. Ένας Μάης αστραφτερός. Γιομάτος χρυσάφι και φως σε βαθυπράσινες ανταύγειες μιας θάλασσας από πορτοκαλιές κι ανθισμένα αγριολούλουδα.
Πάνω από 20-25 δάφνινα στεφάνια με κόκκινες κορδέλες φέρναμε μαζί για να στεφανώσουμε ευλογημένα μνημεία με τα ονόματα των αγωνιστών.
Άλλη μια εκδήλωση πραγματοποιεί η ΕΕ σήμερα στη γνωστή προσπάθεια που κάνει εδώ και χρόνια να καθιερώσει την 23η Αυγούστου, ημερομηνία που υπεγράφη το Σύμφωνο…
Χύθηκε αίμα στον Μωριά. Πολύ αίμα!!!
Δεν θέλω να αρχίσω με ονόματα και τοποθεσίες γιατί δεν θα μου έφταναν ούτε 20 σελίδες.
Άλλωστε ο Αρίστος Καμαρινός είναι τόσο αποκαλυπτικός στο θαυμάσιο βιβλίο του <Ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Πελοπόννησο> ενώ δεν χρειάζεται άλλη αναφορά και ερμηνεία.
Ο Ταΰγετος είναι ακόμη εκεί και μιλά από μόνος του. Αρχοντικό βουνό, σε συναρπάζει. Κάθε στροφή, κάθε ανηφοριά σε μαγεύει και σου αποκαλύπτει τεράστιες ομορφιές, θρύλους και αφάνταστες μνήμες.
<Πέσατε θύματα αδέλφια εσείς σε άνιση μάχη και αγώνα>. Αντηχεί το πένθιμο εμβατήριο σε κάθε μας στάση.
Γινόμαστε παιδιά καθώς γυρίζουμε 70 χρόνια πίσω να ξαναζήσουμε και να ξανανιώσουμε την ιερότητα της στιγμής.
Παραμερίζουμε τις περικοκλάδες και τους κισσούς που είχαν σφιχταγκαλιάσει τα φαγωμένα από τον χρόνο μνημεία!
Ησυχία απόλυτη. Κάποιοι ψίθυροι από μακριά ξεπηδούν μέσα από τη ρωγμή του χρόνου. Κάτι σαν παιχνίδισμα στο θρόισμα των φύλων και ξαφνικά οι ασπρομάλλας γερόντισσες με μοναδικό στήριγμα τα μπαστούνια τους, ξαναθυμούνται τα περασμένα. Γίνανε κοπελούδες με κατάμαυρα μαλλιά. Μία, μία ξεδιπλώνανε τις ατέλειωτες αναμνήσεις τους της προσφοράς και του αγώνα.
Και μείς οι άλλοι συνεπαρμένοι από τα κατορθώματα τους και την αλύγιστη λεβεντιά, διδασκόμαστε και εμπνεόμαστε πιστεύοντας στη Νίκη.
Όμως σαν να καθυστερήσαμε και ο δρόμος είναι μακρύς , μακρύς κι ατέλειωτος κι έχουμε κι άλλα στεφάνια μαζί μας να καταθέσουμε,,, άλλα ταξίδια, άλλα μνημεία, άλλους τάφους, άλλους προορισμούς, άλλους αγώνες…!!!
