«Ώρα, βρόντα τα συνθήματά του κεραυνούς –
μήπως θα το ρίξουμε στα κλάματα;
Λένιν ζωντανότερος κι απ’ τους ζωντανούς
Είναι η γνώση μας, η δύναμη και τ’ άρματα»
Β. Μαγιακόφσκι για τον Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν
Αφιερωμένο στο ΚΚΣΕ
Χρόνος – αρχή μια ιστορία για τον Λένιν.
Όχι όμως γιατί έπεσα σε θλίψη
ΟΧΙ -συνειδητός πόνος ΝΑΙ!
Τα συνθήματα του Λένιν ανεμίζουν.
Τώρα περισσότερο από ζωντανός.
Το μάθαμε πια, εξουσία με τα όπλα!
Θα ζήσεις πάντα!
Σαν θυμωμένη καταιγίδα,
πριν ανατείλει ο ήλιος | είναι κοντά,
Καθαρίζοντας τα φύκια
από την πράσινα λάσπη της μέδουσας.
Τι έκανε; Ποιός είναι αυτός;
Γιατί τέτοια τιμή;
Το ρολόι είναι μικρό “ημερολογιακό”
Μιλάμε – για “εποχές” για καιρούς δοξασμένους
Ο Μαγιακόφσκι άρχισε να γράφει το μακροσκελές ποίημα “Λένιν” στα τέλη του 1923 και το ολοκλήρωσε το φθινόπωρο του 1924, σε ηλικία μόλις είκοσι τεσσάρων ετών. Τούτη η φοβερή ελεγεία, που κατέχει εξέχουσα θέση μέσα στο όλο έργο του, συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής του ποίησης· είναι ένα οικοδόμημα πανύψηλο, στην κορυφή του οποίου ανεμίζει σαν σημαία ο φλογερός “κόκκινος πατριωτισμός” του.
Προσηλωμένος στα “αρχέγονα αλλά τρομερά όπλα του στίχου”, δηλαδή στο ρυθμό και στη ρίμα που χαρακτηρίζουν διαχρονικά τη ρωσική παράδοση, εξιστορεί μια περίοδο διακοσίων χρόνων, από την εμφάνιση του καπιταλισμού και του προλεταριάτου ως την επανάσταση του 1917 και την εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας. Η τελευταία έγινε η μούσα του νεαρού ποιητή και την τραγούδησε με το ίδιο πάθος που τραγούδησαν οι μεγάλοι ποιητές τις δικές τους “Βεατρίκες”.
Η κοσμογονική εκείνη εποχή που γέννησε αυτό το έργο δεν έχει να επιδείξει άλλο ποιητικό κείμενο που να την εκφράζει τόσο γνήσια κι απόλυτα, που να αποδίδει με τέτοια ένταση το ρίγος της, όπως αυτή η μεγαλόστομη “Λενινιάδα”, που εδώ παρουσιάζεται στην πλήρη, μη λογοκριμένη εκδοχή της.
«Τέλειωσα το ποίημα “Β. Ι. Λένιν”. Το χειρόγραφο το διάβασα σε πολλές εργατικές συγκεντρώσεις. Πολύ το ’χα φοβηθεί αυτό το έργο.
Γιατί είναι πολύ εύκολο να γλιστρήσεις στην απλή πολιτική έκθεση. Η συμπεριφορά του εργατικού ακροατηρίου με γέμισε χαρά. Και μου στέριωσε την πίστη ότι το έργο αυτό είναι χρήσιμο».
(…)
Ξέρω έναν εργάτη
που γράμματα δε νογάει.
Δεν γεύτηκε
μήτε τ’ αλφάβητου τ’ αλάτι.
όμως άκουσε κάποτε,
τον Λένιν να μιλάει,
κι όλα τα κατάλαβε
το μυαλό του εργάτη.
Άκουσα
κάποιου χωριάτη απ’ τη Σιβηρία
την ιστορία.
Σηκώθηκαν, με τα ντουφέκια
πήραν τη γη,
την καρπίσαν.
Για τον Λένιν
δεν είχαν ούτε διαβάσει, ούτε ακούσει,
μα λενινιστές
κιόλας όλοι τους ήσαν.
Είδα βουνά,
που βλαστάρι δε βγαίνει.
Μονάχα το σύννεφο
στα βράχια σκοντάφτει.
