Κόκκινη κλωστή δεμένη
στην ανέμη τυλιγμένη
κόκκινο σπυρί στ’ αλώνι
το φως του ήλιου δεν παλιώνει.
Ένα ρεβίθι στο Λασίθι
λέει καινούργιο παραμύθι
έγινε κι αυτό συνήθεια
το είπαν και τα κολοκύθια.
Στου χωριού τα κεραμίδια
χτες χορεύαν τα κρεμμύδια
και ήταν πρωτοχορευτής
της χαράς ο γητευτής.
Tον αποτροπιασμό της για την παραχώρηση του χώρων του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου για τη διοργάνωση της γαμήλιας δεξίωσης της κόρης των Γλύξμπουργκ, εκφράζει με…
Κόκκινο κεραμιδί
της αγάπης το κλειδί
το κρατάνε τα παιδιά
κοίτα, άνθισε η ροδιά.
Κοκκινολαίμηδες, και μη
μπήκαν όλοι στη γραμμή,
κόκκινο γλυκό μου μήλο
τ’ αφανέρωτα στη Δήλο
και τα φανερά στη Θράκη
κέρνα ένα κερασάκι
το παιδί το προσφυγάκι
με το κόκκινο μπρατσάκι.
Κόκκινη κλωστή δεμένη
εκεί στη Νέα Μενεμένη
πες μας για το μαγισσάκι
με το κόκκινο σκουφάκι
που είχε δέκα φραουλίτσες
και οκτώ καραμελίτσες.
Κόκκινο λειρί της κότας
κάτι ξέφυγε μιας νότας
κόκκινο είναι το αίμα
σ’ αγαπώ δεν είναι ψέμα.
Σκούρο κόκκινο ρουμπίνι
εγώ έχω την ευθύνη,
μια δασκάλα εποχής
μια γυναίκα της βροχής.
Ποιος χτυπάει τικ τακ στο τζάμι
έλα άνοιξε σουσάμι.
Κόκκινο, κάνε μια στάση
το τραινάκι να περάσει.
Κόκκινο σαν τη φωτιά
στο μπαλκόνι του Νοτιά,
η Ειρήνη με καπέλο,
να και η Όλγα με σκαρπέλο
κι ένα τόσο δα πριόνι
φτιάχνει ξύλινο τιμόνι,
για μικρό ποδήλατο
κόκκινο, πιτσίλα το.
Στην αυγή τη ρόδινη
να μια σκέψη ανώδυνη,
μ’ ένα χρώμα βυσσινί
πέντε τσαλαπετεινοί
έβαλαν τρικλοποδιά
σε μια φεγγαροβραδιά
κι έλεγαν μετά, στον κήπο
άκου της καρδιάς τον χτύπο!
Χρώμα κόκκινο της τύχης
έχει ο κοκκινοτρίχης,
μια ντομάτα στο τραπέζι
άσε το παιδί να παίζει
πύρινο και πορφυρό
κόκκινο το τολμηρό!
Κρεμεζί το βελανίδι
πλάι σ’ ένα πριονίδι
και πιο κει μια πασχαλίτσα
«μπράβο σου», λέει η Λίτσα
που κοιτάζει με τα κιάλια
εφτά τεράστια βουβάλια.
Κόκκινη κλωστή, κι εκεί
πίσω από τη λαϊκή
θυμάμαι ήταν Κυριακή
που ήρθε η πυροσβεστική,
και κατέβασε την Πάτσα
που είχε ανέβει στην ταράτσα
κι ήθελε καλά και σώνει
μ’ ένα κόκκινο κραγιόνι,
ποίημα τρανό να γράψει,
για το κόκκινο μετάξι.
Να μια κόκκινη χλαμύδα
σαν αυτή του Λεωνίδα
που ήταν βασιλιάς στη Σπάρτη,
κόκκινη κλωστή του Μάρτη
βραχιολάκι σ’ ένα χέρι
μα και σ’ ένα περιστέρι
κόκκινη κλωστή δεμένη
το ταξί σε περιμένει.
Πες μας για τον θησαυρό
και τον Ερυθρό Σταυρό
πες μας κι άλλα, πες μας κι άλλα
κόκκινα κουτιά μεγάλα
μην ξεχάσεις την παλέτα
είπε η θεία Ιουλιέτα
με την κόκκινη ζακέτα
κι έκανε μια πιρουέτα.
Στρογγυλό και μυρωδάτο
κουλουράκι μου κρασάτο
που μοσχοβολάς κανέλα
λέει με χαρά η Λέλα.
Κατακόκκινο και μέλι
σαν καρπούζι, λέει η Κυβέλη,
που έχει έρθει από το Κιάτο
κι έφερε τα πάνω κάτω
του Λουί και της Λουΐζας
του Αντώνη και της Λίζας
της Ελένης και της Άννας
του Ροδόλφου και της Γιάννας,
όταν είπε, «το γιοφύλλι
δεν μοιάζει με το τζεντζεφύλλι.»
Πες μας και για την πορφύρα,
κοίτα κόκκινη πλημμύρα
εκεί στη μακρινή Χαβάη
ένα ηφαίστειο μπαμ και σκάει.
Απ’ τους Οθωνούς στο Βάι
ο καιρός πάλι χαλάει,
το μπαλόνι ποια κλωτσάει
ήρθε η ώρα για το τσάι.
Μα το ροδί, εφτά ουρανοί
αυτό, μη σού κακοφανεί,
ένα μικρούλι χαμομήλι
κι ένα αψηλό ασφοδίλι
συζητούσαν για μια φλόγα
και του σταφυλιού μια ρόγα,
και δυο κόκκινα αυγά
που είχαν στήσει ένα καυγά,
χίλια του γιαλού κοχύλια
μ’ έπιασε μια τέτοια ζήλεια.
Κόκκινο μου μυρμηγκάκι
έχω κάνει ένα λαθάκι
στην καρδιά της παπαρούνας
βρήκα ένα φτερό κουρούνας
κι ύστερα λίγο πιο πέρα
που είχε δυνατό αέρα
να μια κόκκινη μαούνα
πλάι πλάι με μια σκούνα
χόρευαν στα κύματα
χρώματα και σχήματα
τ’ ουρανού μηνύματα
αυτά είναι ζητήματα,
με, ή χωρίς χρήματα
γράφουμε ποιήματα.
Χρώμα τριανταφυλλένιο,
το ψωμάκι σου σταρένιο
κι ένα στρογγυλό γογγύλι
μες στο κόκκινο ζεμπίλι.
Ρουμπινί το δαχτυλίδι
άντε βρες το στο γρασίδι.
Να κι ο τσαλαπετεινός
άρχοντας αληθινός
κάθεται στο σιντριβάνι
πάνω στο γκρενά στιβάνι.
Ήρθε κι ο δρυοκολάπτης
«τα πουλάκια μην τα βλάπτεις»,
τραγουδούσε ένα μπαρμπούνι
που είχε γένια στο πηγούνι.
Συμφωνώ και επαυξάνω
είπε η Φωφώ στον Θάνο,
και ο Γιώργος στην Ηλιάνα
και η Λίνα στη Χριστιάνα
και συμφώνησα κι εγώ
που αρχηγός θα εκλεγώ
κόκκινη κλωστή δεμένη
τ’ όνειρο σε περιμένει.
Κόκκινη κλωστή, κι εδώ
ναι, στην Εθνική οδό,
σήματα κυκλοφορίας
δεν είν’ ώρα φασαρίας.
Κοίτα κόκκινο φανάρι
πάτα στοπ, δεν είναι χάρη,
πάντα πρέπει να προσέχεις
και ποτέ, ποτέ μην τρέχεις,
η ζωή θέλει ηρεμία
έτσι λέει η παροιμία
«κάλιο αργά παρά ποτέ»
δεξιά κολόνα του ΟΤΕ,
και αριστερά καλώδια
μπροστά μας είναι τα διόδια
πίσω έρχεται η τροχαία,
παρουσία αναγκαία,
έχει κόκκινη σειρήνα
φτάσαμε στην Ελευσίνα!
Ποιητική συλλογή για παιδιά «Με λέξεις καπετάνισσες»
Ζωή Δικταίου _Κέρκυρα, 2 Φλεβάρη του 2024
________________
σσ. το βασικό μοτίβο της φωτο κεφαλίδας είναι της εικαστικού Ειρήνης Πέννα
Ρόδια, ακρυλικά με φύλλο χρυσού _PENNA IRENE painting