Κι εκατό βέρστια πιο πέρα
κάποιος ερημίτης να μένει,
που στα κουρέλια του,
το σήμα του Λένιν
αστράφτει.
Θα μου πούνε ―
πως μιλώ για κονκάρδες
που τα κορίτσια τις καρφώνουν
στο ρούχο τους κοκέτικα
παραξενιές της ζωής.
Μα όχι ―
δεν είναι κονκάρδες
είναι η καρδιά η ίδια
που ανάβει το ρούχο,
και λάμπει γεμάτη
αγάπη για τον Ιλίτς
Αυτό
δεν εξηγείται
με της εκκλησίας τα τεφτέρια,
κι ούτε κάνας θεός τον πρόσταξε:
Γίνου ο εκλεκτός!
Με ανθρώπινο βήμα,
με εργάτη χέρια,
με το δικό του μυαλό
πήρε το δρόμο
αυτός.(…)
21 Γενάρη 1924
Η καρδιά του Βλαντιμίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ, του Λένιν, ηγέτη του προλεταριάτου της Ρωσίας αλλά και της παγκόσμιας εργατικής τάξης, παύει να χτυπά.
Ο άνθρωπος που το όνομά του έγινε σύμβολο για την παγκόσμια εργατική τάξη, μαζί με αυτά των Μαρξ και Ενγκελς, είχε γεννηθεί στις 22/4/1870 στην πόλη Σιμπίρσκ στον Βόλγα.
Ο Λένιν, ως θεωρητικός της επιστημονικής κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης, μελετώντας τα έργα των Μαρξ – Ενγκελς ανέπτυξε παραπέρα τον μαρξισμό στην εποχή του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, δηλαδή του ιμπεριαλισμού, και παράλληλα ανέπτυξε τις θεωρητικές βάσεις της οικοδόμησης της νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού. Ετσι, δίκαια ο Λένιν καθιερώθηκε μαζί με τους Μαρξ – Ενγκελς ως ένας από τους θεμελιωτές της κοσμοθεωρίας του επιστημονικού κομμουνισμού.
Ο Λένιν δεν ήταν μόνο θεωρητικός του μαρξισμού, αλλά συμμετείχε ο ίδιος άμεσα στην πρακτική δράση για την επαναστατική ανύψωση της εργατικής τάξης, επέμενε στην ίδρυση του δικού της κόμματος πάνω στις αρχές που ο ίδιος επεξεργάστηκε, τις αρχές του Κόμματος Νέου Τύπου, τις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, σε συνδυασμό με την επαναστατική στρατηγική, θέτοντας στο πρόγραμμά του την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Ήταν επίμονος στην αρχή του προλεταριακού διεθνισμού και στην ενιαία πάλη των κομμουνιστικών κομμάτων ενάντια στον διεθνή καπιταλισμό, με αποφασιστική συμβολή στην ίδρυση της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1919.
Ήταν φανατικός πολέμιος κάθε αναθεωρητικής και ρεφορμιστικής διαστρέβλωσης της επαναστατικής θεωρίας. Θεωρούσε ως έναν από τους πιο βασικούς όρους για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης την αδιάλλακτη πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό. Ως ηγέτης του ΣΔΕΚΡ, επικεφαλής της Κεντρικής του Επιτροπής, καθοδήγησε την Οκτωβριανή Επανάσταση και ήταν ο ηγέτης του πρώτου στον κόσμο εργατικού κράτους
Στις 21 Γενάρη 1924, ώρα 6.50 το βράδυ, ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν άφησε την τελευταία του πνοή στο Γκόρκι. Η είδηση ήταν αναπάντεχη, όχι τόσο γιατί κανείς δεν ήταν έτοιμος να αποδειχτεί ένα τέτοιο γεγονός ως πραγματικό, αλλά κυρίως επειδή λίγες ημέρες πριν η υγεία του είχε βελτιωθεί αισθητά κι άρχισαν να διατυπώνονται υποθέσεις ότι όλα όδευαν προς την πλήρη ανάρρωση.
Δύο ημέρες πριν επέλθει το μοιραίο, στις 19 Γενάρη, ανοίγοντας τις εργασίες του XI Συνεδρίου των Σοβιέτ, ο Μ. Ι. Καλίνιν ανακοίνωσε ότι «οι μεγάλοι ειδικοί γιατροί που νοσηλεύουν τον Λένιν εκφράζουν την ελπίδα ότι ο Βλαντίμιρ Ιλίτς θα επιστρέψει στην κρατική και πολιτική δράση». Δυστυχώς, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί.
Η Ευδοκία Ιβάνοβνα Σιρνόβα, που δούλεψε στο σπίτι των Ουλιάνοφ από το Μάρτη του 1923 έως το 1924, γράφει στις αναμνήσεις της για την τραγική εκείνη ημέρα που ο Λένιν συνάντησε το θάνατο: «Το πρωί, όπως πάντα, του πήγα τον καφέ του, κι εκείνος υποκλίθηκε ευγενικά, πέρασε δίπλα από το τραπέζι, μα δεν κάθισε να πιει τον καφέ του, μόνο μπήκε στο δωμάτιό του και ξάπλωσε. Τον περίμενα ως τις 4 η ώρα με ζεστό καφέ, όλο και πίστευα πως θα ξυπνήσει, πως θα τον πιει. Αλλά δεν ήταν πια καλά. Μου ζήτησαν μποτίλιες με ζεστό νερό… Ως να τις γεμίσουν, κι ως να τις πάνε, δεν του χρειάζονταν πια… Τρέχω απάνω, κοιτάζω, η Μαρία Ιλίνιτσνα ήταν αγνώριστη, στο πρόσωπό της είχε απλωθεί μαύρη απελπισία. Βλέπω που ήταν χάλια…
Τι έχετε; Τη ρωτάω.
Για τον Βολόντιά μας δεν υπάρχουν ελπίδες, ήταν το μόνο που είπε.
Άρχισα να την καθησυχάζω. Εκείνη μπήκε βιαστικά στο διπλανό δωμάτιο κι έβαλε τα κλάματα. Τότε έτρεξα στον Βλαντίμιρ Ιλίτς, τι να δω… Κοιτάζω όλοι οι γιατροί κράταγαν τα κεφάλια τους, κι οι νοσοκόμοι στις γωνιές όλοι κλαίνε. Μπήκα στο δωμάτιο… Η Ναντιέζνα Κωνσταντίνοβα καθόταν δίπλα του, στο κρεβάτι και του κρατούσε το χέρι…».
Στο ιατρικό δελτίο που βεβαίωνε το θάνατο του Λένιν, αναφερόταν πως βάση της αρρώστιας του ήταν η έντονη σκλήρωση των αγγείων του εγκεφάλου, εξαιτίας της υπερβολικά εντατικής πνευματικής δραστηριότητας. Άμεση αιτία θανάτου ήταν η εγκεφαλική αιμορραγία.
Πιο ζωντανός απ’ τους ζωντανούς
Η είδηση του θανάτου του ΛΕΝΙΝ μεταδόθηκε από το σοβιετικό ραδιόφωνο στη Σοβιετική Ενωση και σ’ όλο τον κόσμο στις 22 Γενάρη 1924, στις 6 το πρωί.
Η ΚΕ του Μπολσεβίκικου Κόμματος, μετά από έκτακτη συνεδρίασή της, απηύθυνε έκκληση «Προς το κόμμα, όλους τους εργαζόμενους», όπου ανέφερε πως μετά τον Μαρξ η ιστορία του απελευθερωτικού κινήματος δεν είχε αναδείξει μια τόσο γιγάντια μορφή σαν τον Λένιν.
«Ο,τι πραγματικά μεγάλο και ηρωικό έχει το προλεταριάτο – έλεγε η έκκληση – ατρόμητο μυαλό, θέληση σιδερένια, αλύγιστη, επίμονη θέληση που δαμάζει τα πάντα, ιερό μίσος, μίσος θανάσιμο ενάντια στη σκλαβιά και την καταπίεση, επαναστατικό πάθος, που μετακινεί βουνά, απεριόριστη πίστη στις δημιουργικές δυνάμεις των μαζών, τεράστια οργανωτική μεγαλοφυία, όλα αυτά βρήκαν τη μεγαλειώδη ενσάρκωσή τους στον Λένιν, που το όνομά του έγινε σύμβολο του νέου κόσμου από τη Δύση ως την Ανατολή, από το Νότο ως το Βορρά». Στις 23 Γενάρη σχετική προκήρυξη εξέδωσε και η Εκτελεστική Επιτροπή της ΚΔ, με την οποία καλούσε τα εκατομμύρια των συναγωνιστών και οπαδών της σε όλο τον κόσμο να ακολουθήσουν τις υποθήκες του Λένιν.
«Το θλιβερόν άγγελμα που από προχθές εβύθισε εις την αγωνίαν την εργατικήν τάξιν όλου του κόσμου αληθεύει. Ο ΛΕΝΙΝ πέθανε στις 21 τρ. υποκύψας στο μοιραίο έπειτα από πολυχρόνιον αρρώστιαν», έγραφε σε ολοσέλιδο πρωτοσέλιδο άρθρο του στο «Ρ» εκείνες τις ημέρες ο Γ. Κορδάτος.
Και κατέληγε: «Σφίγγοντας την καρδιά τους από στυγνήν αγωνίαν, άφατον λύπην, οι Ρώσοι εργάτες και χωρικοί που θα προπέμψουν σήμερα το ΛΕΝΙΝ με τις μεγαλύτερες τιμές στην τελευταία του κατοικίαν, είμαστε βέβαιοι πως θα ορκιστούν – και μαζί τους όλοι οι εργάτες του κόσμου – να φανούν μικροί Λένιν στον κύκλο της δράσεώς των και να μοιάσουν έστω και λίγο τον φλογερότερον κήρυκα του διεθνούς κομμουνισμού, αλλά και τον επαναστάτην και Απόστολον τον μεγαλύτερον απ’ όσους γνώρισαν οι αιώνες».
Από το Γκόρκι η σορός του Λένιν μεταφέρθηκε στις 23 του Γενάρη στη Μόσχα και τοποθετήθηκε για δημόσια αποτίμηση φόρου τιμής στην Αίθουσα με τις Κολόνες του Μεγάρου των Συνδικάτων. Εκεί έμεινε μέχρι τις 27 του μηνός. Μια μέρα πριν, στις 26 Γενάρη, το Συνέδριο των Σοβιέτ οργάνωσε έκτακτη σύνοδο προς τιμήν του εκλιπόντος ηγέτη του. Εκεί, από τα κεντρικά στελέχη των μπολσεβίκων, μίλησαν ο Καλίνιν, η Ν. Κρούπσκαγια, ο Ζινόβιεφ και ο Στάλιν. Μίλησαν, επίσης, η Κλάρα Τσέτκιν, ο Ν. Ναριμάνοφ και άλλοι. Στην ομιλία του, ο Στάλιν έδωσε όρκο εκ μέρους του κόμματος ότι οι μπολσεβίκοι θα υπερασπίζονταν τις λενινιστικές υποθήκες, θα φύλαγαν καθαρό τον τίτλο του μέλους του κόμματος, θα διαφύλατταν σαν κόρη οφθαλμού την ενότητά του, θα υπεράσπιζαν και θα στερέωναν τη δικτατορία του προλεταριάτου και την εργατοαγροτική συμμαχία, θα πλάταιναν την ένωση των σοβιετικών δημοκρατιών και θα έμεναν πιστοί στις αρχές της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
«Σου ορκιζόμαστε, σύντροφε Λένιν, ότι δε θα λυπηθούμε τη ζωή μας για να στερεώνουμε και να πλαταίνουμε την ένωση των εργαζομένων όλου του κόσμου, την Κομμουνιστική Διεθνή», ήταν η κατάληξη του λόγου του Στάλιν.
Στις 27 Γενάρη η σορός του Λένιν μεταφέρθηκε στην Κόκκινη Πλατεία και στις 4 η ώρα το απόγευμα τοποθετήθηκε στο Μαυσωλείο.
Ο θάνατός του Λένιν, έγραφε αργότερα ο Μ. Γκόρκι, «υπογραμμίζει ακόμα πιο καθαρά στα μάτια της υφηλίου την αξία του – την αξία του αρχηγού του παγκόσμιου προλεταριάτου».
Η συνεχής δημιουργική αξιοποίηση της λενινιστικής μεθόδου και πείρας, στην καθημερινή πολιτική δράση, πρέπει να αποτελεί μόνιμο μέλημα των Κομμουνιστικών Κομμάτων
Οι εξελίξεις που βιώνουμε αυτήν την περίοδο, και με αφορμή την πανδημία του κορονοϊού και τη νέα διεθνή οικονομική ύφεση, δείχνουν, και για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνουν, τις λενινιστικές υποδείξεις και αναλύσεις ότι ο πραγματικός κίνδυνος για όλους τους λαούς του κόσμου είναι ο καπιταλισμός.
Διότι, δεν έρχεται μόνο σε όλο και μεγαλύτερη αντίθεση με τις ανάγκες των ανθρώπων, της ίδιας της κοινωνικής εξέλιξης, αλλά προκαλεί διαρκώς, και σε μαζική κλίμακα, ανεπανόρθωτες καταστροφές σε όλους τους τομείς, εξαιτίας της μεγάλης όξυνσης των αντιφάσεων και των αντιθέσεών του.
Σήμερα, είναι αδιαμφισβήτητο ότι η υγεία του λαού, η φροντίδα, η προστασία, η ασφάλεια είναι ασυμβίβαστα με το καπιταλιστικό κέρδος, το αδηφάγο κεφάλαιο, τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Στις συνθήκες της πανδημίας, έχει αποκαλυφθεί πλέρια η γύμνια του καπιταλιστικού συστήματος διεθνώς, όλη η σαπίλα του πολιτικού συστήματος της δικτατορίας του κεφαλαίου.
Είναι η ώρα να δυναμώσουμε την Κοινωνική Συμμαχία, να δυναμώσει η αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης, να δυναμώσει η εναλλακτική πρόταση των κομμουνιστών, η δική μας απάντηση, η απάντηση του ελπιδοφόρου σοσιαλιστικού αύριο.
Η αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού και της σοσιαλιστικής επανάστασης έρχονται και θα έρχονται όσο περνάει ο καιρός στην επιφάνεια, με επιτακτικό τρόπο, με νέα δυναμική όλο και πιο κοντά.
Το ΚΚΕ, μελετώντας την πολύτιμη αυτή πείρα, τις παρακαταθήκες του Λένιν, την ίδια την πείρα του ΔΚΚ μελέτησε και αποτύπωσε συμπεράσματα σε επεξεργασίες και ντοκουμέντα του.
Καταλήξαμε στο κρίσιμο συμπέρασμα πως ο προσδιορισμός του πολιτικού στόχου, της εργατικής εξουσίας, πρέπει να γίνεται με βάση τον αντικειμενικό προσδιορισμό του χαρακτήρα της εποχής που καθορίζεται από το ποιας τάξης το κίνημα αντικειμενικά βρίσκεται στο προσκήνιο της κοινωνικής εξέλιξης.
Η πείρα και η θεωρητική επεξεργασία του Λένιν και του Κόμματος των Μπολσεβίκων, μαζί με την επαναστατική πράξη τους, την περίοδο από την επανάσταση του 1905 έως την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, αφορά όλες τις πλευρές της δράσης ενός επαναστατικού εργατικού κόμματος, που δεν χάνει το στόχο της εργατικής εξουσίας.
Προσφέρει πολύτιμη πείρα και για τη δουλειά των κομμουνιστών σε πλατιές, ανώριμες εργατικές – λαϊκές μάζες. Δείχνει τη συνεχή και ταυτόχρονα αντιφατική κίνηση στην εξέλιξη της συμμαχίας τους.
Διδάσκει ότι οι ανεβασμένες αγωνιστικές, ακόμα και επαναστατικές, διαθέσεις συνυπάρχουν και με αποπροσανατολιστικές αντιλήψεις και απόψεις.
Οι πιο στέρεες βέβαια διαθέσεις αναπτύσσονται ανάμεσα στους βιομηχανικούς εργάτες, στην εργατική τάξη.
Έχει, συνεπώς, μεγάλη σημασία η ιδεολογική και πολιτική πρωτοπορία, το Κομμουνιστικό Κόμμα, να επεξεργάζεται και να παρακολουθεί στενά την πολιτική γραμμή, να παρεμβαίνει ουσιαστικά και συγκεκριμένα, ώστε να παίρνει επαναστατικό προσανατολισμό η κίνηση εξεγερμένων μαζών, η αγωνιστική διαμαρτυρία και η σχεδιασμένη σύγκρουση, η ανατρεπτική δράση, υπολογίζοντας ότι μέσα στις γραμμές του κινήματος δρουν δυνάμεις που επηρεάζονται από την αστική ιδεολογία, ένα πλήθος μικροαστικών ταλαντευόμενων δυνάμεων και που όλα αυτά τα μεταφέρουν και στις γραμμές της πρωτοπορίας.
Η συνεχής ικανότητα προσαρμογής των Μπολσεβίκων με επικεφαλής τον Λένιν δεν τους οδήγησε στο λαθεμένο μονοπάτι να σβήσει η ουσία των στόχων της επαναστατικής ανατροπής και της εργατικής εξουσίας. Η ανταπόκριση σε κάθε καθήκον λόγω της σωστής προσαρμογής σε αυτό το καθήκον δεν πρέπει να οδηγεί σε σταδιακή αλλαγή του στρατηγικού στόχου εν ονόματι της προσαρμογής. Είναι κρίσιμο για κάθε Κομμουνιστικό Κόμμα.
Αλλιώς γίνεται υπαρκτός ο κίνδυνος να διαχυθείς μέσα στις μάζες, να ενσωματωθείς σε θέσεις εντός του συστήματος, να μετατρέψεις τη στρατηγική σε συνεχή ελιγμό και τακτική. Ενώ την ίδια στιγμή πρέπει η κομμουνιστική πρωτοπορία να προσέχει, ώστε να μην οδηγηθεί στην απομόνωση, στην περιχαράκωση, στο δογματισμό.
Η συνεχής δημιουργική αξιοποίηση της λενινιστικής μεθόδου και πείρας, στην καθημερινή πολιτική δράση, πρέπει να αποτελεί μόνιμο μέλημα των Κομμουνιστικών Κομμάτων.
Η επιστημονική εξήγηση και υπεράσπιση της προσφοράς του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα αποτελεί στοιχείο ενίσχυσης της επαναστατικής στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος. Η ολόπλευρη μελέτη των αντιθέσεων και αντιφάσεων, των ίδιων των υποκειμενικών λαθών της όλης ιστορικής κίνησης, είναι διαδικασία ανάπτυξης της θεωρίας του σοσιαλισμού – κομμουνισμού, από την οποία θα προκύψει ιδεολογική και πολιτική αναζωογόνηση και υπεροχή του κομμουνιστικού κινήματος για νέα έφοδο και οριστική νίκη.
Αυτή θα είναι και η καλύτερη τιμή στα 150 χρόνια από τη γέννηση του Β. Ι. Λένιν. Σε αυτό τον δύσκολο αλλά όμορφο αγώνα, η δημιουργική αξιοποίηση της θεωρίας και πράξης του Λένιν μάς οδηγεί!
Του
Δημήτρη ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ
ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Σοβιετική Ρωσία»
για την επέτειο των 150 χρόνων από τη γέννηση του Λένιν.
Τώρα ρίξτε τον τοίχο! ΖΗΤΩ o ΛΕΝΙΝ!
Την εποχή του παγκόσμιου πολέμου
Σ’ ένα κελί της ιταλικής φυλακής Σαν Κάρλο
Γεμάτο από κρατούμενους στρατιώτες, μεθυσμένους και κλέφτες
Έγραψε ένας σοσιαλιστής φαντάρος στον τοίχο απάνω με μολύβι:
ΖΗΤΩ Ο ΛΕΝΙΝ!
Πολύ ψηλά στο μισοσκότεινο κελί, ίσα-ίσα να φαίνεται, μα
Με πελώρια γράμματα γραμμένο.
Μόλις το είδανε οι δεσμοφύλακες, στείλανε έναν μπογιατζή μ’ έναν κουβά ασβέστη
Κι αυτός με μια βούρτσα με μακρύ κοντάρι ασβέστωσε την απειλητική επιγραφή.
Μα μόνο της γραφής το χαρακτήρα, με τον ασβέστη του άλλαξε
Και τώρα έστεκε ψηλά μες στο κελί μ’ ασβέστη:
ΖΗΤΩ Ο ΛΕΝΙΝ!
Και δεύτερος μπογιατζής έβαψε από πάνω την επιγραφή με μια μεγάλη βούρτσα
Έτσι που εξαφανίστηκε για ώρες, μα κατά το πρωί
Που στέγνωσε ο ασβέστης, ξεπρόβαλε από κάτω η επιγραφή ξανά:
ΖΗΤΩ Ο ΛΕΝΙΝ!
Τότε στείλανε οι δεσμοφύλακες ενάντια στην επιγραφή έναν οικοδόμο
Με ένα μαχαίρι. Κι αυτός την έξυσε γράμμα προς γράμμα, για μια ώρα
Και όταν τελείωσε, φάνταζε μέσα στο κελί ψηλά, άχρωμη πλέον
Μα βαθιά μέσα στον τοίχο χαραγμένη, η ανίκητη επιγραφή:
ΖΗΤΩ Ο ΛΕΝΙΝ!